Common use of Cele projektu Clause in Contracts

Cele projektu. Turystyka niezmiennie odgrywa bardzo istotną rolę w gospodarce wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej. Przepisy regulujące tę kwestię zarówno na gruncie prawa polskiego, jak i prawa unijnego przestały jednak nadążać za dynamicznymi zmianami zachodzącymi na rynku usług turystycznych, wyrażającymi się między innymi: w nieustannym poszerzaniu się kanałów dystrybucji tych usług, jak choćby o oferty internetowe (obecnie, jak się wydaje, główny ciężar dystrybucji usług turystycznych przejął właśnie ten kanał), w zwiększeniu indywidualizacji przygotowanych ofert imprez turystycznych oraz w możliwości wybierania i łączenia przez podróżnych różnych usług turystycznych. W konsekwencji wiele aspektów tego rynku pozostaje całkowicie lub częściowo poza zakresem uregulowań prawnych. Ten stan rzeczy nie tylko wywołuje niepewność na rynku usług turystycznych, lecz przede wszystkim nie zapewnia korzystającym z tych usług dostępu do wyczerpujących informacji o szczegółach ofert oraz niezbędnego zabezpieczenia na wypadek ich niewykonania lub nienależytego wykonania, bądź w wypadku niewypłacalności organizatora. Odpowiedź na powyższe wątpliwości i problemy stanowi dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2015/2302/UE z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniająca rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylająca dyrektywę Rady 90/314/EWG (dalej jako: dyrektywa 2015/2302), która nie tylko aktualizuje i poszerza istniejące uregulowania prawne dotyczące turystyki, lecz także zobowiązuje państwa członkowskie do maksymalnej harmonizacji w tym zakresie (art. 4) zapewniając w każdym z nich spójność rozwiązań prawnych, w tym w zakresie obowiązków informacyjnych, oraz jednolity stopień ochrony i zabezpieczeń. Obowiązek ten zgodnie z art. 28 dyrektywy 2015/2302 ma zostać zrealizowany przez państwa członkowskie najpóźniej do dnia 1 stycznia 2018 r. W tym bowiem terminie państwa mają przyjąć i opublikować przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania dyrektywy, przy czym przepisy te powinny wejść w życie z dniem 1 lipca 2018 r. Wobec powyższego przedmiotowy projekt ustawy realizuje dwa zasadnicze cele. Pierwszym z nich (głównym) jest transpozycja do polskiego porządku prawnego dyrektywy 2015/2302. Drugi stanowi poprawa funkcjonujących już rozwiązań prawnych, w szczególności w zakresie zabezpieczeń podróżnych przed skutkami niewypłacalności organizatorów turystyki i przedsiębiorców ułatwiających nabywanie usług turystycznych. Niniejszy projekt ustawy przede wszystkim zapewnia należytą i niezbędną transpozycję wszystkich postanowień dyrektywy 2015/2302 na grunt prawa polskiego. Wprowadza nowe definicje pojęć, w szczególności takich jak: usługa turystyczna, impreza turystyczna oraz podróżny, ponadto wprowadza regulacje dotyczące coraz bardziej popularnych powiązanych usług turystycznych. Precyzyjnie określa konstrukcję umowy o udział w imprezie turystycznej, w tym w zakresie obowiązków informacyjnych, zasad i podstaw dokonywania zmian w cenie, ponadto kwestię realizacji umowy oraz zasady odpowiedzialności za jej niewykonanie lub nienależyte wykonanie. Korzysta przy tym z bogactwa wypracowanych, funkcjonujących obecnie koncepcji i rozwiązań prawnych, zebranych doświadczeń oraz uwag i sugestii. O transponowaniu dyrektywy 2015/2302 w ramach nowego aktu prawnego, zadecydowały dwa zasadnicze powody. Po pierwsze, materia regulowana dyrektywą jest w wielu aspektach materią nową (np. powiązane usługi turystyczne, ułatwianie nabywania tego rodzaju usług) i stąd znacząco skomplikowaną, gdyż dotyczy zjawisk gospodarczych i społecznych funkcjonujących dopiero od niedawna. Ujęcie tych nowych instytucji i rozwiązań prawnych w ramach obowiązującego aktu prawnego - ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych - nie jest zatem możliwe. Podjęcie takiej próby doprowadziłoby do zaburzenia integralności konstrukcji istniejącej ustawy. Trudno bowiem uznać za prawidłowe rozwiązanie dokonanie prostego uzupełnienia tego aktu prawnego, w szczególności przez „zastąpienie” istniejących instytucji nowymi, wynikającymi dyrektywy 2015/2302. Wybór sposobu transpozycji był więc podyktowany zarówno powagą regulowanej materii, jak i względami praktycznymi. Po drugie, niezbędne okazało się dokonanie zmian także w funkcjonującym systemie zabezpieczeń finansowych na wypadek niewypłacalności dla organizatorów turystyki i pośredników turystycznych, w szczególności w zakresie procesu likwidacji skutków niewypłacalności organizatorów turystyki. Dokonanie nowelizacji przepisów odnoszących się do tej materii w istniejącej ustawie nie przyniosłoby spodziewanego rezultatu z przyczyn, o których mowa wyżej. Konieczność dokonania zmian w tym przedmiocie wynikała również, z jednej strony ze zgromadzonych doświadczeń i uwag, z drugiej strony z postanowień dyrektywy 2015/2302, która szczegółowo określiła zakres finansowej odpowiedzialności organizatora turystyki i przedsiębiorcy ułatwiającego nabywanie usług turystycznych oraz zakres wymaganych zabezpieczeń finansowych dla tych podmiotów.

Cele projektu. Turystyka niezmiennie odgrywa bardzo istotną rolę w gospodarce wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej. Przepisy regulujące tę kwestię zarówno na gruncie prawa polskiego, jak i prawa unijnego przestały jednak nadążać za dynamicznymi zmianami zachodzącymi na rynku usług turystycznych, wyrażającymi się między innymi: w nieustannym poszerzaniu się kanałów dystrybucji tych usług, jak choćby o oferty internetowe (obecnie, jak się wydaje, główny ciężar dystrybucji usług turystycznych przejął właśnie ten kanał), w zwiększeniu indywidualizacji przygotowanych ofert imprez turystycznych oraz w możliwości wybierania i łączenia przez podróżnych różnych usług turystycznych. W konsekwencji wiele aspektów tego rynku pozostaje całkowicie lub częściowo poza zakresem uregulowań prawnych. Ten stan rzeczy nie tylko wywołuje niepewność na rynku usług turystycznych, lecz przede wszystkim nie zapewnia korzystającym z tych usług dostępu do wyczerpujących informacji o szczegółach ofert oraz niezbędnego zabezpieczenia na wypadek ich niewykonania lub nienależytego wykonania, bądź w wypadku niewypłacalności organizatoraprzypadku niewypłacalności. Odpowiedź na powyższe wątpliwości i problemy stanowi dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2015/2302/UE z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniająca rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylająca dyrektywę Rady 90/314/EWG (dalej jako: dyrektywa 2015/2302), która nie tylko aktualizuje i poszerza istniejące uregulowania prawne dotyczące turystyki, lecz także zobowiązuje państwa członkowskie do maksymalnej harmonizacji w tym zakresie (art. 4) zapewniając w każdym z nich spójność rozwiązań prawnych, w tym w zakresie realizacji obowiązków informacyjnychinformacyjnych wobec podróżnych, oraz jednolity stopień ochrony i zabezpieczeń. Obowiązek ten zgodnie z art. 28 dyrektywy 2015/2302 ma zostać zrealizowany przez państwa członkowskie najpóźniej do dnia 1 stycznia 2018 r. W tym bowiem terminie państwa mają przyjąć i opublikować przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania dyrektywy, przy czym przepisy te powinny wejść w życie z dniem 1 lipca 2018 r. Wobec powyższego przedmiotowy projekt ustawy realizuje dwa zasadnicze cele. Pierwszym z nich (głównym) jest transpozycja do polskiego porządku prawnego dyrektywy 2015/2302. Drugi stanowi poprawa funkcjonujących już rozwiązań prawnych, w szczególności w zakresie zabezpieczeń podróżnych przed skutkami niewypłacalności organizatorów turystyki i przedsiębiorców ułatwiających nabywanie usług turystycznych. Niniejszy projekt ustawy przede wszystkim zapewnia należytą i niezbędną transpozycję wszystkich postanowień dyrektywy 2015/2302 na grunt prawa polskiego. Wprowadza nowe definicje funkcjonujących już pojęć, w szczególności takich jak: usługa turystyczna, impreza turystyczna oraz podróżny, ponadto wprowadza regulacje dotyczące coraz bardziej popularnych powiązanych usług turystycznych. Precyzyjnie określa sposób i zakres realizacji obowiązków informacyjnych wobec podróżnych, konstrukcję umowy o udział w imprezie turystycznej, w tym w zakresie obowiązków informacyjnych, zasad i podstaw dokonywania zmian w cenie, ponadto kwestię realizacji umowy oraz zasady odpowiedzialności za jej niewykonanie lub nienależyte wykonanie. Korzysta przy tym z bogactwa wypracowanych, funkcjonujących obecnie koncepcji i rozwiązań prawnych, zebranych doświadczeń oraz uwag i sugestii. O transponowaniu dyrektywy 2015/2302 w ramach nowego aktu prawnego, zadecydowały dwa zasadnicze powody. Po pierwsze, materia regulowana dyrektywą jest w wielu aspektach materią nową (np. powiązane usługi turystyczne, ułatwianie nabywania tego rodzaju usług, standardowe formularze informacyjne) i stąd znacząco skomplikowaną, gdyż dotyczy zjawisk gospodarczych i społecznych funkcjonujących dopiero od niedawna. Ujęcie tych nowych instytucji i rozwiązań prawnych w ramach obowiązującego aktu prawnego - – ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych - – nie jest zatem możliwe. Podjęcie takiej próby doprowadziłoby do zaburzenia integralności konstrukcji istniejącej ustawy. Trudno bowiem uznać za prawidłowe rozwiązanie dokonanie prostego uzupełnienia tego aktu prawnego, w szczególności przez „zastąpienie” istniejących instytucji nowymi, wynikającymi dyrektywy 2015/2302, w sytuacji, gdy nowe rozwiązania istotnie odbiegają od obowiązujących. Wybór sposobu transpozycji był więc podyktowany zarówno powagą regulowanej materii, jak i względami praktycznymi. Po drugie, niezbędne okazało się dokonanie zmian także w funkcjonującym systemie zabezpieczeń finansowych na wypadek niewypłacalności dla organizatorów turystyki i pośredników turystycznych, w szczególności w zakresie procesu likwidacji skutków niewypłacalności organizatorów turystykiturystyki oraz możliwości zwrotu składek wpłaconych na Turystyczny Fundusz Gwarancyjny. Dokonanie nowelizacji przepisów odnoszących się do tej materii w istniejącej ustawie nie przyniosłoby spodziewanego rezultatu z przyczyn, o których mowa wyżej. Konieczność dokonania zmian w tym przedmiocie wynikała również, z jednej strony ze zgromadzonych doświadczeń i uwag, z drugiej strony z postanowień dyrektywy 2015/2302, która szczegółowo określiła zakres finansowej odpowiedzialności organizatora turystyki i przedsiębiorcy ułatwiającego nabywanie usług turystycznych oraz zakres wymaganych zabezpieczeń finansowych dla tych podmiotów.

Cele projektu. Turystyka niezmiennie odgrywa bardzo istotną rolę w gospodarce wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej. Przepisy regulujące tę kwestię zarówno tak na gruncie prawa polskiego, jak i prawa unijnego przestały jednak nadążać za dynamicznymi zmianami zachodzącymi na rynku usług turystycznych, wyrażającymi się między innymi: w nieustannym poszerzaniu się kanałów dystrybucji tych usług, jak choćby o oferty internetowe (obecnie, jak się wydaje, główny ciężar dystrybucji usług turystycznych przejął właśnie ten kanał), w zwiększeniu indywidualizacji przygotowanych ofert imprez turystycznych oraz w możliwości wybierania i łączenia przez podróżnych różnych usług turystycznych. W konsekwencji wiele aspektów tego rynku pozostaje całkowicie lub częściowo poza zakresem uregulowań prawnych. Ten stan rzeczy nie tylko wywołuje niepewność na rynku usług turystycznych, lecz przede wszystkim nie zapewnia korzystającym z tych usług dostępu do wyczerpujących informacji o szczegółach ofert oraz niezbędnego zabezpieczenia na wypadek ich niewykonania lub nienależytego wykonania, bądź w wypadku niewypłacalności organizatora. Odpowiedź na powyższe wątpliwości i problemy stanowi dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2015/2302/UE z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniająca rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylająca dyrektywę Rady 90/314/EWG (dalej jako: dyrektywa 2015/2302), która nie tylko aktualizuje i poszerza istniejące uregulowania prawne dotyczące turystyki, lecz także zobowiązuje państwa członkowskie do maksymalnej harmonizacji w tym zakresie (art. 4) zapewniając w każdym z nich spójność rozwiązań prawnych, w tym w zakresie obowiązków informacyjnych, oraz jednolity stopień ochrony i zabezpieczeń. Obowiązek ten zgodnie z art. 28 dyrektywy 2015/2302 ma zostać zrealizowany przez państwa członkowskie najpóźniej do dnia 1 stycznia 2018 r. W tym bowiem terminie państwa mają przyjąć i opublikować przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania dyrektywy, przy czym przepisy te powinny wejść w życie z dniem 1 lipca 2018 r. Wobec powyższego przedmiotowy projekt ustawy realizuje dwa zasadnicze cele. Pierwszym z nich (głównym) jest transpozycja do polskiego porządku prawnego dyrektywy 2015/2302. Drugi stanowi poprawa funkcjonujących już rozwiązań prawnych, w szczególności w zakresie zabezpieczeń podróżnych przed skutkami niewypłacalności organizatorów turystyki i przedsiębiorców ułatwiających nabywanie usług turystycznych. Niniejszy projekt ustawy przede wszystkim zapewnia należytą i niezbędną transpozycję wszystkich postanowień dyrektywy 2015/2302 na grunt prawa polskiego. Wprowadza nowe definicje pojęć, w szczególności takich jak: usługa turystyczna, impreza turystyczna oraz podróżny, ponadto wprowadza regulacje dotyczące coraz bardziej popularnych powiązanych usług turystycznych. Precyzyjnie określa konstrukcję umowy o udział w imprezie turystycznej, w tym w zakresie obowiązków informacyjnych, zasad i podstaw dokonywania zmian w cenie, ponadto kwestię jej realizacji umowy oraz zasady odpowiedzialności za jej niewykonanie lub nienależyte wykonanie. Korzysta przy tym z bogactwa wypracowanych, funkcjonujących obecnie koncepcji i rozwiązań prawnych, zebranych doświadczeń oraz uwag i sugestii. O transponowaniu dyrektywy 2015/2302 w ramach nowego aktu prawnego, zadecydowały dwa zasadnicze powody. Po pierwsze, materia regulowana dyrektywą jest w wielu aspektach materią nową (np. powiązane usługi turystyczne, ułatwianie nabywania przedsiębiorcy ułatwiający nabywanie tego rodzaju usług) i stąd znacząco skomplikowaną, gdyż dotyczy zjawisk gospodarczych i społecznych funkcjonujących dopiero od niedawna. Ujęcie tych nowych instytucji i rozwiązań prawnych w ramach obowiązującego aktu prawnego - – ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych - – nie jest zatem możliwe. Podjęcie takiej próby doprowadziłoby do zaburzenia integralności konstrukcji istniejącej ustawy. Trudno bowiem uznać za prawidłowe rozwiązanie dokonanie prostego uzupełnienia tego aktu prawnego, w szczególności przez „zastąpienie” istniejących instytucji nowymi, wynikającymi dyrektywy 2015/2302. Wybór sposobu transpozycji był więc podyktowany zarówno powagą regulowanej materii, jak i względami praktycznymi. Po drugie, niezbędne okazało się dokonanie zmian także w funkcjonującym systemie zabezpieczeń finansowych na wypadek niewypłacalności dla organizatorów turystyki i pośredników turystycznych, w szczególności w zakresie procesu likwidacji skutków niewypłacalności organizatorów turystyki. Dokonanie nowelizacji przepisów odnoszących się do tej materii w istniejącej ustawie nie przyniosłoby spodziewanego rezultatu z przyczyn, o których mowa wyżej. Konieczność dokonania zmian w tym przedmiocie wynikała również, z jednej strony ze zgromadzonych doświadczeń i uwag, z drugiej strony z postanowień dyrektywy 2015/2302, która szczegółowo określiła zakres finansowej odpowiedzialności organizatora turystyki i przedsiębiorcy ułatwiającego nabywanie usług turystycznych oraz zakres wymaganych zabezpieczeń finansowych dla tych podmiotów.

Cele projektu. Turystyka niezmiennie odgrywa bardzo istotną rolę w gospodarce wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej. Przepisy regulujące tę kwestię zarówno na gruncie prawa polskiego, jak i prawa unijnego przestały jednak nadążać za dynamicznymi zmianami zachodzącymi na rynku usług turystycznych, wyrażającymi się między innymi: w nieustannym poszerzaniu się kanałów dystrybucji tych usług, jak choćby o oferty internetowe (obecnie, jak się wydaje, główny ciężar dystrybucji usług turystycznych przejął właśnie ten kanał), w zwiększeniu indywidualizacji przygotowanych ofert imprez turystycznych oraz w możliwości wybierania i łączenia przez podróżnych różnych usług turystycznych. W konsekwencji wiele aspektów tego rynku pozostaje całkowicie lub częściowo poza zakresem uregulowań prawnych. Ten stan rzeczy nie tylko wywołuje niepewność na rynku usług turystycznych, lecz przede wszystkim nie zapewnia korzystającym z tych usług dostępu do wyczerpujących informacji o szczegółach ofert oraz niezbędnego zabezpieczenia na wypadek ich niewykonania lub nienależytego wykonania, bądź w wypadku niewypłacalności organizatora. Odpowiedź na powyższe wątpliwości i problemy stanowi dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2015/2302/UE z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniająca rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylająca dyrektywę Rady 90/314/EWG (dalej jako: dyrektywa 2015/2302), która nie tylko aktualizuje i poszerza istniejące uregulowania prawne dotyczące turystyki, lecz także zobowiązuje państwa członkowskie do maksymalnej harmonizacji w tym zakresie (art. 4) zapewniając w każdym z nich spójność rozwiązań prawnych, w tym w zakresie obowiązków informacyjnych, oraz jednolity stopień ochrony i zabezpieczeń. Obowiązek ten zgodnie z art. 28 dyrektywy 2015/2302 ma zostać zrealizowany przez państwa członkowskie najpóźniej do dnia 1 stycznia 2018 r. W tym bowiem terminie państwa mają przyjąć i opublikować przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania dyrektywy, przy czym przepisy te powinny wejść w życie z dniem 1 lipca 2018 r. Wobec powyższego przedmiotowy projekt ustawy realizuje dwa zasadnicze cele. Pierwszym z nich (głównym) jest transpozycja do polskiego porządku prawnego dyrektywy 2015/2302. Drugi stanowi poprawa funkcjonujących już rozwiązań prawnych, w szczególności w zakresie zabezpieczeń podróżnych przed skutkami niewypłacalności organizatorów turystyki i przedsiębiorców ułatwiających nabywanie usług turystycznych. Niniejszy projekt ustawy przede wszystkim zapewnia należytą i niezbędną transpozycję wszystkich postanowień dyrektywy 2015/2302 na grunt prawa polskiego. Wprowadza nowe definicje pojęć, w szczególności takich jak: usługa turystyczna, impreza turystyczna oraz podróżny, ponadto wprowadza regulacje dotyczące coraz bardziej popularnych powiązanych usług turystycznych. Precyzyjnie określa konstrukcję umowy o udział w imprezie turystycznej, w tym w zakresie obowiązków informacyjnych, zasad i podstaw dokonywania zmian w cenie, ponadto kwestię realizacji umowy oraz zasady odpowiedzialności za jej niewykonanie lub nienależyte wykonanie. Korzysta przy tym z bogactwa wypracowanych, funkcjonujących obecnie koncepcji i rozwiązań prawnych, zebranych doświadczeń oraz uwag i sugestii. O transponowaniu dyrektywy 2015/2302 w ramach nowego aktu prawnego, zadecydowały dwa zasadnicze powody. Po pierwsze, materia regulowana dyrektywą jest w wielu aspektach materią nową (np. powiązane usługi turystyczne, ułatwianie nabywania tego rodzaju usług) i stąd znacząco skomplikowaną, gdyż dotyczy zjawisk gospodarczych i społecznych funkcjonujących dopiero od niedawna. Ujęcie tych nowych instytucji i rozwiązań prawnych w ramach obowiązującego aktu prawnego - – ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych - – nie jest zatem możliwe. Podjęcie takiej próby doprowadziłoby do zaburzenia integralności konstrukcji istniejącej ustawy. Trudno bowiem uznać za prawidłowe rozwiązanie dokonanie prostego uzupełnienia tego aktu prawnego, w szczególności przez „zastąpienie” istniejących instytucji nowymi, wynikającymi dyrektywy 2015/2302. Wybór sposobu transpozycji był więc podyktowany zarówno powagą regulowanej materii, jak i względami praktycznymi. Po drugie, niezbędne okazało się dokonanie zmian także w funkcjonującym systemie zabezpieczeń finansowych na wypadek niewypłacalności dla organizatorów turystyki i pośredników turystycznych, w szczególności w zakresie procesu likwidacji skutków niewypłacalności organizatorów turystyki. Dokonanie nowelizacji przepisów odnoszących się do tej materii w istniejącej ustawie nie przyniosłoby spodziewanego rezultatu z przyczyn, o których mowa wyżej. Konieczność dokonania zmian w tym przedmiocie wynikała również, z jednej strony ze zgromadzonych doświadczeń i uwag, z drugiej strony z postanowień dyrektywy 2015/2302, która szczegółowo określiła zakres finansowej odpowiedzialności organizatora turystyki i przedsiębiorcy ułatwiającego nabywanie usług turystycznych oraz zakres wymaganych zabezpieczeń finansowych dla tych podmiotów.