Meeroosteren en collectief roosteren. Meeroosteren biedt werknemers de mogelijkheid tot het kiezen van diensten die passen bij hun wensen. De werkgever biedt diensten aan die het beste aansluit bij het werkaanbod. Voor werknemers is het kunnen kiezen van diensten die aansluiten op de privésituatie bevorderlijk voor hun gezondheid en duurzame inzetbaarheid. Partijen stimuleren dan ook dat organisaties – als het werk dat toelaat- overgaan op een vorm van meeroosteren. Bij collectief roosteren is de invloed van de werknemer op zijn rooster kleiner dan bij meeroosteren. Om de gezondheid van werknemers te waarborgen bij collectief roosteren spreken partijen daarom strengere normen af op het gebied van arbeids- en rusttijden. Bij meeroosteren zijn deze strengere normen niet nodig, omdat werknemers daarbij een grotere invloed hebben op hun rooster. Om te kunnen waarborgen dat werknemers via meeroosteren een grote mate van invloed hebben op hun rooster dient de capaciteit binnen een organisatie op orde te zijn. Daarnaast is draagvlak binnen de organisatie ook cruciaal. Partijen spreken daarom af dat organisaties alleen kunnen overgaan tot meeroosteren, als de capaciteit op orde is en de lokale medezeggenschap instemming tot het overgaan naar meeroosteren heeft gegeven. De invoering van de nieuwe roosterafspraken is complex en dient nauwkeurig te gebeuren. Partijen komen daarom overeen een begeleidingscommissie op te richten, waarin bonden, werkgever Rijk en een delegatie vanuit de medezeggenschap bij roosterorganisaties in overleg zullen treden over de invoering van de roosterafspraken binnen de sector Rijk. In deze begeleidingscommissie zal ook de voortgang van capaciteitsmanagement binnen roosterorganisaties worden besproken.
