Persistente Organische Polluenten. De persistente organische polluenten (POP’s) zijn organische verbindingen van antropogene oorsprong die bestand zijn tegen biologische, chemische en fotolytische afbraak. Ze blijven bijgevolg in het milieu. Bovendien worden ze gekenmerkt door een zwakke oplosbaarheid in water en een grote oplosbaarheid in vetstoffen, waardoor bioaccumulatie van POP’s in de vetten van levende organismen en bioconcentratie in de voedselketens worden veroorzaakt. Meer nog, aangezien ze semi-vluchtig zijn, doorlopen ze verschillende cycli van verdamping, atmosferisch transport en condensatie. Dit proces laat ze toe snel grote afstanden af te leggen. Bijgevolg vindt men ze overal in de wereld terug, zelfs in gebieden waar ze nog nooit werden gebruikt. Van hoge concentraties aan POP’s weet men reeds lang dat ze kankerverwekkend zijn, maar reeds bij zeer kleine concentraties kunnen ze gevolgen hebben voor de gezondheid. Zij verstoren het endocrien systeem, grijpen in op de hormonenwerking en verstoren deze: zij veroorzaken aangeboren afwijkingen, verminderen het voortplantingsvermogen bij de mens, hebben een schadelijke invloed op de fysieke en intellectuele ontwikkeling van het individu en brengen schade toe aan het afweersysteem van de mens. Vooral foetussen en kinderen zijn via de placenta en de moedermelk daaraan blootgesteld. POP’s omvatten hoofdzakelijk drie soorten stoffen: pesticiden (zoals DDT), bepaalde industriële chemische producten (zoals PCB’s) en bijproducten of verontreinigende stoffen (dioxines, furanen en polycyclische aromatisch koolwaterstoffen of PAK’s, …). De PAK’s vormen een groep van stoffen met soortgelijke chemische eigenschappen, en waarvan de uitstoot hoofdzakelijk het resultaat is van een onvolledige verbranding van organische stoffen. Verschillende PAK’s zijn door de Wereldgezondheidsorganisatie (WGO) ingedeeld als mogelijk kankerverwekkende stoffen.
