Common use of Образложение Clause in Contracts

Образложение. Ревизијата е неоснована. Неоснован е наводот во ревизијата за погрешна примена на материјалното право. Во овој спор од изведените докази , помеѓу другото, е утврдено дека странките биле во деловни односи по основ на договор за продажба врз основа на кој тужителот во текот на 1995 година му испорачал на тужениот, стока-лекови, која тужениот уредно ја примил,но задоцнил со плаќањето, па пресметаната законска затезна камата по истекот на 15-от ден од денот означен во фактурите изнесувала 5.388.985.50 денари. Уште е утврдено дека на ден 27.06.1997 година странките заклучиле договор за деловна соработка во кој било договорено рокот за плаќање да биде 90 дена од денот на испораката. Исто така е утврдено дека во членот 4 од истиот договор странките се согласиле тужителот како испорачател се откажал од законската затезна камата од деловната соработка во претходниот период. По мислење на Врховниот суд на Република Македонија пониските судови правилно го примениле материјалното право кога тужбеното барање на тужителот, за долг, го одбиле како неосновано. При одлучувањето пониските судови се раководеле од утврденото дека со договорот за деловната соработка од 27.06.1997 година во членот 4 странките се договориле дека тужителот како испорачател се откажал од законската затезна камата од деловната соработка од претходната период. Тоа значи дека тужителот се откажал од предметното побарување што преставува пресметана законска затезна камата за задоцнетото плаќање за испорачаната стока во текот на 1995 година како период што претходел на склучувањето на договорот од 27.06.1997 година. Според тоа пониските судови правилно го примениле материјалното право кога согласно член 344 од Законот за облигациони односи (ЗОО) според која одредба обврската престанува кога доверителот ќе изјави на должникот дека нема да го бара исполнувањето на обврската и должникот ќе се согласи со тоа, тужбеното барње го одбиле како неосновано. Од овие причини како неоснован се јавува наводот во ревизијата дека пониските судови погрешно го толкувале членот 4 од Договорот од 27.06.1997 година и дека согласно член 344 од ЗОО потребно било да се склучи договор за опростување на долгот, што не е случај со предметниот договор. Ова уште повеке што договорот од 27.06.1997 година е писмен договор потпишан од овластени лица на странките во кој јасно е изразена нивната воља. Исто така како неоснован се јавува и наводот во ревизијата дека никој не може да се откаже од течењето на законската законска камата поради доцнење на исполнување на обврската што е предвидено во членот 277 од ЗОО што преставува присилен пропис, затоа што во случајот не станува збор за камата што во иднина ќе се пресметува, туку за веке пресметана камата,за период што претходел на склучувањето на договорот.

Образложение. Ревизијата е неоснована. Неоснован е наводот во ревизијата за погрешна примена на материјалното право. Во овој спор сторена суштествена повреда од изведените докази , помеѓу другото, е утврдено дека странките биле во деловни односи по основ на договор член 343 став 2 точка 14 од Законот за продажба врз основа на кој тужителот во текот на 1995 година му испорачал на тужениот, стока-лекови, која тужениот уредно ја примил,но задоцнил со плаќањето, па пресметаната законска затезна камата по истекот на 15-от ден од денот означен во фактурите изнесувала 5.388.985.50 денари. Уште е утврдено дека на ден 27.06.1997 година странките заклучиле договор за деловна соработка во кој било договорено рокот за плаќање да биде 90 дена од денот на испораката. Исто така е утврдено дека во членот 4 од истиот договор странките се согласиле тужителот како испорачател се откажал од законската затезна камата од деловната соработка во претходниот периодпарнична постапка. По мислење наоѓање на Врховниот суд на Република Македонија пониските судови правилно го примениле материјалното право кога тужбеното барање на тужителотМакедонија, побиваната пресуда е јасна и разбирлива, содржи доволно образложени причини за долгрешителните факти од кои се раководел судот при одлучувањето, го одбиле како неоснованопа истата може во целост да биде испитана. При одлучувањето пониските судови се раководеле од утврденото дека со договорот за деловната соработка од 27.06.1997 година во членот 4 странките се договориле дека тужителот како испорачател се откажал од законската затезна камата од деловната соработка од претходната период. Тоа значи дека тужителот се откажал од предметното побарување што преставува пресметана законска затезна камата за задоцнетото плаќање за испорачаната стока во текот на 1995 година како период што претходел на склучувањето на договорот од 27.06.1997 година. Според тоа пониските судови правилно го примениле материјалното право кога согласно член 344 од Законот за облигациони односи (ЗОО) според која одредба обврската престанува кога доверителот ќе изјави на должникот дека нема да го бара исполнувањето на обврската и должникот ќе се согласи со тоа, тужбеното барње го одбиле како неосновано. Од овие причини како неоснован се јавува наводот во ревизијата дека пониските судови погрешно го толкувале членот 4 од Договорот од 27.06.1997 година и дека согласно член 344 од ЗОО потребно било да се склучи договор за опростување на долгот, што не Неоснован е случај со предметниот договор. Ова уште повеке што договорот од 27.06.1997 година е писмен договор потпишан од овластени лица на странките во кој јасно е изразена нивната воља. Исто така како неоснован се јавува и наводот во ревизијата дека никој второстепениот суд погрешно го применил материјалното право. Врз основа на утврденото во фактичката состојба, правилно одлучил второстепениот суд кога ја преиначил првостепената пресуда и тужбеното барање на тужителот за поништување на новиот променет договор за вработување од 02.01.2015 година, склучен помеѓу тужителот и тужениот, го одбил како неосновано. Имено, од изведените докази во текот на постапката било утврдено дека тужителот со новиот променет договор за вработување од 02.01.2015 година, бил прераспореден на работно место контролор на рампа во ПШС С. - М.Б. од 02.01.2015 година, а претходно истиот бил вработен кај тужениот како контролор на рампа во ПШС Л. - К.. Против новиот променет договор за вработување, тужителот на 30.01.2015 година поднел приговор до Управниот одбор на xxxxxxxx, по кој тужениот не може одлучил, по што тужителот ја поднел предметната тужба. Од вака утврденото првостепениот суд прифатил дека тужениот во случајов постапил спротивно на предвиденото во член 78 став 1 од Законот за работни односи и член 20 од Колективниот договор, бидејќи претходно не му го откажал договорот за вработување на тужителот, а потоа да му понуди нов променет договор, па го усвоил тужбеното барење и утврдил дека побиваниот договор е xxxxxxxx. Второстепениот суд наоѓа дека првостепениот суд погрешно го применил материјалното право, па ја преиначил првостепената пресуда и го одбил тужбеното барање, наоѓајќи дека се работи за нов променет договор за вработување потпишан од тужителот, кој бил распореден да ги извршува истите работни задачи на исто работно место, но во друга подружница на тужениот, односно на друга локација, а дека тужителот не докажал дека бил распореден на работно место кое не одговара на неговата работна и стручна способност, односно дека побиваниот договор е склучен спротивно на одредбите од Законот за работни односи. Врховниот суд на Република Македонија наоѓа дека правилно постапил второстепениот суд кога го одбил како неосновано тужбеното барање. Во услови кога тужителот го прифатил - потпишал новиот променет договор за вработување, со кој бил распореден на исто работно место но во друга подружница, од ирелевантно значење е фактот што тужениот - работодавачот не му го откажал договорот за вработување пред да му предложи склучување на нов променет договор за вработување. Ова од причини што, согласно одредбата од член 78 став 3 од Законот за работните односи, тужителот ја прифатил понудата на тужениот - работодавачот и во тој случај го задржува правото да ја оспорува пред надлежниот суд одлуката за промена на договорот за вработување, односно распоредувањето. Ако се има во предвид утврденото дека тужителот со новиот променет договор за вработување бил распореден на друга локација, на истото работно место односно со исти работни обврски како и претходните, дека според договорот како причина за понуда на ваков нов договор била неопходната потреба на процесот на работата и тужителот со потпишувањето се согласил со тоа, како и фактот дека склучениот нов договор не бил во спротивност со одредбите од Законот за работните односи и членот 20 од Колективниот договор за шумарство, Врховниот суд на Република Македонија наоѓа дека второстепениот суд правилно го применил материјалното право кога одлучил како во изреката на второстепената пресуда. За останатите наводи во ревизијата, овој суд оцени дека се без влијание за поинакво одлучување во конкретниов случај, па следуваше ревизијата да се откаже одбие како неоснована, согласно член 384 став 1 од течењето на законската законска камата поради доцнење на исполнување на обврската што е предвидено во членот 277 од ЗОО што преставува присилен пропис, затоа што во случајот не станува збор Законот за камата што во иднина ќе се пресметува, туку за веке пресметана камата,за период што претходел на склучувањето на договоротпарнична постапка.

Образложение. Ревизијата Барањето е неосновананеосновано. Бранителот на осудениот во барањето наведува дека во правосилната пресуда не е правилно утврдено дека осудениот на оштетениот му презентирал лажни факти со кои го довел и одржувал во заблуда оштетениот, поради што овој претрпел штета на својот имот. Осудениот и оштетениот биле во деловни односи, осудениот во ниту еден момент не изнесува лажни факти, а тоа што осудениот с# уште не го платил долгот на оштетениот не значи дека сторил кривично дело "Измама" по член 247 став 3 во врска со став 1 од КЗ. Оценувајки ги наводите од барањето Врховниот суд на Република Македонија констатира дека со нив всушност се настојува да се прикаже дека утврдените факти не произлегуваат од изведените докази и преку тоа да се внесе сомнение во нивната вистинитост. Согласно член 413 од Законот за кривичната постапка, погрешно утврдената фактичка состојба не може да биде основ за поднесување на вакво барање. Меѓутоа, користејки ги своите овластувања од член 415 во врска со член 409 од Законот за кривичната постапка Врховниот суд на Република Македонија при решавањето на барањето ја преиспита и фактичката состојба проверувајќи дали утврдените правнорешителни факти произлегуваат од изведените докази или не, при што констатира дека сите одлучувачки факти произлегуваат од изведените докази, па фактичката состојба не се доведува под значително сомнение. Неоснован е наводот во ревизијата за погрешна примена барањето дека осудениот на материјалното правооштетениот не му прикажал лажни факти, не го довел и одржувал во заблуда. Во овој спор од Од изведените докази правилно утврден факт е дека осудениот X.X. како основач и директор на ТП "АЈ" од С., помеѓу друготоиако знаел дека со решението од 28.5.1996 година на Окружниот стопански суд е отворена стечајна постапка над ТП "А.Ј.", на 23.9.1996 година отишол во ТП "АП"-Скопје кај оштетениот-основач и директор, купил и подигнал сапун за перење, во износ од 393.200,00 денари кој не го платил, но за него издал и потпишал акцептен налог бр.А 4895566 на име на ТП "АП". Овој акцептен налог оштетениот не можел да го наплати и истиот му е вратен од Заводот за платен промет-филијала С.-експозитура К. со писмо од 27.11.1996 година. Осудениот ниту го вратил сапунот ниту ја исплатил сумата од 393.200,00 денари. Согласно член 92 од Законот за присилно порамнување, стечај и ликвидација ("Службен лист на СФРЈ" бр.84 од 22.12.1989 година) со денот на отворањето на стечајната постапка им престануваат правата на работоводниот орган, застапникот, како и на органот на управување на должникот и тие функции преминуваат на стечајниот управник. Согласно член 97 од истиот закон со денот на отворањето на стечајната постапка се гасат сметките на должникот и им престануваат правата на лицата што биле овластени да располагаат со имотот на должникот. Од горецитираното решение со кое е отворен стечај на трговското претпријатие чиј основач и директор бил осудениот е правилно утврдено дека странките биле стечаен управник е Ј.Т. Осудениот по отворањето на стечајната постапка не смеел да склучува договори ниту да располага со средствата на трговското претпријатие, чиј основач и директор бил, иако знаел за овој факт истиот го прикрил, а со издавањето на акцептниот налог лажно му прикажал на оштетениот дека тоа може да го стори, го довел во деловни односи по основ на договор заблуда, поради што за продажба врз основа на кој тужителот во текот на 1995 година му испорачал на тужениот, стока-лекови, која тужениот уредно ја примил,но задоцнил со плаќањето, па пресметаната законска затезна камата по истекот на 15-от ден ТП "АП"-С. настапила штета од денот означен во фактурите изнесувала 5.388.985.50 393.200,00 денари. Уште е утврдено Од неспорниот факт дека на ден 27.06.1997 осудениот подигнатиот сапун ниту го вратил ниту го исплатил горенаведениот износ од 23.9.1996 година странките заклучиле договор за деловна соработка во кој било договорено рокот за плаќање да биде 90 дена од денот на испораката. Исто така е утврдено дека во членот 4 од истиот договор странките се согласиле тужителот како испорачател се откажал од законската затезна камата од деловната соработка во претходниот период. По мислење на Врховниот суд на Република Македонија до денес, пониските судови правилно го примениле материјалното право кога тужбеното барање утврдиле дека осудениот во време на тужителот, за долг, го одбиле како неосновано. При одлучувањето пониските судови се раководеле од утврденото дека со договорот за деловната соработка од 27.06.1997 година во членот 4 странките се договориле дека тужителот како испорачател се откажал од законската затезна камата од деловната соработка од претходната период. Тоа значи дека тужителот се откажал од предметното побарување што преставува пресметана законска затезна камата за задоцнетото плаќање за испорачаната стока во текот подигнувањето на 1995 година како период што претходел сапунот и издавањето на склучувањето на договорот од 27.06.1997 година. Според тоа пониските судови правилно го примениле материјалното право кога согласно член 344 од Законот за облигациони односи (ЗОО) според која одредба обврската престанува кога доверителот ќе изјави на должникот дека нема акцептниот налог кој не смеел да го бара исполнувањето издаде, немал намера да ја исплати неговата противвредност, поради што е предизвикана штета на обврската имотот на ТП "АП" чиј директор е X.X. Предвид на изнесеното правилно е применет материјалниот закон кога осудениот е огласен за виновен за кривичното дело "Измама" од член 247 став 3 во врска со став 1 од Кривичниот законик, бидејќи во дејствата на осудениот се содржани суштествените обележја на кривичното дело за кое е огласен за виновен и должникот ќе се согласи со тоа, тужбеното барње го одбиле како неоснованоосуден. Од овие причини како неоснован се јавува Неоснован е наводот во ревизијата барањето дека пониските судови погрешно го толкувале членот 4 од Договорот од 27.06.1997 година и дека согласно член 344 од ЗОО потребно било да се склучи договор за опростување на долгот, што второстепениот суд во целост не е случај со предметниот договор. Ова уште повеке што договорот од 27.06.1997 година е писмен договор потпишан од овластени лица на странките во кој јасно е изразена нивната воља. Исто така како неоснован се јавува и наводот во ревизијата дека никој не може да се откаже од течењето на законската законска камата поради доцнење на исполнување на обврската што е предвидено во членот 277 од ЗОО што преставува присилен прописодлучил по жалбата против првостепената пресуда, затоа што жалбата со второстепената пресуда е одбиена како неоснована, а првостепената пресуда е потврдена во случајот не станува збор целост и во делот со кој осудениот е задолжен да го надомести износот на оштетениот од 393.200,00 денари во рок од 15 дена по правосилноста на пресудата под страв на присилно извршување. При одлучувањето, судот ги ценеше и другите наводи во барањето, но најде дека истите се од таков карактер што немаат влијание за камата што во иднина ќе да се пресметува, туку за веке пресметана камата,за период што претходел на склучувањето на договоротдонесе поинаква одлука.

Образложение. Ревизијата е неоснована. Неоснован е наводот во ревизијата за погрешна примена на материјалното право. Во овој спор редовната постапка од изведените докази , помеѓу другото, е утврдено дека странките биле тужителката и второтужениот се брачни другари од 1972 година и дека во деловни односи по основ текот на договор за продажба брачната заедница купиле стан. Станот го купиле врз основа на кој тужителот писмено склучен договор за изградба-купопродажба на стан број 07-1154 од 1.2.1978 година, при што на овој договор како купувач фигурирал само едниот брачен другар- сега тужениот. Во 1992 година второтужениот со сведокот, со кого биле фамилијарни пријатели, склучиле договор за вршење заедничка приватна дејност. Заедничката работа добро им одела при што остварувале поголеми добивки од заедничкото вложување во фирмата. Кога се појавила потреба за поголемо вложување на парични средства заради реализација на поголема деловна зделка, се договориле во присуство на нивните брачни другарки да земат кредит од приватната штедилница и менувачница, првотужениот, која давала заем со поволни услови. За да добијат заем од тужената штедилница во износ од 30.000 германски марки второтужениот и сведокот како гаранција за заемот извршиле укнижување на заложно право врз нивните недвижности. При укнижувањето на заложното право со решението како должник при укнижувањето бил запишан само второтужениот. По извесно време настанале потешкотии при реализација на деловните зделки, во кои им биле вложени позајмените пари, поради што кредитот не го вратиле на време, па тужената штедилница како доверител на 13.5.1994 година поднела предлог за извршување на побарувањето обезбедено со заложното право спрема должниците. Во текот на 1995 година му испорачал спроведувањето на тужениотпостапката за извршување при проценката на вредноста на имотот во станот на брачните другари сите дејства што биле преземени, стока-лековитужителката била присутна и во ниеден момент не приговарала, која ниту била изненадена дека е ставена склучената хипотека на предметниот стан. Кога веќе постапката за извршување била отпочната пред основниот суд, во вонпроцесна постапка заведена по предмет пред истиот суд било постигнато судско порамнување помеѓу сега второтужениот како предлагач и противникот сега тужителката во кое порамнување тужениот уредно ја примил,но задоцнил со плаќањето, па пресметаната законска затезна камата по истекот и го признава на 15-от ден тужителката правото на сопственост на 2/3 од денот означен во фактурите изнесувала 5.388.985.50 денариспорниот стан. Уште е утврдено дека На така утврдената фактичка состојба и според наоѓањето на ден 27.06.1997 година странките заклучиле договор за деловна соработка во кој било договорено рокот за плаќање да биде 90 дена од денот на испораката. Исто така е утврдено дека во членот 4 од истиот договор странките се согласиле тужителот како испорачател се откажал од законската затезна камата од деловната соработка во претходниот период. По мислење на Врховниот овој суд на Република Македонија правилно пониските судови правилно го примениле материјалното право право, кога тужбеното барање на тужителот, тужителката извршувањето определено со правосилно решение на првостепениот суд да биде прогласено за долгнедопуштено врз 2/3 од предметниот стан, го одбиле како неосновано. При одлучувањето пониските судови се раководеле од утврденото дека со договорот за деловната соработка од 27.06.1997 година во членот 4 странките се договориле дека тужителот како испорачател се откажал од законската затезна камата од деловната соработка од претходната период. Тоа значи дека тужителот се откажал од предметното побарување што преставува пресметана законска затезна камата за задоцнетото плаќање за испорачаната стока во текот на 1995 година како период што претходел на склучувањето на договорот од 27.06.1997 година. Според тоа пониските Пониските судови правилно го примениле материјалното право кога изразиле став дека согласно член 344 205, 207, 212 и 216 од Законот за облигациони односи (ЗОО) според која одредба обврската престанува кога доверителот ќе изјави семејството, не постојат причини да се прогласи извршувањето за недопуштено, бидејќи од изведените докази е утврдено дека преземените дејства од страна на должникот тужениот, нејзиниот сопруг, договорот за хипотека на предметниот стан, биле со нејзина согласност. Факт е дека нема тужителката била присутна во сите разговори со сопругот-тужениот кои биле извршувани во кругот на семејството, била во тек со преземените дејства што нејзиниот сопруг- тужениот ги преземал за вршење на приватната дејност и знаела за предметната хипотека врз станот, а тужениот не изјавил дека тужителката полага право на сопственост врз станот.Затоа не може тужителката да го се повикува на издвојување на делот од 2/3 од заедничкиот имот и по тој основ да бара исполнувањето на обврската и должникот ќе се согласи со тоа, тужбеното барње го одбиле како неоснованопрогласување за недопуштено извршувањето во тој дел. Од овие погореизнесените причини како неоснован се јавува е и наводот во ревизијата дека пониските судови погрешно го толкувале членот не ја примениле одредбата од член 207 и член 209 од Законот за семејството и член 63 став 4 и член 15 став 4 од Договорот од 27.06.1997 година Законот за основните сопственосноправни односи. Стојалиштата на двата суда се засноваат врз примената на наведените одредби, па според тоа по наоѓањето на овој суд одлуките на двата суда се правилни и дека согласно член 344 од ЗОО потребно било да се склучи договор за опростување на долгот, што не е случај со предметниот договор. Ова уште повеке што договорот од 27.06.1997 година е писмен договор потпишан од овластени лица на странките во кој јасно е изразена нивната воља. Исто така како неоснован се јавува и наводот во ревизијата дека никој не може да се откаже од течењето на законската законска камата поради доцнење на исполнување на обврската што е предвидено во членот 277 од ЗОО што преставува присилен пропис, затоа што во случајот не станува збор за камата што во иднина ќе се пресметува, туку за веке пресметана камата,за период што претходел на склучувањето на договоротзаконити.

Образложение. Ревизијата Барањето за заштита на законитоста е неосновананеосновано. Неоснован е наводот во ревизијата за погрешна примена на материјалното право. Во овој спор од Од изведените докази во постапката првостепениот суд утврдил, помеѓу а второстепениот суд прифатил, меѓу другото, е утврдено дека странките биле во деловни односи по основ тужителот бил внук на сега покојната X.X. која починала на 22.08.2000 година. Покојната Н. со тужителот на ден 5.09.1997 година заклучиле договор за продажба врз основа доживотна издршка со кој договор меѓу другото Н. му го пренела правото на кој сопственост на тужителот и на нивата во текот на 1995 година му испорачал на тужениот, стока-лекови, која тужениот уредно ја примил,но задоцнил со плаќањето, па пресметаната законска затезна камата по истекот на 15-от ден површина од денот означен во фактурите изнесувала 5.388.985.50 денари3693 м2. Уште Утврдено е утврдено дека на ден 27.06.1997 7.07.2000 година странките заклучиле покојната X. заклучила договор за деловна соработка во купопродажба заверен под реден број 200/00 кај нотар Љ. Д. од С.Н. со кој било договорено рокот договор предметната нива која што веќе била опфатена со договор за плаќање да биде 90 дена од денот доживотна издршка, ја продала на испоракатасега тужениот. Исто така е утврдено дека во членот 4 од истиот договор странките се согласиле тужителот како испорачател се откажал од законската затезна камата од деловната соработка во претходниот период. По мислење на Врховниот суд на Република Македонија оцени дека пониските судови со ваквото одлучување правилно го примениле материјалното право кога тужбеното барање на тужителотправо, за долг, го одбиле како неосновано. При одлучувањето пониските судови се раководеле односно одредбата од утврденото дека со договорот за деловната соработка од 27.06.1997 година во членот 4 странките се договориле дека тужителот како испорачател се откажал од законската затезна камата од деловната соработка од претходната период. Тоа значи дека тужителот се откажал од предметното побарување што преставува пресметана законска затезна камата за задоцнетото плаќање за испорачаната стока во текот на 1995 година како период што претходел на склучувањето на договорот од 27.06.1997 година. Според тоа пониските судови правилно го примениле материјалното право кога согласно член 344 103 од Законот за облигациони односи (ЗОО) според која одредба обврската престанува кога доверителот ќе изјави и член 3 од Законот за основните сопственосно правни односи и во се с# согласува и ги оценува како основани причините од кои тие се раководеле при одлучувањето. Во барањето за заштита на должникот дека нема да го бара исполнувањето на обврската и должникот ќе законитоста се согласи со тоа, тужбеното барње го одбиле како неосновано. Од овие причини како неоснован се јавува наводот во ревизијата наведува дека пониските судови го поништиле договорот за продажба меѓутоа при тоа во поглед на ништовноста не навеле на кои принудни прописи таквиот договор бил спротивен, понатаму наведува дека погрешно го толкувале членот 4 е стојалиштето на пониските судови дека тужителот се стекнал со право на сопственост на предметната парцела во моментот на склучување на договорот затоа што одредбата од Договорот член 120 од 27.06.1997 година Законот за наследување (ЗН) предвидува дека сопственоста врз имотот предмет на договорот за доживотна издршка преминува на давателот на издршката во моментот на смрта на примателот на издршката, што значи дека давателот на издршката не се имал стекнато со право на сопственост на имотот предмет на договорот, а примателот на издршката се до моментот на неговата смрт бил сопственик на имотот и дека согласно со него можел слободно да располага. Согласно член 344 26 од ЗОО потребно било договорот е склучен кога договорните страни се спогодиле за суштествените состојки на договорот. Согласно член 454 став 1 од истиот закон со договорот за продажба, продавачот се обврзува предметот што го продава да му го предаде на купувачот, така што купувачот да стекне право на располагање, односно право на сопственост, а купувачот се склучи обврзува да му ја плати на продавачот цената. Согласно член 120 став 1 од ЗН договорот со кој едниот договарач се обврзува да го издржува доживотно другиот договарач, а во кој другиот договорувач изјавува дека му го остава целиот свој имот или еден негов дел во наследувањето и претставува договор за опростување отуѓување со надоместок на долготсите недвижни ствари што му припаѓаат на примателот на издршката во времето на склучување на договорот, чие признавање на давателот на издршката е одложено до смртта на примателот на издршката. Во конкретниот случај покојната Н. располагала со предметната недвижност и склучила договор за доживотна издршка со тужителот. Со тоа што таа располагала со тој имот значи дека подоцнежното нејзино располагање е спротивно на принудните прописи независно од тоа што предавањето на овој имот на давателот на издршката е одложено до нејзината смрт. Xxxxx, купувачот кој при склучување договор за купопродажба бил во уверување дека недвижноста што ја купува е сопственост на продавачот неможе да стекне сопственост на таа недвижност, ако истата не е случај била сопственост на продавачот туку на трето лице. Како во случајот покојната X. со предметниот договордоговорот за доживотна издршка располагала и со оваа парцела ја опфатила истата со тој договор и изјавила во тој договор дека таа парцела ќе му ја остави во наследство на давателот на издршката-сега тужителот, значи дека покојната Н. немала право пофторно да распоалга со истата таа парцела и да го склучува договорот за купопродажба со сега тужениот. Ова уште повеке што договорот од 27.06.1997 година е писмен договор потпишан од овластени лица на странките во кој јасно е изразена нивната воља. Исто така како неоснован се јавува и наводот во ревизијата дека никој не може да се откаже од течењето на законската законска камата поради доцнење на исполнување на обврската што е предвидено во членот 277 од ЗОО што преставува присилен пропис, затоа Фактот што во случајот давателот на издршката не станува збор го запишал своето право во јавните книги не е од влијание за камата што во иднина ќе се пресметувапоинакво одлучување, туку при состојба да договорот за веке пресметана камата,за период што претходел доживотна издршка ниту бил раскинат од страна на склучувањето договорните страни ниту пак бил редуциран по однос на договоротоваа спорна парцела.