Evaluatie revalidatieovereenkomst. De financiering van de revalidatieovereenkomst wordt door iedereen als positief omschreven. Door het wettelijk vastleggen wordt een prima kader gecreëerd om verschillende zorgverstrekkers met deze pathologie om te laten gaan en van elkaars expertise te laten genieten door multidisciplinair overleg en om goede paramedische zorg te bieden. De zorg gebeurt meer gestructureerd door de conventieraadplegingen. In RO2 vindt men dat het administratieve deel meer beperkt moet worden. Het feit dat de organisatie van de verstrekkingen enorm complex is, wordt in RO1 ook bevestigd. De arts van RO1 denkt dat het handiger zou zijn om alle contacten te documenteren om dan achteraf te gaan kijken naar wat de minimum zorg is die zou moeten verstrekt worden. In zowel RO1, RO2 als RO3 vinden ze het een negatief punt dat een belangrijk deel van de potentieel rechthebbenden niet geïncludeerd zijn, namelijk de dialysepatiënten. De arts van RO1 wil hierbij ook een uitbreiding naar CKD stadium 3, en de arts van RO2 wil een uitbreiding naar de levertransplantpatiënten, aangezien zij vergelijkbare patiëntenzorg nodig hebben. De verantwoordelijke arts van RO1 vindt het redelijk pervers dat in de criteria om een erkend revalidatiecentrum te zijn, een minimum van vijfentwintig patiënten in follow- up met nierfunctievervangende therapie als kwaliteitsindicator wordt gebruikt. Het maakt dat criterium tot een incentive om voldoende patiënten in nierfunctievervangende therapie te brengen. Dat staat lijnrecht tegenover één van de belangrijkste doelstellingen van de revalidatieovereenkomst: het voorkomen van eindstadium nierfalen en nierfunctievervangende therapie. Een deel van de expertise zou heel goed kunnen afgemeten worden aan het aantal patiënten waarbij je kan voorkomen dat ze uiteindelijk in nierfunctievervangende therapie terecht komen. Vijfentwintig patiënten in continue follow-up met nierfunctievervangende therapie zegt inderdaad iets over de werkervaring, maar niet over de vaardigheid om nierfunctieachteruitgang te voorkomen, in tegendeel. In RO3 vinden ze het gedetailleerd omschrijven van de doelgroepen en definities een negatief punt. De verantwoordelijke arts van RO2 vindt het betreurenswaardig voor een revalidatieovereenkomst dat het tellen van patiënten als criterium wordt genomen. Door dit soort beperkingen te doen, riskeert men dat men op basis van de cijfers niet de beste zorg voor de patiënt gaat kiezen. Het is belangrijk er bewust van te zijn dat de zorg geschreven is o...
Evaluatie revalidatieovereenkomst. De artsen zijn positief over het bestaan van de revalidatieovereenkomst. De doelstelling is goed, alsook het feit dat de nood aan goede zorg voor deze patiënten erkend wordt. Ook de financiering van het multidisciplinaire team wordt als positief ervaren. Negatieve punten zijn gelijklopend voor de drie centra. Een aantal hiervan zijn hierboven reeds besproken. Het personeelsbudget wordt op te lage barema’s of onbestaande barema’s berekend. Er is ook een clausule in de revalidatieovereenkomst waarbij je tot twee jaar mag teruggaan voor de berekening van het personeelskader. Dit is zeker een discussie die de verantwoordelijke artsen met hun eigen ziekenhuizen hebben, aangezien het werk op dit moment wel voor het huidige aantal patiënten is, en niet voor het aantal patiënten van twee jaar geleden. De artsen van RO1 en RO2 zouden nog meer vrijheid willen in het verdelen van de VTE’s in het team. RO1 wil hierbij nog meer verpleegkundigen, en RO2 wil hierbij nog meer psychologen inschakelen. Het grote negatieve punt voor RO2 en RO3 is dat het niet verplicht is om kinderen onder de 16 jaar in een kinderconventie op te nemen. Zij vinden dat voor kinderen onder de 16 jaar zorg op maat moet gegeven worden, met de juiste pediatrische omkadering.