Onrechtmatige bedingen in het consumentenkrediet. 106. Het principe dat partijen vrij zijn om de inhoud van de overeenkomst te bepalen, komt wel eens sterk onder druk te staan bij het sluiten van overeenkomsten met financiële instellingen. In dit geval is het de financiële instelling die zich in een sterkere onderhandelingspositie bevindt tegenover de kredietnemer. Zij zal in de praktijk van deze positie gebruik maken om in de kredietovereenkomst bedingen op te nemen die in haar voordeel zijn opgesteld. Kredietovereenkomsten en de daarmee samenhangenge algemene of bijzondere bankvoorwaarden zijn dus veelal het resultaat van een eenzijdige opstelling door de kredietgever.240 107. Zoals al werd aangehaald bij de bespreking van de onrechtmatige bedingen uit Boek VI WER, kan een beding op basis van het gemeen recht niet worden vernietigd omdat het strijdig zou zijn met de goede trouw.241 Om tegemoet te komen aan deze lacune in het gemeen recht heeft de wetgever afwijkingen geformuleerd op het principe van de wilsautonomie door te verbieden dat bepaalde bedingen worden opgenomen in een overeenkomst.242 De eerder aangehaalde onrechtmatige bedingen uit Boek VI WER zijn van toepassing op alle overeenkomsten die gesloten worden tussen een onderneming en een consument. In wat nu volgt komen de specifieke bepalingen aan bod die een beperkter toepassingsgebied hebben, namelijk overeenkomsten met betrekking tot financiële diensten. De bepalingen uit het Hoofdstuk Consumentenkrediet van Boek VII WER vormen een aanvulling en een specificatie van de onrechtmatige bedingenleer uit Boek VI WER. De regels uit Boek VII WER met betrekking tot het consumentenkrediet vormen een lex specialis tegenover Boek VI WER dat de lex generalis vormt. Dit wil zeggen dat de beide wetten elkaar aanvullen zolang ze niet tegenstrijdig zijn, maar dat wanneer dit wel het geval blijkt te zijn, de regels van het consumentenkrediet voorgaan op basis van adagium lex specialis derogat generali.243
