เจตนารมณ์ของการทําสัญญาจ้างแรงงานที่มีกําหนดระยะเวลาแน่นอน ข้อกำหนดตัวอย่าง

เจตนารมณ์ของการทําสัญญาจ้างแรงงานที่มีกําหนดระยะเวลาแน่นอน. สัญญาจ้างแรงงานประเภทมีกําหนดระยะเวลาแน่นอนมีขึ้นครั้งแรกในกฎหมาย แรงงานตามประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ลงวันที่ 15 เมษายน พ.ศ.2516 ซึ่งกระทรวงมหาดไทยออกโดยอาศัยอํานาจประกาศของคณะปฏิวัติ ฉบับที่ 103 โดยกําหนดว่า นายจ้างที่เลิกจ้างลูกจ้างประจําที่มีกําหนดระยะเวลาการจ้างไว้แน่นอนและเลิกจ้างตามกําหนด ระยะเวลานั้นไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย สัญญาจ้างแรงงานประเภทนี้ยังคงอยู่ในกฎหมายคุ้มครองแรงงาน ตลอดมาเพียงแต่อาจเปลี่ยนแปลงเงื่อนไขและประเภทของงานที่กฎหมายกําหนดให้ไม่ต้องจ่าย ค่าชดเชยเท่านั้น ต่อมาได้มีประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ฉบับที่ 14 ให้มีผล ใช้บังคับ โดยมีนิยามของการเลิกจ้างให้หมายถึง การกระทําใดที่นายจ้างไม่ให้ลูกจ้างทํางานต่อไปและ ไม่จ่ายค่าจ้างให้เพราะเหตุสิ้นสุดสัญญาจ้างด้วย และจะได้รับการยกเว้นที่นายจ้างไม่ต้องจ่าย ค่าชดเชยในกรณีที่เลิกจ้างลูกจ้างที่มีกําหนดระยะเวลาการจ้างที่แน่นอนและเลิกจ้างตามกําหนด ระยะเวลาการจ้างนั้น โดยมีเงื่อนไขประเภทของงานที่ได้รับการยกเว้นไว้ด้วย13 ปัจจุบันนี้ ความหมายของการเลิกจ้างได้ถูกบัญญัติไว้ในมาตรา 118 วรรคสอง14 แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 หมายความว่า การกระทําใดที่นายจ้างไม่ให้ลูกจ้าง ทํางานต่อไปและนายจ้างไม่จ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้าง ไม่ว่าจะเป็นเหตุเพราะสิ้นสุดสัญญาจ้าง หรือเหตุ อื่นใด และหมายความรวมถึงกรณีที่ลูกจ้างไม่ได้ทํางานและไม่ได้รับค่าจ้างเพราะเห ตุที่นายจ้างไม่ สามารถดําเนินกิจการต่อไปได้ การที่นายจ้างได้จ้างลูกจ้างที่มีกําหนดระยะเวลาแน่นอน เพราะนายจ้างมีความ จําเป็นต้องการใช้แรงงานเพียงชั่วระยะเวลาใดเวลาหนึ่งหรือเป็นครั้งคราวเท่านั้น หรืออาจจะต้องการ จ้างลูกจ้างที่มีความชํานาญด้านใดด้านหนึ่งเป็นพิเศษ ดังนั้น นายจ้างจึงไม่ต้องการจ้างลูกจ้างนั้นเป็น