PROCEDURE IN EERSTE AANLEG. Op 26 maart 2018 legde mevrouw G een verzoekschrift neer opzichtens de mevrouw V bij de arbeidsrechtbank Antwerpen, afdeling Hasselt. Met syntheseconclusie van 28 september 2018 vorderde mevrouw G: “Aanlegster akte te verlenen van de uitbreiding van haar eis; De aldus uitgebreide eis ontvankelijk en gegrond te verklaren; Verwerende partij te veroordelen om aan verzoekende partij te betalen een bedrag van: - 7.518,09 EUR als forfaitaire schadevergoeding, wegens discriminatie bij het solliciteren, te vermeerderen met de vergoedende intrest op de gevorderde som vanaf 29 juni 2017; Verwerende partij tevens te veroordelen tot het afleveren aan verzoekende partij van volgende sociale documenten: - De afrekening conform het gevorderde bedrag zoals bedoeld in artikel 15 van de Wet van 12 april 1965 betreffende de bescherming van het loon der werknemers en het Koninklijk besluit van 27 september 1966 tot vaststelling van de gegevens die deze afrekening moet bevatten; en dit binnen twee maanden na de betekening van het tussen te komen vonnis, en bij gebreke hieraan te voldoen binnen de gestelde termijn, verwerende partij te veroordelen tot het betalen van een dwangsom van 10 EUR per ontbrekend document en per dag vertraging, te verbeuren vanaf de eerste dag van de derde maand na de betekening van het vonnis. Verweerster tevens te veroordelen tot de gerechtelijke intrest op de aldus toegekende bedragen en in de kosten van het geding. Aanlegster betaalde 20,00 EUR als bijdrage voor het Begrotingsfonds voor de juridische tweedelijnsbijstand. Ondergeschikt, indien aanlegster zou worden veroordeeld tot de kosten, quod non, dan kan de rechtsplegingsvergoeding niet meer bedragen dan 1.080,00 EUR. De vordering tot kapitalisatie van de intresten ontvankelijk en gegrond te verklaren op datum van de neerlegging van onderhavige conclusie.” Met syntheseconclusie van 7 november 2018 vorderde mevrouw V: “De vordering ongegrond te verklaren, Dienvolgens eiseres te veroordelen tot de kosten van het geding, begroot op 1.440 euro rechtsplegingsvergoeding.” Met vonnis van 20 maart 2019 verklaarde de Arbeidsrechtbank Antwerpen, afdeling Hasselt, de uitgebreide vordering van mevrouw G ontvankelijk, doch ongegrond en veroordeelde haar tot de kosten van het geding. Tegen het vonnis van 20 maart 2019 tekende mevrouw G op 23 april 2019 hoger beroep aan. Er ligt geen bewijs van betekening van het bestreden vonnis voor.
PROCEDURE IN EERSTE AANLEG. 1. Elektrisch rijden is een noodzakelijk onderdeel van het overheidsbeleid op het gebied van klimaat en milieu. Zonder infrastructuur voor snelladen langs de snelweg is het beleid om elektrisch rijden te stimuleren onuitvoerbaar, zo oordeelde de Staat al in 2011. De Staat bepaalt in zijn hoedanigheid van zowel eigenaar van alle verzorgingsplaatsen als vergunningverlenende wegbeheerder welke partijen daar welke diensten mogen aanbieden aan weggebruikers.