Beperkingen vooraf Voorbeeldclausules

Beperkingen vooraf. In de volgende paragrafen worden de voornaamste besluiten van dit onderzoek samengevat, die op een heel recente synthese van het INSERM (2004) zijn gebaseerd. Ofschoon het begrip “empirisch ondersteunde behandeling” een belangrijke stap vooruit betekent in de geestesgezondheid, dient voordien toch te worden benadrukt dat het zijn beperkingen heeft. Ten eerste dient erop gewezen te worden dat statistisch significante behandelingseffecten niet noodzakelijker wijze inhouden dat deze effecten ook Een andere beperking heeft betrekking tot de ecologische validiteit van empirisch ondersteunde behandelingen. Gezien de definitie zelf van empirisch ondersteunde behandelingen, impliceert onderzoek verricht in dit kader dat gebruik wordt gemaakt van steekproeven op patiënten met een specifieke pathologie en geen co-morbide pathologie (of in ieder geval met zo weinig mogelijk co-morbiditeit). In de klinische werkelijkheid zijn geïsoleerde stoornissen echter zelden en is co-morbiditeit eerder regel als uitzondering. Een derde beperking heeft te maken met het feit dat de efficiëntiecriteria zoals ze door de DSM IV (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders - Fourth Edition - American Psychiatric Association). worden geformuleerd, slechts voor een bepaalde stoornis zijn opgesteld. Enerzijds zijn er staten van psychologisch lijden waarvoor een behandeling nodig is, maar waarvoor geen “erkende” diagnose bestaat (bv. de gevolgen van pesterijen). Anderzijds ontwikkelt de DSM categorieën die op symptomatologisch vlak zijn afgesproken en wordt met opzet elk verwijs naar onderliggende psychopathogene processen vermeden. Maar logischerwijze zijn behandelingen in de eerste plaats op processen, en niet op symptomen, gericht, zodat men kan hopen dat in de toekomst psychotherapeutische ingrepen voor processen i.p.v. voor stoornissen zullen worden bekrachtigd. Dit impliceert echter dat men m.b.t. de betrokken processen tot een relatieve overeenstemming komt. Algemener gebruikt men in de klinische praktijk bij voorkeur methoden en technieken die op wetenschappelijk ondersteunde theorieën zijn gebaseerd en in gecontroleerde klinische proeven zijn getest. In bepaalde situaties komt het voor dat het statuut van de theorieën, methoden en technieken die voor een bepaald probleem of een bepaalde stoornis beschikbaar zijn, niet aan dit criterium beantwoordt. In zulke gevallen baseert men zich op de beste klinische ingreep die door de praktijkdeskundigen werd bepaald. Ondanks deze ...