Subjective scope of the public-private partnership agreement in polish law
Część II Part II
Partnerstwo publiczno-prywatne
Public-private partnership
Xxxxxx Xxxxx-Xxxxxxxxxxx Xxxxxx Xxxxxxxx
Zakres podmiotowy umowy o partnerstwie publiczno- prywatnym na gruncie ustawodawstwa polskiego
Słowa kluczowe: PPP, umowa, podmiot publiczny, partner prywatny, prawo gospodarcze.
Subjective scope of the public-private partnership agreement in polish law
Key words: PPP, agreement, public entity, private partner, business law.
Wstęp
Od nowelizacji ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym z 2008 roku wyraźnie widać intensyfikację inwestycji realizowanych w oparciu o tą metodę. Spodziewać się należy jeszcze większego nią zainteresowania z uwagi na ogranicza- ne prawnie możliwości zadłużania się jednostek samorządu terytorialnego, spowolnienie gospodarcze oraz spodziewane zmniejszenie i zmianę charakteru szerokiego dotąd strumienia środków z Unii Europejskiej. Stąd głębsze poznanie i lepsze zrozumienie regulacji partnerstwa publiczno-prywatnego staje się wyzwa- niem dla samorządów, sektora przedsiębiorstw oraz badających to zjawisko nau- kowców nie tylko z zakresu prawa, ale i ekonomii, zarządzania czy interdyscy- plinarnego planowania przestrzeni publicznej.
Stronami współpracy określanej jako partnerstwo publiczno-prywatne są dwa rodzaje podmiotów – podmiot publiczny i partner prywatny. Podmiot publiczny, w uproszeniu, to podmiot, na którym spoczywa obowiązek realizacji określonych zadań służących społeczeństwu, wyposażony w kompetencje do podjęcia niezbęd- nych działań zmierzających do realizacji tego celu. Z kolei w roli partnera prywat- nego występują podmioty, które korzystając ze swobody podejmowania wszelkich działań zgodnych z prawem, podejmują się na mocy umowy realizacji powierzo-
nych przez podmiot publiczny zadań [3, s. 45 i nast.]. Z formalnego punktu widzenia w umowie o partnerstwie publiczno-prywatnym występują dwie wskazane strony, zgodnie jednak z ogólnymi zasadami prawa kontraktów po każdej stronie stosunku zobowiązaniowego może wystąpić więcej niż tylko jeden podmiot. W ta-kim przypadku po stronie prywatnej mogą wystąpić np. konsorcja przedsiębiorstw, po stronie publicznej z kolei np. związki gmin. Co więcej w instytucji partnerstwa publiczno-prywatnego oprócz głównych jego uczestników zaangażowana jest więk- sza liczba podmiotów pośrednio związanych z realizacją założonych przedsięwzięć np. banki zapewniające finansowanie działań podmiotów prywatnych czy np. doradcy.
Ustawodawca, chcąc określić ramy instytucji partnerstwa publiczno-prywat- nego, zarówno w pierwszej ustawie [15, art. 4] regulującej tą kwestię, jak i jej dru- giej [16, art. 2] wprowadził słowniczek pojęć, wskazując m. in. co należy rozumieć pod pojęciami podmiot publiczny oraz partner prywatny. Zrozumienie tychże jest dla inicjacji procesu partnerstwa publiczno-prywatnego fundamentalne, choć nie zawsze pełne.
1. Podmiot publiczny
Ustawodawca konstruując ustawę o partnerstwie publiczno-prywatnym z 2008r. dokonał przedefiniowania pojęcia podmiotu publicznego. Zgodnie z art. 4 pkt 3 ustawy z 2005 r. przez podmioty publiczne należało rozumieć szeroką grupę podmiotów, do których należały: organy administracji rządowej; jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki; fundusze celowe; państwowe szkoły wyższe; jednostki badawczo-rozwojowe; samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej; państwowe lub samorządowe instytucje kultury; Polska Akademia Nauk i tworzone przez nią jednostki organizacyjne; państwowe lub samorządowe osoby prawne utworzone na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, banków i spółek handlowych. W sto- sunku do poprzedniego zapisu w ustawie z 2005 r. nastąpiły zmiany redakcyjne, jak i merytoryczne. Jeśli chodzi o zmiany redakcyjne, to poprzednia definicja była oparta na wyliczeniu o charakterze zamkniętym, uzupełnionym o wyłączenie z tej kategorii szeregu podmiotów. Zmiany natomiast merytoryczne polegają na znacznym poszerzeniu grupy kategorii podmiotów publicznych. Osiągnięto to dzięki zastąpieniu zamkniętego wyliczenia podmiotów, wyliczeniem o charakterze przy- kładowym i otwartym oraz uznaniu za podmioty publiczne również podmiotów od nich zależnych. Ponadto uelastyczniono definicję dzięki zastosowaniu odesłania do przepisów o finansach publicznych, co pozwoli uniknąć konieczności dokonywania nowelizacji ustawy w razie zmiany katalogu podmiotów posiadających status jed- nostek sektora finansów publicznych [5, s. 22].
Rezygnując z dotychczasowej definicji, wymieniającej kategorie podmiotów mogących podejmować z partnerem prywatnym współpracę w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego, ustawodawca połączył również pojęcie podmiotu publiczne- go z katalogiem podmiotów zobowiązanych do stosowania przepisów ustawy – Prawo zamówień publicznych [13]. Ponieważ jednak katalog zamawiających w ro-
zumieniu ustawy – Prawo zamówień publicznych obejmuje nie tylko podmioty publiczne w ścisłym tego pojęcia znaczeniu, ale także szereg kategorii podmiotów prywatnych zobowiązanych do stosowania przepisów o zamówieniach publicznych wskutek objęcia ich reżimem prawa zamówień publicznych Unii Europejskiej – katalog podmiotów publicznych jest odpowiednio węższy i obejmuje jedynie te kategorie, które bezwzględnie należą do sfery publicznej.
Mając powyższe na uwadze, zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym z 2008 r., przez podmiot publiczny należy rozumieć:
− jednostkę sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów o finansach publicznych,
− inną, niż określona w pkt 1, osobę prawną, utworzoną w szczególnym celu zaspokajania potrzeb o charakterze powszechnym niemających charakteru przemysłowego ani handlowego, jeżeli podmioty, o których mowa w tym prze- pisie oraz w pkt 1, pojedynczo lub wspólnie, bezpośrednio lub pośrednio przez inny podmiot: finansują ją w ponad 50% lub posiadają ponad połowę udziałów albo akcji, lub sprawują nadzór nad organem zarządzającym, lub mają prawo do powoływania ponad połowy składu organu nadzorczego lub zarządzającego,
− związki podmiotów, o których mowa w pkt 1 i 2.
Ustawodawca podzielił zatem podmioty publiczne na trzy grupy: pierwszą, do której zaliczono jednostki sektora finansów publicznych, drugą, którą stanowią pozostałe jednostki organizacyjne posiadające osobowość prawną spełniające dwa warunki – wykonujące zadania o charakterze użyteczności publicznej i kontrolo- wane przez podmioty publiczne oraz trzecią do której należą związki wyżej wskaza- nych podmiotów.
Odnosząc się do pierwszej grupy, należy wskazać, że ustawodawca posłużył się zwrotem jednostka sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów o finansach publicznych. Celowo zatem nie ograniczył rozumienia tego pojęcia do jednej ustawy, pozostawiając swobodę odesłania. Biorąc pod uwagę definicję poję- cia jednostka sektora finansów publicznych w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych [17], należy wskazać, że ustawa ta nie wskazuje jednoznacznie co należy rozumieć pod tym pojęciem, ale określa jakie jednostki tworzą sektor finansów publicznych. Ponadto wskazuje, że jednostki sektora finansów publicznych mogą być tworzone na podstawie wskazanej ustawy albo na podstawie odrębnych ustaw, w formach określonych w ustawie o finansach publicz- nych. Zgodnie z art. 9 ustawy o finansach publicznych sektor finansów publicznych tworzą:
− organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunały;
− jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki;
− jednostki budżetowe;
− samorządowe zakłady budżetowe;
− agencje wykonawcze;
− instytucje gospodarki budżetowej;
− państwowe fundusze celowe;
− Zakład Ubezpieczeń Społecznych i zarządzane przez niego fundusze oraz
− Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i fundusze zarządzane przez
− Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego;
− Narodowy Fundusz Zdrowia;
− samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej;
− uczelnie publiczne;
− Polska Akademia Nauk i tworzone przez nią jednostki organizacyjne;
− państwowe i samorządowe instytucje kultury oraz państwowe instytucje filmowe;
− inne państwowe lub samorządowe osoby prawne utworzone na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, instytutów badawczych, banków i spółek prawa handlowego.
Podkreślić należy, że nie wszystkie wskazane jednostki sektora finansów publicznych, które są podmiotami publicznymi w rozumieniu ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym będą mogły być stroną umowy o partnerstwie publiczno- prywatnym, co wynika z zakresu ich działalności, który odmienny jest od świadczenia usług o charakterze użyteczności publicznej. Do jednostek takich zaliczyć należy organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunały czy Polską Akademię Nauk i tworzone przez nią jednostki organizacyjne [5 ,s. 28]. Z drugiej strony, najczęściej występującym podmiotem publicznym w umowie o partnerstwie publiczno-prywatnym będą organy administracji rządowej oraz jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki. Wynika to przede wszystkim z nałożonych na te jednostki obowiązków w zakresie świadczenia usług o charakterze użyteczności publicznej i odpowiedzialności wynikającej z ich reali- zacji. Ponadto jednostki takie są odpowiedzialne za samo opracowanie celu realizowanego przedsięwzięcia przy zapewnieniu szeroko pojętego interesu publicznego, monitorowanie oraz egzekwowanie prawidłowego wykonania zadania.
Jak zostało to wyżej wskazane pojęcie podmiotu publicznego w rozumieniu ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym jest szersze niż pojęcie jednostki sektora finansów publicznych. Ustawodawca wskazuje w art. 2 ust. 1 lit. b, że do podmiotów publicznych zalicza się również podmioty, inne niż jednostki sektora finansów publicznych, posiadające osobowość prawną i spełniające dwa warunki – wykonujące zadania o charakterze powszechnym niemające charakteru przemy- słowego ani handlowego i kontrolowane przez podmioty publiczne. Przede wszyst- kim ustawodawca wskazuje, że podmioty takie muszą posiadać osobowość prawną, przez co wyklucza pojawienie się np. ułomnych osób prawnych w rozumieniu kodeksu cywilnego [9]. Po drugie ustawodawca posłużył się określeniem, że jednostki te są utworzone w szczególnym celu zaspokajania potrzeb o charakterze powszechnym niemających charakteru przemysłowego ani handlowego. Powstaje więc pytanie czy pojęcie to można utożsamiać z pojęciem użyteczności publicznej, zdefiniowanej m. in. w ustawie z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwa państwowych [por. 10, art. 6 ust. 1] czy ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samo- rządzie gminnym [11, art. 7 ust. 1]. Pomocne jest w tym miejscu orzecznictwo
Trybunału Sprawiedliwości [18, 19, 20], który wskazał, że potrzebami o charakterze powszechnym są takie potrzeby, które państwo decyduje się zaspokajać samo albo na zaspokojenie których chce mieć wpływ. Są to zatem potrzeby kluczowe takie jak np. bezpieczeństwo publiczne czy ochrona zdrowia, które leżą w interesie ogólnospołecznym. Również znaczenie pojęcia potrzeb niemających charakteru przemysłowego ani handlowego zostało wyjaśnione w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości. Wskazuje się, że są to potrzeby, które państwo, kierując się względami innymi niż ekonomiczne, decyduje się samo zaspakajać.
Wydaje się więc, że nie ma podstaw do innego rozumienia tych pojęć, trudno bowiem przyjąć, że działalność powszechna niemająca charakteru przemysłowego ani handlowego nie jest działalnością mającą zaspokoić społeczne potrzeby. Ważne w tym miejscu jest podkreślenie, że wbrew literalnemu zapisowi art. 2 pkt 1 lit. b ustawy, dla oceny, czy dany podmiot został utworzony w celu zaspokajania potrzeb o charakterze powszechnym niemających charakteru przemysłowego ani handlo- wego, istotny jest nie cel określony w momencie utworzenia danego podmiotu, ale również to, czym dany podmiot faktycznie się zajmuje [8, s. 14].
Kolejnym warunkiem jakie muszą spełniać wskazane jednostki jest zależność od podmiotów publicznych. Opiera się ona na założeniu, że podmiot dominujący, prze różne instrumenty np. jak posiadanie ponad połowy udziałów albo akcji czy sprawowanie nadzór nad organem zarządzającym może wywierać znaczny wpływ na podmiot zależny. W praktyce jednostkami zależnymi od jednostek sektora finansów publicznych są np. przedsiębiorstwa i spółki kapitałowe prawa handlo- wego utworzone w celu realizacji zadań o charakterze użyteczności publicznej, inne komunalne osoby prawne jak np. spółki utworzone przez gminę czy jednoosobowe spółki Skarbu Państwa i podmioty od nich zależne, wykonujące powierzone im przez organ założycielski zadania o charakterze powszechnym.
Przykładem wyżej wymienionych osób są np. jednostki publicznej radiofonii i telewizji, do których zalicza się Telewizję Polską Spółkę Akcyjną, Polskie Radio Spółkę Akcyjną i spółki radiofonii regionalnej, działające na podstawie ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji [12]. Ponadto do podmiotów z art. 2 pkt 1 lit. b zalicza się również Narodowy Bank Polski i Pocztę Polską [7, s. 228].
Podmiotem publicznym, o którym mowa w art. 2 pkt 1 lit. c ustawy, mogą również być związki podmiotów, będących jednostkami sektora finansów publicz- nych, lub związki podmiotów publicznych, jak również związki mieszane jednych i drugich. Związki podmiotów publicznych mogą być poziome np. dwie gminy chcą wybrać partnera prywatnego oraz pionowe np. jednostek samorządu terytorialnego różnego szczebla [6, s. 61]. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę, że o możliwości tworzenia związków będą decydować przepisy regulujące funkcjonowanie poszcze- gólnych jednostek sektora finansów publicznych, które wskazują warunki i możli- wości ich zrzeszania się.
2. Partner prywatny
W stosunku do ustawy z 2005 r. pojęcie partnera prywatnego zostało ujęte bardziej lakonicznie. Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 2 ustawy z 2008 r. partnerem prywatnym mogą być przedsiębiorcy i przedsiębiorcy zagraniczni. Z zakresu pod- miotowego ustawy wyłączono więc kościoły i związki wyznaniowe oraz podmioty prywatne niebędące przedsiębiorcami, a więc działające jako jednostki non profit czyli np. stowarzyszenia i fundacje. Wynika to z praktycznego podejścia do tematu partnerstwa publiczno-prywatnego – co do zasady istnieje bardzo niskie prawdo- podobieństwo realizacji projektu na podstawie partnerstwa z tego typu partnerami [4]. Zawężenie grupy partnerów prywatnych jedynie do przedsiębiorców nie oznacza jednak zamknięcia drogi dla podmiotów non-profit do partnerstwa publiczno-prywatnego, ale jedynie niemożność ich uczestniczenia w projektach partnerstwa realizowanych w trybie omawianej ustawy.
Podkreślić należy, że ustawodawca nie definiuje pojęcia przedsiębiorcy ani nie wskazuje wprost, w rozumieniu których przepisów należy je interpretować. Poprzednio obowiązująca ustawa odnosiła ten termin do definicji przedsiębiorcy w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej [14], brak takiego odesłania w ustawie z 2008 x. xxxxx natomiast duże problemy interpretacyjne, przede wszystkim ze względu na fakt, że wiele ustaw zawiera własne definicje przedsiębiorcy używane w innym kontekście. Wśród licznych definicji tego pojęcia dwie posiadają jednak znaczenie podstawowe: definicja zawarta w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny oraz w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 431 ustawy – Kodeks cywilny przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331 § 1, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową. Zgodnie z art. 331 §1 do jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną, stosuje się odpowiednio przepisy o osobach prawnych. Z kolei ustawa o swobodzie działal- ności gospodarczej w art. 4 ust. 1 wskazuje, że przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej oraz spółki prawa handlowego, spółdzielnie, przedsiębiorstwa państwowe czy spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe [1, s. 174]. Jedno- cześnie art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej określa, że działalno- ścią gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Przepisy prawa gospodarczego publicznego wyłączają spod pojęcia działalności gospodarczej, a tym samym spod pojęcia przedsiębiorcy, działalność wytwórczą w rolnictwie w zakresie upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego, a także agroturystyki wraz z powiązanymi z nią usługami gastronomicznymi dla turystów [2, s. 27].
Oba wskazane pojęcia są do siebie bardzo zbliżone, dlatego też przyjęcie definicji określonej w jednej ustawie albo drugiej nie będzie za sobą niosło doniosłych konsekwencji praktycznych. Należy jednak negatywnie odnieść się do braku wskazania ustawy, która by wiązała w tym zakresie. Podobny problem braku odesłań pojawia się przy określeniu przedsiębiorca zagraniczny. W tym jednak przypadku nie powinno być wątpliwości, że właściwą ustawą definiującą to pojęcie jest ustawa o swobodzie działalności gospodarczej, która w art. 5 pkt 3 w zw. z pkt 2 zaznacza, że przedsiębiorcą zagranicznym jest osoba zagraniczna wykonująca dzia- łalność gospodarczą za granicą oraz obywatel polski wykonujący działalność gospodarczą za granicą. Osobą zagraniczną jest z kolei osoba fizyczna nieposiada- jąca obywatelstwa polskiego, osoba prawna z siedzibą za granicą, jednostka organi- zacyjna niebędąca osobą prawną posiadająca zdolność prawną, z siedzibą za granicą.
Podsumowując aby posiadać status partnera prywatnego przedsiębiorca musi prowadzić działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek. Nie oznacza to jednak, że przedmiot tej działalności musi być zgodny z przed- miotem przedsięwzięcia. Wystarczające jest posiadanie statusu przedsiębiorcy oraz prowadzenie działalności gospodarczej w dowolnym zakresie [8, s. 18]. Celem podejmowanych działań przedsiębiorcy musi być osiągnięcie zysku. Partner pry- watny nie będzie więc podejmował się realizacji zadań o charakterze publicznym ponosząc nakłady i biorąc na siebie większość ryzyka pro bono. Takie ujęcie definicji partnera prywatnego wyłącza zatem z jej zakresu wszystkie organizacje pozarządowe, które nie mają statusu przedsiębiorcy i nie są tworzone do działalności komercyjnej.
Zakończenie
Nowelizacja ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym z 2005 roku była konieczna, o czym doskonale wiedzą adresaci tej regulacji oraz przedstawiciele doktryny. Efekty funkcjonowania tamtej regulacji, po trwającym niezwykle długo wyposażaniu jej w akty wykonawcze, były symboliczne. Nowe prawo regulujące partnerstwo publiczno-prywatne, jakie mamy od 2008 roku daje szansę na realizację potrzeb publicznych przy pomocy środków prywatnych. Jest to o tyle korzystne, że jednostkom samorządu terytorialnego, coraz trudniej jest uzyskać finansowanie inwestycji. Tu pomocne powinny okazać się mechanizmy partnerstwa publiczno- prywatnego.
Pamiętać przy tym należy, że ustawodawca określił dość szeroki katalog zarówno podmiotów publicznych jak i partnerów prywatnych będących potencjal- nymi stronami umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym. Dlatego warto to rozwiązanie promować jako metodę realizacji projektów inwestycyjnych nie tylko w samorządzie terytorialnym, który dziś przoduje w takich realizacjach. Niniejsza praca dość szczegółowo wskazała, kto oprócz jednostek samorządu terytorialnego może swoje potrzeby realizować przy pomocy partnerstwa publiczno-prywatnego oraz z czyich środków finansowych oraz know-how może przy tym, w świetle prawa, skorzystać szeroki sektor publiczny.
Bibliografia:
1. Bejm M. (red.), X. Xxxxxxxxxxx, X. Xxxxxxxxxx, Ustawa o partnerstwie publiczno-prywatnym. Komentarz, C. H. Beck, Warszawa 2009,.
2. Xxxxx-Xxxxxxxxxxx X., Xxxxxxxxxxxx-XxXxxx J., Społeczno-prawne aspekty funkcjonowania ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym [w:] Xxxxxxxx J. (red.), Partnerstwo publiczno-prywatne, Gdańskie Towarzystwo Naukowe, Gdańsk 2009.
3. Xxxxx-Xxxxxxxxxxx X., Xxxxxxxxxxxx-XxXxxx J., The Regulation of Public- Private Partnership in Poland [w:] Xxxxxxxxx J. (red.), Xxx et Administratio, Zeszyt 4, vol. 16, Selected issues of the polish business law, Facultas Iuridica Universitatis Ressoviensis, Rzeszów 2007.
4. Xxxxxxx R., Nowa ustawa o partnerstwie publiczno-prywatnym, xxxx://xxx.xxx.xxx.xx/xxxx/xxxxxxxxxx/00.xxx .
5. Kania M., Xxxxxxxxx P., Partnerstwo publiczno-prywatne Komentarz do ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r., Dom Organizatora, Toruń 2010.
6. Korbus B. (red.), Partnerstwo publiczno-prywatne. Poradnik, Urząd Zamówień Publicznych, Warszawa 2010.
7. Moszoro M., Partnerstwo publiczno-prywatne w sferze użyteczności publicznej, Xxxxxxx Kluwer Polska Sp. z o.o. , Warszawa 2010.
8. Xxxxxxxxxx X., Ustawa o partnerstwie publiczno-prywatnym. Komentarz, LEX 2011, nr 8543, stan prawny: 30.06.2011.
9. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks Cywilny, (Dz. U. Nr 230, poz. 1370 z późn. zm.).
10. Ustawa z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwa państwowych (Dz. U. z 2002 r., Nr 112, poz. 981, z późn. zm.).
11. Ustawa z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.).
12. Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 roku o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2531, z późn. zm.).
13. Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 roku Prawo zamówień publicznych, (Dz. U. Nr 164, poz. 1163, z późn. zm.).
14. Ustawa z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej, (Dz. U. Nr 173, poz. 1807, z późn. zm.).
15. Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym (Dz. U. z 2005 r. Nr 169, poz. 1420 z późn. zm.).
16. Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym (Dz. U. z 2009 r. Nr 19, poz. 100).
17. Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach publicznych, (Dz.U. Nr 157, poz. 1240 z późn. zm.).
18. Wyrok TS z dnia 15 stycznia 1998 r. w sprawie X-00/00 Xxxxxxxxxx Xxxxxxxxxx Xxxxxxx AG and Others x. Xxxxxxx Rotationsdruck GemsbH;
19. Wyrok TS z dnia 10 listopada 1998 r. w sprawie X-000/00 Xxxxxxxx Xxxxxx and Gemeente Rheden v. BFI Holding BV;
20. Wyrok TS z dnia 16 października 2003 r. w sprawie C-283/00 Komisja v. Królestwo Hiszpanii.
Streszczenie
Tekst opisuje pojęcia podmiotu publicznego i partnera prywatnego na gruncie polskiego prawa o partnerstwie publiczno – prywatnym. Autorzy czynią kilka uwag natury publiczno – prawnej w oparciu zarówno o regulację ustawową z roku 2005 jak i aktualną. Tekst wyjaśnia szczegółowo zakres podmiotowy regulacji definiując kluczowe dla PPP zagadnienia podmiotowe. Całość jest oparta na literaturze prawniczej oraz aktach prawnych aktualnych na dzień 30 września 2012.
Summary
The text describes the mining of the public entity and private partner in the Polish law of public-private partnership. Authors establish several remarks on the field of public law based on both bills, the one of 2005 and current one. The texts explains in details subjective scope of the regulations while defining fundamental subjective issues of PPP. All based on the legal literature and legal acts valid on September 30th of 2012.
xx Xxxxxx Xxxxx-Xxxxxxxxxxx Europejska Wyższa Szkoła Prawa i Administracji w Warszawie Katedra Prawa i Postępowania Administracyjnego
xxx Xxxxxx Xxxxxxxx urzędnik samorządu powiatowego.