De beoordeling. Welke vraag moet de commissie beantwoorden?
3.1 Alhoewel het partijdebat zich met name heeft toegespitst op de externe registraties, vat de commissie de klacht van de consument ook zo op dat zij ook de vraag moet beantwoorden of de verzekeraar de persoonsgegevens van de consument in de interne registers mocht registreren.1 Daarmee hangt ook samen de vraag of de verzekeraar de verschillende verzekeringen mocht beëindigen en daarvan melding mocht maken in de verschillende registers.
3.2 De commissie is van oordeel dat de verzekeraar de persoonsgegevens van de consument ten onrechte in de verschillende registers heeft opgenomen. Dat betekent dat de verzekeraar de registraties uit de registers moet verwijderen. Het oordeel van de commissie zal hierna worden toegelicht. Eerst zal het juridisch kader worden geschetst waarna de zaak aan de hand van dit toetsingskader zal worden beoordeeld.
3.3 Omdat deze registraties grote gevolgen hebben voor consumenten, is de commissie van oordeel dat verzekeraars niet zonder goede reden persoonsgegevens mogen opnemen in de genoemde registers. Er worden dan ook terecht hoge eisen gesteld aan die reden(en). De eisen voor registratie in het Incidentenregister en het EVR zijn opgenomen in het Protocol Incidentenwaarschuwingssysteem Financiële Instellingen 2021 (hierna: ‘het Protocol’, zie bijlage).
3.4 Artikel 5.2.1 van het Protocol bepaalt onder welke voorwaarden persoonsgegevens mogen worden opgenomen in het EVR. Vereist is dat er een zwaardere verdenking tegen de consument bestaat dan alleen maar een redelijk vermoeden van schuld aan de fraude, in die zin dat de te verwerken strafrechtelijke persoonsgegevens in voldoende mate moeten vaststaan. Een strafrechtelijke veroordeling van de betrokkene is niet vereist.2 Het uitgangspunt is dat de verzekeraar moet kunnen aantonen dat in voldoende mate vaststaat dat de gedraging van de consument de kwalificatie strafbaar feit kan dragen. Dit betekent dat alleen een verdenking van fraude niet genoeg is, hier moet ook enig bewijs voor zijn. De verzekeraar moet dus goede redenen hebben de gegevens te registreren en hij moet dat ook voldoende kunnen onderbouwen. Het is aan de verzekeraar te bewijzen dat hiervan sprake is.
1 Er is bij het invullen van het klachtformulier immers geen sprake van ‘het formuleren van een vordering’. Door het indienen van dat formulier wordt een klacht in volle omvang aan de Geschillencommissie voorgelegd, zie HR 17 november 1995, NJ 0000/000 (Xxxxx/Xxxxx) en art...
De beoordeling. 6. In het kader van het contract tot reisorganisatie tussen partijen, had verweerster zich onder meer verbonden tot het verschaffen van een verblijf van 11 dagen (van 17 tot 28 juli 2016) in Hotel A, op Zakyntos (Griekenland). Als reisorganisator is verweerster aansprakelijk voor de goede uitvoering van het contract tot reisorganisatie, overeenkomstig de verwachtingen die de reiziger op grond van de bepalingen van dat contract redelijkerwijs mag hebben, en voor de uit het contract voortvloeiende verplichtingen, ongeacht of deze verplichtingen zijn uit te voeren door hemzelf dan wel door andere verstrekkers van diensten en zulks onverminderd het recht van de reisorganisator om deze andere verstrekkers van diensten aan te spreken (art. 17, lid 1 Reiscontractenwet). De reisorganisator is voor de daden en nalatigheden van zijn aangestelden en vertegenwoordigers, handelend in de uitoefening van hun functie, evenzeer aansprakelijk als voor zijn eigen daden en nalatigheden (art. 17, lid 2 Reiscontractenwet). De reisorganisator is aansprakelijk voor alle schade die de reiziger oploopt wegens de gehele of gedeeltelijke niet-naleving van zijn verplichtingen (art. 18, lid 1 Reiscontractenwet).
7. Na kennisname van de klachten en de stukken van xxxxxx en na het horen van de uiteenzetting ter zitting van eisers, is het arbitraal college de mening toegedaan dat er zich inderdaad een probleem stelde met de kwaliteit van de studio die aan eisers werd toegewezen en het aangrenzende terras. Uit het fotodossier dat eisers bijbrengen blijkt meer bepaald dat eisers de kwaliteit van de studio terecht als ondermaats konden beschouwen (bijvoorbeeld: schakelaars die niet goed in de muur bevestigd en niet goed afgedekt zijn, ongedierte aan het terras, kamer gelegen aan uitgang ventilatie en beerput,...). Het arbitraal college kan eisers in hun standpunt volgen dat hun reis niet is verlopen volgens de redelijke verwachtingen die zij op grond van het contract tot reisorganisatie konden hebben. Het arbitraal college is daarbij van mening dat er weliswaar, zoals verweerster inroept, rekening kan worden gehouden met de beschrijving van het hotel als “eenvoudig” alsook met de relatief beperkte prijs van de reis om de redelijke verwachtingen van de reizigers te beoordelen, maar meent tegelijkertijd deze elementen de reisorganisator niet ontslaan van haar verplichting om “mooie’ en “verzorgde studio’s” te voorzien zoals vooropgesteld in de reisbeschrijving (p. 33 dossier). Uit de klachten ...
De beoordeling. Is de klacht behandelbaar?
3.1 De commissie gaat allereerst in op het verweer van de bank dat Kifid de klacht niet kan behandelen.
3.2 Het reglement van Kifid bepaalt dat de commissie geen zaken behandelt die zien op de weigering van een financiële dienstverlener om een overeenkomst te sluiten of om haar dienstverlening aan een consument uit te breiden.1 Deze bepaling vindt haar oorsprong in de mate van (contracts)vrijheid die de bank naar Nederlands recht wordt toegekend om haar eigen acceptatiebeleid te formuleren. Een klacht over het niet willen verstrekken van een hypothecaire geldlening is in beginsel daarom niet behandelbaar door Kifid.
1 Dat staat in vraag 2 aanhef en onder 3 van het Reglement, te vinden op xxx.xxxxx.xx.
3.3 De vrijheid van de bank om overeenkomsten aan te gaan met wie zij dat wenst wordt echter begrensd door de gevallen waarin de bank misbruik maakt van haar contracts en beleidsvrijheid of in strijd handelt met de wet. 2 Naar het oordeel van de commissie kan de klacht van de consumenten worden opgevat als een beroep op die uitzondering. Het gaat dan om de vraag of de bank misbruik heeft gemaakt van haar contracts- en beleidsvrijheid door de aanvraag af te wijzen op basis van onvoldoende inkomsten, terwijl volgens de consumenten in eerste instantie was toegezegd, dan wel tenminste het vertrouwen was gewekt, dat sprake was van voldoende inkomsten voor acceptatie van de gevraagde financiering omdat de lasten uit de verhuurhypotheek buiten beschouwing zouden blijven. Volgens de consumenten had de bank hun aanvraag op basis van haar (oude) beleid van vóór 1 juli 2022 moeten beoordelen of tenminste bij het uitbrengen van het renteaanbod, te weten de offerte van 1 juli 2022 dan wel bij de (gewijzigde) offerte van 6 juli 2022, hen moeten informeren over haar nieuwe beleid. Hoewel de consumenten niet betwisten dat de bank op zich de vrijheid heeft om haar beleid aan te passen, kan uit de klacht van de consumenten worden opgemaakt dat zij de bank verwijten dat de bank misbruik heeft gemaakt van haar beleidsvrijheid, door haar beleid tijdens het traject aan te passen (zonder de consumenten tijdig te informeren).
3.4 De commissie acht de klacht van de consumenten behandelbaar voor zover deze ziet op de vraag of de bank misbruik heeft gemaakt van haar contracts- of beleidsvrijheid of in strijd heeft gehandeld met de wet.
De beoordeling. 6.1 In dit hoger beroep kan, nu tegen de feitenvaststelling in eerste aanleg niet is ge- griefd, ook worden uitgegaan van de navolgende feiten.
a. Novaform, WVO en de gemeente Vlissingen (hierna te noemen: de gemeente) hebben in de jaren 2015 tot en met 2018 met elkaar gespro- ken over de ontwikkeling van een deel van het Scheldeterrein in Vlissingen, genaamd ‘Kop van het Dok’.
b. Bij brief van 16 december 2015 heeft Nova- form aan de gemeente geschreven: "(…) Novaform Vastgoedontwikkelaars en Stichting Werkt voor Ouderen (WVO) heb- ben naar elkaar toe uitgesproken een samen- werking te willen aangaan voor de ontwik- keling van de Kop van het Dok. Hiertoe is in overleg met de Stichting WVO een program- ma vastgesteld bestaande uit 80 kleinere zorgwoningen, 50 middeldure huurwoningen en 50 middeldure en dure koopwoningen. Partijen zullen hiervoor een intentieovereen- komst afsluiten met elkaar, vooruitlopend op een samenwerkingsovereenkomst. (…)” Bij e-mail van 8 december 2016 heeft WVO het volgende aan de gemeente bericht (met een cc aan Novaform): "Inmiddels heeft overleg met Novaform in voldoende mate plaatsgehad om onderling een contract op te gaan maken. Uitgangspunt is dat WVO directie voert en realiseert en dat Novaform turnkey haar ge- bouwdelen afneemt. Zouden jullie een ontwerp willen gaan voor- bereiden van de aanbieding die wij moeten doen aan het college waarin tenminste de volgende ontbindende bepalingen worden opgenomen:
De beoordeling. 4.1. Ingevolge artikel 12.1, eerste lid, onder f, van de CAO PO kan tegen een besluit om de functie van een werknemer in het rddf te plaatsen beroep worden ingesteld bij de Commissie.
4.2. De Commissie stelt op grond van de door appellante overgelegde envelop behorende bij de brief van 20 juli 2012 vast dat op het poststempel de datum van (maandag) 23 juli 2012 staat vermeld, zodat dat als datum moet worden aangemerkt dat de brief is aangeboden bij PostNL. Appellante heeft verklaard dat zij de brief op 24 juli 2012 heeft ontvangen.
4.3. De Commissie stelt voorts vast dat 23 juli 2012 voor appellante de eerste dag van de zomervakantie was.
4.4. Nu artikel 2.8, eerste lid, van de XXX XX, voor zover hier van belang, bepaalt dat het besluit van de werkgever om een functie in het rddf te plaatsen zo spoedig mogelijk, doch uiterlijk vóór de zomervakantie schriftelijk aan de werknemer wordt meegedeeld, is de Commissie van oordeel dat verweerster het bestreden besluit in de zomervakantie, en derhalve niet tijdig, heeft verzonden en daarmee in strijd met artikel 2.8, eerste lid, van de CAO PO heeft gehandeld.
4.5. Reeds hierom dient het beroep door de Commissie gegrond te worden verklaard.
4.6. De Commissie is overigens verder van oordeel, dat het besluit tot rddf-plaatsing niet op goede gronden rust. De Commissie overweegt daartoe het volgende.
4.7. De Commissie stelt vast dat verweerster de regeling werkgelegenheidsbeleid hanteert. Dit betekent dat de artikelen 10.2 en 10.3 van de CAO PO van toepassing zijn.
4.8. Artikel 10.2, vijfde lid, van de CAO PO bepaalt dat, indien de werkgever aangeeft dat de werkgelegenheidsgarantie niet meer is te handhaven en dit mogelijk leidt tot gedwongen ontslag, de werkgever in overleg met de centrales in het DGO een sociaal plan overeenkomt conform het in artikel 10.3 beschreven “Kader van een sociaal plan”.
4.9. De Commissie stelt vast dat verweerster en de centrales op 6 november 2003 een sociaal statuut zijn overeengekomen dat als doel heeft gedwongen ontslagen zoveel mogelijk te voorkomen. In de inleiding van dit sociaal statuut staat te lezen dat het sociaal statuut slechts een kader is voor het te voeren sociaal beleid en dat indien er sprake is van reorganisatie het bevoegd gezag een sociaal plan opstelt waarin procedures en maatregelen verder worden uitgewerkt.
4.10. Blijkens het sociaal statuut worden de werknemers in het eerste jaar van de tweede fase aangewezen als boventallig en in het tweede jaar in het rddf geplaats...
De beoordeling. 4.1. Nu PEB een rechtspersoon is naar buitenlands recht en een deel van de vorderingen uit dien hoofde een internationaal ka- rakter draagt, dient allereerst de vraag te worden beantwoord of de Nederlandse rechter bevoegd is van de vordering kennis te nemen.
4.2. Porc-Ex Holland c.s. legt aan haar vorderingen mede ten grondslag dat PEB onrechtmatig jegens haar heeft gehandeld. Omdat Denemarken partij is bij Verordening (EU-Verordening nr. 1215/2012) van het Europees Parlement en de Raad van 12 de- cember 2012 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erken- ning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken (EEX-Verordening 2012), is deze verordening van toepassing en geldt artikel 7 lid 2 van deze verordening. Naar vaste jurisprudentie van het Hof van Justitie wordt onder ‘plaats van het schadebrengende feit’ zowel gedoeld op de plaats van de veroorzakende gebeurtenis als de plaats waar de schade is ingetreden. Naar de voorzieningenrechter de stellin- gen van Porc-Ex Holland c.s. begrijpt, heeft het gestelde on- rechtmatig handelen plaatsgevonden op diverse plaatsen in Ne- derland, zodat de Nederlandse rechter op grond van artikel 7 lid 2 EEX-Verordening 2012 bevoegd is om van het onderhavige geschil kennis te nemen.
4.3. Op grond van artikel 6 lid 2 van de Verordening (EG) nr. 864/2007 van het Europees Parlement en de Raad van 11 juli 2007 betreffende het recht dat van toepassing is op niet-con- tractuele verbintenissen (hierna: Rome II-Verordening) is in het geval dat een daad van oneerlijke concurrentie uitsluitend de belangen van een bepaalde concurrent schaadt, zoals in dit geval de belangen van Porc-Ex Holland, artikel 4 van toepas- sing. In artikel 4 lid 1 Rome II-Verordening staat – kortgezegd – dat het recht dat van toepassing is op een onrechtmatige daad het recht is van het land waar de schade zich voordoet. Gelet op hetgeen hiervoor ten aanzien van de relatieve bevoegdheid is overwogen, is Nederland het land waar schade zich voordoet, al- thans zich dreigt voor te doen. Zodoende is voorshands oorde- lend Nederlands recht van toepassing waar het het gestelde on- rechtmatig handelen betreft.
4.4. Voorts dient de vraag te worden beantwoord of de Neder- landse rechter bevoegd is kennis te nemen van de vorderingen die zijn gebaseerd op verbintenissen uit de aandeelhouders- overeenkomst en uit de samenwerkingsovereenkomst. Zoals reeds aan de orde is gekomen, is EEX-Verordening 2012 van toepassing. Omdat de verbintenis die...
De beoordeling. Bevoegdheid Geschilleninstantie Mondzorg
De beoordeling. Hierna zal de gegrondheid van de klachten van eisers ten aanzien van eerste en tweede verweerster onderzocht worden. Hierbij mag niet uit het oog worden verloren dat het overeenkomstig artikel 1315 BW aan eisers toekomt om het bewijs te leveren van de gegrondheid van hun klachten, alsook de door hen geleden schade. Het is aldus de taak van eisers om de nodige bewijsstukken aan het Arbitraal College voor te leggen, vooraleer deze de vordering van eisers kan inwilligen en vervolgens de schade kan begroten.
De beoordeling. 4.1 Het verzoek van de stichting strekt tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst wegens gewichtige redenen in de zin van een verandering van de omstandigheden die van dien aard zijn dat de arbeidsovereenkomst billijkheidshalve dadelijk of na korte tijd behoort te beëindigen. De gestelde verandering van de omstandigheden bestaat hierin dat de leiding van het ziekenhuis het vertrouwen in verweerster heeft verloren als gevolg van drie incidenten, die hierna zullen worden besproken. Hoewel de stichting erkent dat verweerster een bekwaam medisch specialist op haar vakgebied is, hebben de incidenten wel geleid tot onrust op de werkvloer en bij de relaties van het ziekenhuis. Gebrek aan samenwerking is echter niet aan het verzoek tot ontbinding ten grondslag gelegd. Verweerster heeft terecht erop gewezen dat volgens de AMS voor de beëindiging van de arbeidsverhouding alleen reden kan zijn bij “klemmende omstandigheden”. Deze maatstaf wijkt echter niet wezenlijk af van die van artikel 7:685 BW, doch brengt mee dat niet te snel van gewichtige redenen kan worden gesproken.
4.2 Het Scheidsgerecht is van oordeel dat de drie incidenten niet kunnen rechtvaardigen dat de leiding van het ziekenhuis het vertrouwen in verweerster heeft verloren. De kern van het verwijt dat aan verweerster wordt gemaakt, bestaat hierin dat verweerster een eerdere waarschuwing en daarop volgende instructies van de raad van bestuur heeft genegeerd, waardoor het bestuur in ernstige mate wordt gehinderd in de uitoefening van zijn taak en verantwoordelijkheid voor de goede gang van zaken. Bij geen van de incidenten is hiervan echter sprake geweest. De stichting heeft op geen enkele wijze aannemelijk gemaakt dat verweerster niet bereid zou zijn zich te gedragen zoals van een medisch specialist binnen een zorginstelling mag worden verwacht. In het bijzonder blijkt uit de drie incidenten niet dat verweerster een gebrek aan bereidheid heeft zich te voegen naar de in de organisatie bestaande regels en afspraken.
4.3 Wat het eerste incident betreft is naar het oordeel van het Scheidsgerecht niet méér komen vast te staan dan dat verweerster zich op een minder gelukkige wijze heeft uitgelaten over een mogelijke wijziging in de leiding van de afdeling. Zelfs als de door de stichting gestelde en door verweerster betwiste versie van het gebeurde juist is, kan aan dit incident niet de ernst worden toegekend die de stichting daarin ziet. Het incident is bovendien al geruime tijd geleden geschied. Het feit da...
De beoordeling. Elke aanvraag moet de kredietaanvraagprocedure doorlopen. De kredietaanvraagprocedure bestaat uit een aantal analysemomenten: • een controle van ontvankelijkheid en volledigheid, met goedkeuring door het Energiehuis; • een energiescan; • een technische controle van de offerte; • een financiële controle; • advies door het OCMW; • indien nodig een goedkeuring door de kredietcommissie; • controle 2e dossierbeheerder; • finale goedkeuring door het VEKA.