Onroerende goederen door bestemming. Goederen kunnen maar onroerend worden door bestemming wanneer ze door de eigenaar zijn geplaatst of bestemd (art. 524 BW). De onroerendmaking kan dan ook slechts een probleem opleveren voor beperkte zakelijke rechten en niet voor het eigendomsrecht. In de praktijk gaat het er voornamelijk om of op de roerende zaken gevestigde zekerheidsrechten (pandrechten, waaronder ook voorrechten) behouden blijven na onroerendmaking en verkrijging van het onroerend goed door een derde. In beginsel zou een pand op dergelijke goederen moeten worden omgezet (geconverteerd) in een hypotheek, doch bij gebrek aan inschrijving daarvan is deze niet tegenwerpbaar aan derden-verkrijgers (zie verder nr.), of vervalt het onmiddellijk (art. 20, 5° lid 2 Hyp.W. voor het voorrecht van de verkoper). Op grond van bijzondere bepalingen kan het pandrecht mits inschrijving (of neerlegging factuur) bewaard blijven (zie meer bepaald art. 20, 5°, lid 3 voor bedrijfsmaterieel; zie verder ook inpandgeving handelszaak en landbouwvoorrecht). Omgekeerd zal de verkrijger van zaken die onroerend waren door bestemming beschermd worden op dezelfde wijze als de verkrijger van roerende zaken, d.i. wanneer hij te goeder trouw is en in het werkelijk bezit van de zaken491. Dit houdt ook in dat dit bezit de feitelijke bestemming van het goed kan doorbreken. Maar de bestemming speelt wel een rol bij de beoordeling van de goede trouw: wie goederen verkrijgt terwijl hij wist of moest weten dat zij bestemd zijn tot gebruik van een onroerend goed dat niét aan de verkoper toebehoort, zal normaal niet te goeder trouw zijn. 491 KLUYSKENS, Zakenrecht, nr. 22 c.
