UMOWA
UMOWA
między Unią Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii w sprawie procedury przekazywania osób pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią
UNIA EUROPEJSKA,
z jednej strony, oraz REPUBLIKA ISLANDII
i
KRÓLESTWO NORWEGII,
z drugiej strony,
zwane dalej „Umawiającymi się Stronami”,
PRAGNĄC poprawić współpracę sądową w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią, bez uszczerbku dla przepisów chroniących swobodę jednostki,
ZWAŻYWSZY, że obecne stosunki między Umawiającymi się Xxxxxxxx wymagają ścisłej współpracy w walce przestępczością,
WYRAŻAJĄC swoje wzajemne zaufanie do struktury i funkcjonowania ich systemów prawnych oraz do zdolności wszyst- kich Umawiających się Stron do zagwarantowania uczciwego procesu,
ZWAŻYWSZY, że Islandia i Norwegia wyraziły swoją wolę zawarcia umowy umożliwiającej im przyspieszenie w stosun- kach z państwami członkowskimi Unii Europejskiej ustaleń dotyczących procedur przekazywania osób podejrzanych i ska- zanych oraz zastosowanie procedury przekazywania osób między nimi a państwami członkowskimi,
ZWAŻYWSZY, że Unia Europejska również uważa za pożądane, aby istniała taka umowa,
ZWAŻYWSZY, że w związku z tym właściwe jest ustanowienie systemu powyższej procedury przekazywania osób,
ZWAŻYWSZY, że wszystkie państwa członkowskie oraz Królestwo Norwegii i Republika Islandii są stronami szeregu kon- wencji w sprawie ekstradycji, w tym Europejskiej konwencji o ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 r. i Europejskiej kon- wencji o zwalczaniu terroryzmu z dnia 27 stycznia 1977 r. Państwa nordyckie mają jednolite prawa dotyczące ekstradycji i wspólną koncepcję ekstradycji,
ZWAŻYWSZY, że poziom współpracy w ramach konwencji UE z dnia 10 marca 1995 r. w sprawie uproszczonej proce- dury ekstradycyjnej oraz konwencji UE z dnia 27 września 1996 r. dotyczącej ekstradycji powinien być podtrzymywany, jeżeli nie jest możliwe jego podniesienie,
ZWAŻYWSZY, że decyzje w sprawie wykonywania nakazów aresztowania w rozumieniu niniejszej umowy muszą być poddane należytej kontroli, co oznacza, że organ sądowy państwa członkowskiego, na którego terytorium osoba, której nakaz dotyczy, została aresztowana, powinien podjąć decyzję w sprawie przekazania tej osoby,
ZWAŻYWSZY, że rolę organów centralnych w wykonywaniu nakazu aresztowania w rozumieniu niniejszej umowy należy ograniczyć do pomocy praktycznej i administracyjnej,
ZWAŻYWSZY, że niniejsza umowa respektuje prawa podstawowe, w szczególności Europejską konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.
Niniejsza umowa nie uniemożliwia państwu stosowania własnych norm konstytucyjnych odnoszących się do sprawiedli- wego procesu, wolności zrzeszania się, wolności prasy, wolności wyrażania opinii w innych mediach oraz do bojowni- ków o wolność,
ZWAŻYWSZY, że żadna osoba nie może zostać przekazana państwu, w którym istnieje poważne ryzyko, że zostanie ona skazana na karę śmierci, poddana torturom lub innemu nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu lub karze,
ZWAŻYWSZY, że ponieważ wszystkie państwa ratyfikowały Konwencję Rady Europy z dnia 28 stycznia 1981 r. o ochro- nie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych, dane osobowe przetwarzane w związku z wykonywaniem niniejszej umowy powinny być chronione zgodnie z zasadami wymienionej Konwencji,
UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:
ROZDZIAŁ I
ZASADY OGÓLNE
Artykuł 1
Przedmiot i cel umowy
1. Umawiające się Strony zobowiązują się do usprawnienia, zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy, przekazywania osób do celów ścigania lub wykonania wyroku pomiędzy pań- stwami członkowskimi z jednej strony a Królestwem Norwegii i Republiką Islandii z drugiej strony, przez uwzględnienie, jako standardów minimalnych, warunków Konwencji z dnia 27 wrze- śnia 1996 r. dotyczącej ekstradycji między państwami członkow- skimi Unii Europejskiej.
2. Umawiające się Strony zobowiązują się, zgodnie z posta- nowieniami niniejszej umowy, do zapewnienia, że system ekstra- dycji pomiędzy państwami członkowskimi z jednej strony a Królestwem Norwegii i Republiką Islandii z drugiej strony jest oparty na mechanizmie przekazywania osób na podstawie nakazu aresztowania zgodnie z warunkami niniejszej umowy.
3. Niniejsza umowa nie skutkuje zmianą obowiązku poszano- wania praw podstawowych i podstawowych zasad prawa usta- nowionych w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka lub – w przypadku wykonywania nakazu przez organ sądowy pań- stwa członkowskiego – zasad, o których mowa w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej.
4. Żaden przepis niniejszej umowy nie powinien być interpre- towany jako zakazujący odmowy przekazania osoby, wobec któ- rej został wydany nakaz aresztowania w rozumieniu niniejszej umowy, kiedy istnieją oparte o obiektywne przesłanki powody do uznania, że wymieniony nakaz aresztowania został wydany w celu ścigania lub ukarania osoby ze względu na jej płeć, rasę, religię, pochodzenie etniczne, przynależność państwową, język, poglądy polityczne lub orientację seksualną lub że jej sytuacja może doznać uszczerbku z któregokolwiek z tych powodów.
Artykuł 2
Definicje
1. „Umawiające się Strony” oznaczają Unię Europejską oraz Królestwo Norwegii i Republikę Islandii.
2. „Państwo członkowskie” oznacza państwo członkowskie Unii Europejskiej.
3. „Państwo” oznacza państwo członkowskie, Królestwo Nor- wegii lub Republikę Islandii.
4. „Państwo trzecie” oznacza jakiekolwiek inne państwo niż państwo określone w ust. 3.
5. „Nakaz aresztowania” oznacza decyzję sądową wydaną przez państwo w celu aresztowania i przekazania przez inne pań- stwo osoby, której dotyczy nakaz, w celu przeprowadzenia postępowania karnego lub wykonania kary pozbawienia wol- ności lub środka zabezpieczającego.
Artykuł 3
Zakres zastosowania
1. Nakaz aresztowania może zostać wydany w przypadku czynów, które w świetle prawa obowiązującego w wydającym nakaz państwie są zagrożone karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym o maksymalnym wymiarze nie krót- szym niż 12 miesięcy, lub też w przypadku gdy zapadł wyrok lub wydano środek zabezpieczający, o wymiarze nie krótszym niż cztery miesiące.
2. Bez uszczerbku dla przepisów ust.3i4 przekazanie osoby podlega warunkowi, że czyny, w związku z którymi został wydany nakaz aresztowania, stanowią przestępstwo w myśl prawa państwa wykonującego, niezależnie od tego, jakie są jego znamiona lub jak jest to opisane.
3. Z zastrzeżeniem przepisów art. 4, art. 5 ust. 1 lit. b)–g) i art. 6–8 państwo w żadnym przypadku nie odmawia wykona- nia nakazu aresztowania wydanego w związku z zachowaniem jakiejkolwiek osoby, która przyczynia się do popełnienia przez grupę osób działających we wspólnym celu przestępstwa lub przestępstw związanych z terroryzmem, o którym mowa w art.1i2 Europejskiej konwencji o zwalczaniu terroryzmu oraz art. 1, 2,3i4 decyzji ramowej z dnia 13 czerwca 2002 r. w spra- wie zwalczania terroryzmu, nielegalnego handlu narkotykami i substancjami psychotropowymi lub zabójstwa, ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, uprowadzenia, bezprawnego pozbawie- nia wolności, wzięcia zakładników oraz zgwałcenia zagrożonego karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym o maksymalnym wymiarze nie krótszym niż 12 miesięcy, nawet jeżeli osoba taka nie bierze udziału w rzeczywistym popełnieniu wyżej wymienionego przestępstwa lub przestępstw; powyższe przyczynienie się jest umyślne i dokonane ze świadomością, że udział danej osoby przyczyni się do realizacji przestępczej dzia- łalności grupy.
4. Norwegia i Islandia z jednej strony oraz UE w imieniu któ- regokolwiek z państw członkowskich z drugiej strony mogą zadeklarować, w oparciu o zasadę wzajemności, że warunek podwójnej karalności, o którym mowa w ust. 2, nie będzie sto- sowany pod warunkami wymienionymi niżej. Następujące prze- stępstwa stanowią na warunkach niniejszej umowy podstawę, bez potrzeby weryfikacji podwójnej odpowiedzialności karnej za popełniony czyn, do przekazywania osób na mocy nakazu are- sztowania, jeśli w wydającym nakaz państwie członkowskim zagrożone są karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpie- czającym o maksymalnym wymiarze nie krótszym niż trzy lata i zgodnie z definicją w prawie państwa wydającego nakaz:
— udział w organizacji przestępczej,
— terroryzm,
— handel ludźmi,
— seksualne wykorzystywanie dzieci i pornografia dziecięca,
— nielegalny obrót środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi,
— nielegalny obrót bronią, amunicją i materiałami wybuchowymi,
— korupcja,
— oszustwo, w tym oszustwo na szkodę interesów finanso- wych Wspólnot Europejskich w rozumieniu Konwencji z dnia 26 lipca 1995 r. w sprawie ochrony interesów finan- sowych Wspólnot Europejskich,
— pranie dochodów z przestępstwa,
— fałszowanie pieniędzy, w tym euro,
— przestępczość komputerowa,
— przestępstwa w dziedzinie ochrony środowiska, w tym nie- legalny obrót zagrożonymi gatunkami zwierząt oraz zagro- żonymi gatunkami roślin i ich odmianami,
— udzielenie pomocy w nielegalnym przekroczeniu bezpraw- nego granicy lub pobycie,
— zabójstwo, spowodowanie ciężkie uszczerbku, na zdrowiu,
— nielegalny obrót organami i tkankami ludzkimi,
— uprowadzenie osoby, bezprawne pozbawienie wolności i wzięcie zakładników,
— rasizm i ksenofobia,
— kradzież w formie zorganizowanej lub rozbój z użyciem broni,
— nielegalny obrót dobrami kultury, w tym antykami i dzie- łami sztuki,
— sprzeniewierzenie cudzego mienia,
— wymuszanie rozbójnicze,
— podrabianie i piractwo produktów,
— fałszowanie dokumentów urzędowych i obrót takimi dokumentami,
— fałszowanie środków płatniczych,
— nielegalny obrót hormonami i innymi substancjami wzrostu,
— nielegalny obrót materiałami jądrowymi lub radioaktywnymi,
— obrót kradzionymi samochodami,
— zgwałcenie,
— podpalenie,
— przestępstwa należące do właściwości Międzynarodowego Trybunału Karnego,
— porwanie statku wodnego lub powietrznego,
— sabotaż.
Artykuł 4
Podstawy do obligatoryjnej odmowy wykonywania nakazu aresztowania
Państwa ustanawiają w stosunku do wykonującego nakaz organu sądowego obowiązek odmowy wykonania nakazu aresztowania w następujących przypadkach:
1) jeśli przestępstwo będące podstawą nakazu aresztowania jest objęte amnestią w państwie wykonującym nakaz, w przy- padku gdy przestępstwo to podlega jurysdykcji tego pań- stwa z mocy jego prawa karnego;
2) jeśli wykonujący nakaz organ sądowy zostaje poinformo- wany, że w stosunku do osoby, której dotyczy nakaz, zapadło w związku z popełnieniem tych samych czynów prawomocne orzeczenie w innym państwie, z zastrzeże- niem, że jeśli została orzeczona kara, to została ona wyko- nana lub jest wykonywana, lub też nie może być dłużej wykonywana w świetle prawa państwa, w którym nastąpiło skazanie;
3) jeśli w świetle prawa państwa wykonującego nakaz osoba podlegająca nakazowi aresztowania z uwagi na jej wiek nie może być pociągnięta do odpowiedzialności karnej za czyny, stanowiące podstawę wydania nakazu aresztowania.
Artykuł 5
Inne podstawy do odmowy wykonywania nakazu aresztowania
1. Państwa mogą ustanowić w stosunku do wykonującego nakaz organu sądowego obowiązek lub możliwość odmowy wykonania nakazu aresztowania w następujących przypadkach:
a) jeżeli w jednym z przypadków, o których mowa w art. 3 ust. 1, czyn, który stanowi podstawę wydania nakazu aresztowania, nie stanowi przestępstwa w świetle prawa państwa wykonującego nakaz; jednakże w odniesie- niu do przestępstw związanych z podatkami, daninami publicznymi, należnościami celnymi i wymianą walut obcych, wykonania nakazu aresztowania nie można odmówić na podstawie tego, że prawo państwa wykonują- cego nakaz nie nakłada tego samego rodzaju podatku lub daniny publicznej lub nie zawiera tego samego rodzaju prze- pisów w odniesieniu do podatków, danin publicznych, należności celnych i wymiany walut, jak prawo państwa wydającego nakaz;
b) gdy osoba podlegająca nakazowi aresztowania jest ścigana w państwie wykonującym nakaz za ten sam czyn, który sta- nowi podstawę wydania nakazu aresztowania;
c) gdy organy sądowe państwa wykonującego nakaz postano- wiły zaniechać ścigania za przestępstwo stanowiące pod- stawę wydania nakazu aresztowania albo wstrzymać postępowanie sądowe lub w przypadku gdy w danym pań- stwie w stosunku do osoby, której dotyczy nakaz, zapadło prawomocne orzeczenie w związku z tymi samymi czyna- mi, co uniemożliwia kontynuowanie postępowania;
d) gdy zgodnie z prawodawstwem państwa wykonującego nakaz ściganie karne lub ukaranie osoby, której dotyczy nakaz, jest ustawowo zakazane, a popełnione czyny podle- gają jurysdykcji tego państwa na podstawie jego prawa karnego;
e) gdy wykonujący nakaz organ sądowy zostaje powiado- miony, że w stosunku do osoby, której dotyczy nakaz, zapadło, odnośnie do tych samych czynów, prawomocne orzeczenie w państwie trzecim z zastrzeżeniem, że jeśli została orzeczona kara, to została ona wykonana lub jest aktualnie wykonywana, albo w myśl prawa państwa skaza- nia nie może być dłużej wykonywana;
f) gdy nakaz aresztowania został wydany w celu wykonania kary pozbawienia wolności lub środka zabezpieczającego, a osoba, której dotyczy nakaz, jest obywatelem państwa wykonującego nakaz lub w tym państwie stale przebywa, a państwo to zobowiązuje się wykonać karę pozbawienia wolności lub środek zabezpieczający zgodnie z jego prawem krajowym;
g) w przypadku gdy nakaz aresztowania odnosi się do prze- stępstw, które:
(i) w świetle prawa państwa wykonującego nakaz są trak- towane jako popełnione w całości lub w części na tery- torium państwa wykonującego nakaz lub w miejscu traktowanym jako jego terytorium;
lub
(ii) zostały popełnione poza terytorium państwa wydają- cego nakaz, a prawo państwa wykonującego nakaz nie dopuszcza ścigania przestępstw tego rodzaju, jeśli popełnione zostają poza jego terytorium.
2. Każde państwo informuje Sekretariat Generalny Rady, dla których podstaw do odmowy wykonania nakazu wyszczególnio- nych w ust. 1 ustanowiło obowiązek odmowy wykonania nakazu aresztowania przez swoje organy sądowe wykonujące nakaz. Sekretariat Generalny udostępnia otrzymane informacje wszyst- kim państwom oraz Komisji.
Artykuł 6
Wyjątek ze względu na charakter polityczny przestępstwa
1. Nie można odmówić wykonania nakazu aresztowania na podstawie tego, że przestępstwo może być uznawane przez pań- stwo wykonujące nakaz za przestępstwo polityczne, za przestęp- stwo związane z przestępstwem politycznym lub za przestępstwo popełnione z pobudek politycznych.
2. Norwegia i Islandia z jednej strony oraz Unia Europejska w imieniu któregokolwiek z państw członkowskich z drugiej strony mogą jednak złożyć deklarację, że postanowienia ust. 1 będą miały zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do:
a) przestępstw, o których mowa w art.1i2 Europejskiej kon- wencji o zwalczaniu terroryzmu;
b) współdziałania w celu popełnienia lub do usiłowania popeł- nienia – co odpowiada opisowi zachowania, o którym mowa w art. 3 ust. 3 – przestępstwa lub przestępstw, o których mowa w art. 1 i 2 Europejskiej konwencji o zwalczaniu terroryzmu;
oraz
c) postanowień art. 1, 2, 3 i 4 decyzji ramowej z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie zwalczania terroryzmu.
3. Jeżeli nakaz aresztowania został wydany przez państwo, które złożyło deklarację, o której mowa w ust. 2, lub przez pań- stwo, w którego imieniu złożono taką deklarację, państwo wyko- nujące nakaz aresztowania może zastosować zasadę wzajemności.
Artykuł 7
Wyjątek ze względu na obywatelstwo
1. Nie można odmówić wykonania nakazu aresztowania na podstawie tego, że osoba, której dotyczy nakaz, jest obywatelem państwa wykonującego.
2. Norwegia i Islandia z jednej strony oraz Unia Europejska w imieniu któregokolwiek z państw członkowskich z drugiej strony mogą złożyć deklarację, że obywatele nie będą przekazy- wani lub że zezwolenie na ich przekazanie będzie udzielane jedy- nie po spełnieniu ściśle określonych warunków.
3. W przypadku gdy nakaz aresztowania został wydany przez państwo, które złożyło deklarację, o której mowa w ust. 2, lub przez państwo, w imieniu którego złożono taką deklarację, jakie- kolwiek inne państwo może, przy wykonywaniu nakazu areszto- wania, zastosować zasadę wzajemności.
Artykuł 8
Gwarancje ze strony państwa wydającego nakaz udzielane w szczególnych przypadkach
Wykonanie nakazu aresztowania przez wykonujący nakaz organ sądowy może podlegać następującym warunkom:
1) w przypadku gdy nakaz aresztowania wydaje się w celu wykonania wyroku lub środków zabezpieczających nałożo- nych decyzją podjętą in absentia i jeśli osoba, której to doty- czy, nie została wezwana do osobistego stawienia się lub w jakikolwiek inny sposób powiadomiona o dacie i miejscu stawienia się, co doprowadziło do wydania decyzji in absen- tia, przekazanie osoby może podlegać warunkowi, że wyda- jący nakaz organ sądowy udziela zapewnienia uznanego za dostateczną gwarancję dla osoby, która podlega nakazowi aresztowania, że osoba ta będzie mogła złożyć wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy w wydającym nakaz pań- stwie i będzie mogła być obecna podczas wydania orzeczenia;
2) jeśli przestępstwo, stanowiące podstawę nakazu aresztowa- nia, zagrożone jest karą dożywotniego pozbawienia wol- ności lub dożywotnim środkiem zabezpieczającym, wykonanie przedmiotowego nakazu aresztowania może podlegać warunkowi, że wydające nakaz państwo daje gwa- rancję, uznaną za wystarczającą przez państwo wykonujące nakaz, że dokona ono przeglądu kary lub zastosowanych środków, dokonywanego na wniosek lub najpóźniej po upływie 20 lat, albo zachęci do zastosowania prawa łaski, o co osoba ta ma prawo się ubiegać na mocy prawa lub praktyk obowiązujących w wydającym nakaz państwie, w celu niewykonywania takiej kary lub środka;
3) w przypadku gdy osoba, której dotyczy nakaz aresztowania wydany do celów ścigania, jest obywatelem lub osobą stale przebywającą w państwie wykonującym nakaz, przekazanie może podlegać warunkowi, że osoba ta po rozprawie zostaje na powrót przekazana do państwa wykonującego nakaz w celu odbycia tam kary pozbawienia wolności lub wyko- nania środka zabezpieczającego, orzeczonych w państwie wydającym nakaz.
Artykuł 9
Określenie właściwych organów sądowych
1. Wydającym nakaz organem sądowym jest organ sądowy państwa wydającego nakaz, właściwy dla wydania nakazu are- sztowania na mocy prawa obowiązującego w tym państwie.
2. Organem wykonującym nakaz są władze sądowe państwa wykonującego, w którego kompetencjach leży wykonanie nakazu aresztowania na mocy prawa tego państwa. W chwili
notyfikacji, o której mowa w art. 38 ust. 1, minister sprawiedli- wości może zostać wyznaczony jako organ właściwy do wyko- nania nakazu aresztowania, bez względu na to, czy minister sprawiedliwości jest organem sądowym w rozumieniu przepi- sów prawa krajowego tego państwa.
3. Umawiające się Strony powiadamiają się wzajemnie o swo- ich właściwych organach.
Artykuł 10
Odwoływanie się do organu centralnego
1. Umawiające się Strony mogą powiadomić się nawzajem o organie centralnym dla każdego państwa po powołaniu takiego organu lub, jeżeli system prawny tego państwa przewiduje taką możliwość, więcej niż jednego organu centralnego wspomagają- cego właściwe organy sądowe.
2. Przy tej okazji Umawiające się Strony mogą oświadczyć, że z uwagi na uwarunkowania organizacyjne wewnętrznego sys- temu sądowego danych państw organ lub organy centralne odpo- wiedzialne są za urzędowe przekazywanie i odbiór nakazów aresztowania, jak również za wszelką inną odnośną korespon- dencję urzędową. Powyższe oświadczenia są wiążące dla wszyst- kich organów w państwie wydającym.
Artykuł 11
Treść i forma nakazu aresztowania
1. Nakaz aresztowania zawiera następujące informacje poda- wane zgodnie z formularzem znajdującym się w załączniku do niniejszej umowy:
a) tożsamość i obywatelstwo osoby, której dotyczy nakaz;
b) nazwa, adres, telefon i faks oraz adres e-mail wydającego nakaz organu sądowego;
c) dowody istnienia podlegającego wykonaniu wyroku, nakazu aresztowania lub jakiegokolwiek innego podlegającego wykonaniu orzeczenia sądowego mającego analogiczny sku- tek prawny, a wchodzący w zakres art.1i 3;
d) charakter i kwalifikacja prawna przestępstwa, szczególnie w odniesieniu do art. 3;
e) opis okoliczności popełnienia przestępstwa, w tym jego czas i miejsce oraz stopień uczestnictwa osoby, której dotyczy nakaz;
f) orzeczona kara, jeśli istnieje prawomocny wyrok, lub skala przewidzianych za to przestępstwo kar w świetle prawodaw- stwa państwa wydającego nakaz;
g) jeśli to możliwe, inne skutki przestępstwa.
2. Nakaz aresztowania należy przetłumaczyć na język urzę- dowy lub jeden z języków urzędowych państwa wykonującego nakaz. Każda z Umawiających się Stron może, w momencie zawarcia niniejszej umowy lub w terminie późniejszym, złożyć deklarację, że przyjmie tłumaczenie na język urzędowy lub inne języki urzędowe danego państwa.
ROZDZIAŁ 2
PROCEDURA PRZEKAZYWANIA OSÓB
Artykuł 12
Przekazywanie nakazu aresztowania
1. Jeśli znane jest miejsce pobytu osoby, której dotyczy nakaz, wydający nakaz organ sądowy może przekazać nakaz aresztowa- nia bezpośrednio do wykonującego nakaz organu sądowego.
2. Wydający nakaz organ sądowy może w każdym przypadku postanowić o dokonaniu wpisu w Systemie Informacyjnym Schengen (SIS) wobec osoby, której dotyczy nakaz.
Wpis ten jest dokonywany zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa Unii Europejskiej w zakresie wpisów w Systemie Informa- cyjnym Schengen na temat osób do celów przekazywania. Wpis do Systemu Informacyjnego Schengen jest równoważny naka- zowi aresztowania, któremu towarzyszą informacje, o których mowa w art. 11 ust. 1.
3. Na okres przejściowy do czasu, gdy możliwe będzie prze- kazanie przez SIS wszystkich informacji określonych w art. 11, wpis jest równoważny nakazowi aresztowania do czasu otrzy- mania przez wykonujący nakaz organ sądowy egzemplarza ory- ginalnego sporządzonego w wymaganej i odpowiedniej formie.
Artykuł 13
Szczegółowe procedury przekazywania nakazu aresztowania
1. Jeśli wydający nakaz organ sądowy nie zna właściwego wykonującego nakaz organu sądowego, wszczyna niezbędne dochodzenie w celu uzyskania tych informacji od państwa wyko- nującego nakaz.
2. Jeżeli nie jest możliwe skorzystanie z usług SIS, wydający nakaz organ sądowy może skorzystać z usług Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej (Interpolu) na potrzeby przeka- zania nakazu aresztowania.
3. Wydający nakaz organ sądowy może przesłać nakaz are- sztowania z zastosowaniem dowolnych bezpiecznych środków zapewniających utworzenie zapisu pisemnego w sposób pozwa- lający państwu wykonującemu nakaz na stwierdzenie jego autentyczności.
4. Wszelkie trudności wiążące się z przekazywaniem lub stwierdzaniem autentyczności jakiegokolwiek dokumentu nie- zbędnego do wykonania nakazu aresztowania rozwiązuje się w drodze bezpośrednich kontaktów między zaangażowanymi organami sądowymi lub, odpowiednio do sytuacji, przy zaanga- żowaniu organów centralnych państw.
5. Jeśli organ otrzymujący nakaz aresztowania nie jest wła- ściwy do jego rozpatrzenia i wykonania, przesyła on automa- tycznie nakaz aresztowania do właściwego organu swego państwa oraz powiadamia odpowiednio wydający nakaz organ sądowy.
Artykuł 14
Prawa osoby, której dotyczy nakaz
1. W momencie aresztowania osoby, której dotyczy nakaz, wykonujący nakaz właściwy organ sądowy zgodnie z prawem krajowym powiadamia tę osobę o nakazie aresztowania i jego treści, a także o możliwości wyrażenia przez tę osobę zgody na przekazanie wydającemu nakaz organowi sądowemu.
2. Osoba, której dotyczy nakaz, aresztowana w celach wyko- nania nakazu aresztowania, ma prawo do korzystania z pomocy prawnej i z pomocy tłumacza zgodnie z prawem krajowym pań- stwa wykonującego nakaz.
Artykuł 15
Utrzymanie aresztu wobec osoby
Kiedy osoba zostaje aresztowana na podstawie nakazu areszto- wania, wykonujący nakaz organ sądowy podejmuje decyzję, czy wobec osoby tej powinien zostać utrzymany środek zabezpiecza- jący, zgodnie z prawem państwa wykonującego nakaz areszto- wania. Osoba ta może być zwolniona tymczasowo w dowolnym terminie zgodnie z prawem krajowym państwa wykonującego nakaz, pod warunkiem że właściwy organ tego państwa podej- mie wszelkie środki, jakie uważa za niezbędne, aby zapobiec ucieczce tej osoby.
Artykuł 16
Zgoda na przekazanie
1. Jeśli aresztowana osoba oświadcza, że zgadza się na prze- kazanie, to wyraża tę zgodę oraz, w odpowiednich przypadkach, zrzeczenie się prawa do skorzystania z zasady szczególności, o której mowa w art. 30 ust. 2, przed wykonującym nakaz orga- nem sądowym zgodnie z prawem krajowym państwa wykonują- cego nakaz.
2. Każde państwo przyjmuje środki niezbędne, aby zapew- nić, że zgoda ta oraz, w odpowiednich przypadkach, zrzeczenie się, o którym mowa w ust. 1, zostały wyrażone w sposób wska- zujący, że osoba, której to dotyczy, wyraziła je dobrowolnie i mając pełną świadomość konsekwencji. W tym celu osoba, któ- rej dotyczy nakaz, ma prawo do pomocy prawnej.
3. Zgoda oraz, w odpowiednich przypadkach, zrzeczenie się, o których mowa w ust. 1, zostają formalnie zapisane zgodnie z procedurą przewidzianą w prawie krajowym państwa wykonu- jącego nakaz.
4. Z zasady zgoda nie może zostać cofnięta. Każde państwo może przewidzieć, że zgoda oraz, w odpowiednich przypadkach, zrzeczenie się, mogą zostać cofnięte zgodnie z przepisami mają- cymi zastosowanie na mocy prawa krajowego. W takim przy- padku okres między datą wyrażenia zgody i jej cofnięcia nie jest brany pod uwagę przy określaniu terminów ustanowionych w art. 20. Norwegia i Islandia z jednej strony oraz Unia Europej- ska w imieniu któregokolwiek z państw członkowskich z dru- giej strony mogą w momencie zawarcia niniejszej umowy złożyć deklarację wskazującą, że chciałyby korzystać z tej możliwości, określając procedury, według których cofnięcie zgody jest moż- liwe, oraz wszelkie zmiany tych procedur.
Artykuł 17
Sądowe przesłuchanie osoby, której dotyczy nakaz
W przypadku gdy osoba aresztowana nie wyraża zgody na jej przekazanie, o czym mowa w art. 16, ma prawo do przesłucha- nia przez wykonujący nakaz organ sądowy zgodnie z prawem państwa wykonującego nakaz.
Artykuł 18
Decyzja o przekazaniu
1. Decyzję o tym, czy dana osoba ma zostać przekazana, podejmuje wykonujący nakaz organ sądowy w terminach i na warunkach określonych w niniejszej umowie.
2. Jeśli wykonujący organ sądowy uważa informacje przeka- zane przez państwo wydające nakaz za niewystarczające do pod- jęcia decyzji o przekazaniu, występuje o bezzwłoczne przekazanie niezbędnych informacji uzupełniających, w szcze- gólności w odniesieniu do art. 4–6, 8 i 11, a także może ustalić termin ich otrzymania, z uwzględnieniem konieczności zacho- wania terminów określonych w art. 20.
3. Wydający nakaz organ sądowy może w dowolnym termi- nie przesyłać wszelkie dodatkowe przydatne informacje do wykonującego nakaz organu sądowego.
Artykuł 19
Decyzja w przypadku zbiegu nakazów
1. Jeśli europejski nakaz aresztowania lub nakaz aresztowa- nia dotyczący tej samej osoby został wydany przez co najmniej dwa państwa, decyzję co do tego, który z nakazów aresztowania podlega wykonaniu, podejmuje wykonujący nakaz organ sądowy po wnikliwym rozpatrzeniu wszystkich okoliczności, w szcze- gólności stopnia powagi przestępstw oraz miejsca ich popełnie- nia, odnośnych dat wydania nakazów aresztowania oraz tego, czy poszczególne nakazy wydano w celach ścigania, czy też pozbawienia wolności lub wykonania środka zabezpieczającego.
2. Przy podejmowaniu decyzji, o której mowa w ust. 1, wyko- nujący nakaz organ sądowy państwa członkowskiego może zasięgnąć porady Eurojustu.
3. W wypadku zaistnienia konfliktu między nakazem areszto- wania a wnioskiem o ekstradycję złożonym przez państwo trze- cie, decyzję co do tego, czy pierwszeństwo ma nakaz aresztowania, czy też wniosek o ekstradycję, podejmuje właściwy organ państwa wykonującego nakaz po wnikliwym rozpatrze- niu wszystkich okoliczności, w szczególności tych, o których mowa w ust. 1 oraz wymienionych w mającej tu zastosowanie konwencji.
4. Niniejszy artykuł pozostaje bez uszczerbku dla zobowią- zań państw wynikających ze Statutu Międzynarodowego Trybu- nału Karnego.
Artykuł 20
Terminy i procedury podejmowania decyzji o wykonaniu nakazu aresztowania
1. Nakaz aresztowania stosuje się i wykonuje w trybie prze- widzianym dla spraw niecierpiących zwłoki.
2. W przypadku gdy osoba, której dotyczy nakaz, wyraża zgodę na przekazanie, ostateczna decyzja w sprawie wykonania nakazu aresztowania zostaje podjęta w terminie 10 dni od wyra- żenia zgody.
3. W pozostałych przypadkach ostateczna decyzja o wykona- niu nakazu aresztowania powinna zostać podjęta w terminie 60 dni po aresztowaniu osoby, której dotyczy nakaz.
4. W szczególnych przypadkach, kiedy nakaz aresztowania nie może zostać wykonany w terminach określonych w ust. 2 lub 3, wykonujący nakaz organ sądowy niezwłocznie powiadamia o tym wydający nakaz organ sądowy, podając przy- czyny zwłoki. W takim przypadku terminy mogą zostać przedłu- żone o następne 30 dni.
5. Unia Europejska, w imieniu każdego państwa członkow- skiego, może w czasie zawarcia niniejszej umowy złożyć oświad- czenie wskazujące przypadki, w których ust.3i4 nie będą miały zastosowania. Norwegia i Islandia mogą zastosować zasadę wza- jemności wobec danych państw członkowskich.
6. Do czasu podjęcia przez wykonujący nakaz organ sądowy ostatecznej decyzji w sprawie nakazu aresztowania, zapewnia on, że warunki materialne niezbędne do skutecznego przekazania tej osoby pozostają spełnione.
7. W przypadku odmowy wykonania nakazu aresztowania należy podać jej przyczyny.
Artykuł 21
Sytuacja przed podjęciem decyzji
1. W przypadku gdy nakaz aresztowania zostaje wydany w celu przeprowadzenia sądowego postępowania karnego, wyko- nujący organ sądowy musi:
a) albo wyrazić zgodę na przesłuchanie osoby, której dotyczy nakaz, zgodnie z art. 22;
b) albo wyrazić zgodę na czasowe przekazanie osoby, której dotyczy nakaz.
2. Warunki i czas trwania przekazania czasowego ustala się w drodze wzajemnego porozumienia między organem sądowym wydającym i organem sądowym wykonującym nakaz.
3. W przypadku przekazania czasowego osobie tej należy zapewnić możliwość powrotu do wykonującego nakaz państwa, aby mogła tam wziąć udział w przesłuchaniach jej dotyczących, jako strona w procedurze przekazania.
Artykuł 22
Przesłuchiwanie osoby przed podjęciem decyzji
1. Osobę, której dotyczy nakaz, przesłuchuje organ sądowy w asyście drugiej osoby wyznaczonej zgodnie z prawem obowią- zującym w państwie sądu wnioskującego.
2. Osobę, której dotyczy nakaz, przesłuchuje się zgodnie z prawem państwa wykonującego nakaz i na warunkach ustalo- nych w drodze wzajemnego porozumienia między organem sądowym wydającym i organem sądowym wykonującym nakaz.
3. Aby zapewnić należyte stosowanie niniejszego artykułu oraz ustalonych warunków, wykonujący nakaz właściwy organ sądowy może wyznaczyć inny organ sądowy w swoim państwie do wzięcia udziału w przesłuchaniu osoby, której dotyczy nakaz.
Artykuł 23
Przywileje i immunitety
1. W przypadku gdy osobie, której dotyczy nakaz, przysłu- guje jakiś przywilej lub immunitet jurysdykcyjny lub egzekucyjny w państwie wykonującym nakaz, bieg terminów, o których mowa w art. 20, rozpoczyna się i liczy od dnia, kiedy wykonu- jący nakaz organ sądowy zostaje powiadomiony o fakcie, że dany przywilej lub immunitet został uchylony.
2. Państwo wykonujące nakaz zapewnia, że warunki mate- rialne konieczne dla skutecznego przekazania są spełnione w momencie, gdy osobie, której dotyczy nakaz, nie przysługuje już przywilej lub immunitet.
3. W przypadku gdy w sprawie uchylenia przywileju lub immunitetu właściwy jest organ państwa wykonującego nakaz, wykonujący nakaz organ sądowy wzywa go do bez- zwłocznego wykonania tego uprawnienia. W przypadku gdy w sprawie uchylenia przywileju lub immunitetu właściwy jest organ innego państwa lub organizacji międzynarodowej, o wyko- nanie tego uprawnienia występuje wydający nakaz organ sądowy.
Artykuł 24
Konkurencyjne wobec siebie zobowiązania międzynarodowe
Niniejsza umowa nie stanowi uszczerbku dla zobowiązań pań- stwa wykonującego nakaz, w przypadku gdy osoba, której doty- czy nakaz, zostaje poddana ekstradycji do tego państwa z państwa trzeciego i w przypadku gdy osoba ta jest chroniona postanowieniami uzgodnienia, na mocy którego została poddana ekstradycji, odnoszącymi się do zasady szczególności. Państwo
wykonujące nakaz podejmuje wszelkie środki niezbędne dla bez- zwłocznego zwrócenia się o zgodę do państwa, z którego osoba, której dotyczy nakaz, została poddana ekstradycji, tak by mogła ona zostać przekazana państwu, które wydało nakaz aresztowa- nia. Bieg terminów, o których mowa w art. 20, rozpoczyna się od dnia, w którym przestaje mieć zastosowanie zasada szczególności.
Do czasu wydania decyzji państwa, z którego osoba, której doty- czy nakaz, została poddana ekstradycji, państwo wykonujące nakaz zapewnia, że warunki materialne konieczne dla skutecz- nego przekazania pozostają spełnione.
Artykuł 25
Powiadomienie o decyzji
Wykonujący nakaz organ sądowy niezwłocznie powiadamia wydający nakaz organ sądowy o decyzji w sprawie czynności, które mają zostać podjęte na podstawie nakazu aresztowania.
Artykuł 26
Terminy przekazania
1. Xxxxx, której dotyczy nakaz, zostaje przekazana tak szyb- ko, jak to możliwe, w dniu uzgodnionym przez zainteresowane organy.
2. Osoba ta zostaje przekazana najpóźniej w terminie 10 dni od daty wydania prawomocnej decyzji w sprawie wykonania nakazu aresztowania.
3. Jeśli przekazanie osoby, której dotyczy nakaz, w terminie określonym w ust. 2 udaremniają okoliczności niezależne od któ- regokolwiek z państw, wykonujące i wydające nakaz organy sądowe niezwłocznie porozumiewają się ze sobą i ustalają nowy termin przekazania. W takim przypadku przekazanie ma miej- sce w terminie 10 dni od uzgodnionej w ten sposób nowej daty.
4. Wyjątkowo przekazanie może być czasowo odroczone z ważnych przyczyn natury humanitarnej, na przykład gdy zachodzą poważne podstawy do przypuszczenia, że zagrozi to w sposób ewidentny życiu lub zdrowiu osoby, której dotyczy nakaz. Wykonanie nakazu aresztowania ma miejsce w terminie możliwie najkrótszym po ustąpieniu tych podstaw. Wykonujący nakaz organ sądowy niezwłocznie powiadamia wydający nakaz organ sądowy o ustaleniu nowej daty przekazania. W tym przy- padku przekazanie ma miejsce w terminie 10 dni od uzgodnio- nej w ten sposób nowej daty.
5. Po upłynięciu terminów, o których mowa w ust. 2–4, osoba nadal przebywająca w areszcie jest zwalniana.
Artykuł 27
Przekazanie odroczone lub warunkowe
1. Wykonujący nakaz organ sądowy może po podjęciu decyzji o wykonaniu nakazu aresztowania odroczyć przekazanie osoby, której dotyczy nakaz, tak że może ona być sądzona w państwie wykonującym nakaz lub, jeśli jest już skazana, może ona odby- wać na swoim terytorium karę orzeczoną wobec niej na podsta- wie czynu innego niż wymieniony w nakazie aresztowania.
2. Zamiast odroczenia przekazania wykonujący nakaz organ sądowy może czasowo przekazać osobę, której dotyczy nakaz, wydającemu nakaz państwu na warunkach podlegających usta- leniu w drodze wzajemnego porozumienia między wykonują- cymi i wydającymi nakaz organami sądowymi. Porozumienie to sporządza się na piśmie, a jego warunki wiążą wszystkie organy wydającego nakaz państwa.
Artykuł 28
Tranzyt
1. Każde państwo zezwala na tranzyt przez swoje terytorium przekazywanej osoby, której dotyczy nakaz, pod warunkiem uzyskania informacji o:
a) tożsamości i obywatelstwie osoby podlegającej nakazowi aresztowania;
b) istnieniu nakazu aresztowania;
c) charakterze i prawnej kwalifikacji przestępstwa;
d) opisie okoliczności przestępstwa, łącznie z datą i miejscem jego popełnienia.
Państwo, w imieniu którego złożono deklarację zgodnie z art. 7 ust. 2 skutkującą tym, że jego obywatele nie będą prze- kazywani lub że ich przekazanie będzie dozwolone tylko pod pewnymi szczególnymi warunkami, może, na tych samych warunkach, odmówić tranzytu swoich obywateli przez swoje terytorium lub uzależnić ten tranzyt od tych samych warunków.
2. Umawiające się Strony powiadamiają się wzajemnie o wyznaczeniu organu odpowiedzialnego za odbiór wniosków tranzytowych oraz niezbędnych dokumentów, jak również wszelkiej innej korespondencji urzędowej dotyczącej wniosków tranzytowych.
3. Wniosek tranzytowy i informacje wymienione w ust. 1 mogą być kierowane do organu wyznaczonego na mocy ust. 2 przy pomocy dowolnych środków, pod warunkiem że zapewniają one utworzenie zapisu pisemnego. Państwo tranzytu powiadamia o swojej decyzji z zastosowaniem tej samej procedury.
4. Niniejsza umowa nie ma zastosowania w przypadku prze- wozu drogą lotniczą bez przewidzianej rozkładem lotu przerwy w podróży. Jeżeli dochodzi jednak do nieplanowanego lądowa- nia, państwo wydające nakaz dostarcza organowi wyznaczo- nemu na mocy ust. 2 informacje przewidziane w ust. 1.
5. W przypadku gdy tranzyt dotyczy osoby, która ma zostać poddana ekstradycji z państwa trzeciego do państwa, niniejszy artykuł będzie miał zastosowanie mutatis mutandis. W szczegól- ności uważa się, że wyrażenie „nakaz aresztowania” zdefinio- wane w niniejszej umowie zostaje zastąpione przez wyrażenie
„wniosek o ekstradycję”.
ROZDZIAŁ 3
SKUTKI PRZEKAZANIA
Artykuł 29
Zaliczenie okresu zatrzymania odbytego w państwie wykonującym nakaz
1. Wydające nakaz państwo zalicza wszystkie okresy zatrzy- mania zaistniałe w wyniku wykonania nakazu aresztowania do całkowitego okresu pozbawienia wolności, który ma być odbyty w wydającym nakaz państwie jako skutek orzeczenia o pozba- wieniu wolności lub wydania środka zabezpieczającego.
2. W tym celu wszystkie informacje dotyczące długości okresu zatrzymania na podstawie nakazu aresztowania osoby, której dotyczy nakaz, zostają przekazane przez wykonujący nakaz organ sądowy lub organ centralny wyznaczony na mocy art. 10 wydającemu nakaz organowi sądowemu w momencie przekazania.
Artykuł 30
Możliwość ścigania za inne przestępstwa
1. Norwegia i Islandia z jednej strony oraz Unia Europejska w imieniu któregokolwiek z państw członkowskich z drugiej strony mogą powiadomić się wzajemnie, że w stosunkach pań- stw z innymi państwami, których dotyczy taka sama procedura powiadamiania, domniemana jest zgoda na ściganie, skazanie lub zatrzymanie w celu wykonania kary pozbawienia wolności lub środka zabezpieczającego w związku z przestępstwem popełnio- nym przed przekazaniem osoby innym niż to, z powodu któ- rego osoba została przekazana, chyba że w przypadku szczególnym organ sądowy wykonujący nakaz stanowi inaczej w swojej decyzji w sprawie przekazania.
2. Z wyjątkiem przypadków określonych w ust. 1 i 3 osoba przekazana nie może być ścigana, skazana lub w inny sposób pozbawiona wolności za przestępstwo popełnione przed jej prze- kazaniem inne niż to, za które została przekazana.
3. Ustęp 2 nie ma zastosowania w następujących przypadkach:
a) kiedy osoba mająca możliwość opuszczenia terytorium pań- stwa, któremu została przekazana, nie uczyniła tego w ter- minie 45 dni od swego ostatecznego zwolnienia lub wróciła na to terytorium po opuszczeniu go;
b) przestępstwo nie podlega karze pozbawienia wolności lub środkowi zabezpieczającemu;
c) postępowanie karne nie daje podstaw do zastosowania środ- ków ograniczających wolność osobistą;
d) kiedy osoba może podlegać karze lub środkowi niepolega- jącemu na pozbawieniu wolności, co w szczególności doty- czy kary finansowej lub środka zastosowanego w jej miejsce, nawet jeśli kara lub środek daje podstawy do ograniczenia wolności osobistej tej osoby;
e) kiedy osoba wyraziła zgodę na przekazanie jej, odpowied- nio do okoliczności, w tym samym czasie, kiedy zrzekła się prawa do skorzystania z zasady szczególności, zgodnie z art. 16;
f) kiedy osoba po jej przekazaniu w sposób jednoznaczny zrzeka się prawa do skorzystania z zasady szczególności w odniesieniu do konkretnych przestępstw poprzedzających jej przekazanie. Zrzeczenie się następuje przed właściwymi organami sądowymi wydającego nakaz państwa i zostaje zapisane zgodnie z prawem krajowym tego państwa. Zrze- czenie się sporządza się w taki sposób, aby jego brzmienie wyraźnie świadczyło, iż osoba ta uczyniła to dobrowolnie i mając pełną świadomość konsekwencji. W tym celu osoba ta ma prawo do korzystania z pomocy prawnej;
g) w przypadku gdy wykonujący nakaz organ sądowy, który przekazał osobę, wyraża zgodę zgodnie z ust. 4.
4. Z wnioskiem o wyrażenie zgody występuje się do wykonu- jącego nakaz organu sądowego, z załączeniem informacji okre- ślonych w art. 11 ust. 1 oraz tłumaczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 2. Zgodę taką wyraża się, gdy przestępstwo, w związku z którym jest ona wymagana, podlega obowiązkowi przekazania osoby zgodnie z niniejszą umową. Zgody odmawia się w przypadkach, o których mowa w art. 4, a ponadto można jej nie udzielić jedynie z powodów, o których mowa w art. 5 lub art. 6 ust. 2 i art. 7 ust. 2. Decyzję podejmuje się nie później niż w terminie 30 dni po otrzymaniu wniosku. W przypadku sytu- acji określonych w art. 8 państwo wydające nakaz musi udzielić określonych w nim gwarancji.
Artykuł 31
Przekazanie lub następująca po nim ekstradycja
1. Norwegia i Islandia z jednej strony oraz Unia Europejska w imieniu któregokolwiek z państw członkowskich z drugiej strony mogą mogą powiadomić się wzajemnie, że w stosunkach państw z innymi państwami, których dotyczy taka sama proce- dura powiadamiania, domniemana jest zgoda na przekazanie osoby do państwa innego niż państwo wykonujące nakaz na mocy nakazu aresztowania za przestępstwo popełnione przed jej przekazaniem, chyba że w przypadku szczególnym wykonujący nakaz organ sądowy postanowi inaczej w swojej decyzji w spra- wie przekazania.
2. W każdym przypadku osoba, która została przekazana państwu wydającemu nakaz na mocy nakazu aresztowania, może bez zgody państwa wykonującego nakaz zostać przekazana do państwa innego niż państwo wykonujące nakaz na mocy nakazu aresztowania wydanego za przestępstwo popełnione przed jej przekazaniem w następujących przypadkach:
a) gdy osoba, której dotyczy nakaz, miała możliwość opusz- czenia terytorium państwa, do którego została przekazana,
i nie uczyniła tego przed upływem 45 dni od swego osta- tecznego zwolnienia lub wróciła na to terytorium po jego opuszczeniu;
b) gdy osoba, której dotyczy nakaz, wyraża zgodę na jej prze- kazanie do państwa innego niż państwo wykonujące nakaz na mocy nakazu aresztowania. Zgodę wyraża się przed wła- ściwymi organami sądowymi państwa wydającego nakaz i zapisuje się ją zgodnie z prawem krajowym tego państwa. Zapis sporządza się w sposób jednoznacznie świadczący, że osoba, której to dotyczy, wyraziła ją dobrowolnie i mając pełną świadomość konsekwencji. W tym celu osoba, której dotyczy nakaz, ma prawo do skorzystania z pomocy prawnej;
c) gdy osoby, której dotyczy nakaz, nie obejmuje zasada szcze- gólności zgodnie art. 30 ust. 3 lit. a), e), f) i g).
3. Wykonujący nakaz organ sądowy wyraża zgodę na prze- kazanie osoby do innego państwa zgodnie z następującymi zasadami:
a) wniosek o wyrażenie zgody zostaje złożony zgodnie z art. 12 i towarzyszą mu informacje określone w art. 11 ust. 1 oraz tłumaczenie określone w art. 11 ust. 2;
b) zgodę wyraża się, gdy samo przestępstwo, w związku z którym się o nią wnioskuje, pociąga za sobą przekazanie osoby zgodnie z przepisami niniejszej umowy;
c) decyzja zostaje podjęta nie później niż przed upływem 30 dni po otrzymaniu wniosku;
d) nie wyraża się zgody w przypadkach, o których mowa w art. 4, a ponadto można odmówić jej wyrażenia jedynie na podstawach, o których mowa w art. 5 lub 6 ust. 2 i art. 7 ust. 2.
W sytuacjach, o których mowa w art. 8, państwo wydające nakaz musi udzielić przewidzianych w nim gwarancji.
4. Nie naruszając ust. 1, osoba przekazana na mocy nakazu aresztowania nie zostaje poddana ekstradycji do państwa trze- ciego bez zgody właściwego organu państwa, które tę osobę przekazało. Zgodę taką wyraża się zgodnie z konwencjami, któ- rymi to państwo jest związane, jak również zgodnie z jego pra- wem krajowym.
Artykuł 32
Przekazywanie mienia
1. Na wniosek wydającego nakaz organu sądowego lub z wła- snej inicjatywy wykonujący nakaz organ sądowy, zgodnie ze swoim prawem krajowym, zajmuje i przekazuje mienie, które:
a) może być potrzebne jako dowód; lub
b) zostało uzyskane przez osobę, której dotyczy nakaz, w wyniku przedmiotowego przestępstwa.
2. Mienie, o którym mowa w ust. 1, przekazuje się nawet wówczas, gdy nakazu aresztowania nie można wykonać z uwagi na zgon lub ucieczkę osoby, której dotyczy nakaz.
3. Jeżeli mienie, o którym mowa w ust. 1, podlega zajęciu lub konfiskacie na terytorium państwa wykonującego nakaz, pań- stwo to może, jeśli mienie jest potrzebne w związku z toczącym się sądowym postępowaniem karnym, czasowo przetrzymać je lub przekazać je państwu wydającemu nakaz, pod warunkiem jego zwrotu.
4. Chronione są wszelkie prawa, jakie państwo wykonujące nakaz lub strony trzecie mogły nabyć w odniesieniu do mienia, o którym mowa w ust. 1. W przypadku gdy prawa takie istnieją, państwo wydające nakaz zwraca mienie bez opłat państwu wykonującemu nakaz jak najszybciej po zakończeniu postępo- wania karnego.
Artykuł 33
Wydatki
1. Wydatki poniesione na terytorium państwa wykonującego nakaz na wykonanie nakazu aresztowania są ponoszone przez to państwo.
2. Wszelkie inne wydatki są ponoszone przez państwo wyda- jące nakaz.
ROZDZIAŁ 4
PRZEPISY OGÓLNE I KOŃCOWE
Artykuł 34
Stosunek do innych instrumentów prawnych
1. Bez uszczerbku dla ich stosowania w relacjach między pań- stwami a państwami trzecimi, niniejsza umowa od dnia jej wejś- cia w życie zastępuje odnośne przepisy następujących konwencji mających zastosowanie w dziedzinie ekstradycji w stosunkach między Norwegią i Islandią z jednej strony i państwami człon- kowskimi z drugiej strony:
a) Europejska konwencja o ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 r., jej Protokół dodatkowy z dnia 15 października 1975 r., jej drugi Protokół dodatkowy z dnia 17 marca 1978 r. oraz Europejska konwencja o zwalczaniu terro- ryzmu z dnia 27 stycznia 1977 r. w kwestiach dotyczących ekstradycji, zmieniona Protokołem z 2003 r. po jego wej- ściu w życie;
b) tytuł III rozdział 4 Konwencji wykonawczej z dnia
19 czerwca 1990 r. do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. w sprawie stopniowego znoszenia kon- troli na wspólnych granicach;
c) postanowienia konwencji UE o ekstradycji z lat 1995 i 1996 związane z Układem z Schengen w zakresie, w którym są obowiązujące.
2. Państwa mogą nadal stosować się do umów lub uzgodnień dwustronnych lub wielostronnych obowiązujących w dniu zawarcia niniejszej umowy w zakresie pozwalającym na rozsze- rzenie i pogłębienie celów niniejszej umowy oraz służącym upra- szczaniu lub dalszemu ułatwianiu procedur przekazywania osób podlegających nakazowi aresztowania. Umawiające się Strony powiadamiają się wzajemnie o tego rodzaju umowach lub uzgodnieniach.
3. Państwa mogą zawierać dwustronne lub wielostronne umowy lub dokonywać takich uzgodnień po wejściu w życie niniejszej umowy w zakresie pozwalającym na rozszerzenie i pogłębienie przepisów niniejszej umowy oraz służącym upra- szczaniu lub dalszemu ułatwianiu procedur przekazywania osób podlegających nakazowi aresztowania, w szczególności przez ustalanie terminów krótszych niż określone w art. 20, przez roz- szerzanie listy przestępstw zawartej w art. 3 ust. 4, przez dalsze ograniczanie podstaw do odmowy wymienionych w art.4i5 lub przez obniżanie progu przewidzianego w art. 3 ust. 1 lub 4.
Umowy i uzgodnienia, o których mowa w akapicie pierwszym, nie mogą w żadnym przypadku wpływać na stosunki z pań- stwami, które nie są ich stronami.
Umawiające się Strony powiadamiają się również wzajemnie o wszelkich nowych umowach lub uzgodnieniach, o których mowa w akapicie pierwszym, w terminie trzech miesięcy od ich podpisania.
4. W przypadku gdy konwencje lub porozumienia, o których mowa w ust. 1, stosuje się do terytoriów państw lub terytoriów, za których stosunki zewnętrzne odpowiedzialne jest państwo, a do których xxxxxxxxx xxxxx nie ma zastosowania, instrumenty te nadal regulują stosunki nawiązane między xxxx terytoriami i pozostałymi państwami.
Artykuł 35
Przepis przejściowy
1. Wnioski o ekstradycję otrzymane przed dniem wejścia w życie niniejszej umowy będą nadal podlegały istniejącym instrumentom prawnym odnoszącym się do ekstradycji. Do wniosków otrzymanych po tym terminie stosuje się niniejsza umowę.
2. Norwegia i Islandia z jednej strony oraz Unia Europejska w imieniu któregokolwiek z państw członkowskich z drugiej strony mogą wraz z powiadomieniem przewidzianym w art. 38 ust. 1 złożyć oświadczenie, że – jako państwo wykonujące nakaz
– państwo to będzie nadal stosować system ekstradycji mający zastosowanie przed wejściem w życie niniejszej umowy w odnie- sieniu do przestępstw popełnionych przed datą określoną w umowie. Wspomniana data nie może być późniejsza niż data wejścia w życie niniejszej umowy. Wspomniane oświadczenie może zostać wycofane w dowolnym terminie.
Artykuł 36
Rozstrzyganie sporów
Wszelkie spory między albo Islandią, albo Norwegią a państwem członkowskim Unii Europejskiej dotyczące interpretacji lub sto- sowania niniejszej umowy mogą być przekazywane przez stronę sporu na posiedzeniu przedstawicieli rządów państw członkow- skich Unii Europejskiej oraz Islandii i Norwegii w celu rozstrzy- gnięcia sporu w terminie sześciu miesięcy.
Artykuł 37
Orzecznictwo
W celu osiągnięcia jak najbardziej jednolitego stosowania i inter- pretacji postanowień niniejszej umowy Umawiające się Strony poddają ciągłemu przeglądowi rozwój orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, a także rozwój orzecz- nictwa właściwych sądów w Islandii i Norwegii odnoszące się do tych postanowień oraz do postanowień podobnych instrumen- tów dotyczących przekazywania osób. W tym celu zostanie usta- nowiony mechanizm zapewniający regularne wzajemne przekazywanie sobie wyżej wymienionego orzecznictwa.
Artykuł 38
Powiadamianie, deklaracje, wejście w życie
1. Umawiające się Strony będą się wzajemnie powiadamiały o ukończeniu procedur wymaganych w celu wyrażenia zgody na przyjęcie zobowiązań wynikających z niniejszej umowy.
2. Przy powiadamianiu zgodnie z ust. 1 Umawiające się Strony złożą wszelkie powiadomienia lub deklaracje przewi- dziane w art. 5 ust. 2, art. 9 ust. 3, art. 28 ust. 2 i art. 34 ust. 2 niniejszej umowy i mogą złożyć wszelkie powiadomienia lub deklaracje przewidziane w art. 3 ust. 4, art. 6 ust. 2, art. 7 ust. 2, art. 10 ust. 1, art. 11 ust. 2, art. 16 ust. 4, art. 20 ust. 5, art. 30 ust. 1, art. 31 ust. 1 oraz art. 35 ust. 2 niniejszej umowy. Deklaracje lub powiadomienia, o których mowa w art. 3 ust. 4, art. 10 ust. 1 i art. 11 ust. 2, można złożyć w każ- dej chwili. Deklaracje lub powiadomienia, o których mowa w art. 9 ust. 3 i art. 28 ust. 2, można zmieniać, a te, o których mowa w art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 2, art. 7 ust. 2, art. 10 ust. 1, art. 16 ust. 4, art. 20 ust. 5, art. 34 ust. 2 i art. 35 ust. 2, można wycofać w każdej chwili.
3. W przypadku gdy Unia Europejska składa takie deklaracje lub powiadomienia, wskazuje, do których państw członkowskich deklaracja ma zastosowanie.
4. Niniejsza umowa wchodzi w życie pierwszego dnia trze- ciego miesiąca następującego po dniu, w którym Sekretarz Gene- ralny Rady Unii Europejskiej stwierdzi spełnienie wszystkich wymagań formalnych dotyczących wyrażenia przez Umawiające się Strony zgody na niniejszą umowę.
Artykuł 39
Przystąpienie nowych państw
Przystąpienie nowych państw członkowskich do Unii Europej- skiej stwarza uprawnienia i zobowiązania wynikające z niniej- szej umowy między tymi nowymi państwami członkowskimi a Islandia i Norwegią.
Artykuł 40
Wspólny przegląd
Umawiające się Strony uzgadniają, że dokonają wspólnego prze- glądu niniejszej umowy nie później niż 5 lat po jej wejściu w życie, a w szczególności deklaracji złożonych na mocy art. 3 ust. 2, art. 6 ust. 2, art. 7 ust. 2 i art. 20 ust. 5 niniejszej umowy. W przypadku gdy deklaracje, o których mowa w art. 7 ust. 2, nie zostaną przedłużone, wygasną one 5 lat po wejściu niniejszej umowy w życie. Przegląd będzie dotyczył zwłaszcza praktycznego wprowadzania w życie, interpretacji oraz rozwoju umowy, może też obejmować takie zagadnienia jak konsekwencje dalszego rozwoju Unii Europejskiej w odnie- sieniu do przedmiotu niniejszej umowy.
Artykuł 41
Wypowiedzenie
1. Niniejsza umowa może zostać wypowiedziana przez Uma- wiające się Strony. W przypadku wypowiedzenia przez Islandię lub Norwegię niniejsza umowa zachowa ważność między Unią Europejską a Umawiającą się Stroną, z którą nie została wypowiedziana.
2. Wypowiedzenie niniejszej umowy zgodnie z ust. 1 staje się skuteczne sześć miesięcy po złożeniu powiadomienia o wypo- wiedzeniu. Procedury rozpatrywania wniosków o przekazanie osób, które do tego czasu nie zostały jeszcze rozpatrzone, będą wykonywane zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy.
Artykuł 42
Depozytariusz
1. Sekretarz Generalny Rady Unii Europejskiej działa w cha- rakterze depozytariusza niniejszej umowy.
2. Depozytariusz podaje do publicznej wiadomości wszelkie powiadomienia lub deklaracje przekazywane w związku z niniej- szą umową.
Sporządzono w Wiedniu dnia 28 czerwca 2006 r. w jednym egzemplarzu w językach: islandzkim, norweskim, angielskim, czeskim, duńskim, estońskim, fińskim, francuskim, greckim, hisz- pańskim, irlandzkim, litewskim, łotewskim, maltańskim, nider- landzkim, niemieckim, polskim, portugalskim, słowackim, słoweńskim, szwedzkim, węgierskim i włoskim, przy czym tek- sty w każdym z tych języków są na równi autentyczne.
Fyrir hönd Evrópusambandsins For Den europeiske union Por la Unión Europea
Za Evropskou unii For den Europæiske Union Für die Europäische Union
Euroopa Liidu nimel Για την Ευρωπαϊκή Ένωση For the European Union Pour l’Union européenne
Thar ceann an Aontais Eorpaigh Per l’Unione europea
Eiropas Savienības vārdā Europos Sąjungos vardu Az Európai Unió részéről Għall-Unjoni Ewropea Voor de Europese Unie
W imieniu Unii Europejskiej Xxxx Xxxxx Europeia Za Európsku úniu
Za Evropsko unijo Euroopan unionin puolesta
På Europeiska unionens vägnar
Fyrir hönd lýđveldisins Íslands For Republikken Island
Por la República de Islandia Xx Xxxxxxxxxx xxxxxxxxx Xxx Xxxxxxxxxxx Xxxxxx Xxx die Republik Island Islandi Vabariigi nimel
Για τη Δημοκρατία της Ισλανδίας For the Republic of Iceland Pour la République d’Islande
Thar ceann Phoblacht na hÍoslainne Per la Repubblica d’Islanda Islandes Republikas vārdā Islandijos Respublikos vardu Az Izlandi Köztársaság részéről Ghar-Repubblika ta’ l-Iżlanda
Xxxx xx Xxxxxxxxx Xxxxxxx X xxxxxxx Xxxxxxxxx Xxxxxxxx Xxxx Xxxxxxxxx da Islândia Xx Xxxxxxxxx xxxxxxxxx
Xx Xxxxxxxxx Xxxxxxxxx Islannin tasavallan puolesta På Republiken Islands vägnar
Fyrir hönd Konungsríkisins Noregs For Kongeriket Norge
Por el Reino de Noruega Za Norské královstvi For Kongeriget Norge
Für das Königreich Norwegen Norra Kuningriigi nimel
Για το Βασίλειο της Νορβηγίας For the Kingdom of Norway Pour le Royaume de Norvège Thar ceann Ríocht na hIorua Per il Regno di Norvegia Norvēģijas Karalistes vārdā Norvegijos Karalystės vardu A Xxxxxx Xxxxxxxxx xxxxxxxx Xxxx-Xxxxx xxx-Xxxxxxxx
Xxxx xxx Xxxxxxxxxx Xxxxxxxxx W imieniu Królestwa Norwegii Pelo Reino da Noruega
Za Nórske kráľovstvo Za Kraljevino Norveško
Norjan kuningaskunnan puolesta På Konungariket Norges vägnar