Die impak van die skrapping van artikel 11(bA) op die aftrekbaarheid van voorproduksie leningskommissie aangegaan in die uitbreiding van ʼn bestaande bedryf.
provided by Stellenbosch University SUNScholar Repository
View metadata, citation and similar papers at xxxx.xx.xx brought to you by
CORE
Die impak van die skrapping van artikel 11(bA) op die aftrekbaarheid van voorproduksie leningskommissie aangegaan in die uitbreiding van ʼn bestaande bedryf.
xxxx
XXXXXXX XXXXXX XXXXXXXXXX
Tesis ingelewer ter gedeeltelike voldoening aan die vereistes vir die graad M.REKENINGKUNDE (BELASTING) aan die FAKULTEIT EKONOMIESE EN BESTUURSWETENSKAPPE, Universiteit van
Stellenbosch
Studieleier: Mnr. Xxxxxxx Xxxxxxxxx Xxxxxxxx Fakulteit: Ekonomiese en Bestuurswetenskappe Skool van Rekeningkunde
Desember 2014
VERKLARING
Hiermee verklaar ek, Xxxxxxx Xxxxxx Xxxxxxxxxx, dat hierdie werkstuk my eie oorspronklike werk is en dat alle bronne akkuraat vermeld en erken is en dat hierdie dokument nog nie vantevore in die geheel of gedeeltelik by enige ander universiteit ter verkryging van ʼn akademiese kwalifikasie voorgelê is nie.
GT Barkhuizen 1 Desember 2014
Kopiereg 2014 Universiteit Stellenbosch All regte voorbehou
BEDANKINGS
Ek wil graag my opregte dank betuig teenoor:
• My Hemelse Xxxxx, met wie se genade en xxxx xx hierdie verhandeling kon voltooi;
• My verloofde, Xxxxxx, vir haar geduld, bystand, ondersteuning en opoffering;
• My ouers, Frikkie en Rina, vir hul ondersteuning en aanmoediging;
• My studieleier, Xxxxxxx Xxxxxxxx, vir xx xxxxxx, insig, xxxxxxx en bydraes gedurende die voltooiing van die verhandeling;
OPSOMMING
Die doel van die studie is om die vraagstuk te ondersoek of belastingpligtiges in ʼn meer nadelige posisie is as gevolg van die skrapping van artikel 11(bA) en vervanging daarvan met artikel 11A van die Inkomstebelastingwet No.58 van 1962 spesifiek in verband met voorproduksie-leningskommissie aangegaan tydens die uitbreiding van ʼn bestaande bedryf.
Daar word in CSARS v South African Custodial Services (Pty) Ltd bevind dat leningskommissie ingelees kan word onder die xxxxx rente en verwante finansieringskoste xxxx gevind in artikel 11(bA) en dus aftrekbaar is in terme van hierdie bepaling. Artikel 11(bA) is egter onlangs uit die Suid-Afrikaanse Inkomstebelastingwetgewing geskrap en met artikel 11A vervang. In terme van regspresedent, stare decisis, is daar bewys dat leningskommissie ook aftrekbaar is in terme van artikel 24J (wat die aftrekkingsbedrag in terme van artikel 11A reguleer en dus ook aftrekbaar in terme van artikel 11A is).
Daar is bevind dat voorproduksie-leningskommissie aangegaan omhein xxx word in terme van artikel 11A tot en met die tydstip dat daar genoegsame belasbare inkomste is uit die spesifieke bedryf wat uitgebrei word waarteen hierdie uitgawes afgespeel kan word. Artikel 11(bA) bevat egter geen omheiningsbeperking nie en dus kan ʼn aangeslane verlies geskep en aangewend word teen die belasbare inkomste van die bedrywe wat deur die belastingpligtige verdien word. Daar is verder ook bevind dat die inkomstebelastingposisie van die leningskommissie deur die belastingpligtige aangegaan, bepaal word deur die tydstip waarop die bedryf in aanvang geneem word in terme van artikel 11(bA) en artikel 11A.
Ten einde die vraagstuk bevredigend te beantwoord, word vier scenario’s ondersoek wat die aftrekking van voorproduksie-leningskommissie vir inkomstebelastingdoeleindes op verskillende tye ondersoek en vergelyk in terme van artikel 11(bA) en artikel 11A. Die huidige waarde van die voorproduksie-leningskommissie-aftrekking in terme van bogenoemde artikels word met mekaar vergelyk om tot ʼn slotsom te kom rakende of die belastingpligtige in ʼn meer nadelige posisie is as gevolg van die skrapping van artikel 11(bA) en vervanging daarvan met artikel 11A. Daar word bevind dat die skrapping van artikel 11(bA) en vervanging daarvan met artikel 11A in meeste gevalle meer nadelig vir die belastingpligtige is.
SUMMARY
The study explores the question as to whether income taxpayers are in a more disadvantaged position due to the deletion of section 11(bA) and the replacement thereof with section 11A of the Income Tax Act No.58 of 1962 specifically regarding pre- production raising fees incurred during the expansion of an existing industry.
It was found in CSARS v South African Custodial Services (Pty) Ltd that raising fees can be read in under the phrase interest and related finance cost as found in section 11 (bA) and therefore deductible under this provision. Section 11 (bA) was however recently deleted from the South African Income Tax Act and replaced with section 11A. In terms of judicial precedent, stare decisis, it was proved that raising fees will also be deductible in terms of section 24J (section 24J regulates and determines the amount of pre-production raising fees that may be deducted for income tax purposes in terms of section 11A).
It was found that pre-production raising fees incurred will be ring-fenced in terms of section 11A until such a time that sufficient taxable income is generated from that specific industry that is being expanded. Section 11 (bA) contains no such ring-fencing restrictions and thus an assessed loss may be created and used against other taxable income of the taxpayer. It was also found that the income tax position of raising fees incurred by the taxpayer is determined by the exact time that the entity starts with the carrying on of a trade in terms of section 11 (bA) and section 11A.
To answer the question satisfactorily, four scenarios were examined all with different stages where pre-production raising fees will be deductible in terms of section 11 (bA) and section 11A. The present value of the pre-production raising fees deduction calculated in terms of section 11(bA) and section 11A are compared against each other to ascertain whether or not the income taxpayer is in a more disadvantaged position due to the deletion of section 11(bA) and the replacement thereof with section 11A. It was found that the deletion of section 11 (bA) and the replacement thereof with section 11A is in most cases more detrimental to the taxpayer.
INHOUDSOPGAWE
1.3 Doelstelling van die studie 4
1.6.2 Hoofstuk 2: Omskrywing van leningskommissie en verwante finansieringskoste 6
1.6.3 Hoofstuk 3: ʼn Kritiese evaluering van die wisselwerking tussen artikel 11(bA) en artikel 11A met artikel 24J. 7
1.6.4 Hoofstuk 4: Die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die Verenigde Koninkryk en Australië 7
1.6.5 Hoofstuk 5: Inkomstebelastinghantering van voorproduksie verwante finansieringskoste wat aangegaan is vir die uitbreiding van ‘n bestaande bedryf 7
1.6.6 Hoofstuk 6: Gevolgtrekking en aanbevelings 8
Hoofstuk 2: Omskrywing van leningskommissie en verwante finansieringskoste 9
2.2 Verskillende tipes leningskommissie 9
2.2.1 Fooi vir die beskikbaarstelling van kredietfasiliteite 10
2.2.4 Fooi vir die reël xxx xxxxxx 11
2.3 Die omskrywing en betekenis van die begrippe rente, finansieringskostes en verwant 11
2.4 Regspraak rakende die term verwante finansieringskoste 19
2.5 Kan leningskommissie beskou word as verwante finansieringskostes xxxx
omskryf in artikel 11(bA) en artikel 24J 23
2.6 Samevatting en gevolgtrekking 26
3.2 Bepalings aangaande leningskommissie 29
3.3 Xxxxxxx en wisselwerking tussen die voor die aanvang van bedryf bepalings 32
3.3.1 Oorhoofse xxxxxxx van artikel 11(bA) en artikel 11A 32
3.3.2 Wisselwerking tussen artikel 11(bA) en artikel 11A 37
3.4 Xxxxxxx en wisselwerking tussen die rente en verwante finansieringkostes bepalings 40
3.4.1 Oorhoofse xxxxxxx van artikel 24J 40
3.4.2 Wisselwerking tussen artikel 11(bA) en artikel 24J 42
3.5 Wisselwerking tussen artikel 11(bA), 11A en 24J met artikels wat aftrekkings beperk 43
3.6 Noodsaaklikheid van artikel 11(bA) 47
3.7 Aanvang van die beoefening van ʼn bedryf 49
3.8 Gevolgtrekking en samevatting rakende die aanvang van beoefening van ʼn
Hoofstuk 4: Die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die
Verenigde Koninkryk en Australië 55
4.2 Motivering vir die gebruik van die Verenigde Koninkryk en Australië as voorbeelde van die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die
4.3 Agtergrond en tersaaklike bespreking van die struktuur en xxxxxxx van die inkomstebelastingwetgewing, relevante praktyk en regspraak in die Verenigde Koninkryk en Australië 58
4.4 Bespreking van die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die Verenigde Koninkryk 65
4.5 Bespreking van die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in
4.6 Gevolgtrekking en samevatting 84
Hoofstuk 5: Inkomstebelastinghantering van voorproduksie-verwante
finansierings-koste wat aangegaan is vir die uitbreiding van ʼn bestaande bedryf 88
5.2. Belastinghantering van voorproduksie-leningskommissie aangegaan ter
uitbreiding van ʼn bestaande bedryf 89
5.3. Belastinghantering van voorproduksie-leningskommissies aangegaan ter uitbreiding van ʼn bestaande bedryf indien artikel 11(bA) steeds van toepassing was. 90
5.4. Illustrasie van die inkomstebelastinghantering van voorproduksie- leningskommissie aangegaan 91
5.4.1 Scenario 1 97
5.4.1.1. Inkomstebelastinghantering onder artikel 11A en artikel 24J 97
5.4.1.2 Inkomstebelastinghantering onder artikel 11(bA) 98
5.4.2 Scenario 2 99
5.4.2.1 Inkomstebelastinghantering onder artikel 11A en artikel 24J 99
5.4.2.2 Inkomstebelastinghantering onder artikel 11(bA) 99
5.4.3 Scenario 3 100
5.4.3.1 Inkomstebelastinghantering onder artikel 11A en artikel 24J 100
5.4.3.2 Inkomstebelastinghantering onder artikel 11(bA) 100
5.4.4 Scenario 4 101
5.4.4.1. Inkomstebelastinghantering onder artikel 11A en artikel 24J 101
5.4.4.2 Inkomstebelastinghantering onder artikel 11(bA) 101
5.4.5 Samevatting van scenario 1 tot 4 102
5.5 Belastinghantering van leningskommissie indien artikel 11A en artikel 24J nie
van toepassing is nie. 103
5.6 Gevolgtrekking en samevatting 110
Hoofstuk 6: Gevolgtrekking en samevatting 113
6.1 Inleiding 113
6.2 Die aard van leningskommissie en die skakeling daarvan met verwante finansieringskostes sowel as die toepaslikheid van artikels 24J en 11(bA) 113
6.3 Die moontlike toepassing van artikel 24J, insluitend artikel 11A, op leningskommissie 114
6.4 Inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die Verenigde Koninkryk
en Australië 115
6.5 Die inkomstebelastinghantering van voorproduksie-leningskommissie
aangegaan in die uitbreiding van ʼn bestaande bedryf 116
6.6 Die moontlike inkomstebelastinghantering van leningskommissie indien dit nie
aan die omskrywing rente en verwante finansieringskostes voldoen nie. 118
6.7 Samevatting en gevolgtrekking 120
Bronnelys 122
Hoofstuk 1: Inleiding
1.1 Agtergrond
Die verkryging van lenings deur plaaslike en internasionale maatskappye geskied daagliks weens ʼn wye verskeidenheid kommersiële redes. Finansiering word gewoonlik benodig tydens die oprigtingsfase van ʼn maatskappy, die uitbreiding van die maatskappy of as die maatskappy weens verskeie redes nie sy operasionele skulde kan delg nie (Chiang, Di & Xxxxx, 2010:412). Maatskappye kan hierdie addisionele befondsing verkry deur óf gelde van hul aandeelhouers te ontvang óf deur lenings te verkry. Die keuse tussen die verhoging van skuld of die verhoging van aandeelhouersbelang moet opgeweeg word na aanleiding van die maatskappy se finansiële posisie en omstandighede. Vanuit ʼn belastingsoogpunt het lenings die voordeel dat rente betaalbaar op lenings meestal vir belastingdoeleindes aftrekbaar is, terwyl die dividende wat as vergoeding vir aandeelhouersbelang verklaar word, nie in Suid-Afrika aftrekbaar is nie.
Lenings is dikwels onderhewig aan verskeie terme en voorwaardes asook addisionele kostes wat gehef word bo en behalwe rente. Hierdie kostes is addisioneel tot die rente betaalbaar aan die uitlener (bv. ʼn finansiële instelling). Die addisionele kostes wat deur finansiële instellings gehef word, bestaan onder andere uit sogenaamde fooie vir die beskikbaarstelling van kredietfasiliteite (“holding fees”), ondersoekfooie (“investigation fees”), waarborgfooie (“guarantee fees”) en fooie vir die reël van lenings (“arrangement fees”).
Volgens die Verklarende Afrikaanse Woordeboek (2010:632) is die kollektiewe naam vir hierdie addisionele kostes leningskommissie. Die breë betekenis wat deur die Verklarende Afrikaanse Woordeboek (2010:632) aan leningskommissie xxxxxxx word “is die geld wat aan iemand betaal word vir die verkryging en sluiting van ʼn lening”. Daar word aan die hand gedoen - na aanleiding van die verskeie tipes leningskommissie wat bestaan - dat leningskommissie óf die vorm van ʼn persentasie van die lening óf ʼn vaste bedrag aanneem (Zulman, Stretch & Silke, 2013).
Rente word as “opbrengs van belegde geld” (Verklarende Afrikaanse Woordeboek, 2010:995) omskryf. Rente word ook deur die Verklarende Handwoordeboek van die Afrikaanse Taal (2000:910) as “vergoeding vir die gebruik van geld” omskryf. Daar word aan die hand gedoen deur Xxxxxxx & Xxxxx (2000) dat die onderskeid wat getref kan word
tussen leningskommissie en rente is dat leningskommissie die koste vir die verkryging van kapitaal is, terwyl rente die koste verbonde aan die gebruik van kapitaal is.
Die belastinghantering van leningskommissie lok verskillende menings uit. Xxxxxxxx (1997:114) en Brincker (2011:M-2) is beide van mening dat leningskommissie in sekere gevalle kapitaal van aard is en dat dit nie altyd aftrekbaar is vir belastingdoeleindes nie. Xxxxxxxx (1997:114) meen verder dat leningskommissie kwalitatief anders is as rente. In teenstelling hiermee word daar aangevoer dat leningskommissie so nou verwant is aan rente dat die belastinghantering hiervan met rente moet ooreenstem (Xx Xxxxx, 1987:11).
Die uitsprake van die Suid-Afrikaanse belastinghof kompliseer die onderwerp deurdat daar nie eenvormigheid bestaan in die uitsprake deur die hof gelewer nie. Die uitsprake van die belastinghof is daarop gebaseer dat daar hoofsaaklik op die doel van die lening gefokus moet word om sodoende te bepaal of leningskommissie aftrekbaar is al xxx xxx. Die Hoogste Hof xxx Xxxxx (“xxxxxxxx”) het onlangs beslis in C:SARS v South African Custodial Services (Pty) Ltd 2012 (1) SA 522 (SCA), 74 SATC 61 (“SA Custodial”) dat leningskommissie op ʼn lening wat van ʼn kapitale aard was wel aftrekbaar is. Xxxxxxxx (2011) het die uitspraak gekritiseer op die basis dat die appèlhof nie die beginsels wat deur die belastinghof neergelê is, naamlik of die lening vaste kapitaal of bedryfskapitaal in die hande van die belastingpligtige is, oorweeg het nie. Die hantering in die appèlhof van leningskommissie is teenstrydig met die siening xxx Xxxxxx et al., (2013). Xxxxxx et al., (2013) voer aan dat daar na die aard van die lening gekyk moet word om die belastinghantering van leningskommissie te bepaal.
Leningskommissie, as kollektiewe term, word nie gedefinieer in die Inkomstebelastingwet No. 58 van 1962 (hierna genoem “die Wet”) nie en geen bepaling in die Wet xxxxxx xxxxx na leningskommissie nie. Xx Xxxxx & Xxxxxxxx (2014) is egter in Silke on South African Income Tax by paragraaf 8.90 van mening dat leningskommissie beskou kan word as verwante finansieringskoste. Die term rente en verwante finansieringskoste word voorts ook nie gedefinieer in die Wet nie (Stretch & Silke, 2000). Die term verwante finansieringskoste word egter gevind in artikel 24J van die Wet wat ʼn spesifieke bepaling is wat die belastinghantering van rente uiteensit. Die term word ingebring in artikel 24J deur artikel 24J(1) wat verwante finansieringskoste spesifiek insluit by die definisie van rente. Artikel 24J versprei die belastingaftrekking van die kwalifiserende artikel 24J rentes oor die termyn van die lening.
Die term verwante finansieringskoste is ook vroeër in die Wet onder artikel 11(bA) aangetref. Artikel 11(bA) is egter geskrap met effek van 1 Januarie 2012 en is in die Wet met artikel 11A vervang. Met verwysing na artikel 11(bA) kon rentes (met inbegrip van verwante finansieringskostes) wat aangegaan is om sekere xxxxx xx verkry, afgetrek word sodra die xxxxx in gebruik geneem is in die beoefening van die belastingpligtige se bedryf. Stiglingh, Xxxxxxxxx, xxx Xxxxxxxxx, Xxxxxxxx, xx Xxxxx & Xxxxxxx (2011:267) xxxxxx xx hierdie tipes rentes as voorproduksierente.
Artikel 11A laat op sy beurt egter slegs ʼn aftrekking toe vir uitgawes en verliese aangegaan voor die betrokke bedryf in aanvang geneem het vir sover as wat dit toegelaat sou word met verwysing xx xxxxx andere artikels 11 en 24J. Gevolglik sou die aftrekking toelaatbaar in artikel 24J vir verwante finansieringskostes aftrekbaar wees met verwysing na artikel 11A in sover die bedryf nog nie in aanvang geneem het nie. Hierdie artikel 11A- aftrekking mag ook eers geëis word wanneer daar begin word met die beoefening van die relevante bedryf (Interpretasie nota 51, 2009:6).
Die wesenlike verskil tussen hierdie twee artikels is dat artikel 11A tot uitgawes aangegaan voor die begin van die beoefening van ʼn bedryf beperk is, terwyl artikel 11(bA) xxxxxx het na rente en verwante finansieringskoste wat aangegaan is voor die bate in die beoefening van ʼn bedryf in gebruik geneem is (m.a.w. voor produksie). Artikel 11(bA) se vertrekpunt was dus die tydstip voordat ʼn bate vir bedryfsdoeleindes in gebruik geneem is. Met verwysing na huidige wetgewing xxx die belastinghantering van voorproduksie- verwante finansieringskostes dus bepaal moet word aan die hand van of die beoefening van ʼn bedryf reeds in aanvang geneem het wanneer die uitgawes of verliese aangegaan is en nie meer wanneer die bate in gebruik geneem is nie. Artikel 23(g) beperk egter die moontlike aftrekking in sover as wat die gelde nie vir bedryfsdoeleindes bestee is nie.
Die kwessie rakende of ʼn bedryf beoefen word tydens die uitbreiding van ʼn bestaande besigheid is ʼn kwessie waaroor daar tans onduidelikheid xxxxx. Interpretasie nota 51 (2009:8) stel dit dat die uitbreiding van ʼn bestaande besigheid, en meer spesifiek die uitgawes aangegaan voor die ingebruikneming van ʼn bate, kapitaal van aard is en nie aangegaan is in die beoefening van ʼn bestaande bedryf nie. Xxxxxx (2004:2) beklemtoon dat die Suid-Afrikaanse xxxx aangedui het in hul uitsprake dat die vraagstuk of ʼn bedryf beoefen word al xxx xxx, ʼn feitevraag is al is die term bedryf gedefinieer in die Wet. Volgens Xxxxx (2012) het die Suid-Afrikaanse Inkomstediens nog geen duidelike standpunt ingeneem met betrekking tot wanneer ʼn bedryf in aanvang geneem het nie.
1.2 Probleemstelling
Die belastingaftrekking toegestaan onder die geskrapte artikel 11(bA) het ʼn volle aftrekking van verwante finansieringskostes toegestaan mits dit ten opsigte van kwalifiserende xxxxx aangegaan is.
Indien verwante finansieringskostes nie met verwysing na artikel 11(bA) afgetrek kan word nie, sal dit afgetrek kan word met verwysing na artikel 24J en versprei word oor die termyn van die lening, mits daar aan al die vereistes van die bepaling voldoen word.
Die primêre vraag wat hierdie studie beoog om te beantwoord, is of die belastingpligtige tans in ʼn meer nadelige posisie is as gevolg van die vervanging van artikel 11(bA) met artikel 11A, al xxx xxx. Die xxxxxx xxx spesifiek fokus op die posisie van belastingpligtiges wat voorproduksie verwante finansieringskostes aangegaan het om hul bestaande besighede uit xx xxxx.
Om die primêre vraag te kan beantwoord xxx die volgende sekondêre vrae eers beantwoord moet word:
• Bestaan daar geldige gronde om die siening dat leningskommissie as verwante finansieringskoste gesien kan word, te ondersteun?
• Indien leningskommissie as verwante finansieringskostes geag kan word, xxx die bepalings van artikels 24J en 11(bA) daarop toegepas kan word?
• Kan voorproduksie leningskommissie wat aangegaan is om ʼn bestaande besigheid uit xx xxxx, afgetrek word ingevolge artikel 11A of artikel 24J, of selfs geensins?
• Indien leningskommissie nie onder die gedefinieerde begrip van rente xxxx in artikel 24J gelys ressorteer nie, sal dit alternatiewelik onder artikel 11(a) saamgelees met artikels 23(g) en 23H afgetrek kan word?
1.3 Doelstelling van die studie
Die doelstelling van die studie is om uitsluitsel te verkry rakende die kwessie of belastingpligtiges wat voorproduksie verwante finansieringskoste aangegaan het in ʼn meer nadelige posisie is met die skrapping van artikel 11(bA) en die vervanging hiervan met artikel 11A. Die xxxxxx xxx spesifiek fokus op die uitklaring van die belastinghantering van belastingpligtiges wat voorproduksie verwante finansieringskostes aangegaan het om ʼn bestaande bedryf uit xx xxxx.
1.4 Motivering vir studie
Leningsooreenkomste van miljoene xxxxx word daagliks in Suid-Afrika gesluit. Die leningskommissie verwant aan hierdie transaksies kan ook uit wesenlike bedrae bestaan. Die belastinghantering van hierdie kostes is dus baie relevant vir belastingpligtiges sowel as die fiskus vanweë die bedrae betrokke by hierdie transaksies. Voorts is dit ook belangrik vir belastingpligtiges om te verstaan of hul belastingsposisie verander het met die vervanging van artikel 11(bA) met artikel 11A. In die praktyk word daar gevind dat maatskappye nie xxxxx seker is oor die korrekte benadering tot leningskommissie vir inkomstebelastingdoeleindes nie.
Die bogenoemde stand van sake laat die belastingpligtige in ʼn onbenydenswaardige posisie deurdat daar onsekerheid is of leningskommissie wat gehef word op lenings spesifiek aangegaan om ʼn bestaande bedryf uit xx xxxx, wel aftrekbaar is of nie. Die xxxxxx xxx dus poog om ʼn waardevolle bydrae xx xxxxx tot die uiteensetting van die belastinghantering van leningskommissie, spesifiek ten opsigte van voorproduksie leningskommissie wat aangegaan is ten opsigte van die uitbreiding van ʼn bestaande bedryf.
Vanuit ʼn akademiese oogpunt is dit ook uiters belangrik om te bepaal of artikel 11(bA) ooit relevant was vir belastingdoeleindes. Deur die wisselwerking tussen artikels 11(bA), 11A en 24J tesame met die algemene aftrekkingsbepaling in artikel 11(a) te ondersoek, xxx xxxx gepoog om te bepaal of die aftrekkings wat toegestaan is onder artikel 11(bA) nie in elk geval onder ander bepalings afgetrek sou kon word nie.
1.5 Navorsingsmetodologie
Die navorsing in hierdie werkstuk bestaan hoofsaaklik uit ʼn literatuur- en regspraakstudie van suiwer teoretiese aspekte. Daar word gebruik gemaak van die historiese navorsings- metodiek. Vir die doeleindes van hierdie studie en die historiese navorsingsmetodiek gaan ʼn ondersoek in die volgende historiese bronne gedoen word om die doelstelling van die studie te bereik:
• Relevante Suid-Afrikaanse wetgewing.
• Relevante internasionale regspraak.
• Relevante Suid-Afrikaanse regspraak.
• Die menings van erkende belastingdeskundiges, xxxx vervat in handboeke en tegniese tydskrifte.
1.6 Raamwerk van die studie
1.6.1 Hoofstuk 1: Inleiding
1.1 Agtergrond
1.2 Probleemstelling
1.3 Doelstelling van die studie
1.4 Motivering vir die studie
1.5 Navorsingsmetodiek
1.6 Raamwerk van die studie
1.6.2 Hoofstuk 2: Omskrywing van leningskommissie en verwante finansieringskoste
As vertrekpunt vir die xxxxxx xxx die betekenis van die woorde leningskommissie, rente, finansieringskostes en verwant bespreek word. ʼn Kort bespreking xxx ook gevoer word rakende die verskillende tipes en aard van die mees alledaagse leningskommissie wat in die besigheidswêreld gevind word. Die hoofstuk xxx ook bespreek of leningskommissie as sulks ingelees kan word onder verwante finansieringskostes xxxx omskryf in artikel 24J en artikel 11(bA).
1.6.3 Hoofstuk 3: ʼn Kritiese evaluering van die wisselwerking tussen artikel 11(bA) en artikel 11A met artikel 24J.
Die wisselwerking tussen artikel 11(bA) en artikel 11A met artikel 24J xxx bespreek word in hierdie hoofstuk. Xxxx xxx ook kortliks bespreek word of artikel 11(bA) relevant was vir inkomstebelastingdoeleindes en of die aftrekking wat toegestaan sou word nie onder enige ander bepaling sou kon geskied nie. Die xxxxxx xxx ook kortliks bespreek wanneer die beoefening van ʼn bedryf in aanvang neem, met die spesifieke fokus op of die uitbreiding van ʼn bestaande bedryf die voortsetting van ʼn bestaande bedryf is en of daar ʼn nuwe bedryf tot stand gekom het.
1.6.4 Hoofstuk 4: Die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die Verenigde Koninkryk en Australië
Die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die Verenigde Koninkryk en Australië word in hierdie hoofstuk bespreek. Die doel van die hoofstuk is om na die buiteland se hantering van die kwessie te kyk en om te bepaal of die hantering daarvan moontlik byval xxx xxxx by die Suid-Afrikaanse hantering van die leningskommissie vir belastingdoeleindes. Dit kan lei tot moontlike riglyne vir Suid-Afrika oor hoe om die leningskommissie vir belasting te hanteer en eenvormigheid te verkry rondom hierdie tipe kostes met die buiteland.
1.6.5 Hoofstuk 5: Inkomstebelastinghantering van voorproduksie verwante finansieringskoste wat aangegaan is vir die uitbreiding van ‘n bestaande bedryf
Die belastinghantering van voorproduksie verwante finansieringskoste wat aangegaan is vir die uitbreiding van ʼn bestaande bedryf xxx in hierdie hoofstuk ondersoek word. Die xxxx xxx xxx op of bogenoemde verwante finansieringskostes afgetrek moet word in terme van artikel 11A of artikel 24J. Die studie xxx xxxxxx ook bestudeer hoe hierdie onkostes afgetrek sou geword het voor artikel 11(bA) geskrap is. Die belastinghantering van leningskommissie wat nie aftrekbaar is in terme van artikel 11(bA), 11A of 24J nie, sal oorweeg en bespreek word. Indien dit nie onder laasgenoemde artikels aftrekbaar is nie, sal die aftrekbaarheid daarvan onder artikel 11(a) gelees met artikel 23(g) en 23H bepaal word.
1.6.6 Hoofstuk 6: Gevolgtrekking en aanbevelings
Hierdie hoofstuk bevat ʼn oorsig van die navorsing en bespreking wat onderneem is in hierdie studie ten einde ʼn werkbare oplossing xx xxxx vir die primêre probleemstelling. ʼn Gevolgtrekking xxx dus gemaak word rakende of die belastingpligtige in ʼn meer nadelige posisie is as gevolg van die skrapping van artikel 11(bA) en die vervanging hiervan met artikel 11A. ʼn Gevolgtrekking xxx xxxxxx ook gemaak word oor xxxxx xxxxxx artikel in die Wet die voorproduksie-verwante finansieringskostes aftrekbaar is.
Hoofstuk 2: Omskrywing van leningskommissie en verwante finansieringskoste
2.1 Inleiding
Die struktuur van hierdie hoofstuk in terme van die uitleg van die definisies rente, verwant en finansieringskoste stem nouliks ooreen met die struktuur gebruik in hoofstuk 4 van die Magister-verhandeling Die inkomstebelastinggevolge van die verkryging van ʼn skuldbrief teen ʼn diskonto (de Villiers, 32:2001). Hierdie Magister-verhandeling het, onder andere, oor die definisie van “rente” gehandel en die bronne wat geraadpleeg is, sluit verskeie algemene verklarende woordeboeke, Suid-Afrikaanse wetgewing en regspraak in.
Die vertrekpunt vir hoofstuk 2 is ʼn tersaaklike bespreking van sekere tipes leningskommissie wat in die sakepraktyk gevind word. ʼn Aspek van leningskommissie wat bestudeer xxx word, is of leningskommissie ʼn persentasie van die totale leningsbedrag is en of dit ʼn vaste bedrag is wat eenmalig gehef word op die verkryging van die spesifieke lening (Xxxxxx et al., 2013). Die hooffokus van die hoofstuk is die ondersoek na die betekenis en omskrywing van relevante begrippe xxxx leningskommissie, rente, finansieringskoste en verwant. Belangrike relevante wetsuitlegbeginsels word ook bespreek. Die hoofstuk sluit af met ʼn ondersoek na of leningskommissie binne die beskrywing van rente en verwante finansieringskoste xxxx gevind in artikel 11(bA) en artikel 24J ingelees kan word.
2.2 Verskillende tipes leningskommissie
Leningskommissie is die kollektiewe naam, verskaf deur die Verklarende Afrikaanse Woordeboek (2010:632), vir addisionele kostes gehef tydens die verkryging van ʼn xxxxxx xxxx die xxxxx. Hierdie kostes is addisioneel tot rente. Leningskommissie word deur die Verklarende Afrikaanse Woordeboek (2010:632) omskryf as “die geld wat aan iemand betaal word vir die verkryging en sluiting van ʼn lening”. Leningskommissie word volgens Xx Xxxxx (1987:1) hoofsaaklik in gevalle en tye waar lenings moeilik verkrygbaar is, betaal. Die heffing van leningskommissie in sulke omstandighede deur die uitlener en betaling daarvan deur die xxxxx help om te verseker dat die lening wel verkry xxx word xxxx die xxxxx. Die heffing van leningskommissie is egter nie slegs afhanklik xxx xxx waarin xxxxxxx moeilik verkrygbaar is nie. Leningskommissie word ook aangegaan vir verskeie ander redes en doeleindes wat verder in die hoofstuk bespreek xxx word. Leningskommissie, xxxx reeds bespreek, word hoofsaaklik bereken as ʼn persentasie van die lening verkry of as ʼn eenmalige vaste bedrag.
Die verskillende tipes leningskommissie wat tans in die praktyk aangetref word, en bespreek gaan word in die studie, is xxxx volg (Xxxxxx et al., 2013):
• fooie vir die beskikbaarstelling van kredietfasiliteite (“holding fees”);
• ondersoekfooie (“investigation fees”);
• waarborgfooie (“guarantee fees”); en
• fooie vir die xxxx xxx xxxxxxx (“arrangement fees”).
2.2.1 Fooi vir die beskikbaarstelling van kredietfasiliteite
Finansiële instellings verskaf, afhangende van die terme van die leningsooreenkoms, beskikbare kredietfasiliteite aan die xxxxx wat gebruik kan word xxxx en wanneer die xxxxx dit benodig. Finansiële instellings xxx gevolglik nie meer inkomste verdien op hierdie gelde wat hul aan die xxxxx beskikbaar stel nie, weens die xxxx dat hul die gelde reserveer vir die xxxxx. Die gelde xxx xxxxx die reservering daarvan vir die lener nie meer deur die finansiële instelling aan ander kliënte geleen word om inkomste op te verdien nie. Die verlies aan inkomste lei daartoe dat hierdie tipe leningskommissie gehef word as vergoeding vir die inkomste wat die finansiële instelling xxxx opgee xxxx die xxxxxx opsy te sit. Hierdie fooi word dus bereken op die xxxx van die beskikbare leningsfasiliteit wat nie deur die xxxxx gebruik word nie en terselfdertyd ook nie deur die finansiële instelling aangewend kan word om inkomste elders te verdien nie (Xxxxxx et al., 2013).
2.2.2 Ondersoekfooie
Vanweë verskeie risiko’s verbonde aan lenings, ondergaan uitleners dikwels onkostes aan om die bedrywighede van die instansie wat aansoek doen vir ʼn xxxxxx xx ondersoek. Dit word gedoen xx xxxxx andere die kredietwaardigheid van die xxxxx xx ondersoek en om te bepaal of die xxxxx oor die vermoë beskik om die lening terug te betaal. Die kostes wat aangegaan word om die xxxxx xx bedrywighede te ondersoek, xxx dikwels van die xxxxx xxxxxxx word. Hierdie fooi word meestal gehef as ʼn persentasie van die bedrag geleen (Xxxxxx et al., 2013).
2.2.3 Waarborgfooie
Aansienlike kapitaalbedrae word dikwels deur ondernemings benodig om beoogde projekte te finansier. Die xxxxx word meestal, veral tydens kapitaal-intensiewe projekte, vereis om bewys xx xxxxx aan die ander partye in die beoogde projek dat die nodige finansiering wel bekom xxx word xxxx die xxxxx. Die xxxxx het dikwels nie die nodige kapitaalbedrae om hierdie bewys xx xxxxx nie en benodig gevolglik die uitlener om waarborg te verskaf dat hul die nodige xxxxxx xxx voorsien xxxx en wanneer dit benodig word. Die uitlener dra dus die risiko vir die uitreiking van die lening. As vergoeding vir die uitreiking van die waarborg word ʼn waarborgfooi deur die uitlener op die xxxxx gehef (Xxxxxx et al., 2013).
2.2.4 Fooi vir die reël van xxxxxx
Xxxxxx benodig dikwels aansienlike bedrae kapitaal en banke is individueel nie altyd bereid om die risiko van die verskaffing van kapitaal alleen te dra nie. Die dienste van ʼn makelaar word xxx gebruik om die nodige kapitaal te verkry van verskeie finansiële instellings. Dit kan egter wel gebeur dat die makelaar die nodige kapitaal verkry van slegs een finansiële instelling. Die makelaar xxx xxx ʼn fooi op die reël van die lening aan die xxxxx hef as vergoeding vir sy dienste gelewer om die xxxxxx xx verkry (Xx Xxxxx, 1987:1).
2.3 Die omskrywing en betekenis van die begrippe rente, finansieringskostes en
verwant
Die betekenis van die xxxxx verwante finansieringskoste, xxxx reeds genoem, word nie deur die Wet gedefinieer nie. Xxxxx en Stretch (2014) by paragraaf 2.6 bevestig die siening, xxxx hierbo gehuldig, dat die gewone woordeboekbetekenis aan woorde toegeken moet word wat nie deur die Wet gedefinieer word nie. In Union Government v Xxxx 1917 AD 731 het regter Xxxxxxx XX, die volgende xxxxxxxx gemaak:
“Now the primary rule in the construction of statutes is that the language of the legislature should be read in its ordinary sense; but this is a rule which is subject to exceptions, and there are many cases in the reports in which the Courts have taken upon themselves to modify the plain meaning of the language...”
Die betekenis van verwante finansieringkostes xxx dus afgelei word vanaf die gewone betekenis van verwante finansieringskostes tensy die xxxx bevind dat daar ʼn ander betekenis aan verwante finansieringskostes geheg moet word om die ware bedoeling van die Wetgewer te verkry. Gesag vir hierdie siening kan gevind word in die uitspraak deur Xxxx Xxxxxxxxxxx in Grey v Xxxxxxx (1857) 6 HL Cas 61 (Bill of Rights Compendium, 2012), waar xx xxxx volg aanvoer:
“the grammatical and ordinary sense of the words is to be adhered to, unless that would lead to some absurdity, or some repugnance or inconsistency with the rest of the instrument, in which case the grammatical and ordinary sense of the words may be modified, so as to avoid that absurdity and inconsistency, but no further.”
Regter Xxxxx XX het in Venter v Xxx 1907 TS 910 op bladsye 914-15 ook in sy uitspraak tot dieselfde gevolgtrekking gekom:
“that when to give the plain words of the statute their ordinary meaning would lead to absurdity so glaring that it could never have been contemplated by the Legislature, or where it would lead to a result contrary to the intention of the Legislature, as shown by the context or by such other consideration as the Court is justified in taking into account, the Court may depart from the ordinary effect of the word to the extent necessary to remove the absurdity and to give effect to the true intention of the Legislature.”
Xxxxxxxx (2011:120) xxxxxx xx Xxxxx en Stretch (2014) wat benadruk dat xxxx slegs xxx afwyk van die gewone woordeboekbetekenis van ʼn woord waar die afwyking daartoe xxx xxx dat daar aan die ware bedoeling van die Wetgewer voldoen xxx word. Dit xxx gebeur waar die gewone betekenis van die woord tot ʼn absurditeit xxx xxx wat nie deur die Wetgewer bedoel is nie en daar dus afgewyk moet word van die gewone betekenis van die woord. Willemse (2011:121) xxxxxx ook na New Union Goldfields Ltd v CIR 1950 (3) SA 392 (A), 3 All SA 57 (A) en stel dit dat die hof ook in die xxxx dit duidelik maak dat die hof xxx xxx afwyk van die letterlike betekenis van ʼn betrokke woord op so ʼn wyse dat die hof in effek die bewoording van die Wet daarmee xxx verander nie.
Kellaway (1995:72) voer aan dat waar woorde ʼn wye betekenis het dit noodsaaklik is dat daar na die bedoeling van die Wetgewer gekyk moet word en wat die Wetgewer wil bereik en ook om die ware bedoeling van die Wetgewer te bevestig. Gesag hiervoor word gevind in Xxxxxxxx v XX Xxxxxxx Ltd 1960 (1) SA 521 (T) asook Stellenbosch Farmers’s Winery Ltd v Distellers Corporation (SA) Ltd and Another 1962 (1) SA 458 (A). Die bedoeling van die Wetgewer rakende die items wat moontlik aan die omskrywing van die begrip xxxxx xxx voldoen, toe artikel 24J in die Wet ingesluit is, xxxx gevind in die Explanatory Memorandum on the Income Tax Bill (1995:11), is xxxx volg:
“"Interest" — the definition is not exhaustive and includes the gross amount of any interest or related finance charges, discount or premium payable or receivable in terms of a financial arrangement. “
Daar kan aan die hand van die beskrywing in die bogenoemde verklarende memorandum gedoen word dat die begrip rente vir die doeleindes van artikel 24J baie wyd omskryf is. Die term rente sluit onder andere rente, verwante finansieringskostes, afslag en premie in, maar is nie beperk tot slegs hierdie items nie. Die bedoeling van die Wetgewer was dus om ʼn wye verskeidenheid van items onder die definisie van rente in te sluit wat soortgelyk is aan rente, verwante finansieringskostes, afslag en premie tot in so ʼn mate as wat hierdie kostes betaalbaar is in terme van ʼn finansiële ooreenkoms.
Xxxxxxxxxx (2008:3-17) xxxxxx xx gevalle waar spesifieke woorde gevolg word deur algemene woorde op so ʼn wyse dat die betekenis van algemene woorde beperk moet word tot items soortgelyk aan die spesifieke woorde, tensy die wetgewing teenstrydig hiermee is. Dié regsbeginsel staan bekend as die sogenaamde Ejusdem generis wetsuitlegreël. Xxxxxxxx (2011:122) bevestig die bogenoemde siening deur die Ejusdem generis wetsuitlegreël te omskryf as “besondere items met ʼn gemeenskaplike karaktereienskap, wat van hierdie items ʼn genus (ʼn kategorie of klas) maak, en hierdie besondere items word dikwels gevolg deur algemene woorde of frases”. Regter Xxxxx XX het in Director of Education, Transvaal v McCagic & Others 1918 A.D. 616 op bladsy 623 die volgende uitleg aan die woorde “a university degree or other evidence of the necessary academic qualification” verskaf:
“The words ‘other evidence’ are, no doubt, wide, but their interpretation must be affected by what precedes them. General words following upon and connected with specific words are more restricted in their operation than if they stood alone. Noccuntur a sociis, they are coloured by their context; and their meaning is cut down so as to comprehend only things of the same kind as those designated by the specific words – unless, of course there is something to show that a wider sense was intended.”
In terme van artikel 24J en artikel 11(bA) word die spesifieke woord rente gevolg deur die term verwante finansieringskostes. Daar word aan die hand gedoen dat die wetsuitlegreël Ejusdem generis die betekenis van die term verwante finansieringskostes beperk tot items van ʼn soortgelyke aard (genus of klas) as rente.
Die Wetgewer dui spesifiek aan dat die rente definisie xxxxxx xx enige rente of enige verwante finansieringskostes. Daar word aan die hand gedoen dat die ware bedoeling van die Wetgewer is dat alle finansieringskoste, wat verwant is aan rente, xxxx vorm xxx xxxxx xxxx dit gedefinieer is. Daar is dus geen onduidelikheid in die bedoeling van die Wetgewer nie en dit xxx dus ook nie tot absurditeit xxx xxx. Daar word voorgehou dat die xxxx xx die gewone woordeboekbetekenis van die xxxxx verwante finansieringskostes moet kyk en hul xxx xxx ʼn ander betekenis daaraan xxx xxx as die gewone betekenis nie (de Villiers, 2001:35). Daar word verder aan die hand gedoen dat die hof hulself nie xxx xxxx te bemoei met die vraagstuk oor of hul ʼn ander betekenis moet heg aan die gewone woordeboek en gemene reg betekenis van verwante finansieringskostes nie.
Die woordeboekbetekenis van finansieringskostes xxx gevolglik ontleed moet word om eerstens te bepaal of leningskommissie wel finansieringskoste is, al xxx xxx. Indien daar bevind word dat leningskommissie wel finansieringskoste is, xxx xxxx verdere ondersoek ingestel moet word rakende die woordeboekbetekenis van rente en verwant. Dit xxx na alle waarskynlikheid bepaal of leningskommissie nagenoeg verwant is aan rente xx xxxxx die definisie van rente in artikels 24J en 11(bA) te val.
2.3.1 Rente
Die gewone betekenis van die woord rente word nie uitsluitlik in woordeboeke aangetref nie. Verskeie hofsake het die betekenis van rente ingevolge gemene reg beginsels ondersoek. Dit is dus belangrik dat daar nie slegs gekyk word na die woordeboek- betekenis daarvan nie, maar ook na die betekenis wat deur die xxxx aan die term rente gegee is.
2.3.1.1 Woordeboekbetekenis van rente
Die woordeboekbetekenis van die woord word gegee as gelde wat gereeld betaal word, teen ʼn sekere xxxxx, vir die gebruik van geld geleen, of as betaling vir die uitstel van die terugbetaling van skuld (Oxford Dictionary of English, 2005:902). Die woorde- boekbetekenis word ondersteun deur die The South African Concise Oxford Dictionary (2002:601) wat rente beskryf as geld betaal vir die leen van geld of vir die uitstel van die betaling van skuld. Dit wil dus blyk uit die bogenoemde dat die gewone woordeboekbetekenis van die woord rente xxxxxx xx die betaling van geld deur die xxxxx aan die uitlener vir die geld wat xxxxxxx is xxxx die uitlener. Dit kan ook gesien word as vergoeding wat deur die xxxxx aan die uitlener betaal word vir die xxxx dat die lener nie dadelik die betrokke kapitaal wat geleen is aan die uitlener terugbetaal nie.
Die gewone woordeboekbetekenis xxxx wat hierbo aan xxxxx xxxxxxx word, word verder bevestig deur Die Verklarende Handwoordeboek van die Afrikaanse Taal (2000,910) wat rente beskryf as die opbrengs van geld wat uitgeleen of belê is, vergoeding vir die gebruik van geld. Die Woordeboek van Xxxx en Handelsterme (1992:132) omskryf rente vervolgens as die opbrengs van kapitaal wat belê of uitgeleen is. Laastens, vind ons dat die betekenis wat aan xxxxx xxxxxxx word ook die opbrengs van belegde geld (Verklarende Afrikaanse Woordeboek, 2010:995) insluit.
Black’s Law Dictionary (2007:829) definieer rente as “The compensation fixed by agreement or allowed by law for the use or detention of money, or for the loss of money by the one who is entitled to its use, especially the amount owed to a lender in return for the uses of borrowed money – Also termed finance charge”. Dit blyk dus uit Black’s Law Dictionary dat rente se woordeboekbetekenis ook finansieringskoste insluit.
2.3.1.2. Regsuitspraak rakende die betekenis van rente
Die betekenis van die woord rente wat deur die Suid-Afrikaanse xxxx uitgelê is, xxxxxxx gesag aan die betekenis van die woord. In CIR v Lever Brothers & Unilever 1946 AD 441, 14 SATC 1 het Xxxxxxxxxx XX op bladsy 9 die xxxxxxxx gemaak dat die voorsiening van kapitaal die bron is van die rente xxxx ontvang deur die uitlener. In sy uitspraak beslis xx xxxx volg:
“In the case of a loan of money the lender gives the money to the borrower, who in return incurs an obligation to repay the same amount of money at some future time and if the loan is one which bears interest, he also incurs an obligation to pay that interest. Though I use the words ‘gives the money’ this must not be taken literally as the usual way of making a loan. As a rule the lender gives credit to the borrower or transfers to him certain rights of obtaining credit which had previously belonged to the lender, and this supply of credit is the service which the lender performs for the borrower, in return for which the borrower pays him interest. Consequently this provision of credit is the originating cause or source of the interest received by the lender.”
In CIR v Xxxxxxxx Xxxxxx Properties (Pty) Ltd 1994 2 SA 147 (A), 56 SATC 47 het Xxxxxxxx XXX goedkeurend xxxxxx xx die xxxx CIR v Allied Building Society 1963 4 SA 1(A), 25 SATC 343 wat weer goedkeurend xxxxxx het xx Xxxxxx v Scottish North America Trust Ltd 1912 AC 118 (“Farmer”). Op bladsy 127 xxx Xxxxxx het die regter bevind dat rente die betaling is vir die gebruik van gelde deur die xxxxx. Die regter het xxxx volg beslis:
“The interest is, in truth, money paid for the use or hire of an instrument of their trade, as much as rent paid for their office or the hire paid for a typewriting machine. It is an outgoing by means of which the company procures the use of the thing by which it make its profit, and, like any similar outgoing should be deducted from the receipts as to ascertain the taxable profits and gains which the company earns.”
Xxxxxxxx (2011:V-3) haal goedkeurend vir Xxxxxxx v SW Bested (Surveyor of Taxes) 7 TC 20 op bladsy 33 van die hofsaak aan waar die regter rente verder omskryf het as:
“consideration paid for the use of money or as the creditor’s share of the profit which the borrower or debtor is presumed to make from the use of the money.”
Xxxxxxxx (2011:V-3) haal ook in sy algemene beskrywing van die aard van rente Xxxxxxxx’x Laws of England 4ed vol 32 paragraaf 106 aan, wat rente omskryf as die “vergoeding of kompensasie vir die gebruik of behoud deur een persoon van ʼn bedrag geld wat aan iemand anders behoort, of geskuld word” (eie vertaling). Die belastinghof het in ITC 1485 (1990) 52 SATC 337 (T) beslis dat dit ook gestel kan word dat rente die uitgawe is om die uitlener te vergoed vir die tydperk wat die geld aan ʼn ander party geleen word (eie vertaling).
Ter opsomming van die xxxx xx beslissings blyk dit dat die betekenis wat deur hul geheg word aan die woord rente die vergoeding is aan die uitlener vir die gebruik van sy geld deur die xxxxx. Dit kan gesien word as betaling vir ʼn verskeidenheid van redes, hetsy vir die verskaffing van krediet, of die gebruik van die uitlener se kapitaal of selfs as xxxx van die wins van die xxxxx vir die gebruik van die uitlener se kapitaal.
Daar word aan die hand gedoen dat rente die betaling is wat die uitlener ontvang as vergoeding vir die tydperk wat hy nie oor sy eie kapitaal beskik het nie. Die siening word ondersteun deur die volgende xxxxxxxx xxxx Xxxxxxxx (2011:V-2):
“Such compensation may be payable either because of the fact that the borrower was entitled to use the lender’s money for a certain period or because of the fact that a certain amount was not paid on due date by the borrower (so-called xxxx interest).”
Ter samevatting kan rente dus beskryf word as die betaling van vergoeding vir die gebruik van geld wat nie aan die xxxxx behoort nie, maar wel aan die uitlener. Daar bestaan dus geen twyfel met betrekking tot die betekenis van die woord rente nie. Daar word aan die hand gedoen dat daar ʼn xxxx betekenis geheg kan word aan die woord rente as wat die woordeboekbetekenis daarvan is weens die verdere omskrywing van die betekenis daarvan deur die Suid-Afrikaanse xxxx.
2.3.2 Finansieringskostes
2.3.2.1 Woordeboekbetekenis van finansieringskostes
Volgens Die Woordeboek van Regs en Handelsterme (1992:51) word finansier omskryf as die voorsiening, verkryging, beheer van finansies. Black’s Law Dictionary (2007:662) definieer finansiering as xx xxxxxx te verkry of te voorsien. Black’s Law Dictionary (2002:663) dui aan dat finansiering ook die daad of proses is xx xxxxxx te verkry (“act or process of raising or proving funds”). The South African Concise Oxford Dictionary (2002:430) omskryf weer finansiering as die geldelike ondersteuning van ʼn onderneming (“monetary support of an enterprise”). Die Verklarende Handwoordeboek van die Afrikaanse Taal (2000:224) omskryf finansier as geld verskaf of verkry. Die Verklarende Afrikaanse Woordeboek (2010:265) omskryf finansiering as die verskaffing van geld.
Dit blyk uit die bogenoemde dat die gewone woordeboekbetekenis van die woord finansieringskostes xxxxxx xx die xxxxx xx geld te verkry, asook die xxxxx xx xxxxxx xx voorsien. Leningskommissie is die koste vir die verkryging van lenings en vervolgens word daar aan die hand gedoen dat dit binne die gewone woordeboekbetekenis van finansieringskostes val.
Die vraagstuk of finansieringskoste naby verwant is aan rente moet bepaal word om tot ʼn gevolgtrekking te kan kom of leningskommissie binne die omskrywing rente en verwante finansieringskoste val. Die betekenis van die woord verwant word voorts bespreek om tot die bogenoemde gevolgtrekking te kan kom.
2.3.3 Verwant
Die term xxxxx xxx ook as finansieringskostes gesien kan word (Black’s Law Dictionary, 2007:829). Rente en leningskommissie kan dus gesien word as finansieringskoste. Die belangrike kwessie is dus of die leningskommissie wel gesien kan word as verwant aan rente. Die xxxx dat beide finansieringskostes is, beteken egter nie noodwendig dat die twee verskillende finansieringskostes aan mekaar verwant is nie. Xxxx xxx gekyk moet word na die woordeboekbetekenis van die woord verwant om te verstaan of daar ʼn oorsaaklike verband tussen die twee begrippe is.
Die Woordeboek van Xxxx en Handelsterme (1992:177) omskryf die begrip “verwant” as van dieselfde soort, aard of waartussen ʼn verband bestaan. Verwant word in die Oxford Dictionary of English (2005:1486) gedefinieer as om aan dieselfde groep of tipe te behoort, verbind is aan die gespesifiseerde item of proses, veral oorsaaklik (“belonging to the same group or type, connected; associated with the specified item or process, especially causally”). ʼn Verdere betekenis van die woord verwant kan gevind word in die The South African Concise Dictionary (2002:986) wat dit omskryf as die vestiging van ʼn oorsaaklike verbintenis tussen (“establish a causal connection between”). Die Verklarende Hand- woordeboek van die Afrikaanse Taal (2000:1284) definieer verwant as wat ooreenskomste toon; ooreenkomende; soortgelyk terwyl die Verklarende Afrikaanse Woordeboek (2010:1444) daarna xxxxxx as items wat ooreenkomste toon, van dieselfde soort is.
Die algemene eienskap van die woord verwant xxxx gevind in die woordeboekbetekenis daarvan, is dat dit ooreenkomstig moet wees aan iets, of altans soortgelyk aan iets is. Daar bestaan voorts ook ooreenkomste tussen die twee terme wat verwant aan mekaar is.
Daar word derhalwe aan die hand gedoen dat die term rente en leningskommissie nie net beide finansieringskostes is nie, maar ook dat die terme verwant aan mekaar is. In beide gevalle word kostes aangegaan as gevolg van die gemeenskaplike verkryging van die xxxxxx xxxx die xxxxx. Indien die lener nie die lening verkry het nie, sou nóg leningskommissie, nóg rente betaalbaar gewees het. Dus is daar ʼn oorsaaklike verband tussen rente en leningskommissie in terme van hul verwantskap met mekaar. Na aanleiding hiervan word daar aan die hand gedoen dat leningskommissie ingesluit kan word by die definisie van rente en verwante finansieringskostes. Die beslissings van die Suid-Afrikaanse xxxx rakende die term verwante finansieringskoste bied verdere gesag rakende die belastinghantering daarvan.
2.4 Regspraak rakende die term verwante finansieringskoste
Verdere gesag vir die insluiting van leningskommissie by verwante finansieringskostes word gevind in SA Custodial. Die belastingpligtige was verantwoordelik vir die oprigting van tronkfasiliteite in Suid-Afrika. In terme van die kontrak met die Departement van Korrektiewe Dienste, xxxx die belastingpligtige ʼn tronk in die Louis Trichardt-omgewing ontwerp, oprig en vir ʼn tydperk van 25 jaar bestuur. Die belastingpligtige xxxx, as xxxx van die bepalings van die kontrak, finansiering bekom. Die belastingpligtige het lenings by verskeie banke aangegaan om die nodige finansiering van R384 miljoen te bekom.
Die belastingpligtige xxxx verskeie fooie betaal aan die banke, onder andere waarborgfooie, bekendstellingsfooie, finansiële adviesfooie, margefooie (“margin fees”) asook verbintenisfooie (“commitment fee”), administratiewe- en regskostes. Die kostes is aangegaan tydens die verkryging en sluiting van die lenings om die nodige finansiering te bekom. Daar kan aan die hand gedoen word dat die kostes kollektief leningskommissie is, uitsluitend die regskostes aangegaan. Xxxxxxxx (2011) xxxxxx ook na hierdie kostes as leningskommissie alhoewel hy egter die xxxx dat regskostes deur die hof bepaal is om van dieselfde aard as finansiële adviesfooie xx xxxx, bevraagteken.
Die belastingpligtige het bogenoemde kostes afgetrek vir belastingdoeleindes waarop die Kommissaris, op sy beurt, die aftrekking geweier het. Die belastingpligtige het suksesvol by die belastinghof geappelleer (ITC 1845 73 SATC 80). Die belastinghof het bevind dat al die gemelde uitgawes, insluitende die aftrekbaarheid van die leningskommissie, wel aftrekbaar was. Die Kommissaris was ontevrede met die beslissing en die xxxx is xxxxxx xx die xxxxxxxx. Die xxxxxxxx is toe versoek om te beslis oor die aftrekbaarheid van die items, insluitende die aftrekbaarheid van die leningskommissie, xxxx beslis in ITC 1845.
Die belastingpligtige het tydens die SA Custodial-xxxx in die appèlhof aangevoer dat om die nodige fondse te verkry om aan die kontrakvoorwaardes te kan voldoen en dus aansoek te kan doen vir die kontrak, hy leningskommissie xxxx aangaan. Die belastingpligtige was van mening dat hierdie kostes afgetrek kon word onder artikel 11(bA) omrede die kostes ingelees kon word as verwante finansieringskoste. Artikel 11(bA) het die volgende bepaal:
“enige rente (met inbegrip van verwante finansieringskoste) wat nie andersins as ’n aftrekking ingevolge hierdie Wet toelaatbaar is nie, wat werklik deur die belastingpligtige aangegaan is op ’n lening, voorskot of krediet deur hom aangewend by die verkryging, installasie, oprigting of konstruksie van enige masjinerie, installasie of gebou, of verbeterings aan ’n gebou, wat deur hom gebruik gaan word vir die doeleindes van sy bedryf, en wat aldus aangegaan is ten opsigte van ’n tydperk vóór die ingebruikneming van bedoelde masjinerie, installasie, gebou of verbeterings vir die doeleindes van die belastingpligtige se bedryf, bedoelde aftrekking toegelaat te word in die jaar van aanslag waarin bedoelde masjinerie, installasie, gebou of verbeterings vir genoemde doeleindes in gebruik geneem word.”
Xxxxxxx J het bevind dat die rente, xxxx xxxx die belastingpligtige opgeloop, aftrekbaar was in terme van artikel 11(bA) van die Wet omrede dit werklik deur die belastingpligtige aangegaan is t.o.v. ʼn lening vir die finansiering en oprigting van die tronk. Die regter het verder beslis dat die leningskommissie en regskostes ook ingevolge artikel 11(bA) aftrekbaar was omrede die nabye verbintenis daarvan met die verkryging van xxxxxxx en die bevordering van die belastingpligtige se projek. Voorts kwalifiseer hierdie leningskommissie kostes as “verwante finansieringskostes”. Dit was ten spyte van die xxxx dat ʼn kapitale bate in die vorm van ʼn tronk opgerig is. Xxxxxxxx (2011) het sy misnoeë uitgespreek met die xxxx dat die appèlhof nie die beginsels, xxxx xxxx die belastinghowe uitgeengesit, oorweeg het in die bereiking van die beslissing nie. Die beginsels, xxxx vervat deur die belastinghowe, meen dat wanneer die inkomstebelastinghantering van leningskommissie oorweeg word, daar na die aard van die lening wat toegestaan is met betrekking tot die leningskommissie gekyk moet word en daar bepaal moet word of die lening van ʼn vaste kapitale aard of ʼn bedryfskapitale aard is. In die SA Custodial-xxxx het die appèlhof nie die belastinghof se beginsels oorweeg nie, deurdat die beslissing slegs gemaak is op grond van die xxxx dat die kostes aftrekbaar is in terme van artikel 11(bA) omrede dit verwant is aan die verkryging van lenings.
Die appèlhof het dus ʼn direkte verband geskep tussen leningskommissie as finansieringskoste en rente in die SA Custodial-xxxx deurdat daar gevind is dat die leningskommissie aangegaan nou verbind is aan die verkryging van lenings wat rente dra. Die beginsel van wetsuitleg genaamd stare decisis, bepaal dat regspresedent geskep word deurdat xxxx gebind word deur besluite van ʼn hoër hof of ʼn volbank-hof op dieselfde vlak, en dat die hof sy eie vorige beslissings moet volg. Xxxxxxx XX het tot die volgende gevolgtrekking gekom in Xxxxx Consolidated Industries Ltd v CIR 1997 (3) SA 654 (SCA), 2 All SA 195 (A) (“Xxxxx Consolidated”):
“However, I should state again, that for good reason this court is reluctant to depart from its own decisions... and that once the meaning of the words of a section in an Act of Parliament have been authoritatively determined by this court, that meaning must be given to them, even by this court, unless it is clear to it that it has erred... Particularly it is important to observe stare decisis when a decision has been acted on for a number of years in such a manner that rights have grown up under it... For 45 years businessmen and the revenue have been ordering their affairs that the SA Bazaars case laid down the law. There has been no material change in the context in which the
rule in that case operates, so that this would have been a case in which this court would have been especially slow to depart from its earlier decision.”
Die appèlhof het dus ʼn regspresedent geskep in sy beslissing in die SA Custodial-xxxx deurdat leningskommissie, wat naby verwant aan die verkryging van lenings is en die bevordering van die belastingpligtige se bedryf, kwalifiseer as rente en verwante finansieringskostes. Dis is belangrik in terme van hierdie studie xx xxxxxx te neem dat die xxxx beslis is in terme van artikel 11(bA) wat egter sedertdien geskrap is uit die Wet. Die enigste ander bepaling in die Wet wat xxxxxx xx verwante finansieringskostes is artikel 24J. Die volgende vraagstuk is dus of die betekenis wat gegee is aan verwante finansieringskoste onder artikel 11(bA) in die SA Custodial-xxxx ook geïnterpreteer kan word as die verwante finansieringskoste xxxx aangedui in artikel 24J.
In terme van die interpretasie van wetsuitleg, word daar aangevoer dat as ʼn sekere betekenis aan ʼn sekere stel woorde gegee word, dieselfde betekenis ook daaraan toegeskryf kan word in ander artikels. Kellaway (1995:74) stel dit dat as die Wetgewer dieselfde woord in dieselfde wet gebruik, moet dit dieselfde betekenis dra. Xxxxx XX het in Minister of the Interior v Machadodorp Investments (Pty) Ltd 1957 (2) SA 395 (A), 2 All SA 355 (A) op bladsy 404 van die hofsaak xxxx volg beslis:
“... it may reasonably be supposed that out of a proper concern for the intelligibility of its language, it would intend the word to be understood, where no clear indication to the contrary is given, in the same sense throughout the enactment.”
Daar kan dus aan die hand gedoen word dat die term rente en verwante finansieringskoste dieselfde betekenis gegee moet word in terme van artikel 24J as wat daaraan toegeken is in terme van artikel 11(bA). Xxxxxxxx (1995,74) bevestig die bogenoemde wetsuitlegbeginsel deur xx xxxxxx na die xxxx dat Suid-Afrikaanse xxxx die betekenis van ʼn woord in ʼn wet dieselfde betekenis op ʼn ander plek in die wet xxx xxx. Daar word egter ook aangevoer dat indien dit duidelik is dat die bedoeling van die Wetgewer met betrekking tot die bedoeling van die woord anders is of dat die woord ʼn nouer of ʼn xxxx betekenis het, xxx moet die bedoeling daarvan gegee word xxxx wat die Wetgewer beoog het. Ondersteuning hiervoor word gevind in SIR v Xxxxxx Vine 1968 (2) SA 138 (A), 2 All SA 31 (A) waar die siening van die xxxx xxxx Xxxxxxxx (2001:62) beaam dat die gebruik van dieselfde woorde deur die Wetgewer in dieselfde wet se betekenis ook
moet ooreenstem. Indien dit egter blyk uit die wet dat dit nie die geval is nie, moet die betrokke wetgewing deur die xxxx uitgelê word (Willemse, 2011:121).
2.5 Kan leningskommissie beskou word as verwante finansieringskostes xxxx omskryf in artikel 11(bA) en artikel 24J.
Met die omskrywings van leningskommissie en verwante finansieringskostes wat in die vorige afdelings bespreek is, word daar vervolgens ondersoek ingestel oor of leningskommissie as verwante finansieringskoste beskou kan word. Indien leningskommissie nagenoeg verwant is aan rente, behoort dit na alle waarskynlikheid as verwante finansieringskostes beskou te kan word. Indien nie, bestaan die moontlikheid dat leningskommissie nie ingevolge artikels 11(bA) en 24J aftrekbaar xxx xxxx nie.
Xx Xxxxx (1987:11) is van mening dat daar ʼn besondere nabye verwantskap bestaan tussen rente en leningskommissie. Hy gaan verder deur daarna xx xxxxxx dat beide rente en leningskommissie xxxx is van die xxxxx xx geld xx xxxx. Die xxxx dat leningskommissie direk verwant is aan die bedrag en termyn van die lening is volgens Xx Xxxxx ook ʼn bewys dat leningskommissie se belastinghantering moet ooreenstem met die belastinghantering van rente op die spesifieke transaksie. Xx Xxxxx is verder ook van mening dat selfs in gevalle waar die leningskommissie se terme van die van rente verskil, en dit eenmalig betaal word, dit op dieselfde xxxxxx as rente hanteer moet word. Xx Xxxxxxxx (2001:42) is van mening dat verwante finansieringskostes die term leningskommissie insluit in die xxxxx rente en verwante finansieringskostes xxxx gevind in artikel 24J.
Xxxxxxxx (2011:M-2) huldig ook die siening dat rente en leningskommissie waarskynlik dieselfde hanteer moet word deur goedkeurend regter Xxxxxxxxx XX se beslissing in CIR v Genn & Co (Proprietary) Limited 1955 (3) SA 293 (A), 20 SATC 113 (“Genn Co”) op bladsy 119 aan te haal en xxxx volg te interpreteer:
“It was not possible to differentiate between the interest on the loans and commissions (raising fees): in effect they formed one consideration which the company had to pay for the use of the money for the period of the loan, and the principles to be followed were equally applicable to both (at 119).”
Daar word dus aan die hand gedoen dat rente en leningskommissie dieselfde hanteer moet word weens die xxxx dat dit ʼn enkele betaling is vir die gebruik van die geld oor die termyn van die xxxxxx xxxx die xxxxx. Xx Xxxxx & Xxxxxxxx (2014) in Silke on South African Income Tax by paragraaf 8.90, se siening rakende leningskommissie is dat die term
verwante finansieringskostes waarskynlik na leningskommissie t.o.v. ʼn xxxxxx xxxxx die konteks van artikel 11(bA) aangegaan, xxxxxx. Xx Xxxxx & Xxxxxxxx (2014) beklemtoon ook dat sedert die skrapping van artikel 11(bA), hierdie finansieringskostes nou in terme van artikel 24J aftrekbaar behoort xx xxxx.
In teenstelling met die sienings xxxx hierbo genoem, is Xxxxxxxx (1997:644) van mening dat leningskommissie nie rente is nie, alhoewel hy nie aandui of leningskommissie nie moontlik verwante finansieringskoste kan wees of nie. In sy bespreking rakende die moontlike kapitaal hantering van rente (die bespreking het geskied voor die inwerkingtreding van artikel 24J wat nie ʼn inkomstevereiste bevat nie) het hy die volgende xxxxxxxx gemaak het:
“Rent and interest are examples par excellence of the ‘fruit’ (revenue) as opposed to the tree (‘capital’), seen from the point of view of both incomings and outgoings. It is possible that the payment of ‘raising fee’ could in some situations be of a capital nature, but a raising fee, in my opinion, is qualitatively different from interest. It is usually levied as a percentage of the amount borrowed, without reference to the period of the loan.”
Daar kan aan die hand xxx Xxxxxxxx xx xxxxxxxx hierbo gedoen word dat rente en huurinkomste inkomste van aard is en nie kapitaal van aard is nie. Voorts is leningskommissie in wese anders as rente.
Xxxxxx et al., (2013) ondersteun die siening dat leningskommissie nie finansieringskoste is nie, en voorts ook nie verwante finansieringskoste binne die omskrywing van artikel 11(bA) is nie. Die gevolgtrekking deur Xxxxxx et al., (2013), rakende die inkomstebelastinghantering van leningskommissie, word gebaseer op die volgende feitestel:
• Leningskommissie is ʼn koste van kapitaal, terwyl rente ʼn betaling vir die gebruik van kapitaal is;
• Leningskommissie is ʼn eenmalige betaling waar rente gewoonlik ʼn herhalende
betaling is;
• Rente word bereken met verwysing na tyd, terwyl leningskommissie gewoonlik nie verbonde aan tyd is nie;
• Voorproduksie-rente is nie ʼn uitgawe van ʼn kapitale aard nie vanweë sy herhalende natuur.
In ooreenstemming met die siening xxx Xxxxxx et al., (2013), was daar ʼn beskrywing van leningskommissie in die Wet, xxxx gevind in die onlangs geskrapte artikel 24F. Artikel 24F is geskrap in terme van artikel 67 van Wet No. 31 van 2013: Wysigingswet op Belastingwette (2013:119). Artikel 24F(1) het, onder die definisie van produksiekoste (e) xxxx volg gelees:
“interest, finance charges and raising fees incurred for the purposes of or in connection with the production of the film;”
Dus het die Wetgewer ʼn duidelike onderskeid getref tussen die terme rente, finansieringskoste en leningskommissie. Die Wetgewer se bedoeling kan in die huidige omstandighede aan die hand van die wetsuitlegreël, genaamd toutologie, beoordeel word. Toutologie word beskryf as die onnodige herhaling van iets wat reeds gesê is (Verklarende Afrikaanse Woordeboek, 2010:1331). Die aanname word gemaak dat geen woord onnodig is en dat verskillende woorde nie vir dieselfde konsep deur die Wetgewer gebruik word nie. Xxxxxxx XX het in Moodley v Umzinto North Town Board 1998 (2) SA 188 (SCA), 2 All SA (A) op bladsy 63 van die hofsaak die volgende gesê:
“The lawmaker cannot be presumed to use different words to convey the same idea simply for the purposes of literary variety. A change in the language prima facie indicates a change in intention, especially where the change occurs in immediately successive sections within the same ordinance.”
Daar kan dus aangevoer word dat die Wetgewer ʼn duidelike onderskeid tussen leningskommissie en finansieringskostes (Zulman et al., 2013) tref. Xxxxxx et al., (2013) gaan verder deur by te voeg dat indien die Wetgewer die leningskommissie as finansieringskostes gesien het, sou dit nie noodsaaklik gewees het om beide finansieringskostes en leningskommissie in artikel 24F te gebruik nie. Daar bestaan dus uiteenlopende sienings rakende die belastinghantering van leningskommissie tussen belastingkommentare. Daar bestaan egter geen omskrywing vir die term verwante finansieringskoste in die Wet nie.
Xxxxx en Stretch (2014) is van mening dat die gewone woordeboekbetekenis aan ʼn woord toegeken moet word indien die Wet nie hierdie woord of xxxxx omskryf nie. Daar word aangevoer dat, xx xxxxxx artikel 24F na rente, finansieringskostes en leningskommissie, dit nie die belastinghantering daarvan bepaal nie. Daar bestaan ʼn duidelike onderskeid in
die konstruksie van die twee artikels. In terme van artikel 11(bA) en 24J xxxxxx die rente spesifiek na sekere finansieringskostes en sluit dit nie, xxxx artikel 24F, finansieringskostes en leningskommissie uit die definisie nie. Die Wetgewer sluit ook die woorde diskonto en premie by die definisie van rente in vir die doeleindes van artikel 24J. Deurdat die Wetgewer spesifiek na hierdie tipes kostes xxxxxx in die definisie van rente, wat nie normaalweg onder die betekenis van rente te vinde xxx xxxx nie, kan daar dus aangevoer word dat daar na die wye betekenis van rente gekyk moet word wat die insluiting van leningskommissie dus regverdig. Die Explanatory Memorandum on the Income Tax Bill (1995:11) stel dit duidelik dat rente se omskrywing nie alomvattend is nie. Xxxx xxx dus bepaal moet word of die gewone woordeboekbetekenis van die onderskeie woorde die insluiting van leningskommissie by die term verwante finansieringskostes regverdig.
2.6 Samevatting en gevolgtrekking
Daar word aangevoer dat die verwysing na verwante finansieringskoste in die Wet xx x xxxx betekenis as die nouer woordeboek en gemene reg betekenis van die woord rente xxxxxx. Die vraagstuk ontstaan dus oor of leningskommissie binne die omvang van die betekenis van xxxxx xxx. Die gebruik van die woord verwant deur die Wetgewer impliseer dat nie alle finansieringskostes ingesluit kan word by die definisie van rente xxxx gevind in artikel 24J nie. Vir finansieringskostes xx xxxx xx xxxx van die gedefinieerde term van rente, moet dit verwant wees aan die rente van die betrokke transaksie. Dieselfde beginsel is ook van toepassing op artikel 11(bA) waar die bewoording van die bepaling ook xxxxxx xx verwante finansieringskoste. Uit die bogenoemde ondersoek van verskeie hofbeslissings, sowel as gemene reg beginsels en woordeboek betekenisse van die woorde leningskommissie, rente, verwant en finansieringskoste asook die term rente en verwante finansieringskostes, blyk dit dat leningskommissie ingesluit kan word by die term rente en verwante finansieringskostes.
Verder blyk dit ook uit die regsbeginsel stare decisis en die hofuitspraak in die SA Custodial-xxxx dat die term leningskommissie ingesluit kan word by die definisie van rente xxxx gevind in artikel 24J. Dit is vanweë die xxxx dat die leningskommissie finansieringskostes is wat na genoeg verwant is aan die rente en dus aan die omskrywing voldoen, asook die xxxx dat die hof beslis het dat leningskommissie aangegaan verwante finansieringskoste, xxxx gevind in artikel 11(bA), en dus ook van toepassing op artikel 24J is.
Die vraagstuk oor of leningskommissie ingevolge artikel 24J aftrekbaar is, moet bepaal word met betrekking tot die vereistes van artikel 24J. Hierdie vereistes xxx in hoofstuk 3 van die studie bespreek word.
Hoofstuk 3: ʼn Kritiese evaluering van die wisselwerking tussen artikel 11(bA) en artikel 11A in samewerking met artikel 24J
3.1 Inleiding
Hoofstuk 2 het kortliks sekere tipes leningskommissie wat in die finansiële markte aangetref word, sowel as hul aard, bespreek. Die studie se fokus het toe verskuif na die betekenis van die term rente en verwante finansieringskostes sowel as gesag van die xxxx rondom die hantering van die term rente en verwante finansieringskostes. Die vraag is gestel of leningskommissie ingelees kan word binne die omskrywing van rente en verwante finansieringskostes. Daar is in hoofstuk 2 bevind dat leningskommissie ingelees kan word onder die term verwante finansieringskostes en dus moontlik onder artikel 24J en die geskrapte artikel 11(bA) afgetrek kan word, mits dit aan al die vereistes van hierdie spesifieke bepalings voldoen.
ʼn Breë oorsig van die waarskynlike bepalings in die Wet wat die aftrekbaarheid van leningskommissie kan bepaal, xxx in hoofstuk 3 bespreek word. Die bespreking xxx hoofsaaklik fokus op die spesifieke bepalings in die Wet wat die aftrekbaarheid van leningskommissie reguleer, naamlik artikel 24J en die onlangs geskrapte artikel 11(bA). Dit word gedoen vanweë die verwysing in beide hierdie bepalings na die terme rente en verwante finansieringskoste. Die oorhoofse xxxxxxx van artikel 11(bA) en artikel 24J, wat die aftrekbaarheid van rente en verwante finansieringskostes bevat, xxx vervolgens in meer diepte in die hoofstuk bestudeer word. Die hoofstuk xxx ook artikel 11A bestudeer wat xxxxxx xx die aftrekbaarheid van uitgawes en verliese aangegaan voor die betrokke bedryf in aanvang geneem het.
Xxxx xxx ook verder ondersoek ingestel word na die wisselwerking tussen artikel 11(bA) en artikel 11A asook die wisselwerking tussen artikel 11(bA) in samewerking met artikel 24J. In terme van artikel 11(bA) word ʼn aftrekking toegestaan wanneer die bate in gebruik geneem word, terwyl artikel 11A ʼn aftrekking toestaan wanneer die belastingpligtige ʼn bedryf begin beoefen. Beide artikel 11(bA) en artikel 24J bevat aftrekkings vir rente en verwante finansieringskostes.
Die hoofstuk xxx xxxxxx ook xxxx lê op die wisselwerking tussen artikels 11A, 11(bA) en 24J met die relevante artikels wat die waarde van die aftrekking in terme van eersgenoemde artikels moontlik kan beperk. Artikel 23M en 23N xxx bestudeer word, wat onderskeidelik rente-aftrekkings beperk ten opsigte van artikel 24J-rente betaal aan
persone wat nie aan belasting onderworpe is nie sowel as rente aangegaan tydens reorganisasie- en verkrygingstransaksies. Artikel 23H xxx ook bestudeer word wat in sekere gevalle die toelaatbare aftrekking van vooruitbetaalde uitgawes beperk. Hierdie artikel is slegs van toepassing op artikel 11A en is nie van krag op artikel 11(bA) en artikel 24J nie. Die laaste aftrekking wat moontlik die artikels 11A-, 11(bA)- en 24J-aftrekkings kan beperk, is artikel 23(g). Artikel 23(g) bevat die sogenaamde negatiewe gedeelte van die algemene aftrekkingsformule en bepaal dat uitgawes wat nie geheel en al of gedeeltelik vir bedryfsdoeleindes bestee of uitgegee is nie, nie aftrekbaar vir inkomstebelastingdoeleindes is nie. Die xxxxxx xxx oorsigtelik die wisselwerking tussen artikel 23(g) en 11A, 11(bA) en 24J bespreek in terme van leningskommissie aangegaan.
Die hoofstuk xxx ook kortliks fokus op die nut van artikel 11(bA) in die Wet. ʼn Tersaaklike bespreking xxx geskied rakende of die belastingpligtige die aftrekking vir die tipe rente wat xx xxxxx artikel 11(bA) kon aftrek, onder enige ander bepaling in die Wet kon aftrek.
Laastens xxx xxxx kortliks ʼn bespreking geskied rondom of daar ʼn bedryf beoefen word by die uitbreiding van ʼn bestaande bedryf deur die belastingpligtige. Die bepaling van wanneer die bedryf begin beoefen word is van kritieke belang vir die studie. Dit reguleer die bepaling van die tydstip waarop leningskommissie aftrekbaar is. Die bespreking rondom die inkomstebelastinghantering van leningskommissie, wat aangegaan is om ʼn bestaande bedryf uit te xxxx, xxx in hoofstuk 5 geskied.
3.2 Bepalings aangaande leningskommissie
Leningskommissie se woordeboekdefinisie, xxxx bespreek in hoofstuk 1, is die gelde wat betaalbaar is vir die sluiting en verkryging van ʼn lening. Xxxxxx xxxxxx, dit is die xxxxx xx die xxxxxx xx verkry.
Die Wet bevat geen spesifieke aftrekkingsbepaling wat die bewoording leningskommissie bevat nie. Die aftrekbaarheid van leningskommissie vir inkomstebelastingdoeleindes xxx eerstens aan die hand van enige ander spesifieke bepalings in die Wet, waarvolgens dit afgetrek kan word, getoets word. Indien daar geen spesifieke bepalings is waarvolgens leningskommissie se aftrekbaarheid bepaal kan word nie, xxx xxxx bepaal moet word of dit aftrekbaar is in terme van die algemene aftrekkingsformule xxxx gevind in artikel 11(a). Die aftrekbaarheid van leningskommissie in terme van artikel 11(a) is egter onderhewig aan die beperkende voorwaardes xxxx vervat in artikels 23(g) en 23H. Xxxx xxx dus
noukeurig gekyk word om te bepaal of hierdie laasgenoemde twee artikels ʼn uitwerking xxx hê op leningskommissie se moontlike artikel 11(a)-aftrekbaarheid.
Die bogenoemde beginsel dat ʼn spesifieke bepaling voorrang geniet bo ʼn algemene bepaling is ook in ooreenstemming met die regsbeginsel generalia specialibus non derogant. Xxxxxxxxxx (2008:3-14) huldig die siening dat dié regsbeginsel beteken dat die xxxxxxx van ʼn algemene artikel nie bo die xxxxxxx van ʼn spesifieke artikel kan geskied nie. Hierdie regsbeginsel word bevestig deur die Suid-Afrikaanse howe in regter Xxxxxx XX se uitspraak in X x Xxxxxxx-Xxxxxxx 1971 (4) SA 333 (T), 4 All SA 391 (T) op bladsy 395 van die xxxx:
“In my opinion, furthermore, the maxim, generalia specialibus non derogant, applies in the interpretation of the sections under consideration. This principle of construction is discussed at p 000 xx Xxxxx, Die Uitleg van Wette, supra, where the learned author quotes the following passage from R v Gwantshu, 1931 EDL 29 at p 31:
“When the Legislature has given attention to a separate subject and made provision for it the presumption is that a subsequent general enactment is not intended to interfere with the special provision, unless it manifests that intention very clearly. Each enactment must be construed in that respect according to its own subject-matter and its own terms. Where general words in a later Act are capable of reasonable and sensible application without extending them to subjects specially dealt with by earlier legislation, that earlier and special legislation is not to be held indirectly . . ., altered . . ., merely by force of such general words, without any indication of a particular intention to do so.”
Dit blyk dat daar dus eers gekyk moet word na spesifieke bepalings in die Wet rakende leningskommissie voordat ʼn studie gedoen kan word rakende leningskommissie se aftrekbaarheid in terme van artikel 11(a). Die Wet bevat verder ook ʼn bepaling wat voorkom dat ʼn item dubbel afgetrek word. Hierdie bepaling word vervat in artikel 23B(3). In terme van hierdie bepaling xxx die leningskommissie slegs aftrekbaar wees in terme van artikel 11(a), indien dit nie onder enige van die spesifieke bepalings in die Wet afgetrek kan word nie. Die bepaling lees xxxx volg:
“23B Verbod op dubbele aftrekkings
(3) Geen aftrekking word ingevolge artikel 11(a) toegestaan nie ten opsigte van enige onkoste of verlies van ʼn soort ten opsigte waarvan ʼn aftrekking of vermindering ingevolge ʼn ander bepaling van hierdie Wet toegestaan mag word, ondanks dat –
(a) bedoelde ander bepaling ʼn beperking op die bedrag van bedoelde aftrekking of vermindering plaas; of
(b) daardie aftrekking of vermindering ingevolge daardie ander bepaling in ʼn ander jaar van aanslag toegestaan mag wees.”
Indien leningskommissie onder ʼn spesifieke bepaling aftrekbaar is, kan dit nie ook in terme van artikel 11(a) afgetrek word vir inkomstebelastingdoeleindes nie. Leningskommissie is hoofsaaklik verbonde aan lenings wat toegestaan word, hetsy as ʼn persentasie van die leningsbedrag of ʼn vaste, berekende bedrag. Die mening van Xx Xxxxx (1987:11) is dat leningskommissie niks anders as rente is nie en dus dieselfde vir inkomstebelasting hanteer moet word as rente. Xx Xxxxx & Xxxxxxxx (2014) in Silke on South African Income Tax paragraaf 8.90 is verder ook van mening dat leningskommissie ingesluit moet word in die definisie van verwante finansieringskostes. Die terme rente en verwante finansieringskostes word aangetref in die Wet in artikel 24J. Die relevante dele van hierdie definisie van rente is xxxx volg:
“Rente ook die
(a) bruto bedrag van enige rente of verwante finansieringskoste, diskonto of premie betaalbaar of ontvangbaar ingevolge of ten opsigte van ʼn finansiële reëling”
Xxxx xxx dus bepaal moet word of leningskommissie aftrekbaar is in terme van die spesifieke bepalings aangaande rente en verwante finansieringskostes, xxxx gevind in artikel 24J. Indien leningskommissie nie aftrekbaar is in terme van die spesifieke bepalings aangaande rente en verwante finansieringskoste nie, sal die aftrekbaarheid daarvan getoets word aan die hand van die algemene aftrekkingsformule xxxx gevind in artikel 11(a), gelees in samewerking met artikels 23(g) en 23H.
Rente word spesifiek in artikel 24J gedefinieer as onder andere rente of verwante finansieringskoste xxxx wat ook te vinde was in die nou geskrapte artikel 11(bA) waar daar xxxxxx is na enige rente (insluitend verwante finansieringskoste). Die verwysing in beide bepalings na verwante finansieringskoste impliseer dat daar ʼn wye verskeidenheid kostes moontlik ingesluit kan word by die bepaling van rente xxxx gevind in artikel 24J. In hoofstuk 2 is daar bevind dat leningskommissie binne die omvang van rente en verwante finansieringskoste val, xxxx gevind in artikel 24J en die onlangs geskrapte artikel 11(bA). Beide artikels 24J en 11(bA) het verdere vereistes waaraan voldoen moet word voordat rente en verwante finansieringskostes in terme daarvan afgetrek kan word. Daar word dus aan die hand gedoen dat leningskommissie, indien dit aan die verdere vereistes van artikels 24J en 11(bA) voldoen, aftrekbaar is in terme van hierdie spesifieke bepalings en dus xxx artikel 11(a) nie van toepassing wees nie.
3.3 Xxxxxxx en wisselwerking tussen die voor die aanvang van bedryf bepalings
3.3.1 Oorhoofse xxxxxxx van artikel 11(bA) en artikel 11A
Die oprigting van nuwe besighede is van groot belang vir die Suid-Afrikaanse ekonomie (Interpretasie nota 51, 2009:2). Daar is dikwels aansienlike bedrae oprigtingskoste betrokke by die oprigting of totstandkoming van ʼn nuwe onderneming.
Die algemene aftrekkingsformule, xxxx gevind in artikel 11, laat slegs aftrekkings toe vir uitgawes aangegaan indien die uitgawes aangegaan in die beoefening van ʼn bedryf is. Artikel 23(g) beperk verder enige geld geëis as ʼn aftrekking van inkomste uit ʼn bedryf gekry, vir sover die geld nie vir bedryfsdoeleindes bestee of uitgegee is nie. Die Inkomstebelastingwet maak egter nie spesifieke voorsiening vir die aftrekking van oprigtingskostes van ʼn maatskappy wat aangegaan is voor die beoefening van ʼn bedryf in aanvang geneem het nie, behalwe vir rente en verwante finansieringskostes, xxxx gevind in artikel 11A, en in sekere gevalle voor 1 Januarie 2012, in die nou geskrapte artikel 11(bA).
Die aanhef van artikel 11 bevat die vereiste dat die uitgawes of verliese in die beoefening van ʼn bedryf xxxx aangegaan gewees het voordat die belastingpligtige ʼn bedrag in terme van die Wet mag aftrek. Dit volg dus dat indien die belastingpligtige nog nie ʼn bedryf beoefen nie, die belastingpligtige op geen aftrekkings in terme van artikel 11 geregtig is nie. Artikel 11(x) bring die aftrekbaarheid van artikel 24J en artikel 11A binne die reikwydte van artikel 11. Xxxxxxxx (2011) haal Huxham en Xxxxx xx Notes on South African Income
Tax 2011 aan met die xxxxxxxx dat xxxxxx wat aangegaan is voor die aanvang van die beoefening van ʼn bedryf, as kapitaal hanteer moet word. Dit is vanweë die xxxx dat die kostes die inkomste genererende struktuur van die onderneming daarstel. Die siening word ook gehuldig deur Interpretasie nota 51 (2009:3) wat aandui dat kostes aangegaan voor die beoefening van ʼn bedryf meestal van ʼn kapitale aard is.
ʼn Verdere belangrike faktor by die bepaling rakende of ʼn item van ʼn kapitale aard of inkomste aard is, is die bedoeling met die aangaan van die onkoste. Regter Xxxxxx J het in Reef Estates Ltd v CIR 1954 (2) SA 593 (T), 19 SATC 153 op bladsy 157 goedkeurend regter Xxxxxxxxxx XX aangehaal in die New States Areas Ltd v CIR 1946 AD 610, 14 SATC 155 wat die volgende in sy beslissing gesê het:
“The conclusion to be drawn from all these cases seems to be that the true nature of each transaction must be enquired into in order to determine whether the expenditure attached to it is capital or revenue expenditure. Its true nature is a matter of fact and the purpose of the expenditure is an important factor; if is incurred for the purpose of acquiring a capital asset for the business it is capital expenditure…”
Daar kan dus aan die hand van bogenoemde beslissing gedoen word dat indien die bedoeling ten tye van die aangaan van die onkostes was om die kapitaalstruktuur van die onderneming uit xx xxxx, die onkostes van ʼn kapitale aard is. Regter Xxxxxx J het voortgegaan xxxx xx beslis dat die munisipale heffings wat betaal is deur die belastingpligtige nie aftrekbaar is vir belasting nie. Dit is vanweë die xxxx dat die erf, waarop die munisipale heffings betaal is, verhuur is as parkeerarea. Die belastingpligtige se bedoeling was egter altyd om die erf te ontwikkel en huurinkomste te ontvang. Die regter het gevolglik beslis dat die munisipale uitgawes aangegaan is met die doel om ʼn kapitale bate uit xx xxxx, en nie met die doel om inkomste as ʼn parkeerarea te verdien nie. Dus, waar die bedoeling is om ʼn kapitale bate uit xx xxxx, volg dit uit bogenoemde regspraak dat die uitgawes só aangegaan van ʼn kapitale aard is.
Indien oprigtingskostes nie aftrekbaar was in terme van artikel 11 nie sou dit die stigting van nuwe ondernemings uitermatig duur gemaak het sowel as ontmoedig het. Die Wetgewer het die belastinglas van die belastingpligtiges verlig met die inwerkingtreding van artikel 11(bA) wat die aftrekking van voorproduksie-rente en verwante finansieringskostes toelaat wat andersins nie aftrekbaar sou gewees het nie (Xx Xxxxx, 1987:8).
Xxxx reeds in hoofstuk 2 aangedui, het artikel 11(bA) xxxx volg in die Wet gelees:
“enige rente (met inbegrip van verwante finansieringskoste) wat nie andersins as ’n aftrekking ingevolge hierdie Wet toelaatbaar is nie, wat werklik deur die belastingpligtige aangegaan is op ’n lening, voorskot of krediet deur hom aangewend by die verkryging, installasie, oprigting of konstruksie van enige masjinerie, installasie of gebou, of verbeterings aan ’n gebou, wat deur hom gebruik gaan word vir die doeleindes van sy bedryf, en wat aldus aangegaan is ten opsigte van ’n tydperk vóór die ingebruikneming van bedoelde masjinerie, installasie, gebou of verbeterings vir die doeleindes van die belastingpligtige se bedryf, bedoelde aftrekking toegelaat te word in die jaar van aanslag waarin bedoelde masjinerie, installasie, gebou of verbeterings vir genoemde doeleindes in gebruik geneem word.”
Artikel 11(bA) staan dus ʼn aftrekking toe vir rente en finansieringskostes aangegaan, vir die xxxxx xxxx hierbo gelys in die bepaling, voor die onderneming die bate in gebruik neem in die beoefening van sy bedryf. Artikel 11(bA) vereis dat die kostes reeds aangegaan xxxx gewees het voor die bedryf begin beoefen is om sodoende ten volle aftrekbaar xx xxxx wanneer die bate in gebruik geneem word ter beoefening van die bedryf (Xx Xxxxx, 1987:9). Artikel 11(bA) se voorbehoudsbepaling bepaal dat die aftrekbaarheid van hierdie rente en verwante finansieringskostes, in terme van hierdie bepaling, slegs van toepassing is wanneer die rente en verwante finansieringskostes nie in terme van enige ander bepaling in die Wet afgetrek kan word nie.
Die rente en verwante finansieringskostes aangegaan in terme van artikel 11(bA) is eers aftrekbaar in terme van hierdie bepaling wanneer die bate in die beoefening van ʼn bedryf in gebruik geneem word. Interpretasie nota 51 (2009:17) ondersteun hierdie siening deur ʼn voorbeeld aan te haal in die interpretasie nota. In die voorbeeld gebruik hul ABC (Edms) Bpk met ʼn jaar van aanslag wat eindig op 30 Junie. Die maatskappy het begin met die beoefening van ʼn bedryf op 1 April 2008. Die maatskappy het ʼn bate gekoop op 1 Februarie 2008. Die bate is egter eers in gebruik geneem op 15 Augustus 2008. Die inkomstebelastinghantering van bogenoemde gevallestudie, xxxx verskaf deur die Interpretasie nota, is dat al die rente wat betaalbaar is gedurende die periode van 1 Februarie tot 14 Augustus 2008 aftrekbaar is in terme van artikel 11(bA) wanneer die bate in gebruik geneem is. Die interpretasie nota gaan verder xxxx xx bevind dat artikel 11A veroorsaak dat ʼn vroeër aftrekking nie vir hierdie rentes toelaatbaar is wanneer ʼn
bedryf beoefen word nie, omrede die beginsel van die bate wat in gebruik geneem moet word, xxxx uiteengesit deur artikel 11(bA), voorrang geniet onder artikel 11A(1)(b).
Artikel 11A is in die wet ingebring om die aftrekbaarheid xxx xxxxxx voor die begin van die beoefening van ʼn bedryf te reguleer (Explanatory Memorandum on the Income Tax Bill, 2003:52). Interpretasie nota 51 (2009:5) voer aan dat die doel van artikel 11A is om onkostes en verliese wat aftrekbaar sou gewees het indien dit aangegaan is tydens die beoefening van ʼn bedryf, aftrekbaar xx xxxx wanneer daar wel met die beoefening van ʼn bedryf begin word. Artikel 11A xxxx dit tans in die Wet uiteengesit word lees xxxx volg:
“Artikel 11A. Aftrekking ten opsigte van onkoste en verliese aangegaan voor bedryf aanvang neem.
(1) Vir van die vasstelling van die belasbare inkomste verkry gedurende enige jaar van aanslag deur ’n persoon uit die beoefening van enige bedryf, word daar as ’n aftrekking toegelaat van die inkomste aldus verkry, enige onkoste en verliese-
(a) werklik deur daardie persoon aangegaan voor die aanvang van en in voorbereiding vir die beoefening van daardie bedryf;
(b) wat as ’n aftrekking toelaatbaar sou wees ingevolge artikel 11 (behalwe artikel 11 (x)), 11B, 11D of 24J, indien die onkoste of verliese deur daardie persoon aangegaan is na die beoefening van daardie bedryf ’n aanvang geneem het; en
(c) wat nie as ’n aftrekking in daardie jaar of enige vorige jaar van aanslag toegelaat is nie.
(2) Soveel van die onkoste en verliese in subartikel (1) bedoel wat die inkomste gedurende die jaar van aanslag uit die beoefening van daardie bedryf verkry, na aftrekking van enige bedrae wat in daardie jaar van aanslag ingevolge enige ander bepaling van hierdie Wet toelaatbaar is, oorskry, word nie teen enige inkomste van daardie persoon wat verkry is anders as van die beoefening uit daardie bedryf verreken nie, ondanks artikel 20(1)(b).”
Artikel 11A bevat dus vier kernbeginsels wat die aftrekbaarheid van onkostes en verliese, wat aangegaan is voor die bedryf in aanvang geneem het, reguleer. Eerstens bepaal artikel 11A(1) dat die bedryf, wat verband hou met die onkostes en verliese wat tans gepoog word om afgetrek te word, xxxx in aanvang geneem het vir die uitgawes om afgetrek te mag word ingevolge daarvan. Dus xxx onkostes en verliese wat aan die bepalings van artikel 11A voldoen eers afgetrek kan word sodra die bedryf in aanvang geneem het. Artikel 11A sluit spesifiek artikel 11(x) uit omrede hierdie bepaling al die ander aftrekkings in die Wet, wat nie in artikel 11 xxx xxx, binne die omvang van artikel 11 bring. Die rede volgens Xxxxxxxx (2011:H-11) kan gevind word in die xxxx dat die ander bepalings hul eie spesifieke reëls het vir die aftrekking van onkostes en verliese.
Tweedens xxxx die onkostes en verliese werklik aangegaan gewees het voor die aanvang van die bedryf en ter voorbereiding van hierdie bedryf. Die onkostes en verliese kon dus nie vir ander doeleindes aangegaan gewees het om te kwalifiseer vir die aftrekking nie.
Derdens bepaal artikel 11A(1)(b) dat die onkostes en verliese wat aangegaan is voor die bedryf in aanvang geneem het aftrekbaar xxxx gewees het onder artikels 11 (uitgesluit artikel 11(x)), 11B, 11D en 24J indien die veronderstelling gemaak word dat ʼn bedryf beoefen is op daardie tydstip. Laastens stel artikel 11A(1)(c) dit dat die onkostes en verliese xxxx nie as aftrekking toegelaat gewees het in die huidige jaar van aanslag of enige vorige jaar van aanslag nie.
ʼn Verdere belangrike komponent van artikel 11A(2) is dat die aftrekking nie ʼn aangeslane verlies vir die belastingpligtige mag skep rakende die bepaalde bedryf wat in aanvang geneem is nie. Die aftrekking xxx dus beperk word tot die belasbare inkomste van die belastingpligtige net voor die aftrekking van artikel 11A vir die bedryf wat in aanvang geneem het. Enige verliese mag nie benut word deur die belastingpligtige vir ʼn ander bedryf wat deur die belastingpligtige onderneem word nie, ondanks artikel 20(1)(b) wat dit onder ander omstandighede sou toelaat. Die xxxx wat nie so afgetrek mag word nie, mag wel oorgedra word na die volgende jaar van aanslag vanweë die xxxx dat artikel 11A(2) slegs artikel 20(1)(b) belet, maar nie artikel 20(1)(a) nie. ʼn Situasie kan dus ontstaan waar die belastingpligtige oor beide ʼn aangeslane verlies sowel as voorproduksie onkoste en verliese, wat nog nie vir inkomstebelastingdoeleindes afgetrek is nie, beskik.
Die beginsel rakende wanneer die aanvang van die beoefening van ʼn bedryf werklik geskied het, is van uiterste belang vir artikel 11A omrede die aftrekking eers van hierdie datum af in xxxxxxx tree. Dit is ook belangrik vir die bepaling of artikel 11A of artikel 24J geld ten tye van die aangaan van die onkoste en verliese. Xxxxxx xxxxxx, die beperking op artikel 11(a) en 24J word opgeskort sodra daar begin word met die beoefening van ʼn bedryf (Interpretasie nota 51, 2009:6). Hierdie beginsel xxx later in die hoofstuk bespreek word.
3.3.2 Wisselwerking tussen artikel 11(bA) en artikel 11A
Onduidelikheid het voor die skrapping van artikel 11(bA) ontstaan rakende of artikel 11(bA) of artikel 11A die aftrekbaarheid van rente en verwante finansieringskostes reguleer (Brincker, 2011:H-8). Xxxxxxxx gaan so ver as om aan te dui dat na sy mening xxxx artikel 11(bA) heelwaarskynlik verwyder gewees het en dat artikel 11A voorsiening xxxx gemaak het vir alle voorproduksie-aftrekkings. Dit was vanweë die xxxx dat onkostes wat toelaatbaar is xx xxxxx artikel 24J afgetrek te word indien ʼn bedryf reeds beoefen is, toegelaat xxx xxxx om in terme van artikel 11A afgetrek te word indien die bedryf nog nie in aanvang geneem is nie.
Beide artikel 11(bA) en artikel 24J bevat die terme rente en verwante finansieringkostes, xxxx bespreek in hoofstuk 2. In terme van artikel 11(bA) kan die toelaatbare rente en verwante finansieringskostes afgetrek word sodra die bate in gebruik geneem word. Interpretasie nota 51 (2009:17) dui aan dat artikel 11(bA) voorrang geniet bo artikel 11A omrede artikel 11A(1)(b) vereis dat die onkostes aangegaan voor die bedryf begin is, aftrekbaar moet wees onder artikel 11 as daar aangeneem word dat die bedryf reeds begin het. Die bogenoemde onsekerheid is egter sedert die skrapping van artikel 11(bA) verwyder.
Die kritiese evaluering van die verskille tussen artikel 11(bA) en artikel 11A is egter baie belangrik om die studie se vraag te beantwoord rakende of die belastingpligtige in ʼn meer nadelige posisie is as gevolg van die skrapping van artikel 11(bA) en vervanging daarvan met artikel 11A. Die heel eerste verskil, xxxx reeds bespreek in hierdie hoofstuk, is die tydsberekening van die aftrekbaarheid van onkoste en verliese wat toelaatbaar is om afgetrek te word in terme van artikel 11A. Artikel 11A geld vir alle rente en verwante finansieringskostes, sover as wat dit toelaatbaar sou gewees het onder artikel 24J, voordat daar begin word met die beoefening van ʼn bedryf. Sodra die onderneming dus begin met
die beoefening van ʼn bedryf, is die opgelope uitgawes, xxxx bepaal in terme van artikel 11A, aftrekbaar.
Onkostes en uitgawes wat aangegaan word na die aanvang van die beoefening van ʼn bedryf xxx xxx in terme van artikel 11A afgetrek kan word nie. Die aftrekbaarheid van rente en verwante finansieringskostes aangegaan na die aanvang van die beoefening van ʼn bedryf xxx vir inkomstesbelastingdoeleindes bepaal word in terme van artikel 24J. Artikel 11(bA) laat egter die aftrekking van voorproduksie rente en verwante finansieringskostes aangegaan tot en met die ingebruikneming van die bate toe al het die spesifieke bedryf al in aanvang geneem.
ʼn Baie belangrike onderskeid word dus tussen artikel 11A en artikel 11(bA) gevind met betrekking tot die xxxx dat waar die artikel 11(bA)-aftrekking slegs toelaatbaar is wanneer die bate in gebruik geneem word en nie met die begin van die beoefening van ʼn bedryf xxxx in die geval van artikel 11A nie. Dus xxx items vroeër in terme van artikel 11A as artikel 11(bA) afgetrek kan word indien die bate eers na die aanvang van die beoefening van ʼn bedryf in gebruik geneem word.
Artikel 11A(2) bevat ʼn beperking op die bedrag wat as ʼn aftrekking toelaatbaar is in die jaar waarin die bedryf in aanvang geneem het, ondanks die bewoording van artikel 20(1)(b). Artikel 20(1)(b) laat die belastingpligtige toe om teen sy verkreë inkomste ʼn vasgestelde verlies gedurende dieselfde jaar van aanslag deur die belastingpligtige gely uit die beoefening van enige ander bedryf te eis. Die spesifieke bewoording van artikel 11A(2) oorheers die bepaling van artikel 20(1)(b). Die aangeslane verlies só verkry, word xxx dus omhein binne die nuwe bedryf en slegs inkomste uit die nuwe bedryf mag aangewend word teen die aangeslane verlies. Geen beperking op die oordrag van ʼn aangeslane verlies word vervat in Artikel 11A nie, dus xxx hierdie kostes oorgedra word na die daaropvolgende jare van aanslag. Die aftrekking van uitgawes en onkostes in terme van artikel 11A mag nie ʼn aangeslane verlies laat ontstaan of ʼn aangeslane verlies verder vergroot nie.
ʼn Verdere beperking in artikel 11A bepaal dat die onkostes en verliese aangegaan slegs in terme van hierdie artikel afgetrek mag word van inkomste verdien uit hierdie bedryf. Dit beteken dus dat indien die belastingpligtige geen belasbare inkomste het vir die spesifieke bedryf in die jaar van aanslag nie, maar wel belasbare inkomste uit ʼn ander bedryf, kan die artikel 11A-kostes nie teenoor die ander bedryf gebruik word nie, ondanks artikel 20(1)(b).
Artikel 11(bA) bevat daarteenoor geen beperking wat verhoed dat ʼn aangeslane verlies tot stand gebring mag word of vergroot word xxxx wat gevind word in artikel 11A nie. Verder kan die artikel 11(bA)-aftrekking teen enige bedryf aangewend word wat deur die belastingpligtige beoefen word. Die enigste beperkende faktor tot artikel 11(bA) is dat die kostes slegs aftrekbaar is wanneer die bate in gebruik geneem word in die beoefening van die belastingpligtige se bedryf. Vir die doeleindes van hierdie studie xxx xxxx slegs gefokus word op voorproduksie verwante finansieringskostes wat aangegaan is voor daar met die beoefening van ʼn bedryf begin is en nie ander voorproduksie uitgawes aangegaan nie.
ʼn Verdere verskil tussen hierdie artikels bestaan rondom die onderskeie bedrae wat aftrekbaar is wanneer daar aan al die vereistes van onderskeidelik artikel 11A en artikel 11(bA) voldoen word. Indien rente en verwante finansieringskostes onder artikel 11A aftrekbaar is, stel die Wet dit duidelik dat die bedrag wat aftrekbaar is moet ooreenstem met die bedrag wat afgetrek sou word sover as wat dit toelaatbaar sou wees onder artikel 24J. Dit xxx beteken dat die rente en verwante finansieringskostes oor die termyn van die lening versprei moet word in terme van artikel 24J. Indien die kostes dus aan die begin van die leningstermyn betaal is, moet die kostes nogtans versprei word oor die termyn van die lening. Die beginsels van artikel 24J, spesifiek die verspreiding van die rente en verwante finansieringskostes oor die termyn van die instrument, xxx later kortliks in die hoofstuk bespreek word. Hierteenoor laat artikel 11(bA) die volle bedrag aangegaan as aftrekking toe wanneer die bate in gebruik geneem word in die produksie van inkomste.
Dit is dus moontlik dat daar ʼn tydperk is tussen die begin van die beoefening van ʼn bedryf en die ingebruikneming van die bate wat deur artikel 11(bA) hanteer word in die Wet, maar nie deur artikel 11A nie. Artikel 11A hanteer nie hierdie periode nie omrede die aftrekking geneem moet word wanneer die bedryf begin beoefen word. Die hoofvraagstuk van hierdie studie, wat in hoofstuk 5 bespreek xxx word, is of daar nadelige gevolge vir die belastingpligtige is as gevolg van die xxxx dat die Wet die tydstip van aftrekking verander het van die ingebruikneming van die bate xxxx gevind in artikel 11(bA) na die begin van die beoefening van ʼn bedryf xxxx gevind in artikel 11A.
3.4 Xxxxxxx en wisselwerking tussen die rente en verwante finansieringkostes bepalings
3.4.1 Oorhoofse xxxxxxx van artikel 24J
Die oorhoofse xxxxxxx van artikel 11(bA) is reeds hierbo bespreek. Artikel 24J is aanvanklik ingebring om die tydsberekening van die aftrekbaarheid van rente te bepaal en was oorspronklik nie ʼn heffingsbepaling nie (Stiglingh et al,. 2011:673). Die Wet is egter in 2004 verander om voorsiening xx xxxx dat artikel 24J die aftrekbaarheid van rente reguleer (Explanatory Memorandum on the Revenue Laws Amendment Bill, 2004:20). Voor artikel 24J verander is, is rente aangegaan se aftrekbaarheid bepaal in terme van artikel 11(a). Artikel 24J is egter in 2004 verander en rente word nou in terme van hierdie bepaling bereken vir insluiting by die inkomstebelasting opgawe van die onderneming.
Artikel 24J(2) xxxx vervat in die Wet:
“Artikel 24J(2) se heffingsbepaling lees xxxx volg:
(2) Waar ’n persoon die uitreiker met betrekking tot ’n instrument gedurende ’n jaar van aanslag is, word bedoelde persoon by die toepassing van hierdie Wet geag ’n bedrag aan rente aan te gegaan het gedurende bedoelde jaar van aanslag, wat gelyk is aan—
(a) die som van alle toevallingsbedrae met betrekking tot alle toevallingstydperke wat, hetsy in geheel of gedeeltelik, binne bedoelde jaar van aanslag ten opsigte van bedoelde instrument val; of
(b) ’n bedrag ooreenkomstig ’n alternatiewe metode met betrekking tot bedoelde jaar van aanslag ten opsigte van bedoelde instrument vasgestel,
wat van die inkomste van daardie persoon uit die beoefening van ’n bedryf verkry afgetrek moet word, indien daardie bedrag in die voortbrenging van die inkomste aangegaan is.”
Rente en verwante finansieringskostes xxx in terme van artikel 24J versprei word op ʼn dag-tot-dag basis oor die termyn van die instrument (wat in die Wet xx xxxxxx word as die “opbrengs tot op vervaldatum”) of in terme van die alternatiewe metode (Stiglingh et al., 2011:675). Die omskrywing van die alternatiewe metode in die Wet xxxxxx daarna dat die metode slegs gebruik kan word indien die resultaat daarvan nie wesenlik verskil met dié van die opbrengs tot op vervaldatum nie. Weens die xxxx dat beide metodes dieselfde resultaat moet oplewer, gaan die studie slegs die opbrengs tot op vervaldatum bespreek en nie ook die alternatiewe metode nie. ʼn Belangrike komponent van artikel 24J se opbrengs tot op vervaldatum berekening is dat daar ʼn “toevallingsbedrag” moet wees. Die toevallingsbedrag word bereken deur die aangepaste aanvangsbedrag te vermenigvuldig met die opbrengs tot op vervaldatum (Stiglingh et al., 2011:678).
Leningskommissie, xxxx reeds bespreek, word aangegaan in terme van ʼn “instrument”. Verder, weens die xxxx dat die leningsbedrag asook die lening en leningskommissie bekend is, is dit ook moontlik om die “opbrengs tot op die vervaldatum” uit xx xxxx.
Xxxxxx (2010:4) dui aan dat vir rente om afgetrek te kan word in terme van artikel 24J(2), moet daar ʼn uitreiker wees sowel as ʼn instrument. ʼn Instrument word deur die Wet gedefinieer as enige vorm van ʼn rentedraende reëling, hetsy skriftelik al xxx xxx. Die Wet omskryf uitreiker xxxx volg:
“uitreiker”, met betrekking tot ’n instrument—
a) ’n persoon wat ingevolge daardie instrument enige rente aangegaan het of enige verpligting het om ’n bedrag terug te betaal; of
b) op ’n bepaalde tydstip, ’n persoon wat, indien enige rente betaalbaar ingevolge bedoelde instrument op daardie tydstip verskuldig en betaalbaar was, vir die betaling van bedoelde rente aanspreeklik is;
Xxxx reeds in hoofstuk 2 bespreek, word rente op sy beurt in artikel 24J(1) xxxx volg omskryf in die Wet:
“a) bruto bedrag van enige rente of verwante finansieringskostes, diskonto of premie betaalbaar of ontvangbaar ingevolge of ten opsigte van ʼn finansiële reëling;
.... ongeag of bedoelde bedrag
i) met verwysing na ’n vaste xxxxx xxx xxxxx of ’n veranderlike xxxxx xxx xxxxx bereken word; of
ii) as ’n enkelbedrag of in ongelyke paaiemente gedurende die termyn van die finansiële reëling betaalbaar of ontvangbaar is”
Leningskommissie, xxxx in hoofstuk 2 bevind, kan ingelees word onder die term rente en verwante finansieringskostes. Selfs ʼn eenmalige bedrag leningskommissie of ongelyke paaiemente van leningskommissie kan as rente gesien word. Dit is vanweë die xxxx dat rente en verwante finansieringskostes enkelbedrae en ongelyke paaiemente kan insluit, xxxx bepaal deur die omskrywing van rente in artikel 24J van die Wet.
Artikel 24J laat aftrekkings toe slegs wanneer die bedrag in die voortbrenging van inkomste aangegaan is en ʼn bedryf reeds aan die gang is (Xxxxxxxx, 2011). Artikel 24J bevat geen verwysing, xxxx artikel 11(a), wat die aftrekking van items van ʼn kapitale aard verbied nie. Indien leningskommissie binne die definisie van rente kan val, xxxx omskryf deur artikel 24J, is dit xxx nog nodig dat dit getoets moet word aan die hand van kapitaal of inkomste rekening. Daar word aan die hand gedoen dat daar slegs gelees moet word of dit onder rente xxxx omskryf val en nie na die kapitale aard nie. Xxxx artikel 11(a) moet daar egter wel ʼn bedryf beoefen word en die onkostes en verliese moet aangegaan word in die voortbrenging van inkomste. Voorproduksie leningskommissie kan egter nie in terme van artikel 24J afgetrek word nie weens die xxxx dat dit aangegaan is voor die belastingpligtige met ʼn bedryf begin het. Artikel 11A laat egter ʼn aftrekking toe sover dit toelaatbaar sou wees onder artikel 24J. Die datum wanneer die bedryf in aanvang neem is dus van kardinale belang omrede dit bepaal of artikel 24J of artikel 11A van toepassing is.
3.4.2 Wisselwerking tussen artikel 11(bA) en artikel 24J
Die inkomstebelastinghantering van onkoste en verliese in terme van artikel 11A is, xxxx reeds bespreek, afhanklik van die xxxxxxx van artikel 24J. Die wisselwerking tussen artikel 11(bA) en 24J xxx dus help om die primêre vraagstuk te beantwoord, naamlik of die belastingpligtige in ʼn meer nadelige posisie is as gevolg van die skrapping van artikel 11(bA) en vervanging daarvan met artikel 11A.
Eerstens, vir rente en verwante finansieringskostes om aftrekbaar xx xxxx xxxxx artikel 24J, xxxx dit aangegaan gewees het in die beoefening van ʼn bedryf. Dus xxxx ʼn bedryf reeds in aanvang geneem het vir leningskommissie om aftrekbaar xx xxxx in terme van artikel 24J. Die artikel 11(bA) leningskommissie kon aangegaan gewees het voor daar begin is met die beoefening van ʼn bedryf. Artikel 11(bA) laat die aftrekking van voorproduksie-rente en verwante finansieringskoste toe sodra die xxxxx in die gebruik van die beoefening van ʼn bedryf in gebruik geneem word.
Artikel 24J bevat verder ook geen beperking dat rente en verwante finansieringskostes nie van ʼn kapitale aard mag wees nie. Artikel 11(bA) bevat wel die bepaling dat rente en verwante finansieringskostes nie van ʼn kapitale aard mag wees nie. Dit blyk egter na aanleiding van die SA Custodial-xxxx dat die bepaling of leningskommissie van ʼn kapitale aard is of nie, nie meer van belang is nie weens die stare decisis regsbeginsel en die regspresedent wat deur die appèlhof geskep is.
Laastens, artikel 24J versprei die aftrekbaarheid van rente en verwante finansierings- kostes oor die termyn van die instrument terwyl artikel 11(bA) die aftrekking ten volle toelaat wanneer die bate in gebruik geneem word. Daar is dus ʼn wesenlike verskil in die tydperk waaroor leningskommissie afgetrek mag word in terme van artikel 24J (versprei oor die termyn van die lening) en artikel 11(bA) (onmiddellik wanneer die bate in gebruik geneem word in die beoefening van ʼn bedryf).
3.5 Wisselwerking tussen artikel 11(bA), 11A en 24J met artikels wat aftrekkings beperk
Wisselwerking met artikel 23M en artikel 23N
Artikel 23M en artikel 23N is deur onderskeidelik artikel 61 en artikel 63 van die Wet No. 31 van 2013: Wysigingswet op Belastingwette (2013:109-117) in die Wet ingebring. Artikel 23M beperk die aftrekkings ten opsigte van rente betaal aan persone wat nie aan belasting onderworpe is nie. Artikel 23N beperk op sy beurt rente-aftrekkings in terme van reorganisasie- en verkrygingstransaksies. In beide gevalle word die rente beperking deur die Wet gehef op artikel 24J-rente deur die spesifieke omskrywing van rente as artikel 24J- rente in die relevante artikels. Die studie fokus op die voorproduksie leningskommissie aangegaan tydens die uitbreiding van ʼn bestaande besigheid en sluit dus enige reorganisasie- en verkrygingstransaksie, xxxx omskryf deur artikel 23N, uit. Die xxxxxx xxx dus nie verder op artikel 23N fokus nie. Stiglingh, Xxxxxxxxx, van Schalkwyk, Xxxxxxxx,
xx Xxxxx & Xxxxxxx (2014:777) skryf dat die beperkings ingestel is om die Suid-Afrikaanse xxxxxx xx beskerm teen oormatige rente-aftrekkings wat uiteindelik die belasbare inkomste van Suid-Afrikaanse belastingpligtiges en moontlik die Suid-Afrikaanse belastingbasis kan uitdun.
Artikel 23M(2) dui aan dat die betrokke artikel van toepassing is waar ʼn bedrag rente gedurende die jaar van aanslag aangegaan word ten opsigte van skuld verskuldig aan ʼn krediteur wat ʼn in ʼn beherende verhouding met die xxxxx is. Artikel 23M is ook van toepassing waar die krediteur geld voorskiet aan die xxxxx xxxx geld verkry van ʼn entiteit met ʼn beherende belang in die xxxxx en of die krediteur die skuld leen aan die xxxxx as gevolg van ʼn waarborg deur ʼn entiteit met ʼn beherende belang in die xxxxx. ʼn Verdere vereiste is dat die persoon aan wie die rente toeval nie belasting daarop betaal nie. Die Wet omskryf in artikel 23M(3) die ingewikkelde berekeningsmetode van die xxxx xxx xxxxx wat toegeval het, wat nie vir belastingdoeleindes afgetrek mag word van die xxxxx xx inkomstebelastingopgawe nie.
Die berekening van die beperking in terme van artikel 23M en artikel 23N word nie in die studie behandel nie. Daar word aan die hand gedoen dat in die uitsonderlike gevalle waar artikel 23M en artikel 23N wel van toepassing is die belastingpligtige die spesifieke formules wat die aftrekking beperk, bestudeer. Artikel 23M en artikel 23N is van toepassing vanaf 1 Januarie 2015 op bedrae rente wat op of na daardie datum aangegaan is. Daar word dus aan die hand gedoen dat beide hierdie artikels ook nie van toepassing sou gewees het op artikel 11(bA) indien dit nie geskrap was nie.
Wisselwerking met artikel 23H
Stiglingh et al., (2014:151) dui aan dat aftrekkings in sekere gevalle, ten opsigte van vooruitbetaalde uitgawes, beperk xxx word. Die voorbeeld word gegee dat indien daar vir dienste betaal word maar nie al die dienste word in die huidige jaar van aanslag gelewer nie, mag slegs die xxxx wat verband hou met die dienste wat in die huidige jaar van aanslag gelewer is, afgetrek word vir inkomstebelastingdoeleindes. Die Wet bepaal dat artikel 23H slegs van toepassing is as daar aan twee spesifieke voorwaardes voldoen word en as geen van die voorbehoudsbepalings xxxx gevind in artikel 23H van toepassing is nie.
Die eerste voorwaarde in 23H(1)(a) bepaal dat artikel die 23H-beperking slegs van toepassing xxx xxxx op aftrekkings wat toelaatbaar is in terme van artikel 11(a), artikel 11(c), artikel 11(d), artikel 11(w), artikel 11A of artikel 11D(1). Artikel 24J word dus nie ingereken by die artikels waar artikel 23H van toepassing xxx xxx xxxx nie. Artikel 23H(1)(a) het ook nie artikel 11(bA) ingesluit by die moontlike aftrekkings wat beperk word nie ten tye van die xxxxxxx van artikel 11(bA) nie (Stiglingh et al., 2011:117). Xx Xxxxx & Xxxxxxxx (2014) in Silke on South African Income Tax by paragraaf 17.61 dui in die voetnota aan dat artikel 23H nie van toepassing is op rente waar artikel 24J van toepassing is nie. Daar kan dus aan die hand gedoen word dat artikel 23H nie van toepassing is op leningskommissie wat aftrekbaar is in terme van artikel 24J nie.
Daar word tweeledig aangevoer dat artikel 23H ook verder geen impak het op artikel 11A- aftrekkings wat bereken word in terme van artikel 24J nie. Eerstens word artikel 24J spesifiek uitgesluit by die beperking van artikel 23H en dus enige rente wat bereken word in terme hiervan is dus ook buite berekening van artikel 23H, selfs al word die rente opgehoop in terme van artikel 11A en is eers aftrekbaar wanneer die bate in gebruik geneem word.
Tweedens word daar aangevoer dat indien artikel 23H wel van toepassing was op artikel 11A, dit geen effek xxx hê op die bedrag wat aftrekbaar is in terme van artikel 11A nie. Dit is weens die xxxx dat artikel 24J die rente en verwante finansieringskostes versprei oor die termyn van die lening en dus is die artikel 11A-aftrekking reeds versprei oor die periode waarin die voordeel toegeval het.
In terme van die derde voorbehoudsbepaling tot artikel 23H(1)(b) moet die voordeel versprei word oor die aantal maande in die jaar waarin die voordeel geniet xxx word tot die totale aantal maande waarin die voordeel ontvang xxx word xxxx die belastingpligtige. Die artikel 11A-aftrekking wat toelaatbaar is vir leningskommissie is dus reeds versprei oor die totale maande vanaf die verkryging van die lening tot en met die begin van die beoefening van ʼn bedryf en die voordeel ontvang oor die hele termyn van die lening verkry. Daar word dus aan die hand gedoen dat artikel 23H nie ʼn impak het op die aftrekbaarheid van voorproduksie leningskommissie in terme van artikel 11A nie.
Wisselwerking met artikel 23(g)
Stiglingh et al., (2014:155) xxxxxx xx artikel 23(g) as die “sogenaamde negatiewe gedeelte van die algemene aftrekkingsformule”. Xxxxxxxxx et al., (2014:143) is verder van mening dat artikel 23(g) ook gelees kan word as “geheel en al of gedeeltelik vir bedryfsdoeleindes bestee of uitgegee”.
Artikel 23(g) word as volg omskryf in die Wet:
23. Aftrekkings nie by vasstelling van belasbare inkomste toegestaan nie. — Aftrekkings vind in geen geval ten opsigte van die volgende aangeleenthede plaas nie, tewete —
(g) geld geëis as ’n aftrekking van inkomste uit ’n bedryf verkry, vir sover die geld nie vir bedryfsdoeleindes bestee of uitgegee is nie;
Daar word aan die hand gedoen dat artikel 23(g) enige aftrekking verbied sover as wat die gelde nie aangegaan is vir bedryfsdoeleindes nie. Xxxxxxxx (2011:V-10) huldig die siening dat artikel 24J nie meer ʼn vereiste bevat dat die inkomste of uitgawes van ʼn nie-kapitale aard is nie en vervolgens ook dat die vereistes van artikel 23(g) afgewater is met die inwerkingtreding van artikel 24J. Dit is weens die xxxx dat die algemene aftrekkingsmetode nie meer van toepassing is nie vanweë die xxxx dat die rente afgetrek xxx word in terme van artikel 24J vir inkomstebelastingdoeleindes vir so lank as wat die uitgawe aangegaan is in die voortbrenging van inkomste en die beoefening van ʼn bedryf. Artikel 24J bevat ook geen vereiste dat die gelde wat geëis word as aftrekking bestee moet word vir bedryfsdoeleindes nie. Artikel 24J(2) vereis slegs dat die uitgawes moet aangegaan wees in die beoefening van ʼn bedryf.
Volgens Xxxxxx (2010:3) moet uitgawes, om aftrekbaar xx xxxx vir inkomstebelasting- doeleindes, normaalweg aan die vereistes van artikel 11(a) in samewerking met artikel 23(g) gelees word tensy ʼn spesifieke bepaling voorsiening maak vir die aftrekking van die bepaalde uitgawe. Emslie (2010:3) ondersteun die siening dat weens artikel 23B(3) moet die belastingpligtige eers die vereistes van die spesifieke bepaling ondersoek voor ondersoek na artikel 11(a) xxx geskied. Daar word dus aan die hand gedoen dat artikel 23(g) nie van belang is tydens die bespreking van rente en verwante finansieringskoste aangegaan in terme van artikel 24J nie weens die spesifieke vereistes van artikel 24J.
Artikel 11A bevat ook sy eie bepalings rakende wanneer die aftrekking toelaatbaar is. Die hoofvereiste van artikel 11A dui aan dat die uitgawes wat voor die aanvang van die beoefening van ʼn bedryf aangegaan is slegs as aftrekking toelaatbaar xxx xxxx indien dit aftrekbaar sou gewees het as ʼn bedryf reeds beoefen was. Dit xxxxxx spesifiek daarna dat dit aftrekbaar xxxx gewees het in terme van artikel 24J. Dus enige leningskommissie wat aangegaan is voor die aanvang van die beoefening van ʼn bedryf xxx aftrekbaar wees in terme van artikel 11A by die aanvang van die beoefening van ʼn bedryf, mits dit aftrekbaar sou gewees het onder artikel 24J, sou ʼn bedryf reeds beoefen gewees het. Xxxx reeds bespreek, bevat artikel 24J sy eie bepalings wanneer die aftrekking toelaatbaar is. Artikel 23(g) beperk geensins ʼn artikel 24J-aftrekking nie en daar word dus aan die hand gedoen dat artikel 11A ook nie beperk xxx word xxxx artikel 23(g) nie.
Laastens, artikel 11(bA) omskryf dat die rente aangegaan xxxx gewees het vir items wat deur die belastingpligtige vir doeleindes van sy bedryf gebruik xxx word. Daar word dus aan die hand gedoen dat artikel 11(bA) self vereis dat die uitgawes vir bedryfsdoeleindes aangegaan xxxx gewees het. Weens die xxxx dat artikel 11(bA) ook ʼn spesifieke bepaling is, xxx die vereistes xxxx omskryf binne die artikel, die vereistes van artikel 11(a) gelees in samewerking met artikel 23(g) oorheers en xxx die vereistes van artikel 11(bA) toegepas moet word.
3.6 Noodsaaklikheid van artikel 11(bA)
Die vraagstuk rondom of dit noodsaaklik was om spesifieke wetgewing, in die vorm van artikel 11(bA), in die Suid-Afrikaanse Inkomstebelasting wetgewing in te sluit om die aftrekbaarheid van rente en verwante finansieringskoste wat aangegaan is voor die beoefening van ʼn bedryf in aanvang geneem het te bepaal, xxx kortliks bestudeer word. Onderskeid word hier spesifiek gemaak tussen die periode voor en na die inwerkingtreding van artikel 11A.
Die Inkomsbelastingwet bevat geen ander spesifieke bepalings, behalwe artikel 11A en die onlangs geskrapte artikel 11(bA), wat die aftrekbaarheid van rente en verwante finansieringskostes wat aangegaan is voor die begin van die beoefening van ʼn bedryf reguleer nie. Dus moet die algemene aftrekkingsformule bestudeer word om te bepaal of die rente en verwante finansieringskostes, wat aangegaan is voor die begin van die beoefening van ʼn bedryf, aftrekbaar is vir inkomstebelastingdoeleindes. Die algemene aftrekkingsformule, xxxx gevind in artikel 11(a), laat egter slegs die aftrekbaarheid van uitgawes toe mits dit aan die vereistes van die bepaling voldoen. Een van die vereistes is
dat daar ʼn bedryf beoefen moet word voordat die uitgawes aftrekbaar kan wees. As gevolg van hierdie vereiste van artikel 11(a), xxx Xxxxxxxx (2011:H-3) die vraag of uitgawes aangegaan voor die aanvang van die beoefening van ʼn bedryf ooit aftrekbaar kan wees vir inkomstebelastingdoeleindes?
Dit blyk dus dat rente en verwante finansieringskostes wat aangegaan is voor die aanvang van die beoefening van ʼn bedryf nie aftrekbaar is in terme van artikel 11(a) nie (Xxxxxxxx, 2011). Xxxxxxxx (2011:H-5) dui aan dat die Wetgewer spesifiek artikel 11(bA) in die Wet ingebring het om die onsekerheid uit xx xxxxx rakende die aftrekbaarheid van rente en verwante finansieringskostes wat aangegaan is voor die aanvang van die beoefening van ʼn bedryf. Xxxx reeds bespreek in 3.2.1, staan artikel 11(bA) ʼn aftrekking toe vir rente en finansieringskostes aangegaan, vir die xxxxx xxxx gelys in die bepaling, voor die onderneming die bate in gebruik neem in die beoefening van sy bedryf. Die aftrekking is ook ten volle aftrekbaar wanneer die bate in gebruik geneem word ter beoefening van ʼn bedryf.
Artikel 11A is in 2004 in die Wet ingesluit en reguleer die aftrekking van rente en verwante finansieringskostes aangegaan voor die beoefening van ʼn bedryf. Die doel van die bepaling is om die aftrekking van rente en verwante finansieringskostes toe te laat wat aftrekbaar sou wees indien dit aangegaan is tydens die beoefening van ʼn bedryf (Interpretasie nota 51, 2009:5).
Beide artikel 11A en artikel 11(bA) laat dus kwalifiserende rente en verwante finansieringskostes as ʼn aftrekking toe (Xxxxxxx, 2011). Indien beide artikel 11A en artikel 11(bA) dus nie deur die Wetgewer in die Wet ingebring is nie, sou kwalifiserende rente en verwante finansieringskostes wat aangegaan is voor daar met die beoefening van ʼn bedryf begin is, nie aftrekbaar gewees het vir inkomstebelastingdoeleindes nie. Indien daar slegs gefokus word op of rente en verwante finansieringskostes aftrekbaar is of nie onder beide artikel 11A en artikel 11(bA), kan daar aangevoer word dat artikel 11(bA) nie meer relevant is vir inkomstebelastingdoeleindes nie sedert die inwerkingtreding van artikel 11A omrede beide die aftrekking van hierdie tipe uitgawes toelaat. Die tydstip van die aftrekkings sowel as die bedrag wat toelaatbaar is om afgetrek te word in terme van hierdie bepalings verskil egter. Die verskille xxx in hoofstuk 5 bespreek word tesame met die bepaling of die aftrekking in terme van artikel 11A of artikel 11(bA), vir kwalifiserende rente en verwante finansieringskoste, meer voordelig is vir die belastingpligtige.
3.7 Aanvang van die beoefening van ʼn bedryf
ʼn Sekondêre vraag van die studie is of voorproduksie leningskommissie wat aangegaan is om ʼn bestaande besigheid uit xx xxxx, afgetrek moet word in terme van artikel 11A of artikel 24J. Indien artikel 24J van toepassing is, xxx die leningskommissie versprei word oor die termyn van die lening en die gedeelte wat xxxxxx xx die huidige jaar van aanslag xxx in dieselfde jaar van aanslag aftrekbaar wees. Xxxx xxx dus ʼn jaarlikse aftrekking wees oor die termyn van die instrument. Indien artikel 11A die aftrekking reguleer, xxx die totale bedrag wat aftrekbaar is in terme van artikel 11A afgetrek word sodra die bedryf in aanvang geneem word. Daar kan dus ʼn opeenhoping van onkostes en verliese oor ʼn paar jaar vir artikel 11A wees totdat die bedryf in aanvang neem terwyl artikel 24J elke jaar die aftrekking sou toelaat. Dus is die beginsel van wanneer ʼn bedryf in aanvang geneem het van sekondêre belang van die studie.
Die eerste belangrike beginsel om te ondersoek in die vraag na of die uitbreiding van ʼn bestaande bedryf ʼn nuwe bedryf daarstel, is die gedefinieerde begrip “bedryf” xxxx gevind in die Wet in artikel 1:
“bedryf ook elke professie, handelsaak, besigheid, diens, beroep, vak of onderneming, met inbegrip van die verhuur van goed en die gebruik of die xxxxxxx van toestemming tot die gebruik van ’n patent xxxx in die Wet op Patente, 1978 (Wet No. 57 van 1978), omskryf, of ’n model xxxx in die Wet op Modelle, 1993 (Wet No. 195 van 1993), omskryf, of ’n handelsmerk xxxx in die Wet op Handelsmerke, 1993 (Wet No. 194 van 1993), omskryf, of ’n outeursreg xxxx in die Wet op Outeursreg, 1978 (Wet No. 98 van 1978), omskryf, of van enige ander goed wat van dergelike aard is”
Die betekenis van bedryf word dus wyd omskryf deurdat ʼn wye verskeidenheid van aktiwiteite xxxx vorm van die definisie. Die xxxx het ook verder gegaan deur aan te voer dat alhoewel die term gedefinieer is, dit nogtans ʼn feitevraag is of ʼn bedryf beoefen word al xxx xxx (Marais, 2004:2). Xxxxxx (2004:17) xxxx Xxx Xxxxxx R in ITC 1275 (1978) 40 SATC 197 (C) aan wat daarop wys dat daar eers vasgestel moet word of die uitgawes in die beoefening van ʼn bedryf aangegaan is voor die vraag gevra kan word of die leningskommissie in hierdie geval aangegaan is in die voortbrenging van inkomste.
Interpretasie nota 51 (2009:6) voer aan dat daar weinig regspresedent bestaan rakende wanneer, in terme van die Suid-Afrikaanse regspraak, daar met die beoefening van ʼn
bedryf begin word. Die belastinghof het in ITC 777 (1953) 19 SATC 320 (T) beslis dat daar meer benodig word vir die beoefening van ʼn bedryf as die bedoeling om ʼn gebou te verhuur. Daar moet ʼn sogenaamde aktiewe stap wees.
Xxxx-Xxxxx J het in ITC 1476 (1989) 52 SATC 141 (T) op bladsy 148 die volgende beklemtoon:
“In my view the carrying on of a trade involves an active step – something far more than merely watching over existing investments which are not, and are not intended or expected to be, income producing during the year in question.”
Die aktiewe stap moet meer behels as die daarstel van planne. In C:SARS v Contour Engineering (Pty) Ltd (1999) 61 SATC 447 op bladsy 456 het regter Xxxxxxx XX die volgende gesê:
“There is, however, a vast difference between the mere laying of plans for the future, on the one hand, and the commencement of preparatory activities for a future venture, on the other...”
In Suid-Afrika is bevind dat indien daar ʼn gebrek aan produktiewe xxxxx is wat aangewend word in die besigheid, daar ook ʼn gebrek aan ʼn bedryf. In ITC 697 (1950) 17 SATC 93 (T) het Price J beslis dat indien ʼn belastingpligtige nie ʼn bate het waarmee hy ʼn bedryf kan beoefen nie, daar nie aangevoer kan word dat hy wel ʼn bedryf beoefen nie.
Xxxxxxxx (2009:245) voer aan, deur goedkeurend die IRC v Xxxxxxxxxx (1928) 11 TC 538 542 xxxx aan te haal, dat om die vraag te beantwoord of ʼn bedryf beoefen word daar gekyk moet word of die bedrywighede betrokke van dieselfde aard is en ook in dieselfde xxxxxx bedryf word en in xxx is met die eienskappe van die gewone beoefening van ʼn bedryf in die gegewe bedryf wat beoefen word. Xxxxxxxx (2009:246) gaan verder xxxx xx sê dat “expenditure incurred before a taxpayer commences trading is “preliminary expenditure” and is not deductible, except in terms of section 11A”.
Regsgesag dui ook aan dat die gebrek aan wins nie noodwendig aandui dat ʼn transaksie nie xxxx is van die belastingpligtige se bedryf nie. Die regter het xxxx volg in De Beers Holdings (Pty) Ltd v CIR 1986 (1) SA 8 (A) (“De Beers”), 47 SATC 229 op bladsy 260 beslis:
“the absence of a profit does not necessarily exclude a transaction from being part of the taxpayer’s trade... Where, however, a trader normally carries on business by buying goods and selling them at a profit, then as a general rule a transaction entered into with the purpose of not making a profit, or in fact registering a loss, must, in order to satisfy section 23(g), be shown to have been so connected with the pursuit of the taxpayer’s trade,
e.g. on ground of commercial expediency or indirect facilitation of the trade, as to justify the conclusion that, despite the lack of profit motive, the moneys paid out under the transaction were wholly and exclusively for the purposes of trade.”
XX Xxxxxxxx beklemtoon ook (2009:246) ook die volgende:
“A person can carry on any number of trades simultaneously. Thus for example the fact that the taxpayer is a medical doctor does not preclude the possibility that he is simultaneously carrying on business as a farmer, a dealer in land, shares, stamps, antiques, etc.”
Die xxxx in die Verenigde Koninkryk xxxxxx xx die sogenaamde kentekens van handel (“Badges of trade”) (Xxxxxxxx, 2009:248) wanneer hul bepaal of ʼn sekere transaksie die beoefening van ʼn bedryf daarstel. Xxxxxx (2004:12) xxxxxx xx die Xxxxx-kommissie by
12.28 wat die gebruik van hierdie praktyk afgekeur het om te bepaal wanneer ʼn bedryf beoefen word. Die kommissie het die volgende xxxxxxxx gemaak:
“12.28 It was also proposed that we adopt the so called badges of trade test, which in essence seeks to classify particular taxpayers as dealers. Unfortunately this suggestion, too, does not solve the problem (of the subjectiveness test). The criteria by which taxpayers would be classified would also be largely subjective, and all that this approach would achieve would be to substitute, for the ex post facto demarcation by the courts of capital gains from income gains, an ex-ante classification by the revenue authorities on the basis of the same criteria.”
Xxxxxxx (2011) haal die Verenigde State van Amerika xxxx genaamd Richmond Television Corp v Commissioner 345 F.2d 901 (4th Cir.1965) goedkeurend aan waar daar gemeen word dat selfs indien ʼn belastingpligtige ʼn vaste besluit gemaak het om ʼn besigheid te begin en oor ʼn aansienlike tydperk geld spandeer het ter voorbereiding om
die besigheid te begin, het die belastingpligtige nogtans nie in ʼn bedryf getree nie en totdat die besigheid as ʼn lopende xxxx begin funksioneer, xxx dit nie aftrekbaar wees nie. Volgens Xxxxxxx (2011) is daar in die Verenigde Koninkryk saak J.&R. X’Xxxx & Co v The CIR 12 TC 303 (HL) bevind dat xx x xxxxxx oop xx xxx was noodsaaklik in die bedryf van die van ʼn verkoper van goedere. In terme van Interpretasie Nota 33 (2014:5) dui SARS aan dat hul xxxx xxxx op meriete xxx beslis om te bepaal of ʼn maatskappy ʼn bedryf beoefen al xxx xxx.
Xxxxxx (2004:23) beklemtoon egter dat die Suid-Afrikaanse xxxx wel met verloop van tyd ʼn aantal riglyne gegee het wat die belastingpligtige kan help om te bepaal of ʼn bedryf beoefen word of nie. Die riglyne kan kortliks opgesom word as:
i) positiewe aksie en kontinuïteit;
ii) bedoeling;
iii) bedryf van ʼn onderneming;
iv) beoefening van ʼn besigheid; en
v) geïsoleerde transaksies
Volgens Xxxxxxxx (2011:H-9) bestaan daar nie duidelikheid of artikel 11A xxxxxx xx die totstandkoming van ʼn splinternuwe bedryf of die uitbreiding van ʼn belastingpligtige se bestaande bedryf nie. Xxxxxxxx (2011:H-9) stel dit dat dieselfde inkomstebelasting- hantering nogtans moet geld vir so ʼn uitbreiding, al is dit nie ʼn nuwe bedryf wat deur die belastingpligtige beoefen word nie. Interpretasie nota 51 (2009:8) poog om duidelikheid xx xxx rakende hierdie vraag deur die gevolgtrekking xx xxxx dat wanneer ʼn belastingpligtige ʼn bestaande besigheid uitbrei deur die skepping van ʼn bate vir die besigheid, die uitgawes so aangegaan, voordat die bate in gebruik geneem is, van ʼn kapitale aard is en nie aangegaan is in die voortbrenging van inkomste van die bestaande bedryf nie. ʼn Nuwe bedryf word dus “geskep” wanneer ʼn bestaande bedryf uitgebrei word. Die riglyne xxx in ag geneem moet word wanneer bepaal word of die uitbreiding van ʼn bestaande besigheid die totstandkoming van ʼn nuwe bedryf is al xxx xxx.
Xxxxxx (2004:24) maak die xxxxxxxx dat ʼn maatskappy ʼn bedryf beoefen selfs al word daar net een enkele transaksie aangegaan in die betrokke jaar van aanslag. Xxxxxx (2004:24) xxxx Xxxxx v Xxxxxxxx 1880 15 ChD 247 aan waar Xxxxxx R beslis het dat ʼn maatskappy wat vir ʼn spesifieke doel opgerig is, onmiddellik beskou xxx word as ʼn besigheid wat ʼn bedryf beoefen, indien die oprigtingsdoel nagestreef word. Xxxxxxx XX het obiter in Xxxxx Consolidated op bladsy 206 in sy toespraak beklemtoon dat selfs indien die onderneming
nog net voorbereidingswerk gedoen het voor die begin van die bedryf, dat die aangaan van sulke kostes beteken dat daar reeds ʼn bedryf beoefen is. Die regter se obiter aanmerking is xxxx volg:
“In year one a retailer acquires premises, employs staff and buys stock, but does not open his doors until the beginning of year two. On the authority of Sub-Nigel v CIR 1948 (4) SA 580 (4) at 589-590 he would clearly be entitled to deduct the expenditure incurred in year one from revenue earned in year two.”
Onderskeid word na aanleiding hiervan getref tussen voorbereidingsaktiwiteite en voor bedryfsuitgawes. Voorbereidingsaktiwiteite uitgawes kan gesien word as om aangegaan xx xxxx in die beoefening van ʼn bedryf. Xxxxxxxx (2011:H-10) dui aan uitgawes wat aangegaan is in die voorbereiding van ʼn bedryf wel die begin van ʼn bedryf kan wees. Die belastingpligtige moet kan aandui dat hy gereed is om dienste te voorsien, met ander woorde hul het hul deure oopgemaak vir besigheid. Die bedoeling van die belastingpligtige tydens die aangaan van ʼn transaksie is ook van belang tydens die bepaling van of ʼn bedryf beoefen word of nie (CIR v Pick ʼn Pay Employee Share Purchase Trust 1992 (4) SA 39 (A), 54 SATC 271).
Xxxxx (2012) maak die volgende gevolgtrekking dat ʼn bedryf begin wanneer die stigters van die besigheid ten minste een bate of hulpbron aangeskaf het wat noodsaaklik is vir die gebruik in die bedryf in die toekoms. Die bate mag fisies wees, xxxx byvoorbeeld toerusting, of iets nie-tasbaar wees xxxx ʼn permit, ʼn kontrak, die indiensneming van personeel of die aankoop van handelsvoorraad. Indien so ʼn bate of hulpbron in plek is, xxx alle uitgawes aangegaan in besigheid verwante transaksies, selfs al is dit van ʼn voorbereidingsaard, aangegaan wees tydens die beoefening van ʼn bedryf in die huidige jaar van aanslag.
SARS (Interpretasie nota 51, 2009:7) redeneer egter weer dat waar uitgawes en onkostes aangegaan is op ʼn bate wat nog nie in die beoefening van ʼn bedryf gebruik word nie, dat hierdie uitgawes en onkostes van ʼn kapitale aard is. Dit is vanweë die xxxx dat die bestaande besigheid uitgebrei word deur die skepping van ʼn bate vir die gebruik in die besigheid. Dit xxxx xxx dat indien die kostes aangegaan is om ʼn kapitale bate te skep, dit van kapitale aard is terwyl indien dit aangegaan is vir operasionele uitgawes, dit van ʼn inkomste aard is. Interpretasie nota 51 (2009:8) se bevinding is dat die uitbreiding van ʼn
bestaande besigheid, en die onkostes en verliese aangegaan voor die ingebruikneming van ʼn bate, van kapitale aard is en nie aangegaan is in die beoefening van ʼn bedryf nie.
3.8 Gevolgtrekking en samevatting rakende die aanvang van beoefening van ʼn bedryf
Die totstandkoming van die beoefening van ʼn bedryf word wyd omskryf. Die bepaling van wanneer ʼn bedryf in aanvang neem is ʼn feitevraag wat deur die xxxx bepaal moet word. Xxxxx (2012) dui ook xx xxxxxx aan dat die Suid-Afrikaanse Inkomstediens Kommissaris geen duidelike standpunt ingeneem het rakende wanneer ʼn bedryf beoefen word nie. Xxxxxxx is egter deur die xxxx neergelê deur vorige regsgesag wat die belastingpligtige xxx help om te bepaal of die beoefening van ʼn bedryf wel alreeds in aanvang geneem is.
Dit wil wel voorkom dat waar ʼn kapitale bate tot stand gebring word ter voorbereiding van die beoefening van ʼn bedryf, daar aangevoer kan word dat ʼn bedryf nog nie beoefen word nie. Tot die tydstip waarop die bedryf in aanvang neem, xxx artikel 11A geld in terme van leningkommissie omrede artikel 24J nie ʼn verwysing het dat die items van ʼn kapitale aard moet wees nie. Indien die xxxx xxx bevind dat daar wel ʼn beoefening van ʼn bedryf was tydens die uitbreiding van ʼn bestaande besigheid, xxx artikel 11 irrelevant wees weens die xxxx dat artikel 24J van toepassing is.
Hoofstuk 4: Die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die Verenigde Koninkryk en Australië
4.1 Inleiding1
Die doel van hierdie hoofstuk is om die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die buiteland, spesifiek die Verenigde Koninkryk en Australië, te bestudeer en om te bepaal of die hantering daarvan moontlik byval xxx xxxx by die Suid-Afrikaanse hantering van leningskommissie vir belastingdoeleindes. Dit kan moontlik lei tot die daarstelling van riglyne vir Suid- Afrika oor die inkomstebelastinghantering van leningskommissie.
Die hoofstuk xxx ʼn oorsigtelike bestudering van die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die Verenigde Koninkryk sowel as in Australië bevat. Xxxx xxx gepoog word om ʼn gemeenskaplike ooreenkoms tussen hierdie twee xxxxx xx inkomste- belastinghantering van leningskommissie xx xxxx en te vergelyk met Suid-Afrika se hantering daarvan.
Ter afsluiting xxx hoofstuk 4 ʼn opsomming gee van die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in beide die Verenigde Koninkryk en Australië, waar relevant. Die xxxx xxx bereik word deur die volgende struktuur en uiteensetting aan die hoofstuk te verleen:
• Motivering vir die gebruik van die Verenigde Koninkryk en Australië as voorbeelde van inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die buiteland;
• Agtergrond en tersaaklike bespreking van die struktuur en xxxxxxx van die inkomstebelastingwetgewing, praktyk en regspraak in die Verenigde Koninkryk en Australië, wat relevant is tot hierdie studie;
• Bespreking van die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die Verenigde Koninkryk en Australië.
4.2 Motivering vir die gebruik van die Verenigde Koninkryk en Australië as voorbeelde van die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die buiteland
Die Suid-Afrikaanse inkomstebelastingstelsel, en die Suid-Afrikaanse xxxx xx interpretasie daarvan, is tot in ʼn groot mate beïnvloed deur die xxxx xx uitspraak in beide die Verenigde Koninkryk en Australië. Xxxxxxxxxx (2008) beklemtoon die invloed van
1 Die struktuur van hierdie hoofstuk berus op die struktuur xxx Xxxxxxxx (2011) se vierde hoofstuk.
hierdie xxxxx xx regsuitsprake op ons inkomstebelastingstelsel deur na die volgende xx xxxxxx:
“English cases have influenced the development of the South African income tax jurisprudence to a considerable extent. The accepted expression of "an operation of business in carrying out a scheme for profit-making" as the test for the non-capital nature of proceeds from a sale is taken from the decision in Californian Copper Syndicate v IR1(80) as approved by the House of Lords in TC v Melbourne Trusts.2(81) The principle of the literal interpretation of taxation statutes is derived from the decision in Xxxxxxxxxx v Attorney- General3(82) and Cape Xxxxxx Syndicate v Inland Revenue Commissioners.4(83) Even the rule of Venter v R5(84) is based on an English case.6(85) Occasionally American cases, too, have been referred to,7(86) and in many instances Australian decisions are cited, which can be explained by the fact, mentioned in the remarks on the history of the legislation, that the first Income Tax Act of the Republic was modelled on the Income Tax Act of New South Wales.”
Weens hierdie noue verwantskap tussen ons xxxx xx uitsprake met die van die xxxx in die Verenigde Koninkryk en Australië, word die siening gehuldig dat die twee xxxxx geskik is om die inkomstebelastinghantering van leningskommissie mee te vergelyk. Die studie gaan kortliks die individuele toepaslikheid van die Verenigde Koninkryk en Australië bespreek om ten hulp xx xxxx met die bepaling van die inkomstebelastinghantering van leningskommissie.
Die Verenigde Koninkryk vorm xxxx van die Statebond (Member countries, [s.a]), waarvan Suid-Xxxxxx xxxx sedert 1994 ʼn lid is nadat lidmaatskap in 1961 opgeskort is. Die Statebond se historiese waarde lê in die xxxx dat die meeste xxxxx wat lede is kolonies van die Verenigde Koninkryk was (Our history, [s.a]). Die Verenigde Koninkryk is verder ook lid van die “Organization for Economic Co-Operation and Development” (“OECD”) (Members and Partners - OECD, [s.a.]). Suid-Afrika is tans nie ʼn lid van die OECD nie, maar is betrokke by van die OECD se projekte (South Africa and the OECD, [s.a.]).
Die Verenigde Koninkryk word verder ook gesien as ʼn welvarende land (OECD Better Life Index United Kingdom, [s.a.]). Die inwoners van die Verenigde Koninkryk verdien gemiddeld meer as die gemiddelde inkomste van inwoners in die OECD. Laastens, xxxx
hierbo xxxxxx xxxx Xxxxxxxxxx in die inleiding tot die hoofstuk, het die hofuitsprake en die uitleg van die xxxx in die Verenigde Koninkryk aansienlike xxxxxxx verskaf in die regsuitspraak en skepping van regspresedent in Suid-Afrika. Dit xxx dus toepaslik wees om die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die Verenigde Koninkryk te vergelyk met Suid-Afrika om die mate te bepaal waarin beginsels, xxxx gevind in die Verenigde Koninkryk, sinvol in Suid-Afrika toegepas kan word.
Xxxxxxxx (2011:38) dui aan dat Australië beskou kan word as ʼn ontwikkelde eerstewêreldland wat globale aansien geniet op ekonomiese sowel as sosiale ontwikkelingsgebied (Australia: World Audit Democracy Profile, [s.a.]). Australië is verder ook ʼn lid van die OECD wat toonaangewers is met betrekking tot die daarstel van eenvormige ekonomiese standaarde en toepassing van gesonde deurdagte ekonomiese praktyke, onder andere in die gebiede van ekonomie, belasting en rekeningkunde (Member countries, [s.a.]). Bogenoemde eienskappe van Australië maak dit geskik xx xxxx xx xxxx van die bespreking van die internasionale inkomstebelastinghantering van leningskommissie in hierdie studie.
Xxxxxxxx (2011:38) gaan verder deur die siening te huldig dat Suid-Afrika oor gesonde en stewige handelsbande met Australië beskik. Xxxxxxxx (2011:38) meen dat die Suid- Afrikaanse inkomstebelastingwetgewing verskeie ooreenkomste met die Australiese inkomstebelastingwetgewing toon vanweë die xxxx dat beide hierdie xxxxx voormalige Britse Kolonies is, en daar dus ʼn xxxxx Britse invloed te bespeur is by die ontwikkeling van hierdie xxxxx xx inkomstebelastingwetgewing.
Inkomstebelasting is voor 1910 slegs gehef op individue en maatskappye in die Kaap- kolonie sowel as in Natal (Xxxxxxxx, 2010). Die eerste inkomstebelastingwet vir die hele Suid-Afrika het in 1914 in xxxxxxx getree. Die wet was genaamd die Inkomstebelastingwet van 1914. Hierdie wetgewing was gebaseer op Australiese wetgewing in die vorm van die New South Wales Act (ITC 1634 60 SATC 235). Sedert die gebruik daarvan in 1914, is daar verskeie wysigings aan en konsolidasies aan die wet gemaak (Xxxxx, 2014:5). Die xxxx dat Suid-Afrika se Inkomstebelastingwetgewing sy oorsprong grootliks te danke het aan Australiese Inkomstebelastingwetgewing, dien as verdere motivering vir die gebruik van Australië as onderwerp in hierdie studie.
4.3 Agtergrond en tersaaklike bespreking van die struktuur en xxxxxxx van die inkomstebelastingwetgewing, relevante praktyk en regspraak in die Verenigde Koninkryk en Australië
Dit is wel belangrik om voor die aanvang van die bespreking van die inkomstebelastinghantering xxxx gevind in die buiteland, daarop te let dat verskeie handboekskrywers en vorige hofuitsprake skepties is oor hierdie praktyk. Xx Xxxxx & Xxxxxxxx (2014), by paragraaf 25.4, het die volgende hieroor opgemerk:
“As regards the effect of foreign decisions, the courts have frequently pointed out that the income tax decisions of other countries must be cautiously approached owing to the difference in the basis of taxation applicable in foreign countries. In referring to such decisions, therefore one must always bear in mind that they may be based upon a differently worded statute from the statute under consideration. They may, however, be most valuable and may very well influence South African courts, particularly when they deal with a point of law that also occurs in the South African Act."
Die Suid-Afrikaanse howe het dus beklemtoon dat die inkomstebelastinghantering xxxx gevind in die buiteland nie in alle gevalle xxx ooreenstem met die inkomstebelasting- hantering in Suid-Afrika nie. Dit is weens die xxxx dat die belastingstelsels van Suid-Afrika en die buiteland nie altyd xxx ooreenstem nie. Xxxxxxxxxx (2008) maak in Income Tax paragraaf 3.26 die xxxxxxxx dat die uitsprake xxx xxxx in die buiteland nie slegs blindelings in Suid-Afrika gevolg moet word nie.
“However, if one bears in mind that the imposition of income tax is based on statute law, one will readily appreciate that the decisions of English or other courts cannot be followed without qualification. If the wording of the statutory provision with which the quoted cases deal is not similar to the South African one, the decision cannot be applied. In Xxxxxx v CIR,8(87) the Appellate Division refused to apply an English case as the English provision considered there differed from the corresponding section of the South African Income Tax Act. Xxxxxxx XX, in Rhodesian Metals Ltd (in liquidation) v CoT,9(88) made the following remark:
'Xx Xxxxxxxxxx relied on a series of English cases, of which Xxxxxxxx & Son v Xxxxx, (1896) AC 325 and Xxxxxx & Christmas Ltd v CoT (1908) AC 46, are
examples, in support of the contention that, where the business consists of buying and selling, the business is located where the sales take place and, therefore, the source of the profit is at such place. I do not think that these decisions necessarily apply to the present case. In Grainger & Son v Xxxxx the words in the Statute were "from any trade exercised within the United Kingdom". Under the Rhodesian statute the inquiry is concerned with the "source" of the profit.”
Daar kan aan die hand van die regter se uitspraak aanvaar word dat indien die bewoording in die Wet nie ooreenstem met die buitelandse wetgewing nie, dieselfde betekenis nie daaraan gegee kan word nie. Die regter in Xxxxx Ltd v CIR 1945 AD 128, 13 SATC 121 op bladsy 136 het die volgende gevolgtrekking gemaak rakende die gebruik van buitelandse presedent in die uitleg van inkomstebelastingbepalings in Suid-Afrika:
“In Commissioner for Inland Revenue v Delfos (1933 AD at p 254), XXXXXXX, X.X went so far as to say that: "cases decided in other countries where the definition of income or gross income is not identical with the definition in our Act cannot be of any assistance to us in interpreting the definition ". I am not prepared to go so far as that, but I will say that the decisions of other countries must be cautiously approached, with a due appreciation of any difference in the basis of taxation and that, when they are so approached, it may be found --- as is, in my opinion, the position here --- that they are inapplicable to the case under consideration. Were that not so, then it would have been unnecessary for counsel to attempt, by a line of reasoning which I have already held to be quite untenable, to exclude this
£9,000 initially from the definition of "gross income", as he was bound to do if his contention was to succeed.”
Daar kan dus aan die hand gedoen word dat dit sinvol xxx xxxx om die inkomstebelastinghantering xxx xxxxx met inkomstebelastingstelsels soortgelyk aan Suid- Afrika te bestudeer. Dit moet egter nie buite rekening gelaat word dat die onderskeie xxxxx xx inkomstebelastingwetgewing verskil en dus verskillende uitsprake wel verkry word in die xxxxx xx onderskeie xxxx rakende dieselfde inkomstebelastingbeginsel nie.
Die Verenigde Koninkryk se belastingstelsel word beheer deur drie verskillende vlakke (Jelfs, 2010:2). Die vlakke is statutêre wetgewing, gemene reg en praktyk van HM Revenue & Customs (“HMRC”). Die HMRC kan verder praktyknotas, wat as riglyne dien, ter enige tyd uitbring en praktyknotas xxxxxxxx xxxx wat dit relevant is gedurende die jaar van aanslag.
Die Statutêre wetgewing word, net xxxx in Suid-Afrika, deur die Parlement bepaal terwyl die gemene reg geskep word deur beslissings van die Verenigde Koninkryk xx xxxx (The Legal System of the United Kingdom, [(s.a.)]). Die hoogste hof xxx xxxxx is die Hooggeregshof van die Verenigde Koninkryk (Xxxxx, [s.a.]). Die beslissings deur hierdie hof is bindend op alle laer xxxx. Nie alle sake wat voor regters verskyn, word spesifiek deur wetgewing gereguleer nie (Xxxxx, [s.a.]), wat van die regters vereis om ʼn beslissing xx xxxx gegrond op hul eie interpretasie. Die beslissing skep ʼn regsbeginsel wat van toepassing is op die publiek totdat statutêre wetgewing deur die Parlement geskep word om die gemene reg beginsels te verander (Xxxxx, [s.a.]). Dus kan die gemene reg gesien word as wetgewing wat deur die howe gemaak is (Xxxxx, [s.a.]). Laastens, xxxx reeds bespreek, is die HRMC verantwoordelik vir die toepassing van die wetgewing in die praktyk en voorsiening van riglyne vir die belastingpligtiges.
Die verskeie belastingstelsels wat in die Verenigde Koninkryk gevind word, word deur Xxxxxx en Rowntree (2012) gelys as:
• Inkomstebelasting;
• Nasionale Versekering Bydraes (“National Insurance contributions”);
• Belasting op toegevoegde waarde;
• Kapitaalwinsbelasting
• Maatskappybelasting;
• Ander indirekte belastings (meestal doeane en aksyns).
Daar word ʼn onderskeid getref tussen inkomstebelasting en maatskappybelasting in die Verenigde Koninkryk se belastingwetgewing. Waar beide persoonlike en maatskappybelasting in een wet in Suid-Afrika vervat is, word hierdie twee belastings deur aparte wetgewing gereguleer in die Verenigde Koninkryk. Die Income Tax (Trading and other Income) Act 2005 (“ITT05”) is van toepassing op individue terwyl die Corporation
Tax Act 2009 (“CTA09”) van toepassing is op maatskappye. Die studie handel slegs oor die inkomstebelasting en maatskappybelasting komponente.
Artikel 3(a) van die ITT05 hef belasting op die belasbare winste van die beoefening van ʼn bedryf, professie of beroep. Die winste word bereken volgens artikel 25(1) in terme van algemeen aanvaarde rekeningkundige beginsels. Die winste is onderhewig aan sekere beperkings in terme van die ITT05. Die beperkings, in terme van artikels 33 en 34, sluit hoofsaaklik items van ʼn kapitale aard in, sowel as onkostes wat geheel en uitsluitlik aangegaan is ter voortbrenging van inkomste.
Artikel 1(1) van die CTA09 dui aan dat korporatiewe belasting gehef word op die inkomste en belasbare winste van maatskappye. In terme van die CTA09 artikel 46(1) word die belasbare inkomste bepaal aan die hand van algemeen aanvaarde rekeningkundige beginsels. Die bedrag só bereken is wel onderhewig aan spesifieke aanpassings xxxx xxxx die CTA09 bepaal. Uitgesluit by die berekening van die belasbare inkomste, is items van ʼn kapitale aard en uitgawes wat aangegaan is nie geheel en al ter voortbrenging van inkomste is nie. Die uitsluitsels word gevind in artikel 53 en artikel 54 onderskeidelik.
Daar word dus aan die hand gedoen dat die transaksies se inkomstebelastinghantering in terme van persoonlike inkomstebelasting asook korporatiewe inkomstebelasting moet volg op die hantering daarvan in terme van algemeen aanvaarde rekeningkundige beginsels. Daar word verder ook aangevoer dat daar bepaal moet word, indien die onkostes aftrekbaar is in terme van algemeen aanvaarde rekeningkundige beginsels, of die uitgawes nie voldoen aan enige uitsluitsels xxxx gevind in die ITT05 en CTA09 wat verhoed dat dit afgetrek mag word vir inkomstebelastingdoeleindes nie.
Willemse (2011:39) maak die xxxxxxxx, wat ooreenstem met die bespreking van die Verenigde Koninkryk hierbo, dat daar drie vlakke van inkomstebelastingwetgewing in Australië bestaan, naamlik statutêre wetgewing, gemene reg beginsels asook die praktyk wat deur die Australian Tax Office (“ATO”) verskaf word as riglyne vir die Australiese belastingpligtiges. Dit stem ooreen met die vlakke xxxx gevind in die Suid-Afrikaanse konteks, met die Suid-Afrikaanse Inkomstediens wat die rol van die ATO in Suid-Afrika vervul. Xxxxxxxx (2011:40) xxxxxx ook in sy studie na die hiërargie van die Australiese regstelsel en bespreek kortliks die werk daarvan xxxx volg:
“Die hiërargie van die Australiese xxxx speel ʼn belangrike rol in die uitleg van inkomstebelastingwetgewing. Volgens Xxxxxxxx et al., (2004:54) is die presedenteleer van krag in Australië. Die presedenteleer bepaal dat die beslissing van ʼn hoër hof dié van ʼn laer hof in die hiërargie bind. Die omgekeerde kan egter nooit geld nie, met ander woorde die beslissings van ʼn laer hof kan nooit ʼn hoër hof bind nie. ʼn Laer hof beslissing mag egter oorredend wees. Die hiërargie van die Australiese xxxx vir inkomstebelastingdoeleindes (van laag xx xxxx) is die “Administrative Appeals Tribunal” (soortgelyk aan die Suid-Afrikaanse Belastinghof), die “Federal Court” (soortgelyk aan die Hooggeregshof in Suid-Afrika) en die ”High Court of Australia” (soortgelyk aan die Appèlhof in Suid-Afrika).”
Daar kan dus aan die hand gedoen word dat die hoogste gesag in Australië rakende die hantering van inkomstebelasting aangeleenthede die Hooggeregshof is, gevolg deur die Federale hof en laastens die Administratiewe appèltribunaal is. Xxxx gevind in die Verenigde Koninkryk, word die statutêre wetgewing bepaal deur die land se parlement. Die gemene reg uitleg geskied deur die bevindinge wat deur die xxxx gemaak is gebaseer op die land se inkomstebelastingwetgewing. Die ATO is aanspreeklik vir die dag tot dag bestuur van die inkomstebelastingwetgewing in Australië en reik ook riglyne en praktyknotas uit om hierdie doel te bereik.
Die Australiese belastingwetgewing wat sinvol is om te bestudeer met betrekking tot hierdie studie is die “Income Tax Assessment Act 1997” (“ITAA97”) en “Income Tax Assessment Act 1936” (“ITAA36”). Die xxxxxxx van die Australiese wetgewing, xxxx vervat in die ITAA97, word kortliks deur Xxxxxxx, Xxxxxx, Xxxxxxx, Xxxxxx en Xxxx (2012:31) bespreek. Volgens hul verteenwoordig artikel 1 van die ITAA97 die hoofbeginsels van die wet en bestaan dit uit artikel 1-1 tot artikel 1-12. Artikel 4-1 hef belasting op belastingpligtiges en beklemtoon dat inkomstebelasting betaalbaar is xxxx xxxx individu en maatskappy, asook sommige ander entiteite. Die bepaling van ʼn belastingpligtige se belastingaanspreeklikheid word geformuleer in artikel 4-10(3). Die bepaling dui aan dat die belastingaanspreeklikheid bereken word deur die belasbare inkomste te vermenigvuldig met die belastingkoers. Hiervan moet sekere items afgetrek word (“tax offsets”). Artikel 4- 15 bepaal dat belasbare inkomste bereken word as aanslaanbare inkomste (“assessable income”) minus die toelaatbare aftrekkings. Die omskrywing van aanslaanbare inkomste word gevind in artikel 6 van die ITAA97. Aanslaanbare inkomste bestaan volgens ITAA97 artikel 6-1 uit gewone inkomste sowel as statutêre inkomste. In ooreenstemming met Suid-
Afrika, word sekere aanslaanbare inkomste en statutêre inkomste gesien as vrygestelde inkomste wat vrygestel is van inkomstebelasting. Hierdie tipes inkomstes word gevind in artikel 11 van die ITAA97.
Die ITAA97, tesame met ITAA36, bevat bepalings wat die toelaatbare aftrekkings aandui (Gilders et al., (2012:32)). Hierdie aftrekkings bestaan uit beide die algemene aftrekkingsformule, xxxx gevind in artikel 8-1, en spesifieke aftrekkingsbepalings xxxx gevind in artikel 8-5. Artikel 8-1(1) van die ITAA97 stem grootliks ooreen met die Suid- Afrikaanse benadering. Hierdie artikel bepaal die volgende:
“You can deduct from your assessable income any loss or outgoing to the extent that: it is incurred in gaining or producing your assessable income; or it is necessarily incurred in carrying on a business for the purpose of gaining or producing your assessable income.”
ʼn Verdere ooreenstemming met die Suid-Afrikaanse inkomstebelastingwetgewing word in artikel 8-1(2) gevind wat bepaal dat uitgawes en verliese van ʼn kapitale aard nie aftrekbaar is vir inkomstebelastingdoeleindes nie.
“However, you cannot deduct a loss or outgoing under this section to the extent that: it is a loss or outgoing of capital, or of a capital nature; or it is a loss or outgoing of a private or domestic nature; or it is incurred in relation to gaining or producing your exempt income; or a provision of this Act prevents you from deducting it.”
Die aftrekking-artikels 8-1 en 8-5 lees xxxx volg:
“8 – 1 General deductions
(1) You can deduct from your assessable income any loss or outgoing to the extent that:
a) it is incurred in gaining or producing your assessable income; or
b) it is necessarily incurred in carrying on a business for the purpose of gaining or producing your assessable income.
(2) However, you cannot deduct a loss or outgoing under this section to the extent that:
a) it is a loss or outgoing of capital, or of a capital nature; or
b) it is a loss or outgoing of a private or domestic nature; or
c) it is incurred in relation to gaining or producing your exempt income or your non-assessable non-exempt income; or
d) a provision of this Act prevents you from deducting it.
(3) A loss or outgoing that you can deduct under this section is called a general deduction.
8 – 5 Specific deductions
(1) You can also deduct from your assessable income an amount that a provision of this Act (outside this Division) allows you to deduct.
(2) Some provisions of this Act prevent you from deducting an amount that you could otherwise deduct, or limit the amount you can deduct.
(3) An amount that you can deduct under a provision of this Act (outside this Division) is called a specific deduction.”
Xxxxxxxx (2011:41) bevestig die siening, xxxx gehuldig in hoofstuk 2, dat aftrekkings slegs geëis kan word in terme van die algemene aftrekkingsformule indien dit nie aftrekbaar is in terme van ʼn spesifieke bepaling nie. Hierdie regsbeginsel, xxxx bespreek in hoofstuk 3, staan bekend as generalia specialibus non derogant. Xxxxxxxx gaan xxxxx xxxx aan te dui dat hierdie aftrekking egter nie toelaatbaar is in gevalle waar so ʼn aftrekking deur enige bepaling in die Inkomstebelastingwet verbied word nie. Dus xxx die studie moet bepaal of daar enige spesifieke bepaling is wat die aftrekbaarheid van leningskommissie in Australië reguleer en of enige van hierdie aftrekkings xxxx xxxxx bepalings verbied word.
4.4 Bespreking van die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die Verenigde Koninkryk
Vir die doeleindes van die studie en die bespreking rondom die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die Verenigde Koninkryk, is dit belangrik om daarop te let daar ʼn onderskeid getref word tussen die inkomste- belastinghantering van hierdie onkostes deur ʼn eenmansaak en ʼn maatskappy (HM Revenue & Customs Capital v Revenue Expenditure Toolkit, 2014:13). Daar kan dus aan die hand gedoen word dat die inkomstebelastingwetgewing in die Verenigde Koninkryk verdeel word tussen inkomstebelasting wat op maatskappye en individue van toepassing is.
Die studie se fokus xxx eerstens val op die inkomstebelastinghantering van leningskommissie vir individue. Spesifieke bepalings in die Verenigde Koninkryk se inkomstebelastingwetgewing bevat spesifieke bepalings wat die inkomstebelasting- hantering van leningskommissie uiteensit. Die artikels wat die individu se inkomste- belastinghantering bevat vir leningskommissie in die Verenigde Koninkryk is artikels 58 en
59. Artikel 59 xxxxxx xx omskepbare lenings wat nie xxxx vorm van hierdie studie nie. Artikel 59 word dus uitgesluit by die bespreking in hierdie studie. Artikel 58 van die ITT05 lees xxxx volg:
58 Incidental costs of obtaining finance
(1) In calculating the profits of a trade, a deduction is allowed for incidental costs of obtaining finance by means of—
(a) a loan, or
(b) the issue of loan stock,
if the interest on the loan or stock is deductible in calculating the profits of the trade.
(2) Incidental costs of obtaining finance means expenses—
(a) which are incurred on fees, commissions, advertising, printing and other incidental matters, and
(b) which are incurred wholly and exclusively for the purpose of obtaining the finance, providing security for it or repaying it.
(3) Expenses incurred wholly and exclusively for the purpose of—
(a) obtaining finance, or
(b) providing security for it,
are incidental costs of obtaining the finance even if it is not in fact obtained.
(4) But the following are not incidental costs of obtaining finance—
(a) sums paid because of losses resulting from movements in the rate of exchange between different currencies,
(b) sums paid for the purpose of protecting against such losses,
(c) the cost of repaying a loan or loan stock so far as attributable to its being repayable at a premium or having been obtained or issued at a discount, and
(d) stamp duty.
(5) This section needs to be read with section 59 (which provides for restrictions in relation to convertible loans and loan stock etc.).
Die verklarende uitleg van die bogenoemde bepaling word gevind in die HMRC se verklarende memorandum (BIM45815 - Specific deductions - incidental costs of loan finance: expenses allowable, [s.a.]). Hierin word aangevoer dat die term toevallige kostes die verkryging van finansiering uitgawes aangegaan op fooie, kommissies, advertensies, drukkoste en ander toevallige kostes, insluit.
BIM45815 – Specific deductions – incidental costs of loan finance: expenses allowable ([s.a.]) xxxxxx daarna dat die volgende tipes toevallige kostes met die verkryging van finansiering normaalweg toelaatbaar xxx xxxx om afgetrek te word in terme van inkomstebelastingwetgewing vir eenmansake:
• Regs- en professionele onkostes aangegaan vir die verkryging van lenings sowel as die voorbereiding van die leningsdokumentasie;
• Onderskrywingskommissies, makelaarsfooie asook ʼn fooi op die reël van die lenings;
• Fooi vir die beskikbaarstelling van kredietfasiliteite; en
• Fooi vir die waarborg van ʼn lening.
Artikel 58 van die ITT05 bevat ʼn aantal vereistes waaraan die belastingpligtige moet voldoen voordat bogenoemde toevallige onkostes afgetrek mag word vir inkomstebelastingdoeleindes. Eerstens, vir hierdie toevallige kostes, wat toevallig aangegaan is tydens die proses xx x xxxxxx te bekom, om aftrekbaar xx xxxx vir inkomstebelasting moet die rente wat betaalbaar is in terme van die lening ook aftrekbaar wees vir inkomstebelastingdoeleindes. Die toevallige kostes moet ook geheel en al en uitsluitlik aangegaan word vir doeleindes om die lenings te verkry. Artikel 58 van die ITT05 bepaal dat hierdie toevallige kostes wat aangegaan is, aftrekbaar is vir inkomstebelastingdoeleindes al is die lenings nie opgeneem of verkry nie.
Dus omskryf die praktyknota van die HMRC leningskommissie as toevallige kostes aangegaan xx x xxxxxx te verkry. BIM45825 – Specific deductions - incidental costs of loan finance: commitment fees ([s.a.]) bevat verdere uitklaring rondom die inkomstebelastinghantering van leningskommissie ingevolge artikel 58 van die Income Tax (Trading and Other Income) Act 2005. In terme van hierdie verklarende memorandum van die HMRC word daar aangedui dat fooie aangegaan vir die reël van ʼn lening en wat betaalbaar is aan die makelaars, leningskommissie is. Die BIM45825 – Specific deductions - incidental costs of loan finance: commitment fees ([s.a.]) gaan voort om aan te dui dat hierdie kostes egter nie aftrekbaar xxx xxxx vir inkomstebelastingdoeleindes as die finansiering ʼn permanente xxxx uitmaak van die kapitaal van die onderneming nie. Die leningskommissie kan egter afgetrek word as dit gesien word as ʼn tydelike koste asook ʼn toevallige koste. Dit is beaam deur die hof in die Verenigde Koninkryk in die xxxx Ascot Gas Water Heaters Ltd v Duff 24 TC 171 op bladsy 176 (BIM45825 – Specific deductions - incidental costs of loan finance: commitment fees [s.a.])
Inkomstebelastinghantering van voorproduksie uitgawes
Artikel 57 van die ITT05 reguleer die inkomstebelastinghantering van uitgawes wat aangegaan is voor ʼn bedryf in aanvang geneem het. Die artikel lees xxxx volg:
57 Pre-trading expense
(1) This section applies if a person incurs expenses for the purposes of a trade before (but not more than 7 years before) the date on which the person starts to carry on the trade (“the start date”).
(2) If, in calculating the profits of the trade—
(a) no deduction would otherwise be allowed for the expenses, but
(b) a deduction would be allowed for them if they were incurred on the start date,
the expenses are treated as if they were incurred on the start date (and therefore a deduction is allowed for them).
Die verklarende memorandum BIM46351 - Specific deductions: pre-trading expenditure: scope ([s.a.]) dui aan dat artikel 57 van toepassing xxx xxxx op alle uitgawes, mits die uitgawes binne sewe jaar voor die aanvang van die bedryf aangegaan is. Verder moet die uitgawes ook aftrekbaar wees indien daar wel ʼn bedryf beoefen is toe dit aangegaan is. BIM46351 - Specific deductions: pre-trading expenditure: scope ([s.a.]) beklemtoon dat die uitgawes ten volle aangegaan xxxx gewees het ter beoefening van die bedryf en dat die uitgawes nie van ʼn kapitale aard mag wees nie. In terme van BIM46355 - Specific deductions: pre-trading expenditure: relief [s.a.] is artikel 57 slegs van toepassing op die persoon wat die uitgawes aangegaan het en slegs wanneer die beoefening van ʼn bedryf in aanvang geneem het.
Daar word aan die hand gedoen dat artikel 57 van ITT05 in wese ooreenstem met artikel 11A van die Suid-Afrikaanse Inkomstebelastingwet deurdat beide artikels aftrekkings toelaat vir uitgawes aangegaan voor die beoefening van ʼn bedryf wat wel aftrekbaar sou gewees het as die bedryf op die tydstip van die aangaan van die uitgawes wel beoefen is. Die groot verskil lê egter in die xxxx dat items van ʼn kapitale aard nie aftrekbaar is in terme van artikel 57 van die ITT05 nie, terwyl artikel 11A die aftrekking van artikel 24J toelaat wat moontlik kapitale items kan insluit. Die aard van die lening wat aangegaan is, is dus
kritiek tot die beantwoording van die feitevraag en xxx xxxx die xxxx in die Verenigde Koninkryk beslis word gebaseer op hul inkomste teenoor kapitaal gemene reg beginsels.
Maatskappye se inkomstebelastinghantering word deur die CTA09 gereguleer. Die inkomstebelastinghantering van uitgawes verwant aan lenings word hanteer in terme van CTA09 Xxxx 5 (“Part 5”) Hoofstuk 3 (“Chapter 3”) (CFM30170 - Loan relationships: a short guide: how are taxable amounts computed? [s.a.]).
Artikel 307(2) van CTA09 stel dit dat die “debiete” en “krediete”, wat xxxxxx xx die inkomste en uitgawes in terme van die lenings, bepaal moet word aan die hand van algemeen aanvaarde rekeningkundige beginsels, xxxx vervat in “International Financial Reporting Standards” (“IFRS”) en gevolglik die toepaslike “International Accounting Standards” (“IAS”). Artikel 307 van die CTA09 xxxx xxxx volg uit:
307 General principles about the bringing into account of credits and debits
(1) This Part operates by reference to the accounts of companies and amounts recognised for accounting purposes.
(2) The general rule is that the amounts to be brought into account by a company as credits and debits for any period for the purposes of this Part are those that are recognised in determining the company's profit or loss for the period in accordance with generally accepted accounting practice.
(3) The credits and debits to be brought into account in respect of a company's loan relationships are the amounts that, when taken together, fairly represent for the accounting period in question—
(a) all profits and losses of the company that arise to it from its loan relationships and related transactions (excluding interest or expenses),
(b) all interest under those relationships, and
(c) all expenses incurred by the company under or for the purposes of those relationships and transactions.
(4) Expenses are only treated as incurred as mentioned in subsection (3)(c) if they are incurred directly—
(a) in bringing any of the loan relationships into existence,
(b) in entering into or giving effect to any of the related transactions,
(c) in making payments under any of those relationships or as a result of any of those transactions, or
(d) in taking steps to ensure the receipt of payments under any of those relationships or in accordance with any of those transactions.
(5) For the treatment of pre-loan relationship and abortive expenses, see section 329.
(6) Subsection (2) is subject to the provisions of this Part and, in particular, subsection (3).
Kwalifiserende kostes, in terme van die lenings, xxx dus afgetrek word aan die hand van algemeen aanvaarde rekeningkundige beginsels. CFM30170 - Loan relationships: a short guide: how are taxable amounts computed? ([s.a.]) dui aan dat IAS voldoen aan die vereistes van algemeen aanvaarde rekeningkundige beginsels xxxx gevind in die CTA09.
Artikel 307(4)(a) xxxxxx xx uitgawes wat aangegaan is om ʼn leningsverhouding in plek te kry. Die praktyknota van die HMRC, CFM33060 - Loan relationships: computational rules: expenses allowed as debits ([s.a.]), beklemtoon duidelik in artikel 307(4) die relevante uitgawes wat aangegaan is om ʼn leningsverhouding daar te stel. Voorbeelde van sulke tipes uitgawes word gegee as die fooi op die reël van die lening en waarborgfooie of kommissie betaalbaar vir die toestaan van ʼn waarborg. CFM33060 - Loan relationships: computational rules: expenses allowed as debits ([s.a.]) stel dit duidelik dat dié tipes uitgawes, xxxx gelys in hierdie skrywe, nie allesomvattend is nie en dat ander uitgawes ook moontlik by hierdie bepalings ingereken kan word. Daar kan aan die hand gedoen word dat die fooi vir die beskikbaarstelling van kredietfasiliteite asook ondersoekfooie, xxxx bespreek in hoofstuk 2, ook onder artikel 307(4)(a) xxx xxx. Hierdie tipes uitgawes, xxxx genoem in artikel 307(4)(a), xxxxxx xx leningskommissie aangegaan en daar kan aan die hand gedoen word dat leningskommissie aftrekbaar is in die Verenigde Koninkryk in terme van artikel 307(4). Die aftrekking xxx bereken word in terme van die IAS hantering
van leningskommissie (CFM33020 - Loan relationships: computational rules: amounts ‘fairly representing’ profits and losses, [s.a.]).
Die gevolgtrekking word ondersteun deur die HM Revenue & Customs Capital v Revenue Expenditure Toolkit (2014:13) wat dit duidelik stel dat hierdie kostes geallokeer moet word oor die termyn van die lening. Dit is soortgelyk aan die bepaling van artikel 24J in die Wet wat rente en verwante finansieringskostes versprei oor die termyn van die lening. CFM33070 - Loan relationships: computational rules: generally accepted accounting practice (GAAP) [s.a.] dui aan dat daar spesifiek na IAS 39 gekyk moet word rakende die inkomstebelastinghantering van hierdie onkostes.
IAS 39 Financial Instruments: Recognition and Measurement (2013:A1212) bepaal dat die effektiewe rentekoers-metode gebruik kan word in die bepaling van die rente aangegaan asook die toedeling van rente wat aangegaan is in terme van die lening oor die leeftyd van die finansiële bate of las. Die definisie van die effektiewe rentekoers lees as volg:
“The effective interest is the rate that exactly discounts estimated future payments or receipts through the expected life of the financial instrument or, when appropriate, a shorter period to the net carrying amount of the financial asset or financial liability. When calculating the effective interest rate, an entity shall estimate cash flows considering all contractual terms of the financial instrument (for example, prepayment, call and similar options) but shall not consider future credit losses. The calculation includes all fees and points paid or received between parties to the contract that are an integral part of the effective interest rate (see IAS 18 Revenue), transaction costs, and all other premiums or discounts.”
Leningskommissie word dus ingesluit by die definisie en berekening van die effektiewe rentekoers xxxx bepaal in IAS 39 (Xxxxx, Xxxxxx & Xxxx; 2006:13). Die leningskommissie aangegaan xxx dus xxxx met rente oor die termyn van die instrument versprei moet word. Xxxxx et al., (2006:13) spreek die mening uit dat weens die xxxx dat leningskommissie oor die termyn van die lening afgetrek moet word vir inkomstebelastingdoeleindes, daar nie onmiddellike belastingverligting bestaan vir belastingpligtiges nie. Die beginsel stem in breë terme ooreen met artikel 24J wat aandui dat die rente en verwante finansieringskostes oor die termyn van die lening afgetrek moet word.
Inkomstebelastinghantering van voorproduksie-uitgawes
CTA09 artikel 306(2)(f) maak voorsiening vir die hantering van onkostes aangegaan voor lening aangegaan is, gekanselleer is, asook aangegaan voor aanvang van die beoefening van ʼn bedryf. Dit hantering daarvan word spesifiek in artikel 329 en 330 uiteengesit. Die artikels lees xxxx volg:
329 Pre-loan relationship and abortive expenses
(1) This section applies if—
(a) a company may enter into a loan relationship or related transaction but has not yet done so,
(b) it incurs any expenses for purposes connected—
(i) with entering into it, or
(ii) with giving effect to any obligation which might arise under it, and
(c) had the company entered into the relationship or transaction, the expenses would be expenses within section 307(3)(c).
(2) The expenses are treated as expenses in relation to which debits may be brought into account in accordance with section 307(3) to the same extent as if the company had entered into the relationship or transaction.
330 Debits in respect of pre-trading expenditure
(1) This section applies if—
(a) a non-trading debit is given for an accounting period of a company for the purposes of this Part, and
(b) within the period of 2 years beginning with the end of the period the company makes an election for the purposes of this section in respect of the debit.
(2) The debit must not be brought into account for the purposes of this Part as a non-trading debit for that period.
(3) Instead, if conditions A and B are met in respect of a trade, the debit—
(a) is treated for the purposes of this Part as if it were a debit for the accounting period in which the company begins to carry on the trade, and
(b) is to be brought into account in accordance with section 297(3) (trading debits).
(4) Condition A is that the company begins to carry on the trade within the period of 7 years after the end of the accounting period for which a non- trading debit is given for the purposes of this Part.
(5) Condition B is that that debit is such that, if it were given for the accounting period in which the company begins to carry on the trade, it would be brought into account by reference to that trade in accordance with section 297(3).
Artikel 329 van CTA09 laat die aftrekking van onkostes toe wat aangegaan is in die proses om die xxxxxx xx finaliseer en wat aftrekbaar sou gewees het as die lening reeds aangegaan was. Artikel 329 laat selfs sulke kostes toe as aftrekking al is die lening nie eens bekom of gebruik nie. CFM33060 - Loan relationships: computational rules: expenses allowed as debits, ([s.a.]) dui aan dat die xxxxxx xx ʼn xxxxxx xx verkry aftrekbaar xxx xxxx in terme van hierdie artikel.
Artikel 330 van CTA09 laat op sy beurt die belastingpligtige toe om die keuse uit die oefen om die debiete (leningskommissie) te hanteer as debiete wat aangegaan is wanneer die beoefening van ʼn bedryf in aanvang neem. Daar bestaan egter twee voorbehoudsbepalings deurdat die keuse eerstens binne twee jaar na die rekenkundige tydperk waarin dit aangegaan is, uitgeoefen moet word. Tweedens moet die beoefening van ʼn bedryf ook in aanvang neem binne sewe jaar na die einde van die rekeningkundige periode waarin die uitgawes aangegaan is.
Geen onderskeid tussen kapitaal en inkomste word gemaak vir maatskappye in terme xxx Xxxx 5 van die CTA09 wat die inkomstebelastinghantering van lenings hanteer nie. Dit is as gevolg van artikel 293(3) wat spesifiek aandui dat dié Xxxx xxxxxx xx winste en verliese van beide ʼn kapitale aard en inkomste aard. Dit word beaam deur praktyknota CFM30170 - Loan relationships: a short guide: how are taxable amounts computed?, ([s.a.]). Daar word dus aan die hand gedoen dat voorproduksie-leningskommissie wat
aangegaan is, aftrekbaar xxx xxxx vir inkomstebelastingdoeleindes in terme van artikel 330 van die CTA09 sover as wat die keuse uitgeoefen word om die leningskommissie as debiete te hanteer wanneer daar begin word met die beoefening van ʼn bedryf. Die beoefening van ʼn bedryf moet ook binne sewe jaar na die aangaan van die leningskommissie in aanvang neem.
4.5 Bespreking van die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in Australië
Die inkomstebelastinghantering van leningskommissie volgens die Australiese wetgewing is kompleks en is onlangs verander met die inwerkingtreding van die Tax Laws Amendment (Taxation of Financial Arrangements) Act 2009 (“TOFA”). Dit xxxxxx xx die bepalings xxxx omskryf in Divisie 230 van die ITAA97 (Guide to taxation of financial arrangements (TOFA), 2014)
ITAA97 Hoofstuk 3 Xxxx 3-10 Divisie 230 bevat die wetgewing rakende die inkomstebelastinghantering van finansiële transaksies in sekere gevalle in Australië. Die bepalings is nie verpligtend op individue en entiteite met ʼn jaarlikse omset xxx xxxxxx as 100 miljoen Australiese dollars (hierna xxxxxx xx as “AUD” in die verhandeling), finansiële xxxxx xxx xxxxxx as 100 miljoen AUD en xxxxx xxxxxx as 300 miljoen AUD nie. Xxxxxx (2013:17), ʼn ouditvennoot by Xxxxx & Young in Australië dui aan dat die belastingpligtiges wat nie verplig is om finansiële transaksies in terme van Divisie 230 te hanteer nie, wel xxx xxxx of die reëls van TOFA op hul van toepassing xxx xxxx. Hy dui ook aan dat belastingpligtiges wat kies om die TOFA reëls toe te pas ook xxx xxxx om bestaande finansiële reëlings by die TOFA-reëls in te bring, al het hierdie finansiële reëlings ontstaan voor die inwerkingtreding van TOFA.
Die verskil tussen Divisie 230 in die ITAA97 in vergelyking met vorige wetgewing word deur X’Xxxxxxx ([s.a.]) verduidelik, toe hy nog die Kommissaris van belasting in Australië was. Die doel was om:
• die onderskeid tussen kapitaal en inkomste te verwyder;
• meeste winste en verliese op inkomste rekening te hanteer; en
• voorsien dat verliese aftrekbaar is vir inkomstebelastingdoeleindes en winste belasbaar.
Die inkomsbelastinghantering van winste en verliese gemaak in terme van ʼn finansiële reëling, word in artikel 230-15 hanteer. Die bepaling lees xxxx volg:
Section 230 -15: Gains are assessable and losses deductible Gains
230-15(1) Your assessable income includes a gain you make from a financial arrangement.
Losses
230-15(2) – You can deduct a loss you make from a financial arrangement, but only to the extent that:
a) You make it in gaining or producing your assessable income; or
b) You necessarily make it in carrying on a business for the purpose of gaining or producing your assessable income.
Daar kan dus aan die hand gedoen word dat die eerste stap in die bepaling van die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in Australië die bepaling is of die transaksie voldoen aan die omskrywing finansiële reëling. Die ITAA97, xxxx ook gevind in die Wet, beperk die aftrekking van ʼn finansiële reëling sover as wat dit aangegaan is ter voortbrenging van inkomste of aangegaan in die beoefening van ʼn bedryf met die doel om belasbare inkomste voort te bring.
ʼn Finansiële reëling word deur die Australiese wetgewing in artikel 230-45 sowel as 230- 50 omskryf. Die omskrywing in artikel 230-50 xxxxxx xx ʼn finansiële reëling gemaak in ʼn reserwerekening en is dus nie van belang vir die doeleindes van hierdie studie nie en xxx xxx verder bespreek word nie. ʼn Finansiële reëling word deur artikel 230-45 xxxx volg omskryf:
230-45(1) Financial Arrangement
You have a financial arrangement if you have, under an arrangement:
unless:
a) a cash settable legal or equitable right to receive a financial benefit; or
b) a cash settable legal or equitable obligation to provide a financial benefit; or
c) a combination of one or more such rights and/or one or more such obligations;
d) you also have under the arrangement one or more legal or equitable rights to receive something and/or one or more legal or equitable obligations to provide something; and
e) for one or more of the rights and/or obligations covered by paragraph (d):
(i) the thing that you have the right to receive, or the obligation to provide, is not a financial benefit; or
(ii) the right or obligation is not cash settable; and
(f) the one or more rights and/or obligations covered by paragraph (e) are not insignificant in comparison with the right, obligation or combination covered by paragraph (a), (b) or (c).
The right, obligation or combination covered by paragraph (a), (b) or (c) constitutes the financial arrangement.
230-45(2) A right you have to receive, or an obligation you have to provide, a financial benefit is cash settlable if, and only if:
(a) the benefit is money or a money equivalent; or
(b) in the case of a right - you intend to satisfy or settle it by receiving money or a money equivalent or by starting to have, or ceasing to have, another financial arrangement; or
(c) in the case of an obligation - you intend to satisfy or settle it by providing money or a money equivalent or by starting to have, or ceasing to have, another financial arrangement; or
(d) you have a practice of satisfying or settling similar rights or obligations as mentioned in paragraph (b) or (c) (whether or not you intend to satisfy or settle the right or obligation in that way); or
(e) you deal with the right or obligation, or with similar rights or obligations, in order to generate a profit from short-term fluctuations in price, from a dealer's margin, or from both; or
(f) none of paragraphs (a) to (e) applies but you satisfy subsection (3); or
(g) you are able to settle the right or obligation as mentioned in paragraph (b) or (c) (whether or not you intend to satisfy or settle the right or obligation in that way) and you do not have, as your sole or dominant purpose for entering into the arrangement under which you are to receive or provide the financial benefit, the purpose of receiving or delivering the financial benefit as part of your expected purchase, sale or usage requirements.
A reference in paragraph (b) or (c) to a financial arrangement does not include a reference to something that is a financial arrangement under section 230-50.
230-45(3) You satisfy this subsection if:
(a) the financial benefit is readily convertible into money or a money equivalent; and
(b) there is a market for the financial benefit that has a high degree of liquidity; and
(c) subsection (4) or (5) is satisfied.
230-45(4) This subsection is satisfied if, for the recipient of the financial benefit, the amount of the money or money equivalent referred to in paragraph (3)(a) is not subject to a substantial risk of substantial decrease in value.
230-45(5) This subsection is satisfied if your purpose, or one of your purposes, for entering into the arrangement under which you are to receive or
provide the financial benefit, is to receive or deliver the financial benefit:
(a) to raise or provide finance; or
(b) if paragraph (a) does not apply - so that it may be converted or liquidated into money or a money equivalent (other than as part of your expected purchase, sale or usage requirements).
In terme van die studie, dui artikel 230-45 dus aan dat ʼn onderneming oor ʼn finansiële reëling beskik indien dit ʼn verpligting het om ʼn finansiële voordeel aan iemand xxxxxx xx betaal. Die Guide to taxation of financial arrangements (TOFA) (2014) is van mening dat die definisie van ʼn finansiële reëling baie na is aan die definisie van ʼn finansiële instrument volgens rekenkundige beginsels. Dit dui egter ook aan dat dit nie heeltemal ooreenstem nie.
Daar word aan die hand gedoen dat finansiële reëlings, onder andere, lenings insluit weens die xxxx dat daar ʼn verpligting bestaan om ʼn bedrag, waarvan die finansiële waarde bekend is, af te los. Die volgende stap in die bepaling van die inkomstebelastinghantering van leningskommissie is om te bepaal of leningskommissie ʼn aftrekbare verlies is in terme van ʼn finansiële reëling.
Die ATO het tydens ʼn interne vergadering (Finance and Investment Taxation of Financial Arrangements Working Group minutes, 2012) die inkomstebelastinghantering van die fooi op die reël van leningfasiliteite asook die fooi vir die beskikbaarstelling van kredietfasiliteite bespreek. In hierdie bespreking is bevind dat leningskommissie wel ʼn aftrekbare verlies is in terme van ʼn finansiële reëling. Daar kan aan die hand gedoen word dat leningskommissie ʼn verlies is wat deur die xxxxx aangegaan is as gevolg van die verkryging van ʼn finansiële lening ter voortbrenging van inkomste tydens die beoefening van ʼn bedryf.
Artikel 230-40 omskryf die verskillende metodes tot die belastingpligtige se beskikking ter berekening van die wins of verlies wat in ag geneem moet word in die belastingpligtige se inkomstebelastingopgawe vir die jaar van aanslag met betrekking tot die leningskommissie aangegaan. Indien die belastingpligtige geen keuse uitoefen nie, word die toevallings- (“accruals”) en realisasie-(“realisation”) metode outomaties gekies. Artikel 230-40 lees xxxx volg:
Section 230-40 Methods for taking gain or loss into account
Methods available 230-40(1) The methods that can be applied to take account of a gain or loss you make from a financial arrangement are:
(a) the accruals and realisation methods provided for in Subdivision 230-B; or
(b) the fair value method provided for in Subdivision 230-C; or
(c) the foreign exchange retranslation method provided for in Subdivision 230-D; or
(d) the hedging financial arrangement method provided for in Subdivision 230-E; or
(e) the method of relying on your financial reports provided for in Subdivision 230-F; or
(f) a balancing adjustment provided for in Subdivision 230-G.
Dit is belangrik om daarop te let dat paragrawe (b) tot (e) slegs van toepassing kan wees indien die belastingpligtige so verkies. Xxxx reeds genoem, word metode (a) outomaties gebruik indien die belastingpligtige geen eleksie maak van paragrawe (b) tot (e) nie. Metodes (a) tot (e) word kortliks bespreek. Metode (f) val buite die omvang van hierdie studie.
Die toevallingsmetode voorsien in artikel 230-B (Metode (a))
Die Guide to taxation of financial arrangements (TOFA) (2014) dui aan dat in terme van hierdie metode moet die winste en verliese van die finansiële reëling bepaal word aan die hand van die interne koers van opbrengs (“internal rate of return”). Die metode sal geld wanneer die algehele wins of verlies met redelike sekerheid bepaal kan word wanneer die finansiële reëling aangegaan word of wanneer dit gedurende die termyn van die lening bekend raak. Die Guide to taxation of financial arrangements (TOFA) (2014) spreek ook die siening uit dat by die bepaling van die redelike sekerheid of die onderneming ʼn wins of verlies gaan realiseer in terme van die finansiële reëling, slegs finansiële voordele wat hul seker is hul gaan ontvang of betaal, in ag geneem mag word.
Artikel 230-115 stel dit dat ʼn finansiële voordeel hanteer moet word as redelik seker slegs indien dit redelik verwag kan word dat ʼn entiteit ʼn finansiële voordeel sal ontvang. Daar word aangevoer dat ʼn finansiële voordeel redelik seker is indien aangeneem word dat die
finansiële voordeel sal aanhou vir altyd en as die waarde van hierdie voordeel op daai gegewe oomblik vas is of bepaal kan word met redelike akkuraatheid. Die gids dui aan dat wanneer bepaal moet word of ʼn finansiële voordeel redelik seker is, die volgende in ag geneem moet word:
• Die terme en voorwaardes van die finansiële reëling
• Die aanvaarde prys en waardasie-bepalings
• Die ekonomiese of kommersiële volhoubaarheid asook die gevolge van die ooreenkoms
• Finansiële voordele wat afhanklik is van veranderde rentekoerse of wat die verbruikersprysindeks weergee.
Wanneer daar bepaal moet word of daar redelike sekerheid bestaan oor die finansiële voordeel waar daar moontlik ʼn veranderlike rentekoers kan wees, moet daar aangeneem word dat, tydens die berekening van die finansiële reëling, die veranderlike koers onveranderd sal bly. Dit sal dus beteken dat finansiële reëlings met ʼn vaste termyn, maar wisselende rentekoers ingesluit sal word by die bepaling of ʼn finansiële voordeel met redelike sekerheid bepaal kan word.
Die inkomstebelastinghantering gebaseer op die toevallingsmetode bepaal dat die wins en verlies oor die periode van die lening versprei word. Anders gestel, die wins en verlies moet versprei word oor ʼn periode wat begin wanneer die finansiële reëling begin en dit eindig slegs wanneer die finansiële reëling eindig.
Die Guide to taxation of financial arrangements (TOFA) (2014) gee ʼn voorbeeld rakende die hantering van winste en verliese aangegaan op ʼn lening. Die voorbeeld is soos volg: Iron Co koop ʼn drie jaar koepon skuld obligasie vir AUD100 op 1 Januarie 2011 met ʼn gesigwaarde van AUD133.10. Iron Co het nie ʼn keuse uitgeoefen om ʼn ander bepaling van die Wet te mag gebruik in die berekening van sy inkomstebelasting-aanspreeklikheid nie. Daar kan met redelike sekerheid gesê word dat die algehele wins AUD33.10 sal wees. Dus sal die toevalling-metode van toepassing wees op die skuld obligasie. Die wins van AUD33.10 sal oor drie jaar versprei word. Die interne koers van opbrengs van 10% aangegaan op die finansiële reëling maak dat Iron Co ʼn wins van AUD10, AUD11 en AUD12.10 oor die drie jaar realiseer.
Artikel 230-150 laat ook toe dat indien die wins en verlies voortspruit uit sogenaamde portefeuljekostes of afslag/diskonto dat ʼn aanpassing tot die verspreiding oor die termyn
van die finansiële reëling deur die belastingpligtige gemaak kan word. Hierdie keuse is egter finaal en kan nie weer verander word deur die belastingpligtige nie. Hierdie winste en verliese kan dan versprei word oor die termyn van die portefeulje in plaas van die finansiële reëling.
Die alternatiewe metode, soos gevind in artikel 230-B, is die realisasie-metode. In sekere gevalle sal die toevallingsmetode asook enige van die geselekteerde metodes nie van toepassing wees op ʼn finansiële reëling nie. In so geval sal die realisasie-metode geld. Die realisasie-metode bring winste en verliese in by die inkomstebelastingberekening in die jaar van aanslag waarin die wins of die verlies voorgekom het. Die Guide to taxation of financial arrangements (TOFA) (2014) gaan voort om aan te toon dat ʼn voorbeeld van die realisasie-metode is wanneer ʼn wins of verlies nie met sekerheid bepaal kan word nie as gevolg van ʼn moontlike gebeurlikheid of as die wins en verlies nie vasgestel kan word met redelike akkuraatheid nie. Die voorbeeld wat gegee word is soos volg: Russel Co koop ʼn skuldbrief obligasie vir AUD100 van Guy Co wat afgelos moet word in drie jaar. Die terme van die skuldbrief obligasie bepaal dat Russel Co AUD10 moet ontvang by die begin van jaar een, twee en drie, afhangend van Guy Co’s se winsgewendheid.
In jaar een en twee word die vereiste behaal en Russel Co ontvang die bedrae op hierdie gegewe tydstip. Weens die feit dat die vereiste nie behaal is in jaar drie nie, ontvang Russel Co slegs die aflosbare bedrag aan die einde van jaar drie.
Dit is ook moontlik dat die toevallingsmetode sowel as die realisasie-metode gelyktydig kan plaasvind (Guide to taxation of financial arrangements (TOFA), 2014). Dit is weens die feit dat nie al die finansiële voordele van ʼn komponent van ʼn finansiële reëling bekend kan wees nie, terwyl die finansiële voordele van ʼn ander komponent van die finansiële reëling wel bekend is.
Alternatiewe metodes
Die verskeie alternatiewe metodes (“elective methods”) sal kortliks bespreek word. Die belastingpligtige kan, indien dit van toepassing is op die belastingpligtige, enige van die alternatiewe metodes kies in die bepaling van die inkomstebelastinghantering van leningskommissie. Die prioriteit (“priority”) reëls in artikel 230-40 bepaal watter belasting tydsbepaling (“tax timing”) metode prioriteit moet geniet wanneer die wins en verlies op die finansiële reëling bepaal word. Die alternatiewe metodes kan gesien word as ʼn manier om die koste van nakoming van inkomstebelastingwetgewing te verminder. Dit is weens die
feit dat hierdie metodes belastingpligtiges in staat stel om hul finansiële state te gebruik om die bedrag wins of verlies wat gerealiseer het vir die jaar in verband met hul finansiële reëlings te bepaal en hoeveel ingesluit moet word in die inkomstebelastingberekening vir die jaar.
Die vier metodes wat deur die belastingpligtige gekies kan word in die berekening van die wins of verlies op die finansiële reëling vir die jaar is:
• Billike waarde (“Fair value”) (Metode (b))
• Buitelandse wisselkoers omskakeling (“Foreign exchange translation”) (Metode (c))
• Verskansing van finansiële ooreenkomste (“Hedging financial arrangements”) (Metode (d))
• Vertroue op finansiële verslae (“reliance on financial reports”) (Metode (e))
Daar is enkele vereistes waaraan maatskappye moet voldoen alvorens daar van die alternatiewe metodes gebruik gemaak kan word:
• Die entiteit moet finansiële state opstel vir die belasting jaar in ooreenstemming met relevante rekeningkundige beginsels.
• Die finansiële verslag moet geoudit word in terme van relevante ouditbeginsels.
Daar kan dus aan die hand gedoen word dat die alternatiewe metodes slegs van toepassing kan wees in verband met ʼn finansiële reëling as die wins en verlies erken word in die geouditeerde finansiële verslae. Wanneer ʼn keuse uitgeoefen word om ʼn alternatiewe metode te gebruik, kan die alternatiewe metode nie hierna weer verander word nie (Guide to taxation of financial arrangements (TOFA), 2014). Die alternatiewe metode wat gekies word sal wel ophou om te geld van die begin van die belastingjaar wanneer die entiteit ophou om aan die vereistes te voldoen om die alternatiewe metodes te mag gebruik (Guide to taxation of financial arrangements (TOFA), 2014). Wanneer die maatskappy egter weer aan die vereistes voldoen, mag die eleksie weer gemaak word (Guide to taxation of financial arrangements (TOFA), 2014).
Daar kan aan die hand gedoen word dat die enigste alternatiewe opsie wat van toepassing kan wees op die belastingpligtige rakende die aftrekbaarheid van leningskommissie is die van vertroue in finansiële verslae (Metode (e)). Die Guide to taxation of financial arrangements (TOFA) (2014) dui aan dat die inkomstebelastinghantering ooreen sal stem
met die algemeen aanvaarde rekeningskundige hantering van uitgawes indien hierdie metode geselekteer word. Verdere vereistes geld bo en behalwe dat geouditeerde finansiële state voorberei moet word. Die addisionele vereistes sluit in dat ʼn die ouditeursverslag van die finansiële state, sowel as die vorige vier jaar se finansiële state, nie gekwalifiseerd mag wees op ʼn manier wat die belastinghantering van die finansiële reëling sal beïnvloed nie (Guide to taxation of financial arrangements (TOFA), 2014). Die maatskappy se rekeningkundige stelsels en kontroles asook interne beheerproses moet betroubaar wees (Guide to taxation of financial arrangements (TOFA), 2014). Laastens, mag daar geen ongunstige mening uitgespreek word deur ʼn verslag of oudit in die huidige jaar, sowel as die vorige vier jaar, met betrekking tot die rekenkundige stelsels wat verband hou met die bepaling van die inkomstebelastinghantering van ʼn finansiële reëling nie (Guide to taxation of financial arrangements (TOFA), 2014).
Inkomstebelastinghantering van voorproduksie-uitgawes
Die Australiese wetgewing bevat geen spesifieke wetgewing wat die aftrekking van voorproduksie-leningskommissiekostes aftrek nie. Daar kan dus aan die hand gedoen word dat die inkomstebelastinghantering van leningskommissie dus aan die hand van die algemene aftrekkingsformule bepaal moet word.
In terme van die algemene aftrekkingsformule, soos gevind in artikel 8-1 van die ITAA97, kan enige verlies afgetrek word wat aangegaan is om belasbare inkomste te verdien of aangaan in die beoefening van ʼn bedryf om belasbare inkomste voort te bring. Die ATO se praktyknota TR2004/4 4 - Income tax: deductions for interest incurred prior to the commencement of, or following the cessation of, relevant income earning activities. (“TR2004/4”) (2004:3) dui aan dat in terme van Steele v. FC of T 99 ATC 4242 rente aangegaan voor die aanvang van ʼn beoefening wel aftrekbaar is in terme van artikel 8-1 van die ITAA97.
Die TR2004/4 (2004:3) dui verder aan dat rente wat aangegaan word voor die aanvang van die beoefening van ʼn bedryf geag sal word as aangegaan ter voortbrenging van inkomste wanneer:
• die aangaan van die rente nie was om te bepaal of die bedryf beoefen moet word aldus nie;
• die rente aangegaan nie van ʼn private of persoonlike aard is nie;
• die tydperk tussen die aangaan van die rente-uitgawe en die voortbrenging van inkomste nie so ver verwyderd is dat dit die verwantskap tussen die rente uitgawe en inkomste voortgebring tot niet gaan nie;
• die rente aangegaan word met die doel om belasbare inkomste voort te bring in die nabye toekoms; en
• die voortbrenging van inkomste aktief nagestreef word deur die belastingpligtige.
Daar kan aan die hand gedoen word dat leningsproduksie se aard meestal ooreenstem met die van rente en dat die inkomstebelastinghantering daarvan moet ooreenstem, veral na aanleiding van die feit dat beide aangegaan is in terme van ʼn finansiële reëling. Dit is egter ʼn feitevraag wat deur die Australiese howe sal bepaal moet word indien so ʼn saak voor hul gebring word. Indien daar bevind word dat die inkomstebelastinghantering daarvan ooreen sal stem, moet die TR2004/4 se riglyne soos hierbo vermeld gevolg word om te bepaal of die voorproduksieleningskommissie vir inkomstebelastingdoeleindes aftrekbaar is al dan nie.
4.6 Gevolgtrekking en samevatting
Die hoofoogmerk van hierdie hoofstuk was die bestudering en bespreking van die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die Verenigde Koninkryk en Australië. Die doel was om te bepaal of daar enige byval te vinde is by hierdie lande se hantering van leningskommissie vir Suid-Afrika en moontlike riglyne vir Suid-Afrika af te lei van die twee lande se inkomstebelastinghantering van leningskommissie.
Die inkomstebelastinghantering van leningskommissie vir individue word vervat in artikel 58 van die ITT05. Hierteenoor word die inkomstebelastinghantering van leningskommissie bepaal deur algemeen aanvaarde rekeningkundige beginsels. In terme van algemeen aanvaarde rekeningkundige beginsels behoort leningskommissie meestal dieselfde
hanteer te word as ʼn komponent van die effektiewe rentekoers en dus saam met konvensionele rente oor die termyn van die lening versprei word.
Beide hierdie inkomstebelashanterings staan in skrille kontras met die Suid-Afrikaanse inkomstebelastinghantering waar die inkomstebelastinghantering meer van ʼn feitevraag is wat van geval tot geval bestudeer moet word. Die feit dat die inkomstebelastinghantering van leningskommissie spesifiek in die Verenigde Koninkryk se wetgewing aangespreek word, vereenvoudig die inkomstebelastinghantering van leningskommissie.
Daar kan verder ook aangevoer word dat die gebruik van algemeen aanvaarde rekeningkundige beginsels deur maatskappye beide die berekening van leningskommissie sal vereenvoudig sowel as die kostes verlaag. Die belastingpligtige sal in die Suid- Afrikaanse konteks, as leningskommissie bereken sou word in terme van algemeen aanvaarde rekeningkundige beginsels, nie addisionele kostes hoef aan te gaan om die bedrag wat aftrekbaar is om te skakel van die berekening na artikel 24J nie. Daar word dus aan die hand gedoen dat dit in Suid-Afrika koste-effektief sal wees om die Verenigde Koninkryk inkomstebelastinghantering van leningskommissie na te volg deur die aftrekking ook te bereken in terme van algemeen aanvaarde rekeningkundige beginsels.
Die hantering van uitgawes aangegaan voor die totstandkoming van ʼn bedryf in die Verenigde Koninkryk stem nouliks ooreen met dié van Suid-Afrika. Die belangrikste onderskeid wat getref kan word tussen die twee inkomstebelastingstelsels is die tydsbeperking van die aangaan van die uitgawes tot die beoefening van ʼn bedryf om die uitgawes te kan eis. In Suid-Afrikaanse inkomstebelastingwetgewing bestaan daar geen beperking op die tydsverloop tussen die aangaan van die kostes en die begin van die beoefening van die betrokke bedryf om die uitgawes af te trek nie. In die Verenigde Koninkryk moet hierdie beoefening van ʼn bedryf binne sewe jaar na die aangaan van die uitgawes in aanvang neem om die uitgawes te mag aftrek. Die hantering daarvan in die Suid-Afrikaanse konteks is dus meer voordelig vir die belastingpligtige deurdat daar geen tydsbeperking op die Suid-Afrikaanse belastingpligtiges geplaas word deur wetgewing nie. Geen verandering aan die Suid-Afrikaanse inkomstebelastinghantering van voorproduksie- uitgawes word dus in hierdie studie voorgestel nie.
Die Australiese wetgewing is meer kompleks as dié van die Verenigde Koninkryk rakende die inkomstebelastinghantering van leningskommissie. Die leiding, soos verskaf deur die
belastingowerheid, rakende die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die Verenigde Koninkryk is ook van ʼn beter kwaliteit as die van Australië. In terme hiervan moet daar eers bepaal word of die uitgawes aangegaan is in terme van ʼn finansiële reëling. Daar word aan die hand gedoen dat leningskommissie in meeste gevalle wel onder die definisie van ʼn finansiële reëling ingelees kan word.
Die ITAA97 bevat verskeie metodes waaronder leningskommissie, indien daar aangeneem word dat dit voldoen aan die definisie van ʼn finansiële reëling, afgetrek kan word. Eerstens kan leningskommissie afgetrek word in terme van die toevallingsmetode. Die metode vereis dat die bedrag bereken moet word in terme van die interne koers van opbrengs en versprei moet word oor die termyn van die lening. Die vereiste om die uitgawe oor die termyn van die lening te versprei, stem ooreen met artikel 24J in die Wet. Die realisasie-metode sal nie van toepassing wees nie weens die feit dat die koste verbonde aan die leningskommissie meestal bekend is en dus sal slegs die toevallingsmetode wel van toepassing kan wees onder die eerste opsie.
Die alternatiewe opsies, soos gegee deur artikel 230-40 paragrawe (b) tot (f), vereis dat die maatskappy finansiële state moet opstel in terme van algemeen aanvaarde rekeningkundige praktyk sowel as dat die finansiële state geoudit moet word. Bogenoemde is ʼn vereiste waaraan die meeste ondernemings in Suid-Afrika reeds voldoen. Die Guide to taxation of financial arrangements (TOFA) (2014) dui aan dat die vertroue in finansiële verslae metode die administrasie en koste verbonde aan die inkomstebelastinghantering van finansiële ooreenkomste, verminder.
Soos bevind in die gevolgtrekking rakende die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in die Verenigde Koninkryk, kan daar aan die hand gedoen word dat die vertroue in finansiële verslae metode ook ʼn moontlike alternatief vir Suid-Afrika kan wees. Dit is weens die gebruik van algemeen aanvaarde rekeningkundige praktyk, soos bepaal deur die vertroue in finansiële verslae metode. Om die inkomstebelastinghantering van leningskommissie te bepaal sal ook die administrasie en koste verbonde aan die verwerking van die inkomstebelastingopgawe vir maatskappye verminder. Dus stel die studie die gebruik van algemeen aanvaarde rekeningkundige beginsels in Suid-Afrika voor om die inkomstebelastinghantering van leningskommissie te vereenvoudig.
Die inkomstebelastinghantering van voorproduksie-leningskommissie in Australië is gevind om ʼn feitevraag te wees wat beoordeel sal moet word gegewe die relevante aard van die leningskommissie aangegaan. Daar word aangevoer dat die Suid-Afrikaanse
inkomstebelastinghantering van voorproduksie-leningskommissie, soos gevind in artikel 11A, meer riglyne bevat deurdat dit bepaal dat leningskommissie aftrekbaar sal wees indien dit aan die vereistes van artikel 24J voldoen.
Die studie se voorstel is dus dat die bepalings van artikel 11A rakende voorproduksie- onkostes steeds in Suid-Afrika moet geld. Die enigste verskil sal wees dat die leningskommissie-aftrekking bepaal sal word aan die hand van algemeen aanvaarde rekeningkundige beginsels en nie in terme van artikel 24J nie.
Hoofstuk 5: Inkomstebelastinghantering van voorproduksie-verwante finansierings- koste wat aangegaan is vir die uitbreiding van ʼn bestaande bedryf
5.1 Inleiding
In hoofstuk 3 is daar bevind dat leningskommissie aftrekbaar is in terme van artikel 24J en die onlangs geskrapte artikel 24J weens die bevinding dat die uitgawes binne die term rente en verwante finansieringskostes val wat deur beide hierdie bepalings omskryf word. Die hoofstuk het verder die oorhoofse werking van artikels 11(bA), 11A en 24J bespreek, sowel as die artikels se onderlinge wisselwerking. Hoofstuk 3 het afgesluit met ʼn tersaaklike bespreking rakende of ʼn nuwe bedryf geskep word tydens die uitbreiding van ʼn bestaande bedryf en of ʼn bestaande bedryf slegs gehandhaaf word tydens hierdie uitbreiding.
Hoofstuk 5 stel dit ten doel om die inkomstebelastinghantering van voorproduksie- leningskommissie wat aangegaan is ten opsigte van die uitbreiding van ʼn bestaande bedryf te ondersoek en te bespreek. Die hoofstuk sal ook oorweeg wat die inkomstebelastinghantering van voorproduksie-leningskommissie is wat aangegaan is om ʼn bestaande bedryf uit te brei indien artikel 11(bA) nie geskrap is nie. Dit sal ten doel hê om deels te bepaal of die belastingpligtige in ʼn meer nadelige posisie is as gevolg van die skrapping van artikel 11(bA) en die vervanging daarvan met artikel 11A. Die onderskeie inkomstebelastinghantering sal kortliks geïllustreer word deur middel van voorbeelde.
Laastens, vir volledigheidsdoeleindes, sal die hoofstuk oorweeg wat die inkomste- belastinghantering van leningskommissie sal wees indien daar deur die howe geïnterpreteer word dat leningskommissie nie binne die term rente en verwante finansieringskoste val nie. Dus sal artikel 11(bA) nie kon gegeld het nie en artikel 11A en artikel 24J kan tans dan nie van toepassing wees nie. Die bepalings van artikel 11(a) gelees saam met artikel 23(g) en artikel 23H sal dan die inkomstebelastinghantering van leningskommissie in so gegewe situasie bepaal.
5.2. Belastinghantering van voorproduksie-leningskommissie aangegaan ter uitbreiding van ʼn bestaande bedryf
Na aanleiding van die bespreking in hoofstuk 3 kan daar aan die hand gedoen word dat leningskommissie wat aangegaan is voor die aanvang van die beoefening van ʼn bedryf se inkomstebelastinghantering bepaal word in terme van artikels 11A en 24J. Die feitevraag of die bedryf reeds in aanvang geneem het, sal soos dit in hoofstuk 3 bespreek is, bepaal of die voorproduksie-leningskommissie aftrekbaar is in terme van artikel 11A, 24J of beide.
Daar is in hoofstuk 3 (laaste paragraaf van afdeling 3.7) bevind dat waar ʼn onderneming ʼn bestaande besigheid uitbrei, die uitgawes en onkostes so aangegaan ʼn nuwe bate skep en dus van ʼn kapitale aard is. Daar is ook verder bevind dat, in so ʼn geval, ʼn bedryf nog nie beoefen word nie. Tot so ʼn tydperk sal artikel 11A geld in terme van leningkommissie omrede artikel 24J nie ʼn vereiste het dat die items van ʼn kapitale aard moet wees nie. Die feitestel wat spesifiek verband hou moet egter vergelyk word met bestaande wetgewing asook gevestigde regsbeginsels en regspraak om te help met die beantwoording van die feitevraag oor wanneer ʼn bedryf in aanvang neem. Indien die howe sou bevind dat daar wel ʼn beoefening van ʼn bedryf was tydens die uitbreiding van ʼn bestaande besigheid, sou beide artikels 11(bA) en artikel 11 irrelevant wees weens die feit dat artikel 24J van toepassing is.
Leningskommissie word, soos reeds bespreek, aangegaan om finansiering vir die maatskappy te bekom deur middel van lenings. Die Suid-Afrikaanse Inkomstediens huldig die siening in Interpretasie nota 51 (2009:7) dat die verkryging van ʼn lening om die bedryf uit te brei, die skepping van ʼn nuwe bedryf te weeg bring. Die gepaardgaande voorproduksie-leningskommissie gaan hand aan hand met die verkryging van die lening. Daar kan dus aan die hand gedoen word dat ʼn nuwe bedryf ontstaan tydens die aangaan van voorproduksie-leningskommissie om ʼn bestaande bedryf uit te brei.
Voorproduksie-leningskommissie aangegaan sal dus aftrekbaar wees in terme van artikel 11A op die tydstip wanneer die bedryf in aanvang neem. Die rente en verwante finansieringskostes wat aftrekbaar is in terme van artikel 11A word aan die hand van artikel 24J bepaal. Artikel 11A omskryf dat die bedrag wat in terme van artikel 24J aftrekbaar sou wees tydens die periode wat daar nie ʼn bedryf beoefen word nie, sal oploop en aftrekbaar wees wanneer die bedryf in aanvang neem. Die oorblywende leningskommissie sal na die aanvang van die beoefening van ʼn bedryf jaarliks in terme
van artikel 24J afgetrek word. Die praktiese hantering van bogenoemde sal deur middel van verskeie scenario’s in 5.4 geïllustreer word.
5.3. Belastinghantering van voorproduksie-leningskommissies aangegaan ter uitbreiding van ʼn bestaande bedryf indien artikel 11(bA) steeds van toepassing was.
In terme van artikel 11(bA) sal rente en verwante finansieringskostes eers aftrekbaar wees tot en met die tyd wat die belastingpligtige begin om beide ʼn bedryf te beoefen asook die bate in gebruik te neem (Brincker, 2011:H-8). Dit is ʼn belangrike onderskeid met artikel 11A waar die rente en verwante finansieringskostes aftrekbaar is wanneer die beoefening van ʼn bedryf in aanvang neem. Daar kan aan die hand gedoen word dat die vraagstuk oor wanneer daar begin word om ʼn bedryf te beoefen, soos gevind in artikel 11A, verskuif na wanneer die bate in gebruik geneem word tydens die beoefening van ʼn bedryf.
Daar kan aan die hand gedoen word, na aanleiding van die bespreking in 5.2, dat die uitbreiding van ʼn bestaande bedryf ʼn nuwe bedryf daarstel. Leningskommissie wat dus aangegaan is in die uitbreiding van ʼn bestaande bedryf, sal tot die nuwe bedryf in aanvang neem, voorproduksie-leningskommissie uitmaak. Indien artikel 11(bA) steeds van krag was, sou die voorproduksie-leningskommissie, gebaseer op die regspresedent soos gevestig deur die SA Custodial saak en stare decisis wetsuitleg, aftrekbaar gewees het in terme van artikel 11(bA). Daar is in hoofstuk 3 bevind dat artikel 11(bA) spesifiek in die Wet ingebring is om die onsekerheid rakende die aftrekbaarheid van rente en verwante finansieringskostes wat aangegaan is voor die aanvang van die beoefening van ʼn bedryf, uit die weg te ruim.
Soos reeds bespreek, sal die voorproduksie-leningskommissie ten volle aftrekbaar wees in terme van artikel 11(bA), sodra die bate in gebruik geneem word. Die aftrekking van die voorproduksie-leningskommissie sal nie versprei word oor die termyn van die lening of instrument soos verlang deur artikel 24J(2) nie. Die praktiese hantering van bogenoemde sal ook deur middel van verskeie scenario’s in 5.4 geïllustreer word.