Casus 2. Man en vrouw zijn op 28 april 1998 gehuwd op huwelijksvoorwaarden, inhoudende koude uitsluiting met een finaal verrekenbeding bij overlijden en een periodiek verrekenbeding. Het periodiek verrekenbeding hebben echtgenoten niet uitgevoerd. Partijen hebben besloten te scheiden en zijn het mediationtraject ingegaan. Na negen gesprekken zijn partijen er niet uitgekomen, waardoor de man op 14 juni 2016 een verzoekschrift heeft ingediend bij de rechtbank. Hiervan is nog geen uitspraak. In de huwelijksvoorwaarden is met betrekking tot het te verrekenen inkomen het volgende opgenomen: De echtgenoten zijn verplicht hun inkomens op te tellen en het totaal van die inkomens na aftrek van de koten van de gemeenschappelijke huishouding met elkaar te verdelen. Het begrip ‘inkomens’ is erg algemeen. Op grond van 1:141 lid 1 jo. 3 BW en jurisprudentie geldt dat alle inkomsten moeten worden verrekend. De man is DGA van een BV. De vrouw zal bij echtscheiding recht hebben op de helft van de meerwaarde (van de aandelen) van de BV van de man De man is echter bereid zijn uitkeerbare winsten met de vrouw te verrekenen. Dit berekent hij als volgt. De totale opgepotte winsten in de BV bedragen € 409.531. Op grond van de uitkeringstest zijn volgens de accountant van de man de uitkeerbare winsten € 219.637. Volgens de man heeft de vrouw recht op de helft van de uitkeerbare winsten minus een AB-claim van 25%. Dit komt neer op een bedrag van € 82.364. Ten eerste is dit een verschil met het verrekenen van de meerwaarde (van de aandelen) van de BV. Volgens de accountant zou de vrouw recht hebben op € 454.852. Geconcludeerd kan worden dat het laatste bedrag aanzienlijk hoger is dan de man wenst te betalen op grond van de uitkeringstest. Hierdoor ontstaat discrepantie. Ten tweede is de uitkeringstest uitgevoerd door de accountant van de man. Een uitkeringstest wordt naast feiten gebaseerd op de interpretatie van bepaalde gegevens. Een voorbeeld hiervan is de investering in een pand. De één kan zeggen dat een nieuw pand moet worden gekocht van € 1.000.000 om de continuïteit van de onderneming te waarborgen, terwijl de ander van mening kan zijn dat er geen ander pand gekocht moet worden, maar ‘slechts’ een verbouwing van € 250.000 zal moeten plaatsvinden. Geconcludeerd kan worden dat het berekenen van de contante waarde op basis van kasstromen relatief is en dus door eenieder anders kan worden vastgesteld. Een andere discussie in deze casus ontstond doordat de man niet bereid is de stamrecht...
