Minouche Shafik – Samen – Een nieuw sociaal contract voor de 21e
Xxxxxxxx Xxxxxx – Samen – Een nieuw sociaal contract voor de 21e
eeuw
Xxxxxxxx Xxxxxx – Ills.:
Xxxxxx Xxxxxxx Xxxxx
‘Wij hebben een nieuw sociaal contract nodig dat beter in elkaar zit, dat zekerheid en kansen biedt voor iedereen. Een sociaal contract dat minder gaat over ‘mij’ en meer over ‘wij’, dat onze onderlinge afhankelijkheid onderkent en daar tot ons wederzijds profijt gebruik van maakt.’
Het huidige sociale contract staat onder druk. Het is het moment om tot een eerlijker sociaal contract te komen, het lijkt alsof we het huidige neoliberalisme in bepaalde mate achter ons willen laten, aldus Xxxxxxxx Xxxxxx. Ons sociaal contract is bezweken onder de druk van technologische en demografische veranderingen. Ze hebben onze wereld ingrijpend getransformeerd, met gevolgen voor inkomensverschillen, gendergelijkheid, onderwijs, gezondheidszorg en werk. We leven steeds vaker in een je-staat-er-alleen voor samenleving, hetgeen niet alleen onrechtvaardig is, maar ook veel minder efficiënt en productief dan wanneer de risico’s worden gespreid over de hele samenleving.
Xxxxxxxx Xxxxxx neemt ons mee door de stadia van het leven- opvoeden van
kinderen, volgen van onderwijs, ziek worden, oud worden- en maakt duidelijk hoe we onze samenleving in elk stadium en op elk niveau kunnen herordenen.
Ze pleit voor zekerheid voor iedereen middels een gegarandeerd minimuminkomen, recht op onderwijs, basisgezondheidszorg en bescherming tegen armoede tijdens de ouderdom.
Ze pleit voor een maximaal investeren in capaciteiten zodat de productiviteit wordt verhoogd, onder andere met hulp van digitale techniek in bijvoorbeeld de gezondheidszorg.
Er is ook veel ongebruikt talent van opgeleide vrouwen, minderheden en kinderen uit arme gezinnen. En ze pleit voor een eerlijke en efficiënte spreiding van risico’s. In het toekomstige sociaal contract zal toenemende flexibiliteit in arbeidskrachten gecombineerd moeten worden met meer zekerheid. Jonge mensen moeten worden erkend in een sociaal contract tussen de generaties, zij die nu leven moeten iets doen aan de erfenis van milieuschade (we hebben een veel te grote aanslag op het milieu gepleegd) en staatsschulden.
Iedereen moet zo lang mogelijk een bijdrage leveren aan de samenleving en burgers zullen ook meer verantwoordelijkheid moeten nemen voor hun gezondheid.
Ze stelt zichzelf de vraag hoe we nieuw sociaal contract moeten financieren in een richting die haalbaar is. Betekent een nieuw sociaal contract een enorme toename van de overheidsuitgaven en een sterke verhoging van de belastingen om een gesubsidieerde kinderopvang, voorschoolse educatie en permanente scholing, toegankelijke gezondheidszorg en een staatspensioen mogelijk te maken? Xxxxxx ziet een deel van deze uitgaven als investering, die in de toekomst hogere belastinginkomsten zullen genereren, maar ook het milieu zullen verbeteren. Dat biedt de mogelijkheid kapitaal te lenen. Een aantal posten keren echter steeds terug, zoals pensioenen en een deel van de gezondheidszorg. Deze kosten moeten daarom worden gefinancierd uit belastingheffing, tenminste in de hoogontwikkelde landen.
Om de klimaatverandering af te remmen moeten we Co2-belasting heffen.
Een nieuw sociaal contract vraagt ook een andere rol van overheid en bedrijfsleven. Het bedrijfsleven zou zich moeten richten op meer winnaars door te investeren in onderwijs en vaardigheden, door achtergebleven regio’s te voorzien van een betere infrastructuur en door innovatie en productiviteit te bevorderen. De overheid zal verantwoordelijk moeten zijn voor een minimaal stelsel van
voorzieningen, die iedereen beschermen tegen grote tegenslagen en die worden betaald uit de belastingen, aldus Xxxxxx. De belastingdruk moet verschuiven zodat een gelijker speelveld ontstaat tussen kapitaal en arbeid. Er moet worden opgetreden tegen het ontwijken van vennootschapsbelasting.
De ontwikkeling van het sociaal contract is in de meeste landen afhankelijk van de structuur van het politieke bestel, de effectiviteit van de controlerende mechanismen, de opkomst van politieke coalities en de kansen die voortkomen uit crises, zoals nu de coronacrisis, waarbij vooral de meest kwetsbaren lijden onder de pandemie en het heeft laten zien wat de zwakke plekken zijn van de gezondheidszorg en ouderenzorg. Landen met een presidentieel en meerderheidsstelsel en autoritaire regimes kennen meestal een kleiner overheidsapparaat en een minder genereus sociaal contract. Er zijn minder prikkels om rekening te houden met minderheden. Landen met een stelsel van evenredige vertegenwoordiging en die inclusiever zijn bieden de beste kansen voor een goed functionerend sociaal contract.
De coalitie voor een nieuw sociaal contract is in potentie groot en divers. Jonge mensen zijn gemobiliseerd door middel van acties voor een beter milieu en de mogelijkheden van een levenslang onderwijstegoed, als compensatie voor wat ze zijn kwijtgeraakt. Mensen zonder vast contract zullen vaker om zekerheid, opleidingen en omscholingsmogelijkheden gaan vragen. Het belang van een toegankelijke gezondheidszorg, het aanmoedigen van preventiemaatregelen zijn aangetoond in de pandemie.
In Samen draagt Xxxxxxxx Xxxxxx de bouwstenen aan voor een nieuw sociaal contract, waarin meer onze onderlinge afhankelijkheden wordt onderkend, meer in mensen wordt geïnvesteerd, maar ook meer van individuen wordt verwacht.
Xxxxxxxx Xxxxxx – Samen. Een nieuw sociaal contract voor de 21 e eeuw.
Uitgeverij Xxxxx Xxxxxxxxx, Xxxxxxxxx, 0000. ISBN: 9789046826799
Xxxxxxxx Xxxxxx is directeur van de London School of Econimics and Political Science. Ze was vicepresident van de Wereldbank en bekleedde hoge posities bij
het IMF en de Bank of England. Zie ook:
Professor Xxxxxxx Xxx, Xxxxxx Xxxxxxxxxx Professor and Professor of Economics and Philosophy, Harvard, deliver a Distinguished Public Lecture on 18 January 2017 in the Sheldonian Theatre: Democracy and Social Decisions xxx.xxxx.xxx.xx
Xxxxxx Xxxxxx – Politics And The
English Language
“Politics and the English Language” (1946) is an essay by Xxxxxx Xxxxxx that criticised and ended the “ugly and inaccurate” written English of his time and examines the connection between political orthodoxies and the debasement of language.
The essay focuses on political language, which, according to Xxxxxx, “is designed to make lies sound truthful and murder respectable, and to give an appearance of solidity to pure wind”. Xxxxxx believed that the language used was necessarily vague or meaningless because it was intended to hide the truth rather than express it. This unclear prose was a “contagion” which had spread to those who did not intend to hide the truth, and it concealed a writer’s thoughts from himself and others. Xxxxxx encourages concreteness and clarity instead of vagueness, and individuality over political conformity.
Source: xxxxx://xx.xxxxxxxxx.xxx/xxxx/Xxxxxxxx_xxx_xxx_Xxxxxxx_Xxxxxxxx
Revolutie in galop – De onmisbare rol van het paard in de Mexicaanse
Revolutie
Xxxxx Xxxxxx – Xxxxxxxx Xxxxxx
De Mexicaanse kunstenaar Xxxxx Xxxxxx maakte in 1932 een litho van de legendarische Mexicaanse boerenleider Xxxxxxxx Xxxxxx (1879-1919). Niet zonder reden beeldde hij deze af staand naast zijn witte paard. Xxxxxx was niet alleen een groot paardenliefhebber, maar Xxxxxx symboliseerde hiermee de rol van het paard in de zapatistische revolutie. Hij realiseerde zich dat Xxxxxx en zijn boerenlegers onmogelijk zonder paarden hun revolutionaire strijd hadden kunnen voeren. Dat gold eveneens voor Xxxxxx’x evenknie tijdens de Mexicaanse Revolutie, Xxxxxx Xxxxx (1877?-1923). De tactische strijdmethodes die door beide legerleiders werden toegepast waren alleen mogelijk dankzij een grootschalige inzet van paarden.
Strijdtoneel
Wie wel eens een speelfilm over de Mexicaanse Revolutie (1910-1920) heeft gezien, kent de beelden: in opstuivend zand stormen legers te paard een stad binnen en mannen met sombrero’s, behangen met kogelgordels, schieten schijnbaar doelloos alle kanten op. In de meeste gevallen geven deze films een
nogal geromantiseerd beeld van de revolutie en van de leiders Xxxxxx en Villa.[1] Authentieke filmbeelden van Xxxxxx en Villla uit de revolutie hebben echter wel degelijk de basis gelegd voor de uit Hollywood afkomstige clichébeelden.
Over de Mexicaanse Revolutie zijn honderden boeken geschreven.[2] Daarin wordt uitgebreid aandacht besteed aan de door Xxxxxx en Villa toegepaste guerrillatechnieken.
In tegenstelling tot de Franse Revolutie van 1789 en de revoluties in de negentiende eeuw (1848 en de Commune van Parijs in 1871) die plaatsvonden in een stedelijk decor, was de Mexicaanse Revolutie de eerste grootschalige revolutie waarbij steden niet het strijdtoneel vormden. De revolutie speelde zich af in een diversiteit van landbouw- en veeteeltgebieden, woestijn, plattelandsdorpen en bergen.
Zonder gebruik te maken van het paard als vervoermiddel en strijdmiddel, zou deze revolutie in de ontstane vorm nooit hebben plaatsgevonden. De vanzelfsprekende, onmisbare rol van het paard in het dagelijks leven van de meeste Mexicanen – als vervoermiddel en op boerenbedrijven – ontwikkelde zich bijna vanzelfsprekend naar die van essentieel hulpmiddel in de strijd om een beter bestaan.
Xxxxxxxx Xxxxxx
Hacendados
Xxxxxxxx Xxxxxx, geboren in de zuidelijke Mexicaanse staat Morelos, behoorde niet tot de armste klasse in Mexico. Zijn familie had een klein boerenbedrijf. In Morelos leden de kleine boeren voortdurend onder de misdaden van de grote
landeigenaren, de hacendados. Deze eigenden zich land, waterbronnen en soms hele dorpen (pueblos) toe om hun suikerplantages te kunnen uitbreiden. De hacendados voelden zich gesteund door de Mexicaanse dictator Xxxxxxxx Xxxx, die regeerde van 1876 tot 1911. De kleine landeigenaren en onafhankelijke boeren stonden volgens Xxxx de vooruitgang van Mexico in de weg. Xxxxxx wierp zich op als hun vertegenwoordiger en protesteerde voortdurend bij de lokale autoriteiten tegen de handelswijze van de hacendados. Dit had geen enkel resultaat. Zij zagen Xxxxxx als een vervelend obstakel voor hun belangen. Om hem uit de streek weg te krijgen, wist men hem over te halen dienst te nemen in het leger. Daar viel hij op door zijn vakmanschap in de omgang met paarden. Na een half jaar hield hij het leger voor gezien en keerde hij terug naar zijn dorp waar hij als burgemeester werd gekozen. Al voor 1910 begon hij met medestanders stukken land die door de hacendados waren ingepikt, terug te veroveren.
Aanhangers van Xxxxxx
Landhervormingen
In 1911 moest Xxxx onder druk van presidentskandidaat Xxxxxxxxx Xxxxxx het land verlaten.[3] Xxxxxx had plannen tot landhervorming en zocht daarvoor steun bij lokale leiders. In de noordelijke staat Chihuahua vond hij de plaatselijke bandiet Xxxxxxx Xxxxxx, beter bekend als Xxxxxx Xxxxx, aan zijn zijde. Xxxxxx steunde weliswaar de plannen van Xxxxxx, maar vanwege diens achtergrond als grootgrondbezitter, bleef hij hem wantrouwen.
Eenmaal president, kwam van de landhervormingen van Xxxxxx niets terecht. Xxxxxx keerde zich tegen Xxxxxx en kwam met een eigen plan voor landhervorming, het Plan de Xxxxx. Xxxxxx wilde de landerijen van de grootgrondbezitters onteigenen en teruggeven aan de kleine boeren en aan de pueblos. Xxxxxx heeft zich nooit anarchist genoemd maar was in belangrijke mate beïnvloed door de anarchistische ideeën xxx xx xxxxxx Xxxxxxx en Xxxxxxx Xxxxxx Xxxxx en door de geschriften van Xxxxxxxxx. In 1915 wist hij na verovering van
grote delen van Morelos het gebied te herverdelen zoals hij in zijn plan had voorgesteld en tegelijk de levensstandaard voor de boerenbevolking aanzienlijk te verbeteren.
Xxxxxx benoemde de meedogenloze generaal Xxxxxxxxxx Xxxxxx tot legerleider, om zo Xxxxxx te kunnen bestrijden. Xxxxxx liet Xxxxxx vervolgens uit de weg ruimen en benoemde zichzelf tot president. Het jaar 1914 werd gekenmerkt door een felle strijd tussen het federale leger en de opstandelingen. Het boerenleger van Xxxxxx in Morelos en de troepen van Villa in het noorden, bestookten voortdurend het Mexicaanse leger. Aanvankelijk steunde Villa weliswaar Xxxxxx, maar al snel keerde hij zich van hem af. Villa wilde in de eerste plaats de macht van de grootgrondbezitters doorbreken.
Derde van rechts: Xxxxxx Xxxxx
Paarden
Xxxxxx en Villa waakten ervoor geen grootschalige confrontaties met het federale leger aan te gaan. Vaak werd een hinderlaag opgezet of werden snelle verrassingsovervallen uitgevoerd op kleine legereenheden in het veld of op dorpen en kleine steden die in handen waren van het leger. Omsingelde legereenheden werden tot overgave gedwongen of men ging de strijd aan.
Soldaten die zich aan Xxxxxx overgaven werd de keuze gegeven zich bij hem aan te sluiten of de wapens in te leveren en naar huis te gaan. Officieren werden in de meeste gevallen geëxecuteerd. Na de inname van een stad of dorp werd het stadhuis in brand gestoken waarna men weer verdween. Expedities van het leger op zoek naar de zapatistas bleven meestal zonder resultaat. Na een snelle terugtocht naar eigen gronden, verdwenen de zapatistas geruisloos in de anonimiteit van het dagelijkse boerenleven.
Xxxxxxxx Xxxxxx inspecteert zijn troepen
Verrassingsaanvallen
Het leger van Xxxxxx bestond uit zo’n drie- tot vijfduizend man, meestal opererend in groepen variërend van tientallen tot enkele honderden. Een belangrijke voorwaarde om snel tot actie te kunnen overgaan, was al vervuld: vrijwel alle soldaten hadden voor hun dagelijks werk al de beschikking over een paard. Wel was het voor Xxxxxx aanvankelijk lastig om aan voldoende wapens te komen. Door haciendas van landeigenaren te overvallen werd het wapenbezit aangevuld. Het doel van Xxxxxx’x guerrillatactiek was door telkens verrassingsaanvallen uit te voeren, de vijand te verzwakken. Daarbij was het zaak de eigen verliezen zo laag mogelijk te houden. Bij voorkeur vielen de zapatistas te paard aan op voor hen bekend terrein, ongeschikt voor de inzet van grote vijandige legers of infanterietroepen. Doorslaggevend voor de successen van de zapatistas was dat de soldaten geworteld waren in de lokale bevolking en er deel van uitmaakten. Zowel met voedselvoorziening als logistiek met de toelevering van paarden, werden de zapatistas door de lokale bevolking ondersteund. Het federale leger bestond uit vijfentwintigduizend man, veelal gelegerd in garnizoensplaatsen. Van daaruit beperkte het zich vooral tot het controleren van de omgeving.
Met weliswaar de beschikking over kanonnen, was het vooral gericht op een negentiende eeuwse, Europese wijze van oorlog voeren, zoals tijdens de Napoleontische oorlogen en de Frans-Duitse oorlog van 1870: een massale inzet van infanterietroepen die slag konden leveren met een soortgelijke tegenstander. Het Mexicaanse leger kon daarom niet effectief reageren op tegenstanders die van guerrillatactieken gebruik maakten. Met name in woestijngebieden en de bergen bleek het leger niet doeltreffend te kunnen opereren.
Xxxxxx Xxxxx voert zijn leger aan
Treinen
Door eveneens guerrilla-aanvallen uit te voeren kon Xxxxxx Xxxxx met zijn leger – variërend van vijf- tot zestienduizend man – in de staat Chihuahua een groot gebied bestrijken. Xxxxx paste graag een overrompelingstactiek toe op zijn tegenstanders, door massaal met zijn manschappen, in volle galop al schietend de vijand tegemoet te treden. Dezelfde aanvalstactiek werd al eerder door de Noord- Amerikaanse Comanche- en Apache-indianen toegepast.
Villa vergrote zijn mobiliteit aanzienlijk door gebruik te maken van gekaapte treinen. Zo kon binnen enkele dagen honderden kilometers verderop een aanval worden uitgevoerd. De paarden van de soldaten werden in de trein gestald, de mannen namen plaats op de daken van de wagons. Met een tweede trein volgden de vrouwen van de soldaten. Villa hechtte er aan dat de echtgenotes en vriendinnen van de soldaten gedurende een veldtocht altijd in de nabijheid waren. Zo werd de desertie van villistas beperkt en de kans op verkrachtingen in veroverde pueblos verkleind. Vrouwen zorgden meestal voor de maaltijden en verzorgden de gewonden. Sommige vrouwen, de soldaderas, reden en vochten in de voorste linies mee.[4]
In het leger van Xxxxxx was het zeker niet ongewoon wanneer een vrouw een officiersrang vervulde.[5]
Xxx Xxxxx wordt beweerd dat hij zo nu en dan een trein kaapte achter de vijandelijke linies, deze volstopte met explosieven en vervolgens op de vijand liet inrijden. Bekend is dat Xxxxx meerdere malen verslagen tegenstanders zonder pardon liet executeren.
Bankbiljet met Xxxxxx 1994
Triomf en dood
Xxxxxx en Villa hadden geen presidentiële ambities. Hun grootste symbolische triomf was het moment waarop beide mannen in 1914 onder het gejuich van tienduizenden, gezamenlijk Mexico City binnenreden, nadat ze tegenstanders Xxxxxxxx en Xxxxxxx hadden verslagen. In de jaren twintig kwam de Partido Revolucionario Institucional, voortgekomen uit de revolutie, aan de macht. Enkele punten uit het Plan de Xxxxx werden weliswaar gerealiseerd, maar de landhervormingen werden niet doorgevoerd op de wijze zoals Xxxxxx ze zich had voorgesteld. Nog steeds is de Partido Revolucionario Institucional de toonaangevende partij in Mexico, maar deze is vervallen tot een brede sociaaldemocratische beweging zonder revolutionair elan. Xxxxxx heeft in Mexico nog steeds een legendarische status. In 1919 werd hij in een ingewikkeld complot in een val gelokt. Bij het oprijden van het dorpsplein van Chinameca, werd hij door veronderstelde medestanders doodgeschoten. Xxxxxx Xxxxx trof in 1923 hetzelfde lot. Nadat hij bij een plaatselijke bank goud had opgenomen, werd hij in de hoofdstraat van het plaatsje Parral door tegenstanders onder vuur genomen. Opmerkelijk detail: Xxxxx was niet te paard, maar reed op dat moment in zijn auto, een Dodge.(6)
Noten
[1] De bekendste film is Xxxx Xxxxxx! (1952) van regisseur Xxxx Xxxxx, naar een scenario van Xxxx Xxxxxxxxx, met Xxxxxx Xxxxxx als Xxxxxx, helaas een wat minder goede film van Kazan.
Xxxxxx Xxxxx is in veel Hollywoodproducties meestal vervallen tot een karikatuur, zoals in Villa Rides (1968) met Xxx Xxxxxxx als Villa, of in Xxxxxx Xxxxx (1972) met Xxxxx Xxxxxxx in de hoofdrol. Villa was een ijdele man en niet wars van publiciteit. Een aantal malen werden zijn acties vastgelegd door Amerikaanse filmploegen en in drie films speelde Xxxxx zichzelf.
Een uitstekende documentaire over de Mexicaanse Revolutie en haar betekenis, The Storm that Swept Mexico (2011), is te vinden op Youtube en bevat veel authentieke filmopnames uit de revolutiejaren. Zie hieronder.
[2] Op het verloop van de revolutie kan in het bestek van dit artikel slechts kort worden ingegaan. Enkele titels over de Mexicaanse Revolutie: Xxxxxx Xxxxx, Revolution! Mexico 1910-1920 (1969); Xxxxxx Xxxxx, The Mexican Revolution (1983), Xxxxxx X. Xxxxx, The Mexican Revolution 1914-1915 (1960). Over Xxxxxx zijn o.a. verschenen: Xxxxx X. Xxxxxx, Xxxxxx of Mexico (1979); Xxxxxx X. Xxxxxx, Xxxxxx (1969); Xxxx Xxxxxx Jr., Xxxxxx and The Mexican Revolution (1969). De Amerikaanse auteur Xxxx Xxxx (de latere schrijver van Ten Days that Shook the World) reisde enige tijd mee met de troepen van Xxxxxx Xxxxx en deed daarvan verslag in zijn boek Insurgent Mexico (1914).
[3] Xxxxxxxx Xxxx (1830-1915) sleet zijn laatste jaren in Parijs. Hij ligt begraven op Cimetière du Montparnasse (15 e Division) in Parijs.
[4] Tijdens de revolutie ontstond het volksliedje La Adelita. Het lied is een eerbetoon aan de soldaderas en wordt in Mexico nog steeds gespeeld.
[5] Zo werd de onderwijzeres Xxxxxxx Xxxxxxx x Xxxx (1848-1925) in 1914 brigadegeneraal in het leger van Xxxxxx. Ze werkte mee aan het opstellen van het Plan de Xxxxx en was redactrice van de krant La Voz de Juárez.
[6] De auto waarin Xxxxx werd gedood is te bezichtigen in het Francisco Villa Museum in Chihuahua, Mexico. Zie xxxxx://xx.xxxxxxxxx.xxx/xxxx/Xxxxxxxxx_Xxxxx_Xxxxxx
The Storm that Swept Mexico
Xxxx Xxxxxx – Zo houd je moed in een tijd van
verdeeldheid
Xxxx Xxxxxx – Ills.: Xxxxxx Xxxxxxx Xxxxx
Hoe kunnen we hoop, vertrouwen en geloof in een betere wereld voeden in een wereld die voelt alsof-ie op instorten staat, waar ontgoocheling en verbijstering heerst en we niet worden gehoord? Door de pandemie maken we nu een betekeniscrisis mee: fundamentele concepten moeten worden geherdefinieerd. De democratie is veel fragieler dan we dachten: ze is een delicaat ecosysteem van checks-and-balances dat voortdurend voeding en verzorging behoeft, aldus Xxxx Xxxxxx.
Xxxx Xxxxxx gelooft in de kracht van verhalen om te laten zien hoe democratie, tolerantie en vooruitgang door schrijven kunnen worden gevoed. Zij is geboren in Frankrijk, groeide op in Turkije, Spanje en de Verenigde Staten, en is nu staatsburger van het Verenigd Koninkrijk, maar leeft vooral in ‘Verhalenland’.
Als romanschrijfster voelt ze zich aangetrokken door verhalen en door stiltes. Haar aandacht is vooral gefocust op de ‘periferie’, de gemarginaliseerde, achtergestelde, rechteloze en gecensureerde stemmen. En op taboes: politieke,
culturele en gendertaboes, want als we niet luisteren naar afwijkende meningen, stoppen we met leren.
Groepsdenken of sociale mediabubbels voeden en versterken de herhaling. Daarom moeten we blijven bewegen, intellectuele nomaden worden, tijd doorbrengen aan de randen van de samenleving.
De mensen zijn ontgoocheld doordat hun stem niet wordt gehoord, worden geconfronteerd met een politiek systeem dat bestaat uit marketingsteksten, een financiële markt die wordt gedreven door hebzucht en winst, recente gebeurtenissen die niet meer verlopen op de lineaire progressieve manier zoals eerder. Mensen zijn verbijsterd doordat kunstmatige intelligentie en data steeds meer invloed krijgen, zonder dat gewacht wordt totdat het menselijk verstand het kan bevatten. Wat rest is een grote leegte, een onzeker bestaan en een onbekend en onvoorspelbaar begin, waar we helemaal alleen zijn, zonder dat we deel uit maken van een collectief. We zijn ongerust over de toestand van de wereld, en onze plaats daarin, of juist gebrek aan een eigen plaats. We hebben een voortdurende onrust, een existentiële angst, we zijn kwetsbaar. We zijn bezorgd en boos. Hoe kunnen we die individuele en collectieve woede omzetten in een positieve kracht en betrokken zijn? En niet apathisch zijn waardoor we geïsoleerd raken.
Het staat voor Xxxx Xxxxxx vast dat we niet kunnen terugkeren naar de situatie van voor de pandemie. We hebben de keuze tussen het nationalisme, de ‘eigen volk eerst’-benadering of de weg naar internationale communicatie en samenwerking. De keuze is afhankelijk van economische en politieke factoren, maar ook van het debat over identiteit. Hoe we onze identiteit benaderen zal onze volgende stappen bepalen, aldus Shafak. Zij definieert zichzelf als een wereldburger, een universele ziel, burger van de hele mensheid. We moeten allemaal geëngageerde, betrokken burgers worden. Verhalen kunnen ons daarbij helpen, ze leveren een genuanceerder, reflectievere manier om te beschouwen, ervaren, voelen en herinneren. Ze geven inzicht in de complexiteit en rijkdom van identiteiten, en van de schade die we aanrichten als we die proberen te reduceren tot één enkel definiërend kenmerk. Verhalen hebben een herscheppende kracht om ‘mensen samen te brengen, onze cognitieve horizon te verbreden, en langzaam maar zeker meer empathie en wijsheid te ontwikkelen’.
Xxxx Xxxxxx – Zo houd je moed in een tijd van verdeeldheid. Xxxxxxxxxx Xxxxx Xxxxxxxxx, 0000. 96 pag. ISBN9789046828151
Xxxx Xxxxxx schrijft in het Engels en Turks. Haar werk is in vijftig talen vertaald en won diverse internationale prijzen.
Xxxx Xxxxxx – The revolutionary power of diverse thought
“From populist demagogues, we will learn the indispensability of democracy,” says novelist Xxxx Xxxxxx. “From isolationists, we will learn the need for global solidarity. And from tribalists, we will learn the beauty of cosmopolitanism” A native of Turkey, Xxxxxx has experienced firsthand the devastation that a loss of diversity can bring — and she knows the revolutionary power of plurality in response to authoritarianism. In this passionate, personal talk, she reminds us that there are no binaries, in politics, emotions and our identities. “One should never, ever remain silent for fear of complexity,” Xxxxxx says.
Check out more TED Talks: xxxx://xxx.xxx.xxx
Verslagen uit Spanje
De Amerikaanse journaliste Xxxxxxxx Xxxxxx, die in 1936 voor de Engelse Sunday Times naar Spanje vertrok om verslag te doen van de Spaanse Burgeroorlog, bekende later – in haar indrukwekkende oorlogsmemoires Looking for Trouble (1941) – niet in alle opzichten goed voorbereid te zijn geweest op haar
werk als correspondente. Ze arriveerde in een door de Franco-troepen belegerd Madrid, in kleding volstrekt ongeschikt voor een oorlogssituatie. Strompelend op hakken en gekleed in rok bracht ze onder meer een bezoek aan republikeinse loopgraven. Ondanks de xxxxx van de situatie levert haar informatieve verslag van dat bezoek daardoor hilarische momenten op.
Madrid werd vanaf oktober 1936 continu belegerd door de nationalistische
troepen van generaal Xxxxxx. Vrijwel dagelijks werd de stad beschoten door kanonnen en mortieren. Honderden gebouwen lagen in puin, duizenden bewoners waren de stad ontvlucht. De aanlevering van voedsel naar de stad was minimaal, een hongersnood stond op uitbreken.
Xxxxxxxx Xxxxxx
Correspondenten
Xxxxxxxx Xxxxxx boekte een kamer in Hotel Florida aan de Plaza de Callao in Madrid. Het was de plek waar de internationale oorlogscorrespondenten zich hadden verzameld om van daaruit verslag te doen van de belegering, Ze ontmoette er onder anderen Xxxxxx Xxxxxx van de Daily Express, Xxxxxx Xxxxxxxxx en Xxxxxx Xxxxxxxx (de latere Mrs. Xxxxxxxxx), die beiden schreven voor Xxxxxxx’x Weekly en schrijver Xxxx Xxx Xxxxxx. Oorlogsfotograaf Xxxxxx Xxxx verbleef er diverse malen, meestal in gezelschap van zijn vriendin Xxxxx Xxxx, de fotografe die later aan het front om het leven zou komen. De Nederlandse regisseur Xxxxx Xxxxx was er met zijn cameraman Xxxx Xxxxxxxx om de film Spanish Earth te draaien.
Correspondenten Xxx Xxxxx xxx xx Xxxxxxx Herald Tribune, Xxxxxxx Xxxxxxx (Pravda) en de journalisten Xxxxx Xxxxxxx en Xxxxxx Xxxxx waren frequente gasten van het hotel.
Toevluchtsoord
De eerste vraag die Cowles door haar collega’s werd gesteld was: heb je wat te eten meegenomen? In Hotel Florida was nauwelijks voedsel voorhanden.
Xxxxxxxxx maakte zich bij de anderen populair omdat hij er vaak in slaagde xxxxx, eieren, koffie en marmelade te regelen, bovendien was whisky en gin op zijn kamer ruim voorradig. De kamer van Xxxxxxxxx was tijdens beschietingen van de stad, sowieso een toevluchtsoord voor de andere correspondenten: Xxxxxxxxx had, zeer uitgekiend, de kamer genomen die net buiten het schootsveld van het geschut lag.
De correspondenten in Hotel Florida werkten onder moeilijke omstandigheden. Door de belegering was normaal werken vrijwel onmogelijk. Het verblijf in de stad en het reizen naar het front leverde voortdurend gevaren op. Bijna dagelijks was het een worsteling een telefoon of telegraafapparatuur te bemachtigen in het gebouw van de censoren van de republikeinse regering. Het contact met de censoren leverde ook nog eens talloze aanvaringen op, omdat niet ieder bericht wat het land uit zou gaan hun goedkeuring kon wegdragen.
Xxxxxx Xxxxxxxx in Spanje
Anti-Franco
Voor de meeste correspondenten lag de sympathie duidelijk bij de republiek Spanje en niet bij de opstandelingen van Xxxxxx. Meer en meer raakten degenen die het beleg meemaakten overtuigd van de legitimatie van de strijd van de republiek.
Journalisten met een dergelijke opvatting, van wie juist verwacht werd dat zij een objectief verslag zouden leveren maar die toch blijk gaven van loyaliteit met de republikeinse zaak en dat in hun artikelen probeerden uit te drukken, kwamen daardoor soms in een lastige positie.
Gezien de anti-interventie politiek van Engeland, Frankrijk en de VS – de weigering van deze landen wapens te leveren aan de republiek – hielden veel
krantenredacties er een behouden standpunt ten opzichte van het Spaanse conflict op na. Het kwam vaak voor dat artikelen die prorepubliek of anti-Franco waren, werden gewijzigd, of niet werden geplaatst. Zo waren de kranten van de conservatieve Amerikaanse persmagnaat Xxxxxxxx Xxxxxx fel tegen de republiek. Journalist Xxx Xxxxx werd door de Hearst-krant The Chicago Herald Tribune ontslagen, omdat hij in zijn artikelen te veel de kant van de republiek koos.
Soms ging de sympathie van correspondenten voor de republiek heel ver. Sommigen van hen, zoals Xxxxxx Xxxxxxxxx, Xxxxxx Xxxxxxxx, Xxxxx Xxxxxxx, Xxx Xxxxx en Xxxxxx Xxxxx, stelden zich min of meer in dienst van de republiek, soms voor hand- en spandiensten, soms voor wezenlijke zaken zoals wapenaankopen. Zij waren bijna partizanen in dienst van de republiek, constateert de Engelse historicus Xxxx Xxxxxxx in zijn werk over oorlogscorrespondenten in Spanje.
Xxxxxxx Xxxxxxx (rechts) in gesprek met de anarchistische leider Xxxxxxx
Contrarevolutionair
Zo schreef de Russische schrijver en journalist Xxxxxxx Xxxxxxx in 1936 en 1937 vanuit Spanje een serie artikelen voor de Pravda, die hem in de Sovjet-Unie erg populair maakten. Voor zijn serie sprak hij onder anderen met de Spaanse president Xxxxx en met de anarchistische voormannen Xxxxxxx en Xxxx Xxxxxx Xxxxxx. Er is veel gespeculeerd over Xxxxxxxx werkelijke rol tijdens het Spaanse conflict, want hij functioneerde tevens als politiek adviseur voor de Spaanse regering en bleek in meerdere kringen invloed te kunnen uitoefenen. Vermoedelijk was hij een hoge ambtenaar bij de geheime dienst of luchtmacht van de Sovjet-Unie. Zijn wekelijkse telefoongesprekken met Xxxxxx wijzen in die richting. Als beloning voor zijn werk in Spanje werd hij bij terugkeer in de Sovjet-
Unie in 1938 benoemd tot lid van de Opperste Sovjet. Tijdens de golf van arrestaties van ‘contrarevolutionaire elementen’ werd hij echter nog datzelfde jaar gearresteerd en geëxecuteerd.
Xxxxx Xxxxxxx
Wapenembargo
Ook de Amerikaanse journalist Xxxxx Xxxxxxx van het tijdschrift The Nation, werd er van beschuldigd een Sovjetagent te zijn. Dat was hij echter niet, ook al woonde zijn gezin in Moskou. Xxxxxxx had aanvankelijk sterke sympathie voor het communisme en hij steunde de Spaanse republiek waar mogelijk. Hij had contacten met politici en diplomaten in Spanje, de VS en de Sovjet-Unie, was bevriend met de Spaanse president Xxxxx en de socialistische leider Xxxxx Xxxxxxxxx. Hij sprak Russisch, Duits en Spaans en hij werd geroemd om zijn levendige en altijd zeer informatieve artikelen. Politici vertrouwden hem omdat hij altijd betrouwbare informatie wist te geven. In Spanje ging hij bijna wekelijks op bezoek bij de Spaanse premier Xxxx Xxxxxx. Terwijl deze ’s ochtends in bad zat, zat Xxxxxxx op het toiletdeksel met een notitieblok en bespraken zij de situatie in Spanje en de wereld. Xxxxxxx was fel tegen het door de VS afgekondigde wapenembargo tegen Spanje. In zijn contacten met diplomaten en politici, waaronder Amerikaanse congresleden, maar ook met first lady Xxxxxxx Xxxxxxxxx, probeerde hij – tevergeefs – de VS op andere gedachten te brengen.
Wapenaankopen
Verslaggever Xxx Xxxxx, volgens velen de best geïnformeerde journalist destijds, probeerde in diplomatenkringen zijn invloed aan te wenden om het wapenembargo op te heffen. Xxxxx had in augustus 1936 naam gemaakt met een
ijzingwekkend verslag over wat hij had aangetroffen in de arena van Badajoz, waar enige dagen daarvoor honderden mensen door de Franco-troepen waren geëxecuteerd. Bovendien maakte hij het laatste interview met de falangistische leider Xxxx Xxxxxxx Xxxxx xx Xxxxxx, voordat deze werd geëxecuteerd. Xxx Xxxxx poogde tijdens de burgeroorlog in Londen wapens te kopen voor de republiek. In de jaren veertig zette hij zich aan een gedetailleerde geschiedschrijving van de Spaanse burgeroorlog, geassisteerd door de jonge Amerikaanse academicus Xxxxxxx Xxxxxxxxxx en de latere historica Xxxxxxx Xxxxxxx, een werk dat helaas nooit is voltooid.
Guernica na het bombardement
Bombardement
De Engelse journalist Xxxxxx Xxxxx ging ook ver in zijn steun voor de republiek. Xxxxx zag zijn journalistiek als deel van de strijd tegen het fascisme. Voordat hij in Spanje op reportage ging, had hij als oorlogsverslaggever voor The Times al ervaring opgedaan in Ethiopië, waar Italië als opkomende koloniale mogendheid oorlog voerde.
Nog meer dan met de Spaanse republiek, sympathiseerde Xxxxx met de strijd van de Basken voor onafhankelijkheid. Hij deed verslag van de val van Irún en van het bombardement op Bilbao, waarbij hij heet van de naald sprak met ooggetuigen en overlevenden. Zijn verslag van zijn belevenissen in het door de Duitse Luftwaffe gebombardeerde Guernica, bracht na publicatie in The Times en The New York Times op 27 april 1937, een ware schokgolf teweeg in de publieke opinie. Voor het eerst in de wereldgeschiedenis was er sprake geweest van een systematisch bombardement op een stad bevolkt door een weerloze burgerbevolking.
Xxxxx Xxxxxxx – Guernica
Xxxxxxx
Het artikel van Xxxxx deed velen beseffen dat er in Spanje geen sprake was van een opgeklopt conflict, maar dat er werkelijk een oorlog gaande was. De eerder genoemde Xxxxxxx Xxxxxxxxxx, die in 1977 de meest omvangrijke studie over het bombardement op Guernica zou publiceren, noemt het verslag van Xxxxx ‘waarschijnlijk het meest belangrijke, door een verslaggever gedurende de burgeroorlog, geschreven artikel’. Het werd enige dagen later gepubliceerd in het Franse communistische dagblad L‘Humanité. In Parijs kreeg Xxxxx Xxxxxxx het artikel onder ogen. Hij onderbrak meteen zijn werkzaamheden en zette zich aan een schilderij over de verschrikkingen van het bombardement: Guernica.
De verdienste van Xxxxx is dat hij als eerste aantoonde dat de vernietiging van Guernica niet het werk was van communistische saboteurs of een poging was van de republikeinse regering om de nationalisten in diskrediet te brengen, zoals Xxxxxx later verkondigde. Het bombardement was wel degelijk een bewust opgezette actie tegen burgers, teneinde de moraal in de republiek en het naar onafhankelijkheid strevende Baskenland te kunnen breken.
Xxxxxx Xxxxx
Geschiedvervalsing
Tot in de jaren zeventig kwamen er vanuit het Franco-kamp beschuldigingen aan het adres van Xxxxxx Xxxxx.
Hij zou hebben gelogen over wat hij in Guernica had gezien en zijn boek The Tree of Gernika zou alleen maar een verdediging zijn van de strijd voor Baskische onafhankelijkheid. Het artikel van Xxxxx echter zette de toon voor het belangrijkste over Guernica verschenen boek Guernica! Guernica! A Study of Journalism, Diplomacy, Propaganda, and History van Xxxxxxx X. Xxxxxxxxxx. Xxxxxxxxxx (1908-1999) raakte in de jaren dertig al betrokken bij het Spaanse conflict. Hij assisteerde Xxx Xxxxx bij diens werk en schreef artikelen over de burgeroorlog. Na de Tweede Wereldoorlog reisde hij door Spanje en verzamelde hij boeken en affiches over de burgeroorlog. In zijn boek wist hij alle propagandamythes van het Franco-regime door te prikken, en exact aan te geven waar het regime bezig was de geschiedenis te vervalsen. Het boek tornde aan de peilers van het regime: de Spaanse regering zette een speciale afdeling op om de eventuele effecten van de publicatie op de Spaanse bevolking te kunnen bestrijden. Xxxxxxxxxx werd door Xxxxxx uitgeroepen tot staatsvijand nummer één. Het weerhield hem er niet van door te gaan met het ontzenuwen van de geschiedenis zoals die door Xxxxxx werd voorgesteld. Hij verdiepte zich in de geschiedkundige vervalsingen die over het bombardement op Guernica werden verkondigd.
Zijn boek is een nauwgezette reconstructie van de gebeurtenissen op 26 april 1937. Vooral is het een speurtocht naar de waarheid van die dag en een meedogenloze afrekening met de geschiedvervalsing door de Franco-historici.
Wereldoorlog
Madrid viel uiteindelijk op 28 maart 1939 in handen van de troepen van Xxxxxx. Daarmee was het lot van de Spaanse republiek bezegeld en zuchtte het land tot 1975 onder de dictatuur van Xxxxxx. Niemand van de buitenlandse correspondenten maakte die inname van Madrid mee.
Xxxxxx Xxxxx kwam in 1944 om het leven bij een auto-ongeluk in Birma. In Guernica wordt hij geëerd met een plaquette en is een straat naar hem vernoemd. Xxxxx Xxxxxxx keerde zich na de oorlog fel tegen het communisme en gaf lessen over de Sovjet-Unie. Xxx Xxxxx schreef oorlogsreportages vanuit Vichy-Frankrijk en Noord Afrika. Xxxxxxxxx trok zich terug in zijn huis in Havana om zijn roman over de Spaanse Burgeroorlog For Whom xxx Xxxx Tolls te schrijven. Xxxxxx Xxxxxxxx trouwde in 1940 met Xxxxxxxxx en keerde in 1944 terug naar Europa en schreef reportages over de laatste dagen van de Tweede Wereldoorlog. Xxxxxxxx Xxxxxx werd tijdens de Tweede Wereldoorlog een gedreven oorlogscorrespondente maar legde zich na de oorlog toe op het schrijven van historische werken, onder andere over Xxxxxxxxx, de Romanovs en de familie Xxxxx. Xxxxxx Xxxx werd als oorlogsfotograaf wereldberoemd.
De journalisten hielden zich dan wellicht niet exact aan de opdrachten van hun kranten, hun reportages vanuit Spanje waren een waarschuwing voor het dreigende fascisme dat Europa spoedig onder de voet zou lopen.
Literatuur
Xxxxxxxx Xxxxxx, Looking for Trouble, Harper & Brothers, New York/London 1941 Xxxxxxxx Xxxxxxxxx, Xxxxxx Xxxxxxxx, Xxxxxx Xxxxx, Xxxxxx 0000
Xxxx Xxxxxxx, Xx Xxx Xxxxx Die, Foreign Correspondents in the Spanish Civil
War, Constable, New York 2009
Xxxxxxx Xxxxxxxxxx, Guernica! Guernica! A Study of Journalism, Diplomacy, Propaganda, and History, University of California Press, 1977;
Xxxxxx Xxxxx, Hotel Florida. Truth, Love and Death in the Xxxxxxx Xxxxx Xxx, Xxxxxxxxxx. Xxxxxx 0000.
Extra: xxxx://xxxxxxxxxxxxxxxxxx.xxx/xxxxxx-xxxxxxxx-x-xxxxxxx-xxxxxxxx-xx-xxxxxxx
Guernica Documentary
Riches To Rags To Virtual Riches: The Journey Of Jewish Arab
Singers
Xxxxxxxx Xxxxx. Ills. Xxxxxx Xxxxxxx Xxxxx
Some of the most revered musicians from the Arab world moved to Israel in the 1950s and 60s, where they became manual laborers and their art was lost within
a generation. Now, with the advent of YouTube, their masterpieces are getting a new lease on life and new generations of Arab youth have come to appreciate their genius. Part one of a musical journey beginning in Israel’s Mizrahi neighborhoods of the 1950s and leading up to the Palestinian singer Xxxxxxxx Xxxxx.
The birth of the Internet awakens our slumbering memory. Sometime in the 1950s and early 1960s, the best artists from the metropolises of the Levant landed on the barren soil of Israel, from: Cairo, Damascus, Marrakesh, Baghdad and Sana’a. Among them were musicians, composers and singers. It didn’t take them long to find themselves without their fancy clothing and on their way to hard physical work in fields and factories. At night they would return to their art to boost morale among the people of their community. Some of the scenes and sounds which at the time would not have been broadcast on the Israeli media have little by little, been uploaded to YouTube in recent years. Through the fall of the virtual wall between us and the Islamic states, we have been exposed to an abundance of footage of great Arab music by the best artists. This development has liberated us from the stranglehold and siege we have been under, allowing us to reconstruct some of the mosaic of our Mizrahi childhood, which has hardly been documented, if at all.
We should remember that in the new country, as power-hungry and culturally deprived as it was in the 1950s and 1960s, the impoverished housing in the slums of xxx Xxxxxxx immigrants was a place for extraordinary musical richness. The ugly, Soviet-style cubes emitted a very strong smell of diaspora. At night, the family parties turned the yards, with the wave of a magic wand, into something out of the Bollywood scenes we used to watch in the only movie theater in our neighborhood. On the table, popcorn and a few ‘Nesher‘ beers and juices. At a Yemenite celebration one would be served soup, pita bread, skhug and khat for chewing, and at that of the Iraqis,’ the tables would have kebabs and rice decorated with almonds and raisins. A string of yellow bulbs, as well as a beautiful rug someone had succeeded in bringing from the faraway diaspora, hung between two wooden poles. There were a couple of benches and tables borrowed from the synagogue, and sitting on the chairs, in an exhibit of magnificent play, were the best singers and musicians of the Arab world.
It is worthwhile to reflect upon those rare times, just before the second generation of Xxxxxxxx began trying to dedicate itself to assimilating in the
dominant culture. Those were the days when the gold of generations still rolled through xxx xxxxxxx of xxx Xxxxxxx neighborhoods and through its synagogues. We should step back for a moment and allow ourselves to look at what we had, what was ours, and what ceased to be ours.
An example of the musical paradise in which we lived can be seen in a video recording from a little later – apparently from the early 1990s. At that time, Mizrahi musicians of all origins were already mingling at each other’s parties, which we see here in a clip of a Moroccan chaflah. The clip, uploaded by Xxxxxx Xxxxxxx, does not tell us where and when the event took place. The musicians in this clip are: Iraqi Xxxxxx Xxxx playing the qanun, Xxxxx Xxxxx playing the Ney flute, Egyptian Xxxxx Xxxxxxx and Arab Salim Niddaf on violin. One of the astonishing singers is the xxxxx Xxxx Xxxxxxx, tapping xxx xxxx and singing with a naturalness as if he never left Morocco, a naturalness that our own generation in Israel has lost. Indeed, it turns out that back then he used to visit Israeli frequently but did not actually live there.
Following him, we see some older members of the community appear on the stage: Xxxxxx Xxxxxxx sings ‘Xxxxxxx,’ composed by Egyptian singer Xxxxx Xxxxxxx; after him comes Xxxxxx Xx Xxxxxxxx, the wonderful soul singer also called Xxxxx Xxxxx (after the great Algerian singer Xxxxx Xxxxxx); Xxxxxxxxx Xxxxxx sings and plays the oud; and Petit Armo (father of the famous Israeli singer Xxxx Xxxxxx) rounds out the team. This performance could easily be included in the best festivals in the Arab and Western world, complete with Xx Xxxxxxxx’x beautiful clothes and the rug at the foot of the stage.
Next up, we encounter rare footage of singer Xxxxx xx-Xxxxxx wearing beautifully stylish clothes, recorded in her flat in a public housing project, surrounded by treasures from the Moroccan homeland. The clip demonstrates a little more of the musical beauty and the aesthetic of the small celebrations in the development towns and neighborhoods.
In my neighborhood, which was mostly populated by Yemenites, we enjoyed a regular menu of prayers in angelic voices, drifting away out of the many synagogues in the neighborhood every Shabbat and every holiday. This is a recording from government housing in Ra’anana in 1960 of ‘Xxxxxx Xxxxxx Xxxx’ written by Xxxxx Xxxxxx Xxx Xxxxxx, the rabbinic judge from Italy. The
magnificent and powerful Yemenite tune reflects, to me, more successfully than Sephardic or Ashkenazi ones, the idea of God’s greatness expressed in the 13th century piyut (a Hebrew liturgical poem). At night the sweeping rhythm of the tin drums, the only musical instruments at Yemenite weddings and henna celebrations, called out to summon us. As soon as we heard the drums from afar we, a herd of kids, ran over to participate. Uninvited guests would never be chased away; there were hardly any fences between the houses anyway; the neighborhood felt like one huge courtyard in the middle of our house. And that is exactly the way it sounds in another recording, in the 1960s, of singer-songwriter Xxxxxx Xxxxx, the most important musical figure among Yemenite Jews.
And now, let’s take in the dances of a breathtaking singing and dancing session of Xxxxxx Xxxxxxx of Rosh Ha’ayin, the rhythm virtuoso and one of the greatest Yemenite singers in a late recording of from the late 1980s. (The drums he plays perfectly recall the black music which arrived in the neighborhood in the late 1960s and early 1970s. It was then that the children adapted African-American hairstyles, which miraculously suited their curly hair and prayed with intense bodily twists to the Godfather, Xxxxx Xxxxx).
In a neighborhood where the only television was in the Iraqi café with its antennae tuned to Arab stations, before the arrival of Israeli television and with few record players around, we had the good fortune to watch singers, vocal legends, who people across the Arab world would have done anything just to catch another glimpse of.
In a neighborhood where the only television was in the Iraqi café with its antennae tuned to Arab stations, before the arrival of Israeli television and with few record players around, we had the good fortune to watch singers, vocal legends, who people across the Arab world would have done anything just to catch another glimpse of.
In the next video clip, Xxxxx Xxxxx performs a song from the repertoire of Xxxxx and Xxxxx xx-Xxxxxxx. Xxxxx, who accompanies her on the violin in this scene, is the father of modern Iraqi music and, along with his brother Xxxxx and other Jewish musicians, kicked off the musical revolution that took place in Iraq in the beginning of the 20th century. These musicians played a significant role in turning the ensembles called ‘Xxxxxxx Xxxxxxx’ into orchestras in the style of
new wave Arab music. In this process, which happened in tandem with that of other Arab countries (first and foremost Egypt), western sounds began to inform the traditional Arab sound – with influences ranging from classical music to waltz, rhumba and tango. The revolution was so successful that all Arabs, from the fellah to the metropolitan feinschmecker connected to it with every fiber of their being. The footage was uploaded to the Internet by an Iraqi, who gave it the somewhat naive title, ‘The Star Xxxxx Xxxxx,’ apparently not realizing that Xxxxx was virtually unknown in Israel.
Part of the experience of the Iraqi chafla, which was typical of the home where I grew up, a secular bohemia rooted in the heart of Arab culture, can be heard in the notes of this fabulous violin xxxxxx composed and performed by the violinist Xxxxx Xxxxx in the following clip, smoking and playing simultaneously. The Egyptian Xxxxxx Xxxxx, a fiercely expressive Israeli Broadcasting Authority singer whose songs were a hit in Iraqi chaflas, introduces Xxxxx (in the clip, she sings xxxxxxxxxx, “girdle poems,” which originate in the verse of medieval Andalusia). The next clip features Iraqi maqam singer, poet and composer Xxxxxx Xxxxxx, accompanied by Xxxxx xx-Xxxxxxx on violin, with Xxxxx Xxxxx beside him. The clip below shows a royal duet of the mighty Xxxxxx and Xxxxx singing a composition by Xxxxx Xxxxxx xx-Xxxxxx, the poet, composer and performer of the 19th and early 20th century. Xx-Xxxxxx was one the founders of the Iraqi maqam and a virtuoso of Turkish-Sufi music. They are accompanied by the Arab Orchestra of the Israeli Broadcasting Authority.
These links demonstrate that it is mostly Arabs who long for Gourgy. The Internet began to break down the barriers of alienation between the Arab public and Jews from Arab countries who immigrated to Israel, but the development came too late. Xxxxxx Xxxxxx rose to fame only posthumously, and will never know what is written and said about him on Arabic websites today, where he is considered one of the greats among Arab musicians by music experts from academia. Nor will he ever know how often his voice reverberates on Iraqi radio heritage programs for younger generations. Xxxxxx Xxxxxx did not live to see that young Iraqis who edit small documentaries on YouTube and Facebook sync stills of Old Baghdad in the 30s to his voice, his music symbolizing Baghdad the way Xxxxxxxx’x embodies New York.
The maqam artists did not live to witness the 2008 UNESCO resolution that declared Iraqi maqam should be preserved as intangible cultural heritage of humanity. This very same Iraqi maqam was severed from the country the moment the Jews hastily packed it in their suitcases and fled to Israel. Xxxxxx Xxxxxx, Xxxxx and Xxxxx Xx-Xxxxxxx, Xxxx Xxxxxx, Xx’xxxx xx-Xxxxxx, Xxxxx Xxxx-Xxx, Xxxxx Xxxxxx, Xxxxx Xxxxxxx, Xxxxxxxxx Xxxxxx, Xxxxx Xxxxxx and many others in the Iraqi
Jewish community are displayed on the monumental wall of the Maqam masters.
Meanwhile, all day long at home, the radio was tuned to a variety of Arab stations; therefore we, the children, simultaneously heard childhood songs and lullabies along with Arab children in their own countries. Twice a day, a dish was served which featured an Umm Kulthum concert as its main ingredient. And the rest of the day, we would hear Xxx xx-Xxxxxx, Xxxxx Xxxxx Xxxxx, Xxxxx Xxxxxxx, Xxxxxx, Xxxxx Xxxxxx, Xxxxx El-Safi and all the rest. We watched Arabic movies on Arab TV, as well as cabaret performances and charming Arabic operettas in local cinemas, way before Israeli television started to broadcast programs in Arabic. Here is Xx Xxxxx, the cabaret song of Xxxxx Xx Xxxxxx, a song that touches the very core of the secular culture of the Arab Jews.
Thanks to the record shop of the ‘Azzoulai Brothers’ in Jaffa, the neighborhoods and the development towns could hear the singing of the musical genius Xxxxx Xxxxxx, an Algerian Jew who, after immigrating to France managed to escape the Nazis. Later he became the idol of Algerian rai singers.
This refined man, composer, singer and poet alike, a Jewish homosexual who sang in Arabic in the land of the French, weaved different cultures into his singing: Andalusian, Berber and Arab. The following clip gives a short summary of the man and his achievements. Look at his fancy gala dresses in the few pictures that highlight his songs. He is all beauty, elegance and cosmopolitanism – features that the Israeli nouveau richehas always craved. Halali performed in Haifa in the 1960s and in the Tel Aviv Sports Hall in 1974, without any mention in the Israeli media. Thanks to Xxxxx Xxxxxxx, we have the whole recording of the performance in Tel- Aviv in two parts.
We might examine more closely the odd reversal that occurred in Israel in the life of the Jewish Arabs compared to their brothers, the Jewish artists from Russia. The latter arrived over a century ago from their oppressive country to the United States, and were actually quite fortunate in gaining worldwide acclaim. If the Russian artists experienced the American dream of ‘rags to riches,’ then the experience of Arab Jewish artists in Israel was the reverse: ”from riches to rags.”
We might examine more closely the odd reversal that occurred in Israel in the life of the Jewish Arabs compared to their brothers, the Jewish artists from Russia. The latter arrived over a century ago from their oppressive country to the United States, and were actually quite fortunate in gaining worldwide acclaim. If the Russian artists experienced the American dream of ‘rags to riches,’ then the experience of Arab Jewish artists in Israel was the reverse: ”from riches to rags.”
When we say, “what once was is no more,” about the Diaspora musicians who arrived in Israel, the intention is not nostalgic. It simply communicates that these great musicians had no Jewish successors. The next generation was hardly able to master the art and language of their parents. Of all the important musicians only a few played in the Arab Orchestra of the Israeli Broadcasting Authority. For instance, Xxxxx Xxxxx, Xxxx Xxxx from Egypt or qanun player Xxxxxxx Xxxxxx. It was renowned violinist Xxxxxx Xxxxxxx who kissed Xxxxxx’x hands, fully recognizing his genius. Those are fine examples of artists who learned music in schools and academies. Yet that sort of musical education was not available in Israel.
The students of artists such as Xxxxx Xxxx Xxx were in fact Palestinians, whose elite, including Palestinian musicians, was uprooted from their homeland in 1948. There were not many Jews like the musician Xxxx Xxxxx who took the trouble to come and learn from masters such as Xxxxx xx-Xxx. Xx-Xxx composed pieces of intellectual and emotional complexity. But on YouTube, a melody he composed at the age of 17 in Iraq, ‘Oh You Bartender,’ attracted many listeners in the Arab world: it was sung by Jewish singer Xxxxxx Xxxxx, the national singer of Iraq, and the words were written by the poet and caliph of the house of Xxxxx, Xxx Xx- Xx’xxxx of the 9th century.
Xxxxx Xxxxxx. He is all beauty, elegance and cosmopolitanism – features that the Israeli nouveau riche has always craved.
Hand in hand with the erasure of the active role of the Jews (sometimes as an avant-garde) in the creation of modern Arabic music, the number of Jewish listeners has declined. In the first Mizrahi immigrant generation, those in xxx Xxxxxxx Jewish community still completely understood both the palimpsest of this high musical language that was developed, layer by layer, over generations and the musical talent of the geniuses of their generation. They continued to consume this music over the entire course of their lives. High art and popular culture were not considered separate entities. Everyone was a connoisseur. As the years went by, the audience grew older. The young generation turned to ‘Hebrew’ music and was asked to abandon its roots. According to the conventions of Arab culture, an artist needs an audience that can understand what he (or she) sings about, and that would discern the beauty in the musical phrasing he sings or plays. She needs this sigh of pleasure and wonder: ‘aha’ or ‘alla.’ Without this feedback, he cannot sing and play. This sudden breach in a naturally developing culture was the reason our musical heritage died.
Logging in to Arab cyberspace, when entering the names of those forgotten artists in Arabic, we will find out that their names are cherished by musicologists on musical forums, in discussions on Iraqi television and radio, and in audio and video clips uploaded by Arab internet users. The acceptance of and excitement over the best of our artists evokes sad thoughts of those who were supposed to be our brothers in Israel.
In Israel, the conversation of the greatness of these musicians has become strange. How is it possible to describe that which is no longer apparent? Many of
the youth in Israel no longer understand profoundly the beauty of the sound in the manner of their parents and grandparents and the current young generation of Arabs. One can always praise and exalt, yet she who has Arabic music for breakfast, without saying a word, already knows that Xxxxx Xxxxxx and Xxxxxx Xxxxxx reach great heights. Of course it is possible to talk about the past status of the distinguished musicians and to bring historical evidence to their detractors, that Xxxxx xx-Xxxxxxx and Xxxxx xx-Xxxxx were the artists of xxx xxxx. Yet this is a defensive discourse. After all, the essence of our tragedy is not that al-Fasia does not have a king to sing to. The problem is that she has no one to sing to.
And this is what Xxxxx Xxxxxx sings about in “Ghorbati” (my Alienage), a beautiful lamentation about the exile of the eternal wanderer in the places of others (loosely translated): “I, who was silver, turned into copper and the garment I was wearing left me naked. I, who gave advice to the others, now have lost my mind, my wisdom turned to madness.
—
Read part two of this article here
This post by Xxxxxxxx Xxxxx was taken partly from a movie synopsis she wrote a few years ago about Xxxxxx Xxxxxx, which was rejected by the Israeli Film Fund. It originally appeared in Hebrew on Haokets.
Translated by Xxxxx Xxxxxxx, Xxx Xxx and Xxxx Xxxx-Xxxxxx