Gebruik van het bestemmingscriterium. 58. Om een antwoord te kunnen geven op de vraag of een persoon al dan niet als consument moet worden beschouwd, wordt het bestemmingscriterium gehanteerd.102 Er moet met andere woorden worden nagegaan voor welke doeleinden de natuurlijke persoon de goederen of diensten verwerft.103 Wanneer een goed of dienst voor privédoeleinden wordt aangeschaft, dan zal de natuurlijke persoon een consument zijn in de zin van art. I.1, 2° WER. Het kennis- of specialisatiecriterium bepaalt daarentegen dat een persoon consument is wanneer hij bij de verwerving van het goed of de dienst buiten zijn specialiteit optreedt.104 Met dit criterium wil men een persoon beschermen die zich tegenover zijn wederpartij in een situatie van ‘technische inferioriteit’ bevindt. Het Hof van Justitie oordeelde in 2015 dat het kennis- of specialisatiecriterium niet moet worden toegepast.105 In ons consumentenrecht wordt dus met andere woorden gebruik gemaakt van het bestemmingscriterium om te bepalen of een persoon al dan niet de hoedanigheid van consument bezit.106 Het is dus perfect mogelijk dat een persoon in de ene situatie als consument moet worden aangemerkt, terwijl hij in een andere situatie de hoedanigheid van onderneming zal hebben.107
