Proponowany sposób realizacji celów projektu. Przedmiotowy projekt realizuje oba wskazane wyżej cele – transpozycję do polskiego porządku prawnego dyrektywy 2015/2302 oraz poprawę rozwiązań w zakresie zabezpieczeń podróżnych przed skutkami niewypłacalności organizatorów turystyki i przedsiębiorców ułatwiających nabywanie usług turystycznych. Odnosząc się do pierwszego z nich należy stwierdzić, że w projekcie ustawy – z uwagi na nałożony w dyrektywie 2015/2302 obowiązek maksymalnej harmonizacji przepisów – wiele z proponowanych w nim rozwiązań prawnych odpowiada literalnej treści przepisów dyrektywy. Za przyjęciem takiego rozwiązania przemawia w szczególności art. 4 dyrektywy 2015/2302, zgodnie z którym „państwa członkowskie nie mogą utrzymywać ani wprowadzać do swojego prawa krajowego przepisów odbiegających od tych, które zostały ustanowione w dyrektywie, w tym również przepisów surowszych lub łagodniejszych, prowadzących do zróżnicowanego poziomu ochrony podróżnych”. W zakresie realizacji drugiego ze wskazanych celów w projekcie ustawy zawarto uregulowania co do zasady tożsame z obecnym systemem zabezpieczeń podróżnych przed skutkami niewypłacalności organizatorów turystyki i przedsiębiorców ułatwiających nabywanie usług turystycznych z uwzględnieniem zgłoszonych uwag oraz zgromadzonych doświadczeń. Realizacja powyższych celów projektu, w szczególności celu zasadniczego – transpozycji dyrektywy 2015/2302 – skutkuje równocześnie koniecznością dokonania zmian w innych ustawach. Zasadnicze zmiany – uchylenie części przepisów – obejmą ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych, która przeniosła na grunt prawa polskiego dyrektywę 90/314 EWG. Z uwagi na to, że wyżej wymieniona ustawa zawiera szczegółowe przepisy dotyczące funkcjonowania Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego, konieczne stało się przeniesienie tych uregulowań do nowej ustawy. Należy przy tym zaznaczyć, iż przepisy dotyczące organizatorów turystyki, agentów turystycznych oraz pośredników turystycznych zostały odpowiednio zmodyfikowane i włączone do ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych. Zmianie ulegnie także tytuł ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych, tak aby nie kolidował z tytułem niniejszej ustawy oraz nie wprowadzał w błąd przedsiębiorców i konsumentów stosujących jej przepisy. Proponowany tytuł ustawy po zmianie to: „ustawa o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych”.
Proponowany sposób realizacji celów projektu. 1. W celu transpozycji dyrektywy o prawach konsumentów proponuje się przyjęcie odrębnej ustawy. Z uwagi na to, że dyrektywa o prawach konsumentów wprowadza harmonizację zupełną (art. 4 dyrektywy), państwa członkowskie nie mogą w zakresie uregulowanym dyrektywą utrzymywać ani wprowadzać do swojego prawa krajowego przepisów odbiegających od tych, które zostały ustanowione w dyrektywie. W związku z tym projekt ustawy, w zakresie, w jakim transponuje omawianą dyrektywę, co do zasady ściśle odzwierciedla rozwiązania przyjęte w dyrektywie. Nie dotyczy to jedynie pojedynczych kwestii, w których zdecydowano się skorzystać z opcji regulacyjnych pozostawionych przez dyrektywę do wyboru ustawodawcy krajowemu. Przyjęcie odrębnej ustawy w celu transpozycji dyrektywy o prawach konsumentów powoduje konieczność uchylenia ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów, która transponuje do prawa polskiego dyrektywę o umowach zawieranych na odległość oraz dyrektywę o umowach zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa. Ponieważ ustawa o ochronie niektórych praw konsumentów zawiera w rozdziale 2a szczególne przepisy o umowach zawieranych na odległość, dotyczących usług finansowych, które stanowią transpozycję dyrektywy 2002/65 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. dotycząca sprzedaży konsumentom usług finansowych na odległość, proponuje się przeniesienie tych przepisów do nowej ustawy.