USTAWA z dnia 5 grudnia 1996 r.

Dz.U. 1997 Nr 28 poz. 152

USTAWA

z dnia 5 grudnia 1996 r.

o zawodach lekarza i lekarza dentysty1)

Rozdział 1 Przepisy ogólne

Art. 1.

Ustawa określa zasady i warunki wykonywania zawodów lekarza i lekarza dentysty.

Art. 2.

1. Wykonywanie zawodu lekarza polega na udzielaniu przez osobę posiadającą wymagane kwalifikacje, potwierdzone odpowiednimi dokumentami, świadczeń zdrowotnych, w szczególności: badaniu stanu zdrowia, rozpoznawaniu chorób i zapobieganiu im, leczeniu i rehabilitacji chorych, udzielaniu porad lekarskich, a także wydawaniu opinii i orzeczeń lekarskich.

2. Wykonywanie zawodu lekarza dentysty polega na udzielaniu przez osobę posia- dającą wymagane kwalifikacje, potwierdzone odpowiednimi dokumentami, świadczeń określonych w ust. 1, w zakresie chorób zębów, jamy ustnej, części twarzowej czaszki oraz okolic przyległych.

Opracowano na pod- stawie: tj. Dz.U. z 2002 r. Nr 21, poz.

204, Nr 76, poz. 691,

Nr 152, poz. 1266, Nr

153, poz. 1271, z 2003

r. Nr 90, poz. 845, z 2004 r. Nr 92, poz. 882 i 885, Nr 173, poz. 1808, Nr 210, poz. 2135, z 2005 r. Nr 94, poz. 788, Nr 175, poz. 1461.

1) Przepisy niniejszej ustawy wdrażają postanowienia:

1) dyrektywy 78/686/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. dotyczącej wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji osób wykonujących zawód lekarza dentysty, łącznie ze środkami mającymi na celu ułatwienie skutecznego wyko- nywania prawa przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług (Dz. Urz. WE L 233 z 24.08.1978, z późn. zm.);

2) dyrektywy 78/687/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. dotyczącej koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w zakresie działalności lekarza dentysty (Dz. Urz. WE L 233 z 24.08.1978, z późn. zm.);

3) dyrektywy 93/16/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. mającej na celu ułatwienie swobodnego prze- pływu lekarzy i wzajemnego uznawania ich dyplomów, świadectw i innych dokumentów po- twierdzających posiadanie kwalifikacji (Dz. Urz. WE L 165 z 07.07.1993, z późn. zm.);

4) dyrektywy 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. zmieniającej dyrektywy 89/48/EWG i 92/51/EWG w sprawie ogólnego systemu uznawania kwalifikacji zawodowych oraz dyrektywy 77/452/EWG, 77/453/EWG, 78/686/EWG, 78/687/EWG, 78/1026/EWG, 78/1027/EWG, 80/154/EWG, 80/155/EWG, 85/384/EWG, 85/432/EWG, 85/433/EWG i 93/16/EWG dotyczące zawodów pielęgniarki ogólnej, lekarza dentysty, lekarza weterynarii, położnej, architekta, far- maceuty i lekarza (Dz. Urz. WE nr L 206 z 31.07.2001).

Dane dotyczące ogłoszenia aktów prawnych prawa Unii Europejskiej, zamieszczone w niniejszej ustawie - z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej - doty- czą ogłoszenia tych aktów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej - wydanie specjalne.

2a. (uchylony).

3. Za wykonywanie zawodu lekarza uważa się także prowadzenie przez lekarza prac badawczych w dziedzinie nauk medycznych lub promocji zdrowia oraz na- uczanie zawodu lekarza.

Art. 3.

1. Ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o lekarzu bez bliższego określenia, ro- zumie się przez to również lekarza dentystę.

2. Ilekroć w ustawie jest mowa o państwie członkowskim Unii Europejskiej, nale- ży przez to rozumieć również państwo członkowskie Europejskiego Porozumie- nia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospo- darczym oraz Konfederację Szwajcarską.

Art. 4.

Lekarz ma obowiązek wykonywać zawód, zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz z należytą starannością.

Rozdział 2

Prawo wykonywania zawodu lekarza

Art. 5.

1. Okręgowa rada lekarska przyznaje, z zastrzeżeniem ust. 2-3 oraz art. 5a i 5b, prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty osobie, która:

1) jest obywatelem polskim lub obywatelem innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej,

2) posiada:

a) dyplom lekarza lub lekarza dentysty wydany przez polską szkołę wyż- szą, lub

b) dyplom lub inne dokumenty poświadczające formalne kwalifikacje le- karza lub lekarza dentysty, wydane przez inne niż Rzeczpospolita Pol- ska państwo członkowskie Unii Europejskiej, wymienione w wykazie, o którym mowa w art. 6b, lub

c) dyplom lekarza lub lekarza dentysty wydany przez inne państwo niż państwo członkowskie Unii Europejskiej, pod warunkiem że dyplom został uznany w Rzeczypospolitej Polskiej za równorzędny zgodnie z odrębnymi przepisami,

3) posiada pełną zdolność do czynności prawnych,

4) posiada stan zdrowia pozwalający na wykonywanie zawodu lekarza lub le- karza dentysty,

5) wykazuje nienaganną postawą etyczną.

2. Lekarzowi będącemu obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej spełniającemu warunki, o których mowa w ust. 1, okręgowa rada lekarska przy- znaje prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty, jeżeli:

1) przedstawi zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze lub organiza- cje państwa członkowskiego Unii Europejskiej, że posiada na terenie tego państwa prawo do wykonywania zawodu lekarza lub lekarza dentysty, które nie zostało zawieszone, ani którego nie został pozbawiony, oraz że nie toczy się przeciwko niemu postępowanie w sprawie pozbawienia al- bo zawieszenia prawa do wykonywania zawodu,

2) złoży oświadczenie, że włada językiem polskim w mowie i piśmie w zakre- sie koniecznym do wykonywania zawodu lekarza lub lekarza dentysty.

2a. Wymóg, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, nie dotyczy obywateli polskich, którzy ukończyli studia medyczne w języku polskim.

3. Lekarzowi lub lekarzowi dentyście, który spełnia warunki określone w ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a) lub c) oraz pkt 3-5, okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wy- konywania zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty, jeżeli ponadto:

1) odbył staż podyplomowy oraz

2) złożył z wynikiem pozytywnym państwowy egzamin kończący staż pody- plomowy lekarza albo państwowy egzamin kończący staż podyplomowy le- karza dentysty.

4. W celu odbycia stażu podyplomowego i złożenia egzaminu kończącego staż, o których mowa w ust. 3, okręgowa rada lekarska przyznaje lekarzowi, lekarzowi dentyście ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarza albo ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty.

5. Zakres znajomości języka polskiego w mowie i piśmie konieczny do wykony- wania zawodu lekarza, lekarza dentysty określi, w drodze rozporządzenia, mini- ster właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw szkolnictwa wyższego, uwzględniając w szczególności zakres uprawnień zawodowych określonych w art. 2.

Art. 5a.

1. Okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza, lekarza dentysty osobie będącej obywatelem państwa członkowskiego Unii Europej- skiej, niespełniającej wymagań określonych w art. 5 ust. 1 pkt 2, ale:

1) posiadającej dokument poświadczający formalne kwalifikacje lekarza,

świadczący o rozpoczęciu kształcenia przed dniem:

a) 1 stycznia 1994 r. w Republice Austrii, Republice Finlandii, Królestwie Szwecji, Republice Islandii i Królestwie Norwegii,

b) 3 kwietnia 1992 r. w byłej Niemieckiej Republice Demokratycznej, pod warunkiem że dokument uprawnia do wykonywania zawodu leka- rza na terytorium Republiki Federalnej Niemiec na tych samych zasa- dach jak dokument poświadczający tego rodzaju kwalifikacje przyznany przez odpowiednie władze Republiki Federalnej Niemiec,

c) 1 stycznia 1986 r. w Królestwie Hiszpanii lub Republice Portugalii,

d) 1 stycznia 1981 r. w Republice Greckiej,

e) 28 stycznia 1980 r. w Republice Włoskiej,

f) 20 grudnia 1976 r. w Królestwie Belgii, Królestwie Danii, Republice Francuskiej, Królestwie Niderlandów, Republice Irlandii, Wielkim

Księstwie Luksemburga, Republice Federalnej Niemiec i Zjednoczo- nym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,

g) 1 maja 1995 r. w Księstwie Liechtensteinu,

h) 1 czerwca 2002 r. w Konfederacji Szwajcarskiej,

i) 0 xxxx 0000 x. x Xxxxxxxxx Xxxxxxxx, Xxxxxxxxx Słowackiej, Republice Słowenii, Republice Litewskiej, Republice Łotewskiej, Republice Es- tońskiej, Republice Węgierskiej, Republice Malty lub Republice Cy- pryjskiej,

j) 1 stycznia 1993 r. w byłej Czechosłowacji,

k) 20 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Ra- dzieckich w przypadku Republiki Estońskiej,

l) 21 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Ra- dzieckich w przypadku Republiki Łotewskiej,

m) 11 marca 1990 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Ra- dzieckich w przypadku Republiki Litewskiej,

n) 25 czerwca 1991 r. w byłej Jugosławii w przypadku Republiki Słowenii

- oraz zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej potwierdzające, że ten lekarz wykonywał zawód przez okres co najmniej trzech kolejnych lat z pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo

2) posiadającej dokument poświadczający formalne kwalifikacje lekarza den- tysty świadczący o rozpoczęciu kształcenia przed dniem:

a) 28 stycznia 1980 r. w Królestwie Belgii, Królestwie Danii, Królestwie Niderlandów, Republice Francuskiej, Republice Irlandii, Wielkim Księ- stwie Luksemburga, Republice Federalnej Niemiec i Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,

b) 1 stycznia 1981 r. w Republice Greckiej,

c) 28 lipca 1984 r. w Republice Włoskiej,

d) 1 stycznia 1986 r. w Republice Portugalii,

e) 3 października 1990 r. w byłej Niemieckiej Republice Demokratycznej, pod warunkiem, że dokument uprawnia do wykonywania zawodu leka- rza dentysty na terytorium Republiki Federalnej Niemiec na tych sa- mych zasadach jak dokument poświadczający tego rodzaju kwalifikacje przyznany przez odpowiednie władze Republiki Federalnej Niemiec,

f) 1 stycznia 1991 r. w Królestwie Hiszpanii,

g) 1 stycznia 0000 x. x Xxxxxxxxxx Xxxxxxx, Xxxxxxxxx Xxxxxxxxx, Xxxxxxx- ce Islandii i Królestwie Norwegii,

h) 1 stycznia 1999 r. w Republice Austrii,

i) 1 maja 1995 r. w Księstwie Liechtensteinu,

j) 1 czerwca 2002 r. w Konfederacji Szwajcarskiej,

k) 1 maja 0000 x. x Xxxxxxxxx Xxxxxxxx, Xxxxxxxxx Xxxxxxxxxx, Xxxxxxxxx Xxxxxxxx, Xxxxxxxxx Litewskiej, Republice Łotewskiej, Republice Es- tońskiej, Republice Węgierskiej, Republice Malty, Republice Cypryj- skiej lub byłej Czechosłowacji,

l) 20 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Ra- dzieckich w przypadku Republiki Estońskiej,

m) 21 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Ra- dzieckich w przypadku Republiki Łotewskiej,

n) 11 marca 1990 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Ra- dzieckich w przypadku Republiki Litewskiej,

o) 25 czerwca 1991 r. w byłej Jugosławii w przypadku Republiki Słowenii

- oraz zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej potwierdzające, że ten lekarz dentysta wykonywał zawód przez okres co najmniej trzech kolejnych lat z pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo

3) posiadającej zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze lub organi- zacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej potwierdzające, że posiadany przez nią dokument poświadczający formalne kwalifikacje zo- stał wydany po uzyskaniu odpowiedniego wykształcenia niezbędnego do wykonywania zawodu i jest w tym państwie uznawany za odpowiadający dokumentom poświadczającym kwalifikacje wymienionym w wykazie, o którym mowa w art. 6b.

2. Zaświadczenia, o których mowa w ust. 1, mogą być przedstawiane w ciągu 12 miesięcy od daty ich wydania.

Art. 5b.

1. Okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza denty- sty osobie będącej obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, któ- ra nabyła kwalifikacje lekarza w Republice Włoskiej, posiadającej zaświadcze- nie wydane przez odpowiednie włoskie władze stwierdzające, że osoba ta:

1) zdała egzamin specjalizacyjny przed odpowiednimi włoskimi władzami, w celu ustalenia, że posiadana przez nią wiedza i umiejętności odpowiadają kwalifikacjom potwierdzonym w dokumentach wymienionych w wykazie, o którym mowa w art. 6b;

2) wykonywała zawód lekarza dentysty zgodnie z prawem przez okres co naj- mniej trzech kolejnych lat z pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wyda- nie zaświadczenia;

3) jest uprawniona do wykonywania zawodu lekarza dentysty na takich sa- mych zasadach jak posiadacze dyplomów lub dokumentów wymienionych w wykazie, o którym mowa w art. 6b.

2. Okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza denty- sty osobie będącej obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, któ- ra posiada dyplom lub inne dokumenty poświadczające formalne kwalifikacje lekarza nabyte w Republice Włoskiej, świadczące o rozpoczęciu kształcenia w okresie między dniem 28 stycznia 1980 r. a dniem 31 grudnia 1984 r., jeżeli osoba ta przedstawi zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze, że wy- konywała zawód lekarza dentysty przez okres co najmniej trzech kolejnych lat z pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia oraz, że jest uprawniona do wykonywania zawodu lekarza dentysty na takich samych zasa- dach, jak posiadacze dyplomów lub dokumentów wymienionych w wykazie, o którym mowa w art. 6b.

3. Okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza denty- sty osobie będącej obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, któ- ra posiada dyplom lub inne dokumenty poświadczające formalne kwalifikacje

lekarza nabyte w Królestwie Hiszpanii, świadczące o rozpoczęciu kształcenia przed dniem 1 stycznia 1986 r., jeżeli osoba ta przedstawi zaświadczenie wyda- ne przez odpowiednie władze, że wykonywała zawód lekarza dentysty przez okres co najmniej trzech kolejnych lat z pięciu lat bezpośrednio poprzedzają- cych wydanie zaświadczenia oraz, że jest uprawniona do wykonywania zawodu lekarza dentysty na takich samych zasadach, jak posiadacze dyplomów lub do- kumentów wymienionych w wykazie, o którym mowa w art. 6b.

4. Okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza denty- sty osobie będącej obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, któ- ra posiada dyplom lub inne dokumenty poświadczające formalne kwalifikacje lekarza nabyte w Republice Austrii, świadczące o rozpoczęciu kształcenia przed dniem 1 stycznia 1994 r., jeżeli osoba ta przedstawi zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze, że wykonywała zawód lekarza dentysty przez okres co najmniej trzech kolejnych lat z pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wy- danie zaświadczenia oraz, że jest uprawniona do wykonywania zawodu lekarza dentysty na takich samych zasadach, jak posiadacze dyplomów lub dokumentów wymienionych w wykazie, o którym mowa w art. 6b.

5. Okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza denty- sty osobie będącej obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, któ- ra posiada dyplom lub inne dokumenty poświadczające formalne kwalifikacje lekarza nabyte w Republice Czeskiej, Republice Słowackiej lub byłej Czecho- słowacji, świadczące o rozpoczęciu kształcenia przed dniem 1 maja 2004 r., je- żeli osoba ta przedstawi zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze, że wykonywała zawód lekarza dentysty na terytorium tych państw przez okres co najmniej trzech kolejnych lat z pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wyda- nie zaświadczenia oraz że jest uprawniona do wykonywania zawodu lekarza dentysty na takich samych zasadach, jak posiadacze dyplomów lub dokumentów wymienionych w wykazie, o którym mowa w art. 6b.

Art. 5c.

Okręgowa rada lekarska uznaje dyplomy lub inne dokumenty poświadczające for- malne kwalifikacje lekarza lub lekarza dentysty posiadane przez obywatela innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, inne niż dy- plomy lub dokumenty wymienione w wykazie, o którym mowa w art. 6b, jeżeli oso- ba ta posiada zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze lub organizacje pań- stwa członkowskiego Unii Europejskiej, potwierdzające, że dyplom lub dokument poświadczający formalne kwalifikacje został uzyskany w wyniku ukończenia kształ- cenia zgodnego z przepisami prawa Unii Europejskiej i jest traktowany przez te wła- dze jako równoważny dyplomom lub dokumentom wymienionym w wykazie, o któ- rym mowa w art. 6b.

Art. 5d.

Zaświadczenia, o których mowa w art. 5b i w art. 5c, mogą być przedstawiane w ciągu 12 miesięcy od daty ich wydania.

Art. 5e.

Okręgowa rada lekarska rozpatrując wniosek o przyznanie prawa wykonywania za- wodu obywatelowi państwa członkowskiego Unii Europejskiej bierze pod uwagę:

1) dyplomy lub dokumenty poświadczające formalne kwalifikacje lekarza lub lekarza dentysty uzyskane w państwie innym niż państwo członkowskie Unii Europejskiej;

2) odbyte kształcenie oraz doświadczenie zawodowe, porównując je z kwalifi- kacjami wymaganymi do wykonywania zawodu lekarza lub lekarza denty- sty w Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 6.

1. W celu uzyskania prawa wykonywania zawodu, lekarz lub lekarz dentysta przedstawia okręgowej radzie lekarskiej, na obszarze której zamierza wykony- wać zawód, odpowiednie dokumenty stwierdzające spełnienie wymagań okre- ślonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 i 2, 4 i 5 oraz w ust. 2, a w przypadku, jeżeli leka- rzem tym jest osoba, o której mowa w art. 5 ust. 3 - dokumenty stwierdzające odbycie stażu podyplomowego i złożenie egzaminu państwowego, kończącego staż podyplomowy z wynikiem pozytywnym.

2. (uchylony).

3. W celu uzyskania ograniczonego prawa wykonywania zawodu, lekarz, lekarz dentysta przedstawia okręgowej radzie lekarskiej, na obszarze której zamierza odbyć staż podyplomowy, dokumenty stwierdzające spełnienie wymagań, o któ- rych mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 i 2 lit. a) lub c) oraz pkt 4 i 5.

4. Poza dokumentami, o których mowa w ust. 1 i 3, lekarz, lekarz dentysta składa okręgowej radzie lekarskiej oświadczenie odnoszące się do okoliczności, o któ- rych mowa w art. 5 ust. 1 pkt 3.

5. Za wystarczające w stosunku do obywatela państwa członkowskiego Unii Euro- pejskiej, w zakresie spełnienia wymagań:

1) o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 - uznaje się dokumenty odnoszące się do stanu zdrowia wymagane do wykonywania zawodu lekarza, lekarza den- tysty w państwie członkowskim Unii Europejskiej, którego obywatelem jest lekarz, lekarz dentysta, lub w państwie członkowskim Unii Europejskiej, z którego lekarz, lekarz dentysta przybywa; w przypadku gdy dokumenty tego rodzaju nie są wymagane, za wystarczające uważa się dokumenty wydane w tym państwie odnoszące się do stanu zdrowia,

2) o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5 - uznaje się dokumenty wydane przez odpowiednie władze państwa, którego lekarz, lekarz dentysta jest obywate- lem, lub państwa, z którego przybywa, poświadczające, że obowiązujące w tym państwie wymagania dotyczące postawy etycznej do podjęcia zawodu lekarza, lekarza dentysty zostały spełnione; jeżeli w państwie, którego oby- watelem jest lub z którego przybywa lekarz, lekarz dentysta, nie wydaje się dokumentu poświadczającego spełnienie wymagań dotyczących postawy etycznej, za wystarczający uznaje się wyciąg z rejestru skazanych wydany w państwie, którego lekarz, lekarz dentysta jest obywatelem lub z którego przybywa.

6. Dokumenty, o których mowa w ust. 5, mogą być przedstawiane w ciągu 3 mie- sięcy od daty ich wydania.

7. Na podstawie złożonych dokumentów i oświadczeń, o których mowa w ust. 1-5, okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty albo ograniczone prawo wyko- nywania zawodu lekarza albo ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty i wydaje dokument „Prawo wykonywania zawodu lekarza” albo „Pra-

wo wykonywania zawodu lekarza dentysty” albo „Ograniczone prawo wykony- wania zawodu lekarza” albo „Ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty”.

8. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Le- karskiej określi, w drodze rozporządzenia, wzory dokumentów prawa wykony- wania zawodu, o których mowa w ust. 7, uwzględniając w szczególności nie- zbędne dane osobowe lekarza, numer prawa wykonywania zawodu, adnotacje o wpisie do okręgowego rejestru lekarzy oraz dane dotyczące kwalifikacji lekarza.

9. Okręgowa rada lekarska, na wniosek lekarza lub lekarza dentysty, wydaje:

1) zaświadczenie stwierdzające, że lekarz lub lekarz dentysta posiada kwalifi- kacje zgodne z wymaganiami wynikającymi z przepisów prawa Unii Euro- pejskiej oraz że posiadany dyplom, świadectwo lub inny dokument potwier- dzający posiadanie formalnych kwalifikacji odpowiada dokumentom po- twierdzającym formalne kwalifikacje lekarza lub lekarza dentysty wynika- jące z przepisów prawa Unii Europejskiej,

2) zaświadczenie o przebiegu pracy zawodowej,

3) inne zaświadczenia wymagane przez odpowiednie władze lub organizacje innych niż Rzeczpospolita Polska państw członkowskich Unii Europejskiej zgodnie z przepisami prawa Unii Europejskiej.

10. Naczelna Rada Lekarska wydaje zaświadczenia, o których mowa w ust. 9, jeżeli nie jest możliwe ustalenie właściwej okręgowej rady lekarskiej.

Art. 6a.

1. Przyznanie prawa wykonywania zawodu lekarza albo ograniczonego prawa wy- konywania zawodu lekarza albo odmowa przyznania tego prawa przez okręgo- wą radę lekarską powinna być dokonana niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 3 miesięcy od złożenia wszystkich dokumentów określonych ustawą.

2. Jeżeli okręgowa rada lekarska posiada informacje dotyczące ważnego zdarze- nia, które wystąpiło przed podjęciem w Rzeczypospolitej Polskiej działalności przez obywatela innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej poza teryto- rium Rzeczypospolitej Polskiej i które może mieć wpływ na podjęcie lub wyko- nywanie zawodu lekarza, informuje o tym zdarzeniu państwo członkowskie Unii Europejskiej, którego obywatelstwo cudzoziemiec posiada lub z którego przybywa i występuje z wnioskiem o weryfikację tych informacji oraz o zawia- domienie o działaniach, które zostały podjęte w związku z tym zdarzeniem.

3. Bieg terminu, o którym mowa w ust. 1, ulega zawieszeniu w przypadku, gdy okręgowa rada lekarska poinformowała o zdarzeniach, o których mowa w ust. 2, do czasu otrzymania odpowiedzi, nie dłużej jednak niż na trzy miesiące.

4. W przypadku uzasadnionych wątpliwości dotyczących autentyczności dyplo- mów lub dokumentów wydanych przez władze lub organizacje państw człon- kowskich Unii Europejskiej, okręgowa rada lekarska zwraca się do odpowied- nich władz lub organizacji tego państwa o potwierdzenie autentyczności dyplo- mów lub innych dokumentów poświadczających formalne kwalifikacje, w tym dotyczące specjalizacji, wydanych w tym państwie, a także o poświadczenie, że lekarz zamierzający wykonywać zawód w Rzeczypospolitej Polskiej uzyskał pełne wykształcenie zgodne z przepisami obowiązującymi w określonym pań- stwie członkowskim Unii Europejskiej.

Art. 6b.

Minister właściwy do spraw zdrowia ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wykaz dyplomów, świa- dectw i innych dokumentów poświadczających formalne kwalifikacje do wykony- wania zawodu lekarza lub lekarza dentysty przez obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej.

Art. 7.

1. Cudzoziemcowi niebędącemu obywatelem państwa członkowskiego Unii Euro- pejskiej można przyznać prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo wy- konywania zawodu lekarza dentysty na stałe albo na czas określony, jeżeli speł- nia warunki określone w art. 5 ust. 1 pkt 2-5 i ust. 3.

1a. Prawo wykonywania zawodu, o którym mowa w ust. 1, przyznawane na czas określony w celu odbycia szkolenia podyplomowego lub uzyskania stopnia na- ukowego obejmuje wyłącznie okres szkolenia oraz wskazane miejsce odbywania szkolenia.

2. Cudzoziemcowi, o którym mowa w ust. 1, można przyznać ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza denty- sty, jeżeli spełnia warunki określone w art. 5 ust. 1 pkt 2-5.

3. Cudzoziemcowi, o którym mowa w ust. 1, można przyznać prawo wykonywania zawodu, o którym mowa w ust. 1, 1a i 2, jeżeli ukończył studia medyczne w ję- zyku polskim albo jeżeli wykazał znajomość języka polskiego niezbędną do wykonywania zawodu lekarza potwierdzoną egzaminem z języka polskiego.

3a. Przepisu ust. 3 nie stosuje się do obywateli państw członkowskich Unii Europej- skiej.

4. Prawo wykonywania zawodu, o którym mowa w ust. 1, 1a i 2, przyznaje okrę- gowa rada lekarska właściwa ze względu na zamierzone miejsce wykonywania zawodu.

5. Przepisy art. 6 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio.

6. Egzamin, o którym mowa w ust. 3, przeprowadza Naczelna Rada Lekarska.

7. Opłatę za egzamin, o którym mowa w ust. 3, ponosi osoba zdająca, a wpływy z tego tytułu stanowią przychód Naczelnej Rady Lekarskiej.

8. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Le- karskiej, określi w drodze rozporządzenia:

1) zakres znajomości języka polskiego w mowie i piśmie, niezbędnej do wy- konywania zawodu lekarza,

2) sposób i tryb przeprowadzania egzaminu, o którym mowa w ust. 3, oraz wy- sokość opłaty za ten egzamin.

Art. 8.

1. Lekarz, który uzyskał prawo wykonywania zawodu albo ograniczone prawo wy- konywania zawodu, podlega wpisowi do rejestru prowadzonego przez właściwą okręgową radę lekarską.

2. Naczelna Rada Lekarska określi szczegółowy tryb postępowania w sprawach przyznawania prawa wykonywania zawodu lekarza, lekarza dentysty i prowa- dzenia rejestru lekarzy.

Art. 9.

1. Lekarz o odpowiednio wysokich kwalifikacjach, nieposiadający prawa wyko- nywania zawodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale posiadający to prawo w innym państwie, może brać udział w konsylium lekarskim i wykony- wać zabiegi, których potrzeba wynika z tego konsylium, jeżeli:

1) został zaproszony przez lekarza posiadającego prawo wykonywania zawodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, każdorazowo po uzyskaniu zgody właściwej okręgowej rady lekarskiej, lub

2) został zaproszony przez lekarza wykonującego zawód w zakładzie opieki zdrowotnej, każdorazowo po uzyskaniu zgody kierownika tego zakładu i właściwej okręgowej rady lekarskiej, lub

3) został zaproszony przez szpital kliniczny lub medyczny instytut naukowo- badawczy, który informuje o tym właściwą okręgową radę lekarską.

2. Lekarz, lekarz dentysta będący obywatelem państwa członkowskiego Unii Eu- ropejskiej czasowo przebywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej może czasowo wykonywać zawód lekarza, lekarza dentysty bez konieczności uzyska- nia prawa wykonywania zawodu lekarza albo prawa wykonywania zawodu leka- rza dentysty albo bez konieczności uzyskania wpisu do rejestru indywidualnych praktyk lekarskich lub rejestru indywidualnych specjalistycznych praktyk lekar- skich, jeżeli każdorazowo przed rozpoczęciem wykonywania zawodu złoży w okręgowej izbie lekarskiej, właściwej ze względu na miejsce wykonywania za- wodu:

1) pisemne oświadczenie o zamiarze wykonywania zawodu lekarza, lekarza dentysty, z podaniem miejsca i czasu jego wykonywania na terytorium Rze- czypospolitej Polskiej, oraz

2) zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej stwierdzające, że wykonuje zawód leka- rza, lekarza dentysty w tym państwie, oraz

3) zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej, że posiada jeden z dyplomów lub innych dokumentów poświadczających formalne kwalifikacje lekarza lub lekarza dentysty lub formalne kwalifikacje w zakresie danej specjalności lekarskiej.

3. (uchylony).

4. Lekarz, o którym mowa ust. 2, który nie dopełnił obowiązków niezbędnych do czasowego wykonywania zawodu, może udzielać pomocy lekarskiej w przypad- kach określonych w art. 30, pod warunkiem iż oświadczenie i zaświadczenie określone w ust. 2 lekarz ten złoży po udzieleniu pomocy lekarskiej, nie później jednak niż w terminie 7 dni od dnia jej udzielenia.

5. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, może być przedstawiane w ciągu 12 miesięcy od daty jego wydania.

6. Okręgowa rada lekarska wydaje lekarzowi zaświadczenie o spełnieniu przez niego obowiązku złożenia oświadczenia oraz o posiadaniu zaświadczenia, o któ- rym mowa w ust. 2 pkt 2.

7. Przepis art. 6a ust. 4 stosuje się odpowiednio.

8. Lekarz, lekarz dentysta, o którym mowa w ust. 2, składa oświadczenie, że po- mieszczenia, urządzenia i sprzęt medyczny spełniają wymagania określone w przepisach wydanych na podstawie art. 50b ust. 3.

9. Do lekarza, lekarza dentysty, o którym mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio przepisy art. 54 i 56.

10. Okręgowa rada lekarska prowadzi ewidencję lekarzy, o których mowa w ust. 2, czasowo wykonujących zawód na terenie jej działania.

11. Ewidencja, o której mowa w ust. 10, prowadzona jest w formie elektronicznej i zawiera odpowiednio dane, o których mowa w art. 50b ust. 5 pkt 2, 10 i 13.

Art. 10.

1. Xxxxxx, który zamierza podjąć wykonywanie zawodu po upływie 5 lat od uzy- skania dyplomu lekarza, lekarza dentysty przed przyznaniem ograniczonego prawa wykonywania zawodu lekarza, lekarza dentysty, obowiązany jest do od- bycia przeszkolenia.

2. Lekarz posiadający ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarza, lekarza dentysty, który zamierza podjąć wykonywanie zawodu po upływie 5 lat od ukończenia stażu podyplomowego, ma obowiązek odbycia przeszkolenia.

3. Lekarz posiadający prawo wykonywania zawodu, który nie wykonuje go przez okres dłuższy niż 5 lat, a zamierza podjąć jego wykonywanie, ma obowiązek zawiadomienia o tym właściwej okręgowej rady lekarskiej i odbycia przeszko- lenia.

4. Przepisów ust. 1-3 nie stosuje się do lekarza będącego obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, który posiada dyplom lub inne dokumenty poświadczające formalne kwalifikacje wymienione w wykazie, o którym mowa w art. 6b, i dotychczas nie uzyskał prawa wykonywania zawodu lekarza albo prawa wykonywania zawodu lekarza dentysty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 11.

1. Jeżeli okręgowa rada lekarska stwierdzi, że istnieje uzasadnione podejrzenie niedostatecznego przygotowania zawodowego lekarza, powołuje komisję złożo- ną z lekarzy o odpowiednich kwalifikacjach zawodowych, która wydaje opinię o przygotowaniu zawodowym tego lekarza.

2. Okręgowa rada lekarska na podstawie opinii komisji, o której mowa w ust. 1, może zobowiązać lekarza do odbycia uzupełniającego przeszkolenia. Zaintere- sowany lekarz jest uprawniony do uczestnictwa w posiedzeniu okręgowej rady lekarskiej w czasie rozpatrywania jego sprawy.

3. Lekarz ma obowiązek stawienia się przed komisją, o której mowa w ust. 1.

4. W razie nieusprawiedliwionego niestawiania się lekarza przed komisją, o której mowa w ust. 1, lub uchylania się od uczestnictwa w uzupełniającym przeszkole- niu, o którym mowa w ust. 2 i w art. 10 ust. 2 i 3, okręgowa rada lekarska po- dejmuje uchwałę o zawieszeniu lekarza w prawie wykonywania zawodu lub o ograniczeniu w wykonywaniu określonych czynności medycznych do czasu za- kończenia przeszkolenia.

5. Okręgowa rada lekarska ustala tryb, miejsce i program przeszkolenia, o którym mowa w ust. 2 oraz w art. 10. Koszty tego przeszkolenia ponosi lekarz.

Art. 12.

1. Jeżeli okręgowa rada lekarska stwierdzi, że istnieje uzasadnione podejrzenie niezdolności lekarza do wykonywania zawodu lub ograniczenia w wykonywa- niu ściśle określonych czynności medycznych ze względu na stan zdrowia uniemożliwiający wykonywanie zawodu lekarza, powołuje komisję złożoną z lekarzy specjalistów z odpowiednich dziedzin medycyny. Komisja ta wydaje orzeczenie w przedmiocie niezdolności lekarza do wykonywania zawodu albo ograniczenia w wykonywaniu ściśle określonych czynności medycznych.

2. Lekarz ma obowiązek stawienia się przed komisją, o której mowa w ust. 1, i poddania się niezbędnym badaniom.

3. Okręgowa rada lekarska na podstawie orzeczenia komisji może podjąć uchwałę o zawieszeniu prawa wykonywania zawodu na okres trwania niezdolności albo

o ograniczeniu wykonywania określonych czynności medycznych na okres trwania niezdolności. Zainteresowany lekarz jest uprawniony do uczestnictwa w posiedzeniu okręgowej rady lekarskiej w czasie rozpatrywania jego sprawy.

4. Jeżeli lekarz odmawia poddania się badaniu przez komisję lub gdy okręgowa ra- da lekarska na podstawie wyników postępowania wyjaśniającego uzna, że dal- sze wykonywanie zawodu lub ściśle określonych czynności medycznych przez lekarza grozi niebezpieczeństwem dla osób przez niego leczonych, okręgowa rada lekarska podejmuje uchwałę o zawieszeniu lekarza w prawie wykonywania zawodu albo o ograniczeniu w wykonywaniu określonych czynności medycz- nych do czasu zakończenia postępowania.

5. Lekarz, w stosunku do którego podjęto uchwałę o zawieszeniu prawa wykony- wania zawodu lub ograniczeniu wykonywania określonych czynności medycz- nych, może wystąpić do okręgowej rady lekarskiej o uchylenie uchwały, jeżeli ustaną przyczyny zawieszenia lub ograniczenia, nie wcześniej jednak niż po upływie 6 miesięcy od podjęcia uchwały okręgowej rady lekarskiej.

6. Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Le- karskiej określi, w drodze rozporządzenia, tryb powoływania i organizację ko- misji, o której mowa w ust. 1, oraz tryb orzekania o niezdolności do wykonywa- nia zawodu lekarza.

Art. 13.

Postępowanie w sprawach, o których mowa w art. 11 i 12, jest poufne.

Art. 14.

Prawo wykonywania zawodu, ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarz traci z mocy prawa w razie:

1) utraty obywatelstwa polskiego lub innego państwa członkowskiego Unii Eu- ropejskiej, jeżeli nie nabył równocześnie obywatelstwa innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej,

2) ubezwłasnowolnienia całkowitego lub częściowego,

3) upływu czasu, na jaki zostało przyznane.

Rozdział 3 Staż podyplomowy

Art. 15.

1. Okres stażu podyplomowego lekarza nie może być krótszy niż 12 miesięcy.

2. Okres stażu podyplomowego lekarza dentysty wynosi 12 miesięcy.

3. Egzamin państwowy kończący staż podyplomowy lekarza i egzamin państwowy kończący staż podyplomowy lekarza dentysty organizuje i przeprowadza Cen- trum Egzaminów Medycznych, działające przy ministrze właściwym do spraw zdrowia.

3a. Lekarz odbywający staż podyplomowy wykonuje zawód na podstawie ograni- czonego prawa wykonywania zawodu lekarza albo ograniczonego prawa wyko- nywania zawodu lekarza dentysty pod nadzorem lekarza posiadającego specjali- zację, o której mowa w art. 64 ust. 1, tytuł specjalisty w określonej dziedzinie medycyny albo lekarza dentysty wykonującego zawód przez okres co najmniej 5 lat, zwanego dalej „opiekunem”.

3b. Lekarz, o którym mowa w ust. 3a, jest uprawniony do wykonywania zawodu wyłącznie w miejscu odbywania stażu, z zastrzeżeniem art. 30, oraz w sytuacji gdy prowadzi prace badawcze w dziedzinie nauk medycznych pod kierunkiem lekarza posiadającego prawo wykonywania zawodu. Stażysta jest uprawniony w szczególności do:

1) przedmiotowego i podmiotowego badania pacjenta oraz udzielania porad le- karskich po konsultacji z opiekunem,

2) wydawania, po konsultacji z opiekunem, zleceń lekarskich,

3) wydawania, po konsultacji z opiekunem, skierowań na badania laboratoryj- ne oraz inne badania diagnostyczne, z wyjątkiem badań wymagających me- tod diagnostycznych i leczniczych stwarzających podwyższone ryzyko dla pacjenta,

4) samodzielnego stosowania, na zlecenie opiekuna, metod diagnostycznych i leczniczych, których praktyczna umiejętność została potwierdzona przez opiekuna,

5) wykonywania wspólnie z opiekunem zabiegów operacyjnych oraz wspólnie stosowania metod leczniczych i diagnostycznych objętych programem sta- żu,

6) prowadzenia, pod nadzorem opiekuna, historii choroby i innej dokumentacji medycznej,

7) udzielania informacji o stanie zdrowia pacjenta, po skonsultowaniu z opie- kunem treści tych informacji,

8) zlecania czynności pielęgnacyjnych,

9) w stanach nagłych do doraźnego podania lub zlecenia podania pacjentowi leków, a jeżeli są to leki silnie lub bardzo silnie działające - po zasięgnięciu, w miarę możliwości, opinii jednego lekarza.

3c. Lekarz odbywający staż nie jest uprawniony do wystawiania recept oraz wyda- nia opinii i orzeczeń lekarskich.

3d. Lekarz, lekarz dentysta odbywa staż podyplomowy na podstawie umowy o pra- cę, zawartej na czas określony, w celu przygotowania zawodowego obejmujące- go realizację programu stażu podyplomowego, z zastrzeżeniem ust. 7a.

3e. Cudzoziemiec, niebędący obywatelem państwa członkowskiego Unii Europej- skiej, któremu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej udzielono zezwolenia na osiedlenie się lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich albo któremu w Rzeczypospolitej Polskiej nadano status uchodźcy, odbywa staż podyplomowy na zasadach obowiązujących obywateli polskich.

3f. Cudzoziemiec, niebędący obywatelem państwa członkowskiego Unii Europej- skiej, który nie spełnia warunków, o których mowa w ust. 3e, może odbyć staż podyplomowy za zgodą ministra właściwego do spraw zdrowia na zasadach określonych w przepisach o odbywaniu studiów i uczestniczeniu w badaniach naukowych i szkoleniach przez osoby niebędące obywatelami polskimi.

4. Organizacja i zapewnienie odbycia stażu podyplomowego dla osób mających stałe miejsce zamieszkania na obszarze województwa, absolwentów studiów le- karskich i lekarsko-dentystycznych zamierzających wykonywać zawód na ob- szarze Rzeczypospolitej Polskiej, jest zadaniem marszałka województwa z za- kresu administracji rządowej.

5. Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Le- karskiej określa, w drodze rozporządzenia:

1) ramowe programy i czas trwania stażu podyplomowego lekarza,

2) sposób odbywania i dokumentowania stażu podyplomowego,

3) tryb uznawania równoważności stażu podyplomowego odbytego za granicą w całości lub w części,

4) sposób i tryb składania egzaminu państwowego, o którym mowa w art. 5 ust. 3 pkt 2,

5) (skreślony),

6) wymagania oraz warunki, jakim powinny odpowiadać zakłady opieki zdro- wotnej, indywidualne praktyki lekarskie i indywidualne specjalistyczne praktyki lekarskie, w których odbywane są staże podyplomowe, oraz sposób dokonywania oceny realizacji programu stażu przez te podmioty,

7) wysokość wynagrodzenia lekarza stażysty i lekarza dentysty stażysty oraz zasady finansowania i organizacji stażu podyplomowego.

6. Marszałek województwa w porozumieniu z właściwą okręgową radą lekarską ustala listę zakładów opieki zdrowotnej oraz indywidualnych praktyk lekarskich i indywidualnych specjalistycznych praktyk lekarskich, uprawnionych do pro- wadzenia staży podyplomowych.

6a. Okręgowa rada lekarska, w drodze uchwały, w porozumieniu z marszałkiem wo- jewództwa, kieruje do odbycia stażu na obszarze swojego działania lekarzy, le- karzy dentystów, którym przyznała ograniczone prawo wykonywania zawodu i których wpisała na listę członków izby.

6b. Wojewoda sprawuje nadzór nad odbywaniem stażu podyplomowego lekarzy, lekarzy dentystów oraz w zakresie spełniania przez podmioty prowadzące staż wymagań i warunków, o których mowa w ust. 5 pkt 6.

6c. Wojewoda w ramach nadzoru, o którym mowa w ust. 6b, jest uprawniony do:

1) wizytacji podmiotu wpisanego na listę, o której mowa w ust. 6,

2) żądania dokumentacji dotyczącej realizacji programu stażu oraz finansowa- nia,

3) żądania wyjaśnień dotyczących realizacji programu stażu przez lekarza,

4) wydawania zaleceń pokontrolnych,

5) przekazywania informacji dotyczących przeprowadzonej kontroli marszał- kowi województwa oraz okręgowej izbie lekarskiej,

6) wnioskowania do marszałka województwa o skreślenie podmiotu wpisanego na listę, o której mowa w ust. 6.

7. Minister Obrony Narodowej, po zasięgnięciu opinii Wojskowej Rady Lekar- skiej, ustala listę podległych sobie zakładów opieki zdrowotnej uprawnionych do prowadzenia staży podyplomowych lekarzy, lekarzy dentystów powołanych do zawodowej służby wojskowej oraz zapewnia środki finansowe niezbędne do odbycia tych staży.

7a. Lekarz, lekarz dentysta, o którym mowa w ust. 7, odbywa staż podyplomowy na stanowisku lekarza stażysty lub lekarza dentysty stażysty, na które zostaje wy- znaczony przez właściwy organ wojskowy w porozumieniu z Wojskową Xxxx Xxxxxxxx.

8. W uzasadnionych przypadkach minister właściwy do spraw zdrowia może uznać staż podyplomowy odbyty za granicą za równoważny ze stażem podyplomo- wym odbytym w kraju, z zastrzeżeniem ust. 9.

9. Staż podyplomowy i egzamin kończący staż podyplomowy albo staż podyplo- mowy, o ile nie jest wymagany egzamin kończący staż podyplomowy, odbyty w państwie członkowskim Unii Europejskiej przez lekarza będącego obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej lub innego państwa członkowskiego Unii Europej- skiej, minister właściwy do spraw zdrowia uznaje za równoważny ze stażem po- dyplomowym i egzaminem kończącym staż podyplomowy lub stażem podyplo- mowym odbytym w Rzeczypospolitej Polskiej.

10. Lekarzowi, obywatelowi Rzeczypospolitej Polskiej, któremu minister właściwy do spraw zdrowia uznał staż podyplomowy, o którym mowa w ust. 9, za rów- noważny ze stażem odbytym w kraju, okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza denty- sty, jeżeli spełni warunek określony w art. 5 ust. 3 pkt 2.

Art. 16.

1. Lekarz, lekarz dentysta może uzyskać tytuł specjalisty w określonej dziedzinie medycyny po odbyciu przeszkolenia określonego programem specjalizacji i zło- żeniu egzaminu państwowego albo po uznaniu równoważnego tytułu specjalisty uzyskanego za granicą.

2. Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Le- karskiej i Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego określa, w drodze rozporządze- nia, wykaz specjalności lekarskich i lekarsko-dentystycznych, ramowe programy specjalizacji, sposób odbywania specjalizacji, sposób i tryb składania egzaminu państwowego, warunki, jakim powinny odpowiadać jednostki organizacyjne prowadzące specjalizacje, oraz warunki i tryb uznawania równoważności tytułu specjalisty uzyskanego za granicą.

3. Minister Obrony Narodowej oraz minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej i Wojskowej Rady Lekarskiej określą, w drodze roz- porządzenia, tryb uzyskiwania tytułu specjalisty przez lekarza będącego żołnie- rzem w czynnej służbie wojskowej, pełniącego służbę lub zatrudnionego w za- kładzie opieki zdrowotnej, tworzonym i utrzymywanym przez Ministra Obrony Narodowej albo ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

4. Minister właściwy do spraw zdrowia może, w ramach środków budżetu pań- stwa, których jest dysponentem, dofinansować koszty związane ze szkoleniem specjalizacyjnym w dziedzinach określonych w przepisach wydanych na pod- stawie ust. 5.

5. Minister właściwy do spraw zdrowia może, w drodze rozporządzenia, kierując się bieżącą strategią rządu, uznać dziedziny medycyny za priorytetowe.

Art. 16a.

1. Dokument poświadczający formalne kwalifikacje w zakresie specjalizacji me- dycznych lekarza będącego obywatelem państwa członkowskiego Unii Europej- skiej, wydany przez odpowiednie władze lub organizacje innego niż Rzeczpo- spolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, określony w przepi- sach wydanych na podstawie ust. 3, jest równoważny z dokumentem poświad- czającym tytuł specjalisty.

2. Za równoważne z tytułem specjalisty w dziedzinie medycyny uważa się również kwalifikacje potwierdzone:

1) dokumentem poświadczającym formalne kwalifikacje w zakresie danej spe- cjalności medycznej, świadczącym o rozpoczęciu kształcenia przed dniem:

a) 1 stycznia 1994 r. w Republice Austrii, Republice Finlandii, Królestwie Szwecji, Republice Islandii i Królestwie Norwegii,

b) 3 kwietnia 1992 r. w byłej Niemieckiej Republice Demokratycznej, któ- ry upoważnia do wykonywania zawodu lekarza specjalisty na teryto- rium Republiki Federalnej Niemiec na tych samych zasadach jak doku- ment poświadczający kwalifikacje przyznany przez odpowiednie wła- dze Republiki Federalnej Niemiec i określony w obwieszczeniu, o któ- rym mowa w ust. 3,

c) 1 stycznia 1986 r. w Królestwie Hiszpanii i Republice Portugalii,

d) 1 stycznia 1981 r. w Republice Greckiej,

e) 1 maja 1995 r. w Księstwie Liechtensteinu,

f) 1 czerwca 2002 r. w Konfederacji Szwajcarskiej,

g) 1 maja 0000 x. x Xxxxxxxxx Xxxxxxxx, Xxxxxxxxx Xxxxxxxxxx, Xxxxxxxxx Xxxxxxxx, Xxxxxxxxx Litewskiej, Republice Łotewskiej, Republice Es- tońskiej, Republice Węgierskiej, Republice Malty lub Republice Cy- pryjskiej,

h) 1 stycznia 1993 r. w byłej Czechosłowacji,

i) 20 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Ra- dzieckich w przypadku Republiki Estońskiej,

j) 21 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Ra- dzieckich w przypadku Republiki Łotewskiej,

k) 11 marca 1990 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Ra- dzieckich w przypadku Republiki Litewskiej,

l) 25 czerwca 1991 r., w byłej Jugosławii w przypadku Republiki Słowe- nii,

m) 20 grudnia 1976 r. w innych państwach członkowskich Unii Europej- skiej

- oraz zaświadczeniem wydanym przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej potwierdzające, że ten lekarz wykonywał zawód przez okres co najmniej trzech kolejnych lat z pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo

2) dokumentem poświadczającym formalne kwalifikacje w zakresie danej spe- cjalności lekarsko-dentystycznej, świadczącym o rozpoczęciu kształcenia przed dniem:

a) 28 stycznia 1980 r. w Królestwie Belgii, Królestwie Danii, Królestwie Niderlandów, Republice Francuskiej, Republice Irlandii, Wielkim Księ- stwie Luksemburga, Republice Federalnej Niemiec i Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,

b) 1 stycznia 1981 r. w Republice Greckiej,

c) 28 lipca 1984 r. w Republice Włoskiej,

d) 1 stycznia 1986 r. w Republice Portugalii,

e) 3 października 1990 r. w byłej Niemieckiej Republice Demokratycznej, pod warunkiem że dokument uprawnia do wykonywania zawodu leka- rza dentysty na terytorium Republiki Federalnej Niemiec na tych sa- mych zasadach jak dokument poświadczający tego rodzaju kwalifikacje przyznany przez odpowiednie władze Republiki Federalnej Niemiec,

f) 1 stycznia 1991 r. w Królestwie Hiszpanii,

g) 1 stycznia 0000 x. x Xxxxxxxxxx Xxxxxxx, Xxxxxxxxx Xxxxxxxxx, Xxxxxxx- ce Islandii i Królestwie Norwegii,

h) 1 stycznia 1999 r. w Republice Austrii,

i) 1 maja 1995 r. w Księstwie Liechtensteinu,

j) 1 czerwca 2002 r. w Konfederacji Szwajcarskiej,

k) 1 maja 0000 x. x Xxxxxxxxx Xxxxxxxx, Xxxxxxxxx Xxxxxxxxxx, Xxxxxxxxx Xxxxxxxx, Xxxxxxxxx Litewskiej, Republice Łotwskiej, Republice Estoń- skiej, Republice Węgierskiej, Republice Malty, Republice Cypryjskiej lub byłej Czechosłowacji,

l) 20 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Ra- dzieckich w przypadku Republiki Estońskiej,

m) 21 sierpnia 1991 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Ra- dzieckich w przypadku Republiki Łotewskiej,

n) 11 marca 1990 r. w byłym Związku Socjalistycznych Republik Ra- dzieckich w przypadku Republiki Litewskiej,

o) 25 czerwca 1991 r. w byłej Jugosławii w przypadku Republiki Słowenii

- oraz zaświadczeniem wydanym przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego Unii Europejskiej potwierdzające, że ten lekarz dentysta wykonywał zawód przez okres co najmniej trzech kolejnych lat z pięciu lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia albo

3) zaświadczeniem wydanym przez odpowiednie władze lub organizacje inne- go niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej stwierdzającym, że dokument poświadczający formalne kwalifikacje w za- kresie danej specjalności medycznej został wydany po odbyciu odpowied- niego szkolenia, a kwalifikacje te są uważane za równoważne z kwalifika- cjami poświadczonymi dokumentami określonymi w przepisach wydanych na podstawie ust. 3.

3. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzien- niku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wykaz dyplo- mów, świadectw i innych dokumentów poświadczających formalne kwalifikacje w zakresie specjalizacji medycznych lekarza i lekarza dentysty, będącego oby- watelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

4. Za równoważne z tytułem specjalisty w dziedzinie medycyny uważa się również kwalifikacje potwierdzone dyplomem, świadectwem lub innym dokumentem, wydanym przez odpowiednie władze hiszpańskie, poświadczającym formalne kwalifikacje w zakresie danej specjalności medycznej, świadczącym o odbyciu specjalistycznego kształcenia przed dniem 1 stycznia 1995 r. w Królestwie Hiszpanii oraz zaświadczeniem o zdaniu egzaminu specjalizacyjnego, odpowia- dające kwalifikacjom w zakresie danej specjalności, o których mowa w ust. 3.

Art. 17.

1. Lekarz może uzyskać świadectwo potwierdzające posiadanie umiejętności z za- kresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń zdrowotnych.

2. Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Le- karskiej oraz właściwych lekarskich towarzystw naukowych określa, w drodze rozporządzenia, rodzaje umiejętności oraz warunki i tryb uzyskiwania świa- dectw, o których mowa w ust. 1.

Art. 18.

1. Lekarz ma prawo i obowiązek doskonalenia zawodowego, w szczególności w różnych formach kształcenia podyplomowego.

2. Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Le- karskiej określi, w drodze rozporządzenia, sposób dopełnienia obowiązku, o któ- rym mowa w ust. 1.

Art. 19.

1. Kształcenie podyplomowe lekarzy i lekarzy dentystów mogą prowadzić:

1) podmioty uprawnione do prowadzenia odpowiednio stażu podyplomowego, specjalizacji lub szkolenia w zakresie uzyskiwania umiejętności z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń zdro- wotnych,

2) inne podmioty niż wymienione w pkt 1 uprawnione do kształcenia podyplo- mowego na podstawie odrębnych przepisów, w szczególności: medyczne szkoły wyższe, szkoły prowadzące działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie nauk medycznych, medyczne jednostki badawczo-rozwojowe,

3) inne podmioty niż wymienione w pkt 1 i 2 po uzyskaniu wpisu w rejestrze podmiotów prowadzących kształcenie podyplomowe lekarzy i lekarzy den- tystów, zwane dalej „organizatorami kształcenia”.

2. Warunkami prowadzenia kształcenia podyplomowego są:

1) posiadanie planu kształcenia realizowanego w określonym czasie zawie- rającego w szczególności:

a) cel (cele) kształcenia,

b) przedmiot i zakres kształcenia, zgodny z aktualną wiedzą medyczną,

c) formę (formy) kształcenia,

d) wymagane kwalifikacje uczestników,

e) sposób (sposoby) weryfikacji wyników kształcenia,

f) sposób potwierdzania uczestnictwa i ukończenia kształcenia,

2) zapewnienie kadry dydaktycznej o kwalifikacjach odpowiednich dla danego rodzaju kształcenia,

3) zapewnienie odpowiedniej do realizacji programu kształcenia bazy dydak- tycznej, w tym dla szkolenia praktycznego,

4) posiadanie wewnętrznego systemu oceny jakości kształcenia, uwzględ- niającego narzędzia oceny jakości kształcenia oraz metody tej oceny,

5) zapewnienie udzielania świadczeń zdrowotnych wchodzących w zakres kształcenia przez uprawnione podmioty i osoby posiadające uprawnienia oraz właściwe kwalifikacje do ich wykonywania.

3. Spełnienie warunków prowadzenia kształcenia określonych w ust. 2 przez pod- mioty, o których mowa w ust. 1 pkt 3, potwierdza okręgowa rada lekarska wła- ściwa ze względu na miejsce prowadzenia kształcenia lub Naczelna Rada Lekar- ska w odniesieniu do okręgowej izby lekarskiej będącej organizatorem kształce- nia oraz organizatora kształcenia zamierzającego prowadzić kształcenie na tere- nie całego kraju.

Art. 19a.

Kształcenie podyplomowe wykonywane przez przedsiębiorcę jest działalnością regu- lowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działal- ności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807, z późn. zm.2)).

Art. 19b.

1. Organizator kształcenia zamierzający wykonywać działalność w zakresie kształ- cenia podyplomowego przedstawia dane potwierdzające spełnienie warunków, o których mowa w art. 19 ust. 2, oraz składa do właściwej rady lekarskiej wniosek o wpis do rejestru podmiotów prowadzących kształcenie podyplomowe lekarzy i lekarzy dentystów, zwanego dalej „rejestrem”, zawierający dane, o których mowa w art. 19c ust. 3 pkt 1-6.

2. Wraz z wnioskiem wnioskodawca składa oświadczenie następującej treści:

„Oświadczam, że:

1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru podmiotów prowadzących kształcenie podyplomowe lekarzy i lekarzy dentystów są kompletne i zgod- ne z prawdą;

2) znane mi są i spełniam warunki wykonywania działalności w zakresie kształcenia podyplomowego lekarzy i lekarzy dentystów – określone w ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty.”.

3. Oświadczenie powinno również zawierać:

1) nazwę wnioskodawcy, adres jego miejsca zamieszkania albo siedziby,

2) oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia,

2) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2004 r. Nr 281, poz. 2777 oraz z 2005 r. Nr 33, poz. 289, Nr 94, poz. 788, Nr 143, poz. 1199 i Nr 175, poz. 1460.

3) podpis osoby uprawnionej do reprezentowania wnioskodawcy, ze wskaza- niem imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.

3a. Organ prowadzący rejestr jest obowiązany dokonać wpisu do rejestru wniosko- dawcy, w tym będącego przedsiębiorcą, oraz wydać zaświadczenie o tym wpisie w terminie 30 dni od dnia wpływu wniosku o wpis do rejestru wraz z oświad- czeniem.

3b. Jeżeli właściwy organ nie dokona wpisu w terminie, o którym mowa w ust. 3a, a od dnia wpływu wniosku do tego organu upłynęło 40 dni, wnioskodawca może rozpocząć działalność po uprzednim zawiadomieniu o tym na piśmie organu, który nie dokonał wpisu. Nie dotyczy to przypadku, gdy organ wezwał tego wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o wpis nie później niż przed upływem 7 dni od dnia jego otrzymania. W takiej sytuacji termin, o którym mowa w zdaniu pierwszym, biegnie odpowiednio od dnia wpływu uzupełnienia wniosku o wpis.

4. Wpis do rejestru, z wyjątkiem rejestru prowadzonego przez Naczelną Xxxx Xx- xxxxxx, podlega opłacie.

5. Opłata, o której mowa w ust. 4, stanowi przychód okręgowej izby lekarskiej, która dokonała wpisu do rejestru.

6. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Le- karskiej, określi, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowy tryb postępowania w sprawach dokonywania wpisu do reje- stru, wzory dokumentów: wniosku o wpis do rejestru, informacji o formie kształcenia, zaświadczenia o wpisie do rejestru oraz sposób prowadzenia re- jestru, mając na względzie konieczność ujednolicenia dokumentacji doty- czącej prowadzenia kształcenia podyplomowego,

2) wysokość opłaty, o której mowa w ust. 4, z uwzględnieniem kosztów zwią- zanych z postępowaniem w sprawie wpisu i zmian wpisu oraz związanych z prowadzeniem przez organ prowadzący rejestr kontroli prowadzenia kształ- cenia przez organizatora kształcenia.

Art. 19c.

1. Organem prowadzącym rejestr jest okręgowa rada lekarska właściwa dla siedzi- by organizatora prowadzenia kształcenia, a w przypadku okręgowej izby lekar- skiej będącej organizatorem kształcenia Naczelna Rada Lekarska.

1a. Organizator kształcenia obowiązany jest przekazać informację, o której mowa w ust. 5, również okręgowej radzie lekarskiej właściwej dla miejsca prowadzenia kształcenia, jeśli zamierza prowadzić kształcenie na terenie nieobjętym działa- niem organu prowadzącego rejestr.

2. Rejestr może być prowadzony w systemie informatycznym.

3. Do rejestru wpisuje się następujące dane:

1) numer wpisu organizatora kształcenia do rejestru,

2) nazwę organizatora kształcenia,

3) miejsce zamieszkania albo siedzibę i adres organizatora kształcenia,

4) formę organizacyjno-prawną organizatora kształcenia,

5) określenie przedmiotu, zakresu i form kształcenia podyplomowego,

6) początek i koniec okresu planowanego prowadzenia kształcenia podyplo- mowego,

7) numer wpisu do rejestru przedsiębiorców albo ewidencji działalności go- spodarczej – w przypadku przedsiębiorcy,

8) numer i datę uchwały o wpisie do rejestru,

9) numer i datę uchwały o zmianie wpisu do rejestru,

10) numer i datę wystawienia zaświadczenia o wpisie do rejestru,

11) daty i wyniki przeprowadzonych kontroli, o których mowa w art. 19e,

12) dane, o których mowa w art. 19c ust. 5 pkt 1-6,

13) datę i numer uchwały o wykreśleniu z rejestru.

4. Organizator kształcenia wpisany do rejestru jest obowiązany zgłaszać organowi prowadzącemu rejestr wszelkie zmiany danych, o których mowa w ust. 3 pkt 2-7 oraz w ust. 5 pkt 1-6, w terminie 14 dni od dnia ich powstania.

5. Organizator kształcenia wpisany do rejestru jest obowiązany do przekazania or- ganowi prowadzącemu rejestr, nie później niż na 30 dni przed rozpoczęciem szkolenia, następujących informacji dotyczących określonej formy szkolenia:

1) przedmiotu i szczegółowego programu kształcenia podyplomowego,

2) terminu rozpoczęcia i zakończenia kształcenia podyplomowego,

3) miejsca i adresu kształcenia podyplomowego,

4) regulaminu kształcenia podyplomowego zawierającego w szczególności:

a) sposób i tryb kształcenia,

b) zasady i tryb naboru uczestników,

c) uprawnienia i obowiązki osób uczestniczących w kształceniu,

d) szczegółowy sposób weryfikacji wyników kształcenia,

e) wysokość opłaty za udział w kształceniu,

5) szczegółowych danych dotyczących kwalifikacji wykładowców i innych osób prowadzących nauczanie teoretyczne i zajęcia praktyczne,

6) szczegółowych danych dotyczących kwalifikacji kierownika naukowego kształcenia,

7) wzoru dokumentu potwierdzającego ukończenie kształcenia.

Art. 19d.

1. Organ prowadzący rejestr odmawia wnioskodawcy wpisu do rejestru, w przy- padku gdy:

1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące wnioskodawcy wykonywania działalności objętej wpisem,

2) organizatora kształcenia wykreślono z rejestru na podstawie ust. 2 pkt 1, 4 lub 5 w okresie 3 lat poprzedzających złożenie wniosku,

3) wnioskodawca nie spełnia warunków, o których mowa w art. 19 ust. 2.

2. Wpis organizatora kształcenia do rejestru podlega wykreśleniu w przypadku:

1) złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 19b ust. 2, niezgodnego ze stanem faktycznym,

2) wydania prawomocnego orzeczenia zakazującego organizatorowi kształ- cenia wykonywania działalności objętej wpisem do rejestru,

3) likwidacji lub ogłoszenia upadłości organizatora kształcenia,

4) rażącego naruszenia warunków wymaganych do wykonywania działalności objętej wpisem,

5) niezastosowania się do zaleceń pokontrolnych, o których mowa w art. 19e ust. 11 pkt 2,

6) złożenia przez tego organizatora kształcenia wniosku o wykreślenie z rejestru.

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1, 4 i 5, wykreślenie z rejestru na- stępuje po uprzednim podjęciu uchwały o zakazie wykonywania działalności ob- jętej wpisem do rejestru przez organ prowadzący rejestr.

4. Organizator kształcenia, którego wykreślono z rejestru, na podstawie ust. 2 pkt 1, 4 lub 5, może uzyskać ponowny wpis do tego rejestru nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia podjęcia uchwały o wykreśleniu z rejestru.

5. Do uchwał okręgowej rady lekarskiej lub Naczelnej Rady Lekarskiej w sprawie wpisu, odmowy wpisu i wykreślenia wpisu z rejestru stosuje się przepisy Ko- deksu postępowania administracyjnego dotyczące decyzji administracyjnych.

Art. 19e.

1. Organ prowadzący rejestr jest uprawniony do kontroli organizatorów kształcenia w zakresie:

1) zgodności ze stanem faktycznym informacji, o których mowa w art. 19c ust. 5,

2) spełniania warunków określonych w art. 19 ust. 2,

3) prawidłowości prowadzonej dokumentacji przebiegu kształcenia,

4) zapewnienia odpowiedniej jakości kształcenia.

2. Kontrola jest przeprowadzana przez osoby upoważnione przez organ prowadzą- cy rejestr do wykonywania czynności kontrolnych.

3. Osoby, o których mowa w ust. 2, wykonując czynności kontrolne, za okazaniem upoważnienia, mają prawo:

1) wstępu do pomieszczeń dydaktycznych,

2) udziału w zajęciach w charakterze obserwatora,

3) wglądu do prowadzonej przez organizatora kształcenia dokumentacji prze- biegu kształcenia,

4) żądania od organizatora kształcenia ustnych i pisemnych wyjaśnień,

5) badania opinii uczestników kształcenia i kadry dydaktycznej.

4. Z przeprowadzonych czynności kontrolnych sporządza się protokół, który powi- nien zawierać:

1) nazwę i adres siedziby organizatora kształcenia,

2) miejsce odbywania kształcenia,

3) datę rozpoczęcia i zakończenia czynności kontrolnych,

4) imiona i nazwiska osób wykonujących te czynności,

5) opis stanu faktycznego,

6) stwierdzone nieprawidłowości,

7) wnioski osób wykonujących czynności kontrolne,

8) datę i miejsce sporządzenia protokołu,

9) informację o braku zastrzeżeń albo informację o odmowie podpisania pro- tokołu przez organizatora kształcenia oraz o przyczynie tej odmowy.

5. Protokół podpisują osoby wykonujące czynności kontrolne oraz organizator kształcenia.

6. Jeżeli po sporządzeniu protokołu, a przed jego podpisaniem, organizator kształ- cenia zgłosi umotywowane zastrzeżenia co do faktów stwierdzonych w trakcie kontroli i opisanych w protokole, osoby wykonujące czynności kontrolne są obowiązane zbadać dodatkowo te fakty i uzupełnić protokół.

7. Odmowa podpisania protokołu przez organizatora kształcenia nie stanowi prze- szkody do podpisania protokołu przez osoby wykonujące czynności kontrolne.

8. Jeden egzemplarz protokołu przekazuje się organizatorowi kształcenia.

9. Osoby wykonujące czynności kontrolne są obowiązane do zachowania w tajem- nicy informacji na temat organizacji i prowadzenia kształcenia podyplomowego oraz wyników prowadzonego postępowania.

10. Organizator kształcenia, w terminie 7 dni od dnia otrzymania protokołu, ma prawo do wniesienia zastrzeżeń co do sposobu przeprowadzenia czynności kon- trolnych oraz ustaleń zawartych w protokole.

11. Na podstawie ustaleń zawartych w protokole organ prowadzący rejestr:

1) wykreśla organizatora kształcenia z rejestru – w przypadku stwierdzenia okoliczności, o których mowa w art. 19d ust. 2 pkt 1, 4 lub 5,

2) w innych przypadkach niż określone w pkt 1 wydaje organizatorowi kształ- cenia zalecenia pokontrolne, mające na celu usunięcie stwierdzonych nie- prawidłowości, i określa termin ich wykonania.

Art. 20.

Lekarzowi przysługuje prawo używania tytułu i stopnia naukowego oraz tytułu spe- cjalisty w brzmieniu określonym przez odrębne przepisy.

Art. 20a.

1. Lekarz będący obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej i posia- dający dokumenty, o których mowa w art. 16a, ma prawo do używania określo- nych tytułów specjalisty w danej dziedzinie medycyny, uzyskiwanych w Rzeczypospolitej Polskiej.

2. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzien- niku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wykaz specjalno- ści lekarskich uzyskiwanych w państwach członkowskich Unii Europejskiej, które odpowiadają specjalnościom uzyskiwanym w Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 20b.

1. Lekarz, lekarz dentysta będący obywatelem państwa członkowskiego Unii Eu- ropejskiej ma prawo, z zastrzeżeniem ust. 2, posługiwać się na terytorium Rze- czypospolitej Polskiej oryginalnym tytułem określającym wykształcenie uzy- skanym w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Euro- pejskiej lub jego skrótem, w przypadku gdy tytuł ten lub jego skrót nie jest toż- samy z posiadanym przez tego lekarza, lekarza dentystę tytułem zawodowym.

2. Okręgowa rada lekarska może wymagać, aby tytuł określający wykształcenie lekarza, lekarza dentysty, był używany wraz ze wskazaniem nazwy i siedziby instytucji, która ten tytuł przyznała.

3. Jeżeli tytuł określający wykształcenie lekarza, lekarza dentysty będącego oby- watelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej jest tożsamy z tytułem, do którego używania jest wymagane w Rzeczypospolitej Polskiej odbycie dodat- kowego szkolenia, którego lekarz ten nie posiada, okręgowa rada lekarska może określić brzmienie tego tytułu, którym lekarz może się posługiwać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Rozdział 4 Eksperyment medyczny

Art. 21.

1. Eksperyment medyczny przeprowadzany na ludziach może być eksperymentem leczniczym lub badawczym.

2. Eksperymentem leczniczym jest wprowadzenie przez lekarza nowych lub tylko częściowo wypróbowanych metod diagnostycznych, leczniczych lub profilak- tycznych w celu osiągnięcia bezpośredniej korzyści dla zdrowia osoby leczonej. Może on być przeprowadzony, jeżeli dotychczas stosowane metody medyczne nie są skuteczne lub jeżeli ich skuteczność nie jest wystarczająca.

3. Eksperyment badawczy ma na celu przede wszystkim rozszerzenie wiedzy me- dycznej. Może być on przeprowadzany zarówno na osobach chorych, jak i zdrowych. Przeprowadzenie eksperymentu badawczego jest dopuszczalne wów- czas, gdy uczestnictwo w nim nie jest związane z ryzykiem albo też ryzyko jest niewielkie i nie pozostaje w dysproporcji do możliwych pozytywnych rezulta- tów takiego eksperymentu.

Art. 22.

Eksperyment medyczny może być przeprowadzany, jeżeli spodziewana korzyść lecznicza lub poznawcza ma istotne znaczenie, a przewidywane osiągnięcie tej ko- rzyści oraz celowość i sposób przeprowadzania eksperymentu są zasadne w świetle aktualnego stanu wiedzy i zgodne z zasadami etyki lekarskiej.

Art. 23.

Eksperymentem medycznym kieruje lekarz posiadający odpowiednio wysokie kwali- fikacje.

Art. 24.

1. Osoba, która ma być poddana eksperymentowi medycznemu, jest uprzednio in- formowana o celach, sposobach i warunkach przeprowadzenia eksperymentu, spodziewanych korzyściach leczniczych lub poznawczych, ryzyku oraz o moż- liwości odstąpienia od udziału w eksperymencie w każdym jego stadium.

2. W przypadku gdyby natychmiastowe przerwanie eksperymentu mogło spowo- dować niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia jego uczestnika, lekarz obowią- zany jest go o tym poinformować.

Art. 25.

1. Przeprowadzenie eksperymentu medycznego wymaga pisemnej zgody osoby badanej mającej w nim uczestniczyć. W przypadku niemożności wyrażenia pi- semnej zgody, za równoważne uważa się wyrażenie zgody ustnie złożone w obecności dwóch świadków. Zgoda tak złożona powinna być odnotowana w do- kumentacji lekarskiej.

2. Udział małoletniego w eksperymencie medycznym jest dopuszczalny tylko za pisemną zgodą jego przedstawiciela ustawowego. Jeżeli małoletni ukończył 16 lat lub nie ukończył 16 lat i jest w stanie z rozeznaniem wypowiedzieć opinię w sprawie swego uczestnictwa w eksperymencie, konieczna jest także jego pisem- na zgoda.

3. Udział małoletniego w eksperymencie badawczym jest dopuszczalny, jeżeli spodziewane korzyści mają bezpośrednie znaczenie dla zdrowia małoletniego, a ryzyko jest niewielkie i nie pozostaje w dysproporcji do możliwych pozytyw- nych rezultatów. Eksperyment badawczy z udziałem małoletniego nie jest do- puszczalny, gdy istnieje możliwość przeprowadzenia takiego eksperymentu o porównywalnej efektywności z udziałem osoby posiadającej pełną zdolność do czynności prawnych.

4. W przypadku osoby całkowicie ubezwłasnowolnionej zgodę na udział tej osoby w eksperymencie leczniczym wyraża przedstawiciel ustawowy tej osoby. Jeżeli osoba taka jest w stanie z rozeznaniem wypowiedzieć opinię w sprawie swojego uczestnictwa w eksperymencie leczniczym, konieczne jest ponadto uzyskanie pisemnej zgody tej osoby.

5. W przypadku osoby, która ma pełną zdolność do czynności prawnych, lecz nie jest w stanie z rozeznaniem wypowiedzieć opinii w sprawie swego uczestnictwa w eksperymencie, zgodę na udział tej osoby w eksperymencie leczniczym wyra- ża sąd opiekuńczy właściwy ze względu na siedzibę podmiotu przeprowadzają- cego eksperyment.

6. W przypadku gdy przedstawiciel ustawowy odmawia zgody na udział chorego w eksperymencie leczniczym, można zwrócić się do sądu opiekuńczego, właści- wego ze względu na siedzibę podmiotu przeprowadzającego eksperyment, o wy- rażenie zgody.

7. Z wnioskiem o udzielenie zgody na uczestnictwo w eksperymencie medycznym osoby, o której mowa w ust. 2-5, może wystąpić podmiot przeprowadzający eksperyment do sądu opiekuńczego właściwego ze względu na siedzibę tego podmiotu.

8. W przypadkach niecierpiących zwłoki i ze względu na bezpośrednie zagrożenie

życia, uzyskanie zgody, o której mowa w ust. 1-6, nie jest konieczne.

Art. 26.

1. Udział w eksperymencie leczniczym kobiet ciężarnych wymaga szczególnie wnikliwej oceny związanego z tym ryzyka dla matki i dziecka poczętego.

2. Kobiety ciężarne i karmiące mogą uczestniczyć wyłącznie w eksperymentach badawczych pozbawionych ryzyka lub związanych z niewielkim ryzykiem.

3. Dzieci poczęte, osoby ubezwłasnowolnione, żołnierze służby zasadniczej oraz osoby pozbawione wolności nie mogą uczestniczyć w eksperymentach badaw- czych.

Art. 27.

1. Osoba lub inny podmiot uprawniony do udzielenia zgody na eksperyment me- dyczny może ją cofnąć w każdym stadium eksperymentu. Lekarz powinien wówczas eksperyment przerwać.

2. Lekarz prowadzący eksperyment leczniczy ma obowiązek przerwać go, jeżeli w czasie jego trwania wystąpi zagrożenie zdrowia chorego przewyższające spo- dziewane korzyści dla chorego.

3. Lekarz prowadzący eksperyment badawczy ma obowiązek przerwać go, jeżeli w czasie jego trwania nastąpi nieprzewidziane zagrożenie zdrowia lub życia osoby w nim uczestniczącej.

Art. 28.

Informacja uzyskana w związku z eksperymentem medycznym może być wykorzy- stana do celów naukowych, bez zgody osoby poddanej temu eksperymentowi, w sposób uniemożliwiający identyfikację tej osoby.

Art. 29.

1. Eksperyment medyczny może być przeprowadzony wyłącznie po wyrażeniu po- zytywnej opinii o projekcie przez niezależną komisję bioetyczną. Do składu komisji powołuje się osoby posiadające wysoki autorytet moralny i wysokie kwalifikacje specjalistyczne.

2. Komisja bioetyczna wyraża opinię o projekcie eksperymentu medycznego, w drodze uchwały, przy uwzględnieniu kryteriów etycznych oraz celowości i wy- konalności projektu.

2a. Komisje bioetyczne i Odwoławcza Komisja Bioetyczna wydają także opinie dotyczące badań klinicznych, jeżeli inne ustawy tak stanowią, w zakresie okre- ślonym w tych ustawach.

3. Komisje bioetyczne powołują:

1) okręgowa rada lekarska na obszarze swojego działania, z wyłączeniem pod- miotów, o których mowa w pkt 2 i 3,

2) rektor wyższej uczelni medycznej lub wyższej uczelni z wydziałem medycz- nym,

3) dyrektor medycznej jednostki badawczo-rozwojowej.

4. W skład komisji bioetycznych, o których mowa w ust. 3 pkt 2 i 3, wchodzi rów- nież przedstawiciel właściwej okręgowej rady lekarskiej.

5. Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Le- karskiej powołuje Odwoławczą Komisję Bioetyczną, rozpatrującą odwołania od uchwał komisji bioetycznych, o których mowa w ust. 2.

6. Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Le- karskiej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady powoływania i finansowania oraz tryb działania komisji bioetycznych.

Rozdział 5

Zasady wykonywania zawodu lekarza

Art. 30.

Lekarz ma obowiązek udzielać pomocy lekarskiej w każdym przypadku, gdy zwłoka w jej udzieleniu mogłaby spowodować niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, oraz w innych przypadkach nie- cierpiących zwłoki.

Art. 31.

1. Lekarz ma obowiązek udzielać pacjentowi lub jego ustawowemu przedstawicie- lowi przystępnej informacji o jego stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych, leczniczych, dających się przewi- dzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu.

2. Lekarz może udzielać informacji, o której mowa w ust. 1, innym osobom tylko za zgodą pacjenta.

3. Na żądanie pacjenta lekarz nie ma obowiązku udzielać pacjentowi informacji, o której mowa w ust. 1.

4. W sytuacjach wyjątkowych, jeżeli rokowanie jest niepomyślne dla pacjenta, le- karz może ograniczyć informację o stanie zdrowia i o rokowaniu, jeżeli według oceny lekarza przemawia za tym dobro pacjenta. W takich przypadkach lekarz informuje przedstawiciela ustawowego pacjenta lub osobę upoważnioną przez pacjenta. Na żądanie pacjenta lekarz ma jednak obowiązek udzielić mu żądanej informacji.

5. Obowiązek lekarza, określony w ust. 1, dotyczy także pacjentów, którzy ukoń- czyli 16 lat.

6. Jeżeli pacjent nie ukończył 16 lat lub jest nieprzytomny bądź niezdolny do zro- zumienia znaczenia informacji, lekarz udziela informacji przedstawicielowi ustawowemu, a w razie jego braku lub gdy porozumienie się z nim jest niemoż- liwe - opiekunowi faktycznemu pacjenta.

7. Pacjentowi, który nie ukończył 16 lat, lekarz udziela informacji w zakresie i formie potrzebnej do prawidłowego przebiegu procesu diagnostycznego lub te- rapeutycznego i wysłuchuje jego zdania.

8. Ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o opiekunie faktycznym, należy przez to rozumieć osobę wykonującą, bez obowiązku ustawowego, stałą pieczę nad pa- cjentem, który ze względu na wiek, stan zdrowia albo swój stan psychiczny pie- czy takiej wymaga.

Art. 32.

1. Lekarz może przeprowadzić badanie lub udzielić innych świadczeń zdrowot- nych, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, po wyrażeniu zgo- dy przez pacjenta.

2. Jeżeli pacjent jest małoletni lub niezdolny do świadomego wyrażenia zgody, wymagana jest zgoda jego przedstawiciela ustawowego, a gdy pacjent nie ma przedstawiciela ustawowego lub porozumienie się z nim jest niemożliwe - zgoda sądu opiekuńczego.

3. Jeżeli zachodzi potrzeba przeprowadzenia badania osoby, o której mowa w ust. 2, zgodę na przeprowadzenie badania może wyrazić także opiekun faktyczny.

4. W przypadku osoby całkowicie ubezwłasnowolnionej zgodę wyraża przedstawi- ciel ustawowy tej osoby. Jeżeli osoba taka jest w stanie z rozeznaniem wypo- wiedzieć opinię w sprawie badania, konieczne jest ponadto uzyskanie zgody tej osoby.

5. Jeżeli pacjent ukończył 16 lat, wymagana jest także jego zgoda.

6. Jeżeli jednak małoletni, który ukończył 16 lat, osoba ubezwłasnowolniona albo pacjent chory psychicznie lub upośledzony umysłowo, lecz dysponujący dosta- tecznym rozeznaniem, sprzeciwia się czynnościom medycznym, poza zgodą je- go przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego albo w przypadku nie wyrażenia przez nich zgody wymagana jest zgoda sądu opiekuńczego.

7. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, zgoda osób wymienionych w ust. 1, 2 i 4 mo- że być wyrażona ustnie albo nawet poprzez takie ich zachowanie, które w spo- sób niebudzący wątpliwości wskazuje na wolę poddania się proponowanym przez lekarza czynnościom medycznym.

8. Jeżeli pacjent, o którym mowa w ust. 2, nie ma przedstawiciela ustawowego ani opiekuna faktycznego albo porozumienie się z tymi osobami jest niemożliwe, lekarz po przeprowadzeniu badania może przystąpić do udzielania dalszych świadczeń zdrowotnych dopiero po uzyskaniu zgody sądu opiekuńczego, chyba że co innego wynika z przepisów ustawy.

9. Do czynności, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepis art. 34 ust. 7.

10. Sądem opiekuńczym właściwym miejscowo dla udzielania zgody na wykonywa- nie czynności medycznych jest sąd, w którego okręgu czynności te mają być wykonane.

Art. 33.

1. Badanie lub udzielenie pacjentowi innego świadczenia zdrowotnego bez jego zgody jest dopuszczalne, jeżeli wymaga on niezwłocznej pomocy lekarskiej, a ze względu na stan zdrowia lub wiek nie może wyrazić zgody i nie ma możliwo- ści porozumienia się z jego przedstawicielem ustawowym lub opiekunem fak- tycznym.

2. Decyzję o podjęciu czynności medycznych w okolicznościach, o których mowa w ust. 1, lekarz powinien w miarę możliwości skonsultować z innym lekarzem.

3. Okoliczności, o których mowa w ust. 1 i 2, lekarz odnotowuje w dokumentacji medycznej pacjenta.

Art. 34.

1. Lekarz może wykonać zabieg operacyjny albo zastosować metodę leczenia lub diagnostyki stwarzającą podwyższone ryzyko dla pacjenta, po uzyskaniu jego pisemnej zgody.

2. Przed wyrażeniem zgody przez pacjenta w sytuacji, o której mowa w ust. 1, le- karz ma obowiązek udzielenia mu informacji zgodnie z art. 31.

3. Lekarz może wykonać zabieg lub zastosować metodę, o której mowa w ust. 1, wobec pacjenta małoletniego, ubezwłasnowolnionego bądź niezdolnego do świadomego wyrażenia pisemnej zgody, po uzyskaniu zgody jego przedstawi-

ciela ustawowego, a gdy pacjent nie ma przedstawiciela lub gdy porozumienie się z nim jest niemożliwe - po uzyskaniu zgody sądu opiekuńczego.

4. Jeżeli pacjent ukończył 16 lat, wymagana jest także jego pisemna zgoda.

5. W sytuacji, o której mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepis art. 32 ust. 6.

6. Jeżeli przedstawiciel ustawowy pacjenta małoletniego, ubezwłasnowolnionego bądź niezdolnego do świadomego wyrażenia zgody nie zgadza się na wykonanie przez lekarza czynności wymienionych w ust. 1, a niezbędnych dla usunięcia niebezpieczeństwa utraty przez pacjenta życia lub ciężkiego uszkodzenia ciała bądź ciężkiego rozstroju zdrowia, lekarz może wykonać takie czynności po uzy- skaniu zgody sądu opiekuńczego.

7. Lekarz może wykonać czynności, o których mowa w ust. 1, bez zgody przed- stawiciela ustawowego pacjenta bądź zgody właściwego sądu opiekuńczego, gdy zwłoka spowodowana postępowaniem w sprawie uzyskania zgody groziłaby pacjentowi niebezpieczeństwem utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia. W takim przypadku lekarz ma obowiązek, o ile jest to możliwe, zasięgnąć opinii drugiego lekarza, w miarę możliwości tej samej specjalności. O wykonywanych czynnościach lekarz niezwłocznie zawiadamia przedstawiciela ustawowego, opiekuna faktycznego lub sąd opiekuńczy.

8. O okolicznościach, o których mowa w ust. 3-7, lekarz dokonuje odpowiedniej adnotacji w dokumentacji medycznej pacjenta.

Art. 35.

1. Jeżeli w trakcie wykonywania zabiegu operacyjnego albo stosowania metody leczniczej lub diagnostycznej wystąpią okoliczności, których nieuwzględnienie groziłoby pacjentowi niebezpieczeństwem utraty życia, ciężkim uszkodzeniem ciała lub ciężkim rozstrojem zdrowia, a nie ma możliwości niezwłocznie uzy- skać zgody pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego, lekarz ma prawo, bez uzyskania tej zgody, zmienić zakres zabiegu bądź metody leczenia lub diagno- styki w sposób umożliwiający uwzględnienie tych okoliczności. W takim przy- padku lekarz ma obowiązek, o ile jest to możliwe, zasięgnąć opinii drugiego le- karza, w miarę możliwości tej samej specjalności.

2. O okolicznościach, o których mowa w ust. 1, lekarz dokonuje odpowiedniej ad- notacji w dokumentacji medycznej oraz informuje pacjenta, przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego albo sąd opiekuńczy.

Art. 36.

1. Lekarz podczas udzielania świadczeń zdrowotnych ma obowiązek poszanowania intymności i godności osobistej pacjenta.

2. Przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych może uczestniczyć tylko niezbędny, ze względu na rodzaj świadczenia, personel medyczny. Uczestnictwo innych osób wymaga zgody pacjenta i lekarza.

3. Lekarz ma obowiązek dbać, aby inny personel medyczny przestrzegał w postę- powaniu z pacjentem zasady określonej w ust. 1.

4. Przepis ust. 2 nie dotyczy klinik i szpitali akademii medycznych, medycznych jednostek badawczo-rozwojowych i innych jednostek uprawnionych do kształ- cenia studentów nauk medycznych, lekarzy oraz innego personelu medycznego

w zakresie niezbędnym do celów dydaktycznych. W przypadku demonstracji o charakterze wyłącznie dydaktycznym konieczne jest uzyskanie zgody pacjenta.

Art. 37.

W razie wątpliwości diagnostycznych lub terapeutycznych lekarz z własnej inicjaty- wy bądź na wniosek pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego, jeżeli uzna to za uzasadnione w świetle wymagań wiedzy medycznej, powinien zasięgnąć opinii wła- ściwego lekarza specjalisty lub zorganizować konsylium lekarskie.

Art. 38.

1. Lekarz może nie podjąć lub odstąpić od leczenia pacjenta, o ile nie zachodzi przypadek, o którym mowa w art. 30, z zastrzeżeniem ust. 3.

2. W przypadku odstąpienia od leczenia, lekarz ma obowiązek dostatecznie wcze- śnie uprzedzić o tym pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego bądź opie- kuna faktycznego i wskazać realne możliwości uzyskania tego świadczenia u innego lekarza lub w zakładzie opieki zdrowotnej.

3. Jeżeli lekarz wykonuje swój zawód na podstawie stosunku pracy lub w ramach służby, może nie podjąć lub odstąpić od leczenia, jeżeli istnieją poważne ku te- mu powody, po uzyskaniu zgody swojego przełożonego.

4. W przypadku odstąpienia od leczenia lekarz ma obowiązek uzasadnić i odnoto- wać ten fakt w dokumentacji medycznej.

Art. 39.

Lekarz może powstrzymać się od wykonania świadczeń zdrowotnych niezgodnych z jego sumieniem, z zastrzeżeniem art. 30, z tym że ma obowiązek wskazać realne możliwości uzyskania tego świadczenia u innego lekarza lub w innym zakładzie opieki zdrowotnej oraz uzasadnić i odnotować ten fakt w dokumentacji medycznej. Lekarz wykonujący swój zawód na podstawie stosunku pracy lub w ramach służby ma ponadto obowiązek uprzedniego powiadomienia na piśmie przełożonego.

Art. 40.

1. Lekarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy informacji związanych z pacjen- tem, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, gdy:

1) tak stanowią ustawy,

2) badanie lekarskie zostało przeprowadzone na żądanie uprawnionych, na podstawie odrębnych ustaw, organów i instytucji; wówczas lekarz jest obo- wiązany poinformować o stanie zdrowia pacjenta wyłącznie te organy i in- stytucje,

3) zachowanie tajemnicy może stanowić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia pacjenta lub innych osób,

4) pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy wyraża zgodę na ujawnienie ta- jemnicy, po uprzednim poinformowaniu o niekorzystnych dla pacjenta skutkach jej ujawnienia,

5) zachodzi potrzeba przekazania niezbędnych informacji o pacjencie związa- nych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych innemu lekarzowi lub upraw- nionym osobom uczestniczącym w udzielaniu tych świadczeń,

6) jest to niezbędne do praktycznej nauki zawodów medycznych,

7) jest to niezbędne dla celów naukowych;

ujawnienie tajemnicy może nastąpić wyłącznie w niezbędnym zakresie.

3. Lekarz, z zastrzeżeniem sytuacji, o których mowa w ust. 2 pkt 1-4, 6 i 7, jest związany tajemnicą również po śmierci pacjenta.

4. Lekarz nie może podać do publicznej wiadomości danych umożliwiających identyfikację pacjenta bez jego zgody.

Art. 41.

1. Lekarz ma obowiązek prowadzenia indywidualnej dokumentacji medycznej pa- cjenta.

2. Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Le- karskiej określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje dokumentacji medycznej, sposób jej prowadzenia oraz szczegółowe warunki jej udostępniania.

Art. 42.

Lekarz orzeka o stanie zdrowia określonej osoby po uprzednim, osobistym jej zba- daniu, z zastrzeżeniem sytuacji określonych w odrębnych przepisach.

Art. 43.

1. Lekarz może stwierdzić zgon na podstawie osobiście wykonanych badań i usta- leń, z zastrzeżeniem sytuacji określonych w odrębnych przepisach.

2. W uzasadnionych przypadkach lekarz, z wyłączeniem lekarza dentysty, może uzależnić wystawienie karty zgonu od przeprowadzenia sekcji zwłok.

3. Lekarz, z wyłączeniem lekarza dentysty, może wystawić kartę zgonu na podsta- wie dokumentacji badania pośmiertnego, przeprowadzonego przez innego leka- rza lub inną uprawnioną osobę.

Art. 44.

Lekarzowi, który wykonuje czynności w ramach świadczeń pomocy doraźnej lub w przypadku, o którym mowa w art. 30, przysługuje ochrona prawna należna funkcjo- nariuszowi publicznemu.

Art. 45.

1. Lekarz może ordynować te środki farmaceutyczne i materiały medyczne, które są dopuszczone do obrotu w Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach określonych w odrębnych przepisach.

1a. Lekarz może również wystawiać recepty na leki osobom, o których mowa w art. 43-46 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej fi- nansowanych ze środków publicznych (Dz.U. Nr 210, poz. 2135), na zasadach określonych w tej ustawie.

2. W uzasadnionych przypadkach lekarz może ordynować środki farmaceutyczne i materiały medyczne dopuszczone do obrotu w innych krajach, z jednoczesnym szczegółowym uzasadnieniem w dokumentacji medycznej.

3. Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowe- go Funduszu Zdrowia oraz Naczelnej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Apte- karskiej określi, w drodze rozporządzenia:

1) sposób i tryb wystawiania recept lekarskich,

2) wzory recept uprawniających do nabycia leku lub wyrobu medycznego, w tym wzór recepty wystawianej dla osób, o których mowa w art. 43-46 usta- wy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso- wanych ze środków publicznych, oraz na leki lub wyroby medyczne wyda- wane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością,

3) sposób zaopatrywania w druki recept i sposób ich przechowywania,

4) sposób realizacji recept oraz kontroli ich wystawiania i realizacji

- uwzględniając konieczność prawidłowej realizacji zadań kontrolnych oraz przepisy ustawy, o której mowa w ust. 1a.

Art. 45a.

1. Lekarz zobowiązany jest zgłosić podmiotowi odpowiedzialnemu za wprowadze- nie produktu leczniczego na rynek, a w przypadku trudności z ustaleniem pod- miotu odpowiedzialnego - Prezesowi Urzędu Rejestracji Produktów Leczni- czych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, niepożądane działanie produktu leczniczego.

2. Zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, lekarz dokonuje pisemnie na formularzu zgłoszenia działania niepożądanego produktu leczniczego.

3. Minister właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze rozporządzenia, sposób zgłaszania niepożądanego działania produktu leczniczego oraz wzór formularza, o którym mowa w ust. 2, uwzględniając w szczególności termin i tryb dokonania zgłoszenia, a także zakres danych podlegających zgłoszeniu, dotyczących iden- tyfikacji pacjenta i produktu leczniczego, a także opisu niepożądanego działania produktu leczniczego.

Art. 45b.

1. Lekarz zobowiązany jest zgłosić wytwórcy lub autoryzowanemu przedstawicie- lowi, a w przypadku trudności z ustaleniem tych podmiotów - Prezesowi Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Bio- bójczych, zaistniały incydent medyczny wyrobu medycznego.

2. Lekarz dokonuje pisemnie zgłoszenia incydentu medycznego wyrobu medycz- nego zgodnie z trybem oraz na formularzu zgłoszenia incydentu medycznego, określonym w odrębnych przepisach.

Art. 46.

1. Lekarz nie może sprzedawać środków farmaceutycznych, materiałów medycz- nych, przedmiotów ortopedycznych lub środków pomocniczych.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje w przypadkach, gdy lekarz doraźnie dostarczy pacjen- towi środek farmaceutyczny lub materiał medyczny, w związku z udzieleniem pomocy w nagłym przypadku.

Art. 47.

Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekar- skiej, może określić, w drodze rozporządzenia, zasady postępowania lekarzy w sytu- acjach związanych ze szczególnym zagrożeniem zdrowia publicznego, uwzględnia- jąc w szczególności rodzaj i zakres zagrożenia.

Art. 48.

1. Lekarz wykonujący zawód może być powołany przez uprawniony organ do udzielania pomocy lekarskiej w celu zwalczania skutków katastrof, epidemii i klęsk żywiołowych na czas ich trwania.

2. Zasady i tryb powołania lekarza w sytuacji, o której mowa w ust. 1, określają odrębne przepisy.

Art. 49.

1. Lekarz wykonujący zawód ma obowiązek uczestniczenia w pracach komisji le- karskich, określających zdolność poborowych do czynnej służby wojskowej, na zasadach określonych w odrębnych przepisach.

2. (skreślony).

Art. 49a.

Prowadzenie:

1) indywidualnej praktyki lekarskiej,

2) indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej,

3) grupowej praktyki lekarskiej

- jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004

r. o swobodzie działalności gospodarczej.

Art. 50.

1. Lekarz może wykonywać indywidualną praktykę lekarską, indywidualną prak- tykę lekarską wyłącznie w miejscu wezwania, indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską lub indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską wyłącznie w miejscu wezwania, po uzyskaniu wpisu odpowiednio do rejestru indywidual- nych praktyk lekarskich, indywidualnych specjalistycznych praktyk lekarskich, prowadzonego przez okręgową radę lekarską właściwą ze względu na miejsce wykonywania praktyki, z zastrzeżeniem ust. 3.

2. Lekarz członek Wojskowej Xxxx Xxxxxxxxxx może wykonywać indywidualną praktykę lekarską, po uzyskaniu wpisu odpowiednio do rejestru indywidualnych praktyk lekarskich, indywidualnych specjalistycznych praktyk lekarskich pro- wadzonego przez Wojskową Radę Lekarską.

3. Lekarz dentysta nie może wykonywać indywidualnej praktyki lekarskiej albo indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej wyłącznie w miejscu wezwa- nia.

4. Lekarz wykonujący indywidualną praktykę lekarską jest obowiązany spełniać następujące warunki:

1) posiadać prawo wykonywania zawodu,

2) nie może być:

a) zawieszony w prawie wykonywania zawodu ani ograniczony w wykonywaniu określonych czynności medycznych na podstawie przepisów ustawy lub art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich (Dz. U. Nr 30, poz. 158, z późn. zm.3)),

b) ukarany karą zawieszenia prawa wykonywania zawodu,

c) pozbawiony uprawnienia do wykonywania zawodu orzeczeniem przez sąd środka karnego albo przez sąd lub prokuratora środka zapo- biegawczego zakazu wykonywania zawodu,

3) dysponować pomieszczeniem, w którym będzie wykonywana praktyka, wy- posażonym w produkty lecznicze, wyroby medyczne, aparaturę i sprzęt me- dyczny odpowiedni do rodzaju i zakresu udzielanych świadczeń zdrowot- nych, oraz posiadać opinię właściwego państwowego powiatowego inspek- tora sanitarnego albo właściwego organu Wojskowej Inspekcji Sanitarnej o spełnieniu warunków wymaganych przy udzielaniu określonych świad- czeń zdrowotnych, a także świadczeń udzielanych w zakresie określonym w art. 30,

4) uzyskać wpis do ewidencji działalności gospodarczej.

5. Lekarz wykonujący indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską jest obo- wiązany spełniać następujące warunki:

1) o których mowa w ust. 4,

2) posiadać specjalizację w dziedzinie medycyny odpowiadającej rodzajowi i zakresowi wykonywanych świadczeń zdrowotnych.

6. Lekarz wykonujący indywidualną praktykę lekarską wyłącznie w miejscu we- zwania jest obowiązany:

1) spełniać warunki, o których mowa w ust. 4 pkt 1, 2 i 4,

2) posiadać produkty lecznicze i sprzęt medyczny umożliwiające udzielanie

świadczeń zdrowotnych, w tym również w zakresie określonym w art. 30,

3) posiadać adres siedziby indywidualnej praktyki lekarskiej wykonywanej w miejscu wezwania oraz miejsca przyjmowania wezwań i miejsca prze- chowywania dokumentacji medycznej oraz produktów leczniczych i sprzętu medycznego, o których mowa w pkt 2.

7. Lekarz wykonujący indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską wyłącznie w miejscu wezwania jest obowiązany spełniać warunki, o których mowa w ust. 4 pkt 1, 2 i 4, ust. 5 pkt 2 i ust. 6 pkt 2 i 3.

8. Lekarz, który zamierza prowadzić indywidualną praktykę lekarską, indywidual- ną praktykę lekarską wyłącznie w miejscu wezwania, indywidualną specjali- styczną praktykę lekarską lub indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską

3) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Xx. X. x 0000 x. Xx 00, poz. 120, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 28, poz. 152, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 2001 r. Nr 126, poz. 1383, z 2002 r. Nr 153, poz. 1271 i Nr 240, poz. 2052 oraz z 2004 r. Nr 92, poz. 885.

wyłącznie w miejscu wezwania, w celu uzyskania wpisu do rejestru, o którym mowa w ust. 1 i 2, jest obowiązany złożyć wniosek, który zawiera następujące dane:

1) imię i nazwisko lekarza,

2) dane zawarte w dokumencie „Prawo wykonywania zawodu lekarza” lub

„Prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty”,

3) dane o przebiegu pracy zawodowej w ciągu ostatnich 5 lat,

4) dane dotyczące pomieszczenia i jego urządzenia, wyposażenia w produkty lecznicze i wyroby medyczne, sprzęt i aparaturę medyczną, rodzaju i zakresu udzielanych świadczeń zdrowotnych, w tym również w zakresie, o którym mowa w art. 30,

5) adres siedziby indywidualnej praktyki lekarskiej lub indywidualnej specjali- stycznej praktyki lekarskiej lub adres miejsca przyjmowania wezwań i przechowywania dokumentacji medycznej, sprzętu medycznego, w tym również w zakresie, o którym mowa w art. 30, w przypadku wykonywania praktyki lekarskiej wyłącznie w miejscu wezwania,

6) numer ewidencji działalności gospodarczej.

9. Do wniosku, o którym mowa w ust. 8, lekarz dołącza następujące dokumenty:

1) dokument potwierdzający prawo lekarza do korzystania z pomieszczenia, w którym ma być wykonywana indywidualna praktyka lekarska lub indywi- dualna specjalistyczna praktyka lekarska,

2) dokumenty potwierdzające prawo lekarza do korzystania z pomieszczenia i środków łączności, w którym będą przyjmowane wezwania, będzie prze- chowywana dokumentacja medyczna, sprzęt medyczny, w przypadku gdy lekarz ma zamiar wykonywać indywidualną praktykę lekarską lub indywi- dualną specjalistyczną praktykę lekarską wyłącznie w miejscu wezwania,

3) opinię o spełnieniu warunków umożliwiających udzielanie w danym pomie- szczeniu określonych świadczeń zdrowotnych wydaną odpowiednio przez państwowego powiatowego inspektora sanitarnego albo wojskowego in- spektora sanitarnego, właściwego ze względu na miejsce, w którym ma być wykonywana indywidualna praktyka lekarska lub indywidualna specjali- styczna praktyka lekarska,

4) umowę z podmiotem świadczącym usługi w zakresie sterylizacji, w przy- padku gdy pomieszczenie nie jest wyposażone w sprzęt do sterylizacji, a le- karz ma zamiar udzielać świadczeń zdrowotnych przy użyciu narzędzi i sprzętu medycznego wymagającego sterylizacji,

5) zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej.

10. Wraz z wnioskiem, o którym mowa w ust. 8, lekarz składa oświadczenie nastę- pującej treści:

„Oświadczam, że:

1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru indywidualnych praktyk lekar- skich lub rejestru indywidualnych specjalistycznych praktyk lekarskich są kompletne i zgodne z prawdą,

2) znane mi są i spełniam warunki wykonywania działalności gospodarczej w zakresie praktyki lekarskiej zgłoszonej we wniosku określone w ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty.”.

11. Oświadczenie powinno również zawierać:

1) imię i nazwisko lekarza oraz jego adres,

2) oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia.

12. Za równoznaczne z indywidualną praktyką lekarską lub indywidualną specjali- styczną praktyką lekarską w rozumieniu ustawy uważa się wykonywanie zawo- du lekarza poza zakładem opieki zdrowotnej na podstawie umowy cywilno- prawnej.

13. W przypadku gdy indywidualna praktyka lekarska lub indywidualna specjali- styczna praktyka lekarska jest wykonywana na warunkach określonych w ust. 12, obowiązek przedstawienia danych, o których mowa w ust. 9 pkt 1, 3 i 4, spoczywa na podmiocie, który ma zamiar zawrzeć z lekarzem umowę cywilno- prawną, z wyłączeniem sytuacji, w której pomieszczenia, sprzęt i aparatura me- dyczna nie stanowią własności tego podmiotu.

14. Do wykonywania zawodu lekarza, polegającego na udzielaniu konsultacji lub uczestniczeniu w konsylium lekarskim, w sytuacji określonej w art. 37, nie sto- suje się przepisów art. 50 i 50a.

15. Do lekarzy orzeczników Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, lekarzy członków komisji lekarskich Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i lekarzy rzeczoznawców Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego nie stosuje się przepisów ust. 1 i art. 54.

16. Wykonywanie funkcji lekarza koordynatora medycznego, w rozumieniu ustawy z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 113, poz. 1207, z późn. zm.4)), na podstawie umowy o pracę lub na podstawie umowy cywilnoprawnej nie jest indywidualną praktyką lekarską lub indywidu- alną specjalistyczną praktyką lekarską.

17. Wykonywanie indywidualnej praktyki lekarskiej, indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej nie jest prowadzeniem zakładu opieki zdrowotnej.

Art. 50a.

1. Lekarze w celu udzielania świadczeń zdrowotnych mogą prowadzić grupową praktykę lekarską w formie spółki cywilnej lub partnerskiej, zwaną dalej „gru- pową praktyką lekarską”, po uzyskaniu wpisu do rejestru grupowych praktyk le- karskich prowadzonego przez okręgową radę lekarską właściwą ze względu na miejsce wykonywania praktyki.

2. Lekarze członkowie Wojskowej Xxxx Xxxxxxxxxx mogą prowadzić grupową prak- tykę lekarską po uzyskaniu wpisu do rejestru grupowych praktyk lekarskich prowadzonego przez Wojskową Xxxx Xxxxxxxx.

3. Grupowa praktyka lekarska założona przez lekarzy członków izb okręgowej i wojskowej może rozpocząć działalność po uzyskaniu wpisu do rejestru grupo- wych praktyk lekarskich prowadzonego przez okręgową radę lekarską właściwą ze względu na miejsce wykonywania praktyki. Lekarze członkowie Wojskowej Xxxx Xxxxxxxxxx informują o podjęciu tej działalności Wojskową Izbę Lekarską.

4. Lekarze zamierzający udzielać świadczeń zdrowotnych w ramach grupowej praktyki lekarskiej w celu uzyskania wpisu do rejestrów, o których mowa w ust. 1 i 2, są obowiązani złożyć wniosek, który powinien zawierać następujące dane:

4) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Xx. X. x 0000 x. Xx 000, poz. 1801, z 2002 r. Nr 241, poz. 2073, z 2003 r. Nr 45, poz. 391 i Nr 124, poz. 1152, z 2004 r. Nr 210, poz. 2135 oraz z 2005 r. Nr 164, poz. 1365.

1) listę lekarzy wspólników spółki ze wskazaniem imion i nazwisk wspólni- ków, ich miejsca zamieszkania oraz imię i nazwisko osoby uprawnionej do reprezentowania tej spółki,

2) o spełnieniu przez lekarzy warunków, o których mowa w art. 50 ust. 4 lub 5, oraz dane określone w art. 50 ust. 8 pkt 2-5,

3) numer ewidencji działalności gospodarczej albo wpisu do Krajowego Reje- stru Sądowego,

4) oznaczenie miejsca i datę sporządzenia wniosku,

5) podpis osoby uprawnionej do reprezentowania spółki, ze wskazaniem imie- nia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.

5. Do wniosku, o którym mowa w ust. 4, uprawniony lekarz wspólnik spółki dołą- cza dokumenty, o których mowa w art. 50 ust. 9 pkt 1, 3 i 4, umowę spółki, o której mowa w ust. 1, albo jej kserokopię potwierdzoną za zgodność z orygina- łem, a także zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej al- bo odpis z Krajowego Rejestru Sądowego.

6. Wraz z wnioskiem, o którym mowa w ust. 4, lekarze zamierzający udzielać świadczeń zdrowotnych w ramach grupowej praktyki lekarskiej składają oświadczenie następującej treści:

„Oświadczam, że:

1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru grupowych praktyk lekarskich są kompletne i zgodne z prawdą,

2) znane mi są i spełniam warunki wykonywania działalności gospodarczej w zakresie grupowej praktyki lekarskiej, określone w ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty.”.

7. Oświadczenie powinno również zawierać:

1) firmę przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres, a w przypadku spółki cywilnej imiona i nazwiska wspólników oraz ich adresy zamieszkania,

2) oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia,

3) podpis osoby uprawnionej do reprezentowania przedsiębiorcy albo wspól- ników spółki cywilnej, ze wskazaniem imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.

8. Grupowa praktyka lekarska nie może być wykonywana w zakładzie opieki zdrowotnej na podstawie umowy cywilnoprawnej o udzielanie świadczeń zdrowotnych.

9. Wykonywanie grupowej praktyki lekarskiej nie jest prowadzeniem zakładu opieki zdrowotnej.

Art. 50b.

1. Organ prowadzący rejestr praktyk lekarskich, w terminie 50 dni od dnia złożenia wniosku, o którym mowa w art. 50 ust. 8 lub art. 50a ust. 4, oraz oświadczenia, o którym mowa w art. 50 ust. 10 lub art. 50a ust. 6, po sprawdzeniu spełnienia warunków wykonywania działalności w zakresie indywidualnej praktyki lekar- skiej, indywidualnej praktyki lekarskiej wykonywanej wyłącznie w miejscu we- zwania, indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej, indywidualnej spe- cjalistycznej praktyki lekarskiej wykonywanej wyłącznie w miejscu wezwania oraz grupowej praktyki lekarskiej, dokonuje wpisu do rejestru indywidualnych praktyk lekarskich, indywidualnych specjalistycznych praktyk lekarskich lub

ust. 8 w art. 50a wchodzi w życie z dn. 1.01.2006 r. (Dz.U. z

2005 r. Nr 175, poz.

1461).

grupowych praktyk lekarskich oraz wydaje lekarzowi lub grupowej praktyce le- karskiej zaświadczenie o wpisie do rejestru.

1a. Jeżeli organ prowadzący rejestr praktyk lekarskich nie dokona wpisu w terminie, o którym mowa w ust. 1, a od dnia wpływu tego wniosku do tego organu upły- nęło 60 dni, wnioskodawca może rozpocząć działalność po uprzednim zawia- domieniu o tym na piśmie organu, który nie dokonał wpisu. Nie dotyczy to przypadku, gdy organ wezwał tego wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o wpis nie później niż przed upływem 7 dni od dnia jego otrzymania. W takiej sy- tuacji termin, o którym mowa w zdaniu pierwszym, biegnie odpowiednio od dnia wpływu uzupełnienia wniosku o wpis.

1b. Organ prowadzący rejestr praktyk lekarskich dokonuje wpisu bezterminowo lub na czas ograniczony terminem ważności prawa wykonywania zawodu.

2. Jeżeli lekarz zamierzający wykonywać indywidualną praktykę lekarską lub in- dywidualną specjalistyczną praktykę lekarską lub co najmniej jeden z lekarzy grupowej praktyki lekarskiej jest członkiem innej okręgowej izby lekarskiej, w uzasadnionych przypadkach okręgowa rada lekarska może podjąć uchwałę o za- rejestrowaniu tej praktyki.

3. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Le- karskiej, określa w drodze rozporządzenia:

1) wymagania, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitar- nym pomieszczenia, w których można wykonywać indywidualną praktykę lekarską, indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską i grupową prakty- kę lekarską,

2) wymagania, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitar- nym urządzenia, za pomocą których można wykonywać czynności w ra- mach indywidualnej praktyki lekarskiej, indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej i grupowej praktyki lekarskiej,

3) wymagania, jakim powinien odpowiadać sprzęt medyczny, o którym mowa w art. 50 ust. 4 pkt 3.

4. Rejestr indywidualnych praktyk lekarskich, indywidualnych specjalistycznych praktyk lekarskich oraz grupowych praktyk lekarskich jest prowadzony w sys- temie ewidencyjno-informatycznym.

5. Do rejestru wpisuje się następujące dane:

1) numer wpisu praktyki do rejestru,

2) imię i nazwisko lekarza,

3) imiona i nazwiska wspólników spółki w przypadku grupowej praktyki le- karskiej,

4) numer ewidencji działalności gospodarczej,

5) numer wpisu do okręgowego rejestru lekarzy i lekarzy dentystów,

6) oznaczenie rodzaju praktyki,

7) oznaczenie terminu, na jaki został dokonany wpis praktyki,

8) numer i datę uchwały o wpisie praktyki do rejestru oraz kolejne numery i daty uchwał o zmianie wpisu,

9) numer i datę uchwały o wykreśleniu praktyki,

10) adres praktyki lub adresy miejsc jej wykonywania,

11) numer telefonu, faxu i adres poczty elektronicznej,

12) adres miejsca przyjmowania wezwań,

13) adres miejsca przechowywania dokumentacji medycznej, narzędzi i sprzętu medycznego,

14) rodzaje i zakres udzielanych świadczeń zdrowotnych,

15) oznaczenie organu sanitarnego oraz datę wydania opinii o spełnieniu wa- runków umożliwiających udzielanie świadczeń zdrowotnych w danym po- mieszczeniu,

16) datę wizytacji lub kontroli przeprowadzonej przez organ prowadzący rejestr praktyk lekarskich,

17) numer prawa wykonywania zawodu, numer PESEL, jeżeli taki posiada, i numer NIP, adres do korespondencji, posiadane specjalizacje – w przypad- ku gdy lekarz jest członkiem innej izby lekarskiej,

18) numer wpisu do ewidencji działalności gospodarczej lub do Krajowego Re- jestru Sądowego.

6. Dokumenty stanowiące podstawę wpisu do rejestru gromadzi się i przechowuje w aktach osobowych lekarza wraz z dokumentami objętymi okręgowym reje- strem lekarzy i lekarzy dentystów.

7. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Le- karskiej, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb postępowania w sprawach dokonywania wpisu do rejestrów indywidualnych praktyk lekarskich, indywidualnych specjalistycznych praktyk lekarskich i grupowych praktyk le- karskich, wzory wniosków o wpis do rejestrów, zaświadczeń o wpisie oraz spo- sób prowadzenia rejestrów, mając na uwadze dane, jakie powinny zawierać wnioski i zaświadczenia.

Art. 50c. (uchylony).

Art. 51.

1. Minister właściwy do spraw zdrowia ustali, w drodze rozporządzenia, opłatę za wpis do rejestrów, o których mowa w art. 50 i art. 50a, uwzględniając w szcze- gólności rodzaj praktyki lekarskiej objętej wpisem do rejestru oraz liczbę miejsc jej wykonywania.

2. Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi przychód organu prowadzącego rejestr praktyk lekarskich, do którego dokonano wpisu.

Art. 52.

1. Organ prowadzący rejestr praktyk lekarskich dokonuje wykreślenia wpisu prak- tyki z rejestru, o którym mowa w art. 50 ust. 1 lub 2, w przypadku:

1) niespełniania warunków wykonywania działalności, o których mowa w art. 50,

2) złożenia przez lekarza oświadczenia o zaprzestaniu wykonywania działalno-

ści objętej wpisem,

3) skreślenia lekarza z listy członków okręgowej izby lekarskiej z przyczyn określonych w art. 13 pkt 1 ustawy o izbach lekarskich,

4) upływu terminu ważności wpisu.

2. Organ prowadzący rejestr praktyk lekarskich dokonuje wykreślenia wpisu prak- tyki z rejestru, o którym mowa w art. 50a ust. 1 lub 2, w przypadku:

1) niespełnienia przez spółkę warunków wykonywania działalności, o których mowa w art. 50a,

2) upływu terminu ważności wpisu.

Art. 52a.

Wpis do rejestru, odmowa wpisu, zmiana wpisu do rejestru dotycząca zakresu i ro- dzaju udzielanych świadczeń zdrowotnych oraz skreślenie z rejestru następują w formie uchwały organu prowadzącego rejestr praktyk lekarskich.

Art. 53.

1. Lekarz wykonujący indywidualną praktykę lekarską lub indywidualną specjali- styczną praktykę lekarską może zatrudniać osoby niebędące lekarzami do wy- konywania czynności pomocniczych (współpracy).

2. Lekarz dentysta wykonujący indywidualną praktykę lekarską lub indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską wpisaną na listę, o której mowa w art. 15 ust. 6, może zatrudniać lekarza dentystę w celu odbywania przez niego stażu pody- plomowego.

3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do indywidualnej praktyki lekarskiej i indy- widualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej wykonywanej wyłącznie w miejscu wezwania lub na zasadach, o których mowa w art. 50 ust. 12.

Art. 54.

1. Nadzór nad indywidualną praktyką lekarską, indywidualną specjalistyczną prak- tyką lekarską oraz nad grupową praktyką lekarską sprawuje właściwy organ prowadzący rejestr praktyk lekarskich.

2. Organ prowadzący rejestr praktyk lekarskich jest uprawniony w ramach nadzoru do:

1) przeprowadzania czynności kontrolnych, a w szczególności:

a) wizytacji pomieszczeń, w których udzielane są świadczenia, o których mowa w art. 2 ust. 1 lub ust. 2,

b) obserwowania czynności związanych z udzielaniem świadczeń w ra- mach praktyki lekarskiej,

c) żądania informacji i udostępniania dokumentacji medycznej,

2) wydawania zaleceń pokontrolnych, mających na celu usunięcie stwierdzo- nych braków i wadliwości.

3. Uprawnienia, o których mowa w ust. 1 i 2, na obszarze całego kraju wykonuje Naczelna Rada Lekarska.

4. Organ prowadzący rejestr praktyk lekarskich lub Naczelna Rada Lekarska, na wniosek wojewody, organów samorządu terytorialnego, przekaże informacje z wykonanych czynności, o których mowa w ust. 2.

Art. 55.

Organ prowadzący rejestr praktyk lekarskich przekazuje wojewodzie corocznie wy- ciąg z rejestrów, o których mowa w art. 50 i art. 50a, a także udziela w razie potrze- by informacji o danych wpisanych do tych rejestrów właściwemu wojewodzie lub organowi samorządu terytorialnego.

Art. 56.

1. Lekarz wykonujący indywidualną praktykę lekarską lub indywidualną specjali- styczną praktykę lekarską oraz grupowa praktyka lekarska mogą podawać do publicznej wiadomości informacje o udzielanych świadczeniach zdrowotnych, o których mowa w art. 2. Treść i forma tych informacji nie mogą mieć cech re- klamy.

2. Naczelna Rada Lekarska określi zasady podawania do publicznej wiadomości informacji, o których mowa w ust. 1.

Art. 57.

1. Od uchwał okręgowych rad lekarskich lub Wojskowej Rady Lekarskiej w spra- wach, o których mowa w art. 5-7 ust. 1-5, art. 8 ust. 1, art. 9 ust. 1 pkt 1 i 2, art. 11 ust. 1, 2 i 4, art. 12 ust. 1 i 3-5, art. 14 i art. 52a, lekarzowi przysługuje odwo- łanie do Naczelnej Rady Lekarskiej, która podejmuje w tej sprawie uchwałę.

1a. Uchwały, o których mowa w ust. 1, podpisują przewodniczący lub zastępca przewodniczącego i sekretarz okręgowej rady lekarskiej albo prezes lub wice- prezes i sekretarz Naczelnej Rady Lekarskiej.

2. Do uchwał samorządu lekarzy w sprawach, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego odnoszące się do decyzji administracyjnych.

3. Na uchwałę Naczelnej Rady Lekarskiej, o której mowa w ust. 1, służy zaintere- sowanemu skarga do sądu administracyjnego.

Art. 57a.

1. Lekarzowi będącemu obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej zamierzającemu wykonywać zawód lekarza lub wykonującemu zawód lekarza na stałe lub czasowo na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, niezbędnych infor- macji w zakresie ogólnych zasad wykonywania zawodu lekarza, z uwzględnie- niem przepisów dotyczących ochrony zdrowia udziela podmiot upoważniony przez ministra właściwego do spraw zdrowia.

2. Minister właściwy dla spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wykaz podmiotów, o których mowa w ust. 1, uwzględniając szczegółowy zakres infor- macji niezbędnych do wykonywania zawodu lekarza na terenie Rzeczypospoli- tej Polskiej.

Rozdział 6 Przepisy karne

Art. 58.

1. Kto bez uprawnień udziela świadczeń zdrowotnych polegających na rozpozna- waniu chorób oraz ich leczeniu,

podlega karze grzywny.

2. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej albo wprowadza w błąd co do posiadania takiego uprawnienia,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wol- ności do roku.

3. Postępowanie w sprawach, o których mowa w ust. 1, toczy się według przepi- sów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

Rozdział 7

Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe Art. 59-61. (pominięte).

Art. 62.

Osoby, które nabyły uprawnienia do tytułu zawodowego lekarza dentysty na pod- stawie dotychczasowych przepisów, są uprawnione do używania tytułu zawodowego lekarza stomatologa.

Art. 63.

1. Zaświadczenia o prawie wykonywania zawodu lekarza i zaświadczenia o prawie wykonywania zawodu lekarza dentysty, wydane na podstawie dotychczasowych przepisów, tracą ważność z dniem 31 grudnia 2002 r.

2. Lekarz, który na podstawie dotychczasowych przepisów uzyskał prawo wyko- nywania zawodu lekarza lub prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty, za- chowuje to prawo, z tym że do dnia 31 grudnia 2002 r. powinien uzyskać w okręgowej izbie lekarskiej, właściwej ze względu na miejsce wykonywania za- wodu, dokument, o którym mowa w art. 6 ust. 7.

Art. 63a.

1. Warunku, o którym mowa w art. 5 ust. 3 pkt 2, nie stosuje się do osób kończą- cych staż podyplomowy przed dniem 1 października 2004 r.

2. Egzaminu państwowego, o którym mowa w art. 15 ust. 3, nie przeprowadza się do dnia 30 września 2004 r.

Art. 64.

1. Lekarz, który na podstawie dotychczasowych przepisów uzyskał specjalizację pierwszego lub drugiego stopnia w określonych dziedzinach medycyny i spe-

cjalnościach medycznych, zachowuje tytuł i uprawnienia wynikające z uzyska- nia tych specjalizacji.

2. Lekarz, który rozpoczął specjalizację na podstawie przepisów dotychczasowych, odbywa ją zgodnie z tymi przepisami.

Art. 65. (pominięty).

Art. 66.

Do postępowań dotyczących uzyskania, pozbawienia, zawieszenia prawa wykony- wania zawodu lekarza, lekarza stomatologa, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Art. 67.

Do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych przewidzianych w ustawie za- chowują moc przepisy dotychczas obowiązujące, nie dłużej jednak niż przez okres 1 roku od dnia wejścia w życie ustawy, o ile nie są sprzeczne z ustawą.

Art. 68.

Tracą moc:

1) rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 10 czerwca 1927 r. o wy- konywaniu praktyki dentystycznej (Dz.U. z 1934 r. Nr 4, poz. 32, Nr 110, poz. 976, z 1938 r. Nr 91, poz. 628, z 1947 r. Nr 27, poz. 104 i z 1989 r. Nr 30, poz. 158),

2) ustawa z dnia 28 października 1950 r. o zawodzie lekarza (Dz.U. Nr 50, poz. 458, Nr 53, poz. 489, z 1956 r. Nr 12, poz. 61, z 1989 r. Nr 30, poz. 158 i z 1993 r. Nr 17, poz. 78).

Art. 69.

Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia, z tym że przepis art. 15:

1) ust. 3 wchodzi w życie z dniem 1 października 1999 r.,

2) ust. 4 wchodzi w życie z dniem 1 października 1997 r.