Stedelijk beleid van verpachting van accijnzen Sample Clauses

Stedelijk beleid van verpachting van accijnzen. De verpachting van de accijnzen gebeurde in de middeleeuwen en de vroegmoderne tijd op een openbare veiling. Alleen poorters hadden het recht een accijns te pachten, waarbij de pachter borgen en/of onderpand moest stellen op de pachtsom. Als de veiling in de ogen van de stadsbestuurders te weinig opbracht, werd de accijns aan de stad gehouden. De stad stelde dan een bewaarder aan die tegen een loon de accijns moest innen. Vele stadsbesturen prefereerden verpachting boven het in eigen regie houden. De opbrengst zou hoger zijn en daarnaast had het stadsbestuur geen directe verantwoording voor de opbrengst. De pachter nam het financiële risico en hem was er veel aan gelegen om zoveel 317 Priesters en kanunniken betaalden een hoofdgeld. 318 De zusterhuizen in Leiden betaalden volgens de Informacie een hoofdgeld. Later in de 16de eeuw is het hoofdgeld uitgebreid tot alle kloosters en tot de andere geestelijken. Vrijstelling van accijns behield de Duitse orde en later in de 16de eeuw ook de Dominicanessen, de Witte Nonnen. mogelijk inkomsten te verwerven. In geval van inning in regie, moest het stadsbestuur de controle op de uitvoering van het collecteren verrichten. Bij het verpachten was de opbrengst bekend maar was niet het geval bij eigen regie. Niettemin werd de verhuur van de turf- en houtaccijns regelmatig aangehouden, daar deze naar de zin van de stadsbestuurders te weinig opbracht. Daarbij kan hebben meegespeeld dat de burgemeesters er aansprakelijk voor werden gesteld dat de pachtsom ook werkelijk werd betaald. Met name in tijden van een teruglopende economie was het pachten van een accijns weinig aantrekkelijk.