Kwoty należne z umów reasekuracji. Kwoty należne z umów reasekuracyjnych dla szkód zgłoszonych do Spółki na dzień bilansowy wyznaczane są indywidualnie w oparciu o warunki określone w zawartych umowach reasekuracyjnych. Dla szkód zaszłych do lub w dniu wyceny i niezgłoszonych do Spółki oraz dla szkód zachodzących po dacie bilansowej udział reasekuratora wyznaczany jest metodami statystycznymi w oparciu o historyczne dane szkodowe i obowiązujące programy reasekuracyjne. Udział reasekuratora korygowany jest o oczekiwane straty wynikające z niewykonania zobowiązania przez kontrahentów reasekuracyjnych. Różnica pomiędzy polskimi zasadami rachunkowości a wartością z bilansu ekonomicznego wynika z innej podstawy wyceny opisanej powyżej. Dodatkowe informacje w tym zakresie zostały zawarte w rozdziale D.2 "Rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe". Przyszłe źródła niepewności w wycenie tej kategorii aktywów wynikać mogą z niewywiązania się kontrahenta ze zobowiązania. Wartość należności z tytułu ubezpieczeń i należności od pośredników ubezpieczeniowych jest wyceniana z wykorzystaniem alternatywnej metody wyceny opisanej w rozdziale D.4. W polskich zasadach rachunkowości należności z tytułu ubezpieczeń i należności od pośredników ubezpieczeniowych wyceniane są w wartości nominalnej pomniejszonej o odpisy z tytułu trwałej utraty wartości. Różnica pomiędzy bilansem statutowym a bilansem ekonomicznym odnosi się głównie do rozpoznania części składek, które są już ujęte jako należności niewymagalne zgodnie z polskimi zasadami rachunkowości, natomiast w bilansie ekonomicznym są wykazywane w rezerwach techniczno-ubezpieczeniowych. Przyszłe źródła niepewności w wycenie tej kategorii aktywów wynikać mogą z niewywiązania się kontrahenta ze zobowiązania.
Kwoty należne z umów reasekuracji. Kwoty należne z umów reasekuracji na dzień 31.12.2023 wynosiły -14.4 mln zł. Wartość ujemna jest konsekwencją nadwyżki składek na udziale reasekuratora nad oczekiwanym udziałem reasekuratora w wartości świadczeń. Projekcja przyszłych przepływów pieniężnych opiera się na założeniach do najlepszego oszacowania, które są wyznaczane tak, aby nie były ani zbyt mało, ani nadmiernie ostrożne. Założenia aktuarialne Towarzystwo ustala w oparciu o własne doświadczenie historyczne, z uwzględnieniem oczekiwanych przyszłych trendów, które mogą nie być (wystarczająco) odzwierciedlone w historycznych danych. W związku z charakterem portfela Towarzystwa kluczową grupą założeń (na które najlepsze oszacowanie zobowiązań jest najbardziej wrażliwe) jest utrzymywalność portfela (stopy rezygnacji, wykupów częściowych, zawieszeń płatności składek, itp.). W konsekwencji dla tej grupy założeń przeprowadzane są najbardziej obszerne badania portfela oraz przyjmuje się największą granulację parametrów. Istotne, choć nieco mniej, są również założenia dotyczące śmiertelności, zachorowalności i wypadkowości oraz poziomu przyszłych kosztów. Proces ustalania założeń będących podstawą wyceny rezerw na potrzeby wypłacalności jest ściśle sformalizowany, odbywa się regularnie co najmniej raz w roku i uwzględnia formalne głosowanie zaangażowanych stron na Komitecie Zamknięcia Aktuarialnego. Proces zatwierdzania założeń kończy się sporządzeniem raportu założeń zatwierdzonego przez Głównego Aktuariusza Spółki. Raport podlega weryfikacji przez zewnętrznego audytora.