Common use of Przepisy ogólne Clause in Contracts

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika. 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa zasady i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego warunki wykonywania zawodu rzecznika patentowego oraz organizację i konnegozakres działania samorządu rzeczników patentowych. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnikaZawód rzecznika patentowego jest zawodem zaufania publicznego. 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczejTytuł zawodowy „rzecznik patentowy” podlega ochronie prawnej. 1. Przewoźnik Ilekroć w ustawie jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środkówmowa o: 1) Niniejsza ustawa dokonuje sprawach własności przemysłowej – rozumie się przez to: a) uzyskiwanie, zachowywanie, wykonywanie oraz dochodzenie praw odnoszących się do przedmiotów własności przemysłowej, w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania szczególności wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych oraz topografii układów scalonych, a także znaków towarowych, nazw handlowych i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie oznaczeń geograficznych, b) zwalczanie nieuczciwej konkurencji; 2) państwach członkowskich – rozumie się przez to państwa członkowskie Unii Europejskiej, Konfederację Szwajcarską oraz państwa członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy.EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym; 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji.) obywatelach państw członkowskich – rozumie się przez to: 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa a) obywateli państw członkowskich oraz członków ich rodzin w przepisach rozumieniu przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 2010 14 lipca 2006 r. o publicznym transporcie zbiorowym wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin (Dz. U. z 2016 2019 r. poz. 1867293, 1920 i 1954 oraz z 2017 2020 r. poz. 60 2023 i 7302369 oraz z 2021 r. poz. 159), b) obywateli państw trzecich, mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnychjeżeli przysługuje im prawo podjęcia zatrudnienia lub samozatrudnienia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, c) cudzoziemców posiadających zezwolenie na pobyt czasowy udzielone w związku z okolicznością, odprawy o której mowa w art. 159 ust. 1 pkt 1 lit. c lub d ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2020 r. poz. 35, 2023, 2320 i 2369 oraz przewozu osób z 2021 r. poz. 159), d) cudzoziemców, którym w Rzeczypospolitej Polskiej nadano status uchodźcy lub udzielono ochrony uzupełniającej; 4) usługach transgranicznych – rozumie się przez to tymczasowe i rzeczyokazjonalne wykonywanie czynności z zakresu pomocy w sprawach własności przemysłowej przez osoby, o których mowa w pkt 3, uprawnione do wykonywania tych czynności w państwie członkowskim; 5) państwie macierzystym – rozumie się przez to państwo członkowskie, w którym osoba wykonująca czynności z zakresu pomocy w sprawach własności przemysłowej uzyskała uprawnienia do wykonywania tych czynności. 2. Ilekroć w ustawie jest mowa o: 1) Urzędzie Patentowym – rozumie się przez to Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej; 2) samorządzie – rozumie się przez to Polską Izbę Rzeczników Patentowych. 1. Zawód rzecznika patentowego może wykonywać osoba, która spełnia wymagania określone niniejszą ustawą. 2. Rzecznik patentowy w wykonywaniu zawodu podlega tylko ustawom. 3. Rzecznik patentowy ma obowiązek wykonywać zawód zgodnie z zasadami etyki rzecznika patentowego i z należytą starannością. 4. (uchylony) 1. Zawód rzecznika patentowego polega na świadczeniu pomocy w sprawach własności przemysłowej. 2. Rzecznik patentowy wykonuje zawód, na warunkach określonych w ustawie, w kancelarii patentowej lub na rzecz pracodawcy. 3. Rzecznik patentowy może wykonywać zawód, na warunkach określonych w ustawie, także na podstawie umów cywilnoprawnych. 4. Rzecznik patentowy wykonujący zawód w ramach stosunku pracy zajmuje samodzielne stanowisko podległe bezpośrednio kierownikowi jednostki organizacyjnej, a jeżeli jednostka organizacyjna zatrudnia dwóch lub więcej rzeczników patentowych, jednemu z nich powierza się koordynację pracy świadczonej przez nich w tej jednostce. 1. Kancelaria patentowa może być utworzona i prowadzona: 1) indywidualnie przez rzecznika patentowego na własny rachunek w ramach działalności gospodarczej; 2) jako spółka cywilna lub jawna, w której wspólnikami są rzecznicy patentowi lub rzecznicy patentowi i adwokaci, radcowie prawni, prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2020 r. poz. 823) lub doradcy podatkowi, o ile wykonują swój zawód wspólnie z rzecznikami patentowymi w kancelarii patentowej; 3) jako spółka partnerska, w której partnerami są rzecznicy patentowi lub rzecznicy patentowi i adwokaci, radcowie prawni, prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej lub doradcy podatkowi, o ile wykonują swój zawód wspólnie z rzecznikami patentowymi w kancelarii patentowej; 4) jako spółka komandytowa lub komandytowo-akcyjna, w której komplementariuszami są rzecznicy patentowi lub rzecznicy patentowi i adwokaci, radcowie prawni, prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej lub doradcy podatkowi, o ile wykonują swój zawód wspólnie z rzecznikami patentowymi w kancelarii patentowej; 5) jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółka akcyjna spełniająca następujące warunki: a) większość udziałów (akcji) posiadają rzecznicy patentowi, b) większość głosów w zgromadzeniu wspólników (walnym zgromadzeniu) oraz w organach nadzoru przysługuje rzecznikom patentowym, c) większość członków zarządu stanowią rzecznicy patentowi, d) w spółce akcyjnej wydawane są wyłącznie akcje imienne, e) zbycie udziałów lub akcji albo ustanowienie na nich zastawu wymaga zezwolenia udzielonego przez zarząd spółki. 2. Kancelaria patentowa może być utworzona i prowadzona, gdy co najmniej połowę wspólników w spółce cywilnej lub jawnej, partnerów w spółce partnerskiej lub komplementariuszy w spółce komandytowej lub komandytowo-akcyjnej stanowią rzecznicy patentowi. 3. Przedmiotem działalności kancelarii patentowej jest świadczenie pomocy w sprawach własności przemysłowej. Art. 56. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom Przepisy niniejszej ustawy, dotyczące organizacji i form wykonywania zawodu rzecznika patentowego, stosuje się do wykonywania tego zawodu na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własneterytorium Rzeczypospolitej Polskiej. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu Ogół rzeczników patentowych i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarnaaplikantów rzecznikowskich tworzy Polską Izbę Rzeczników Patentowych. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozuPolska Izba Rzeczników Patentowych reprezentuje jej członków i sprawuje pieczę nad należytym wykonywaniem zawodu rzecznika patentowego w granicach interesu publicznego oraz dla jego ochrony. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, Polska Izba Rzeczników Patentowych ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikłaosobowość prawną. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozuJej samodzielność podlega ochronie sądowej. Art4. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylonauchylony) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa zasady wykonywania działalności w zakresie dystrybucji ubezpieczeń osobowych i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnegomajątkowych oraz dystrybucji reasekuracji. 21. Przepisy Przepisów ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika. 3. Przepisy ustawy nie stosuje się do przewozów międzynarodowychprzedsiębiorców wykonujących działalność w zakresie dystrybucji ubezpieczeń, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki: 1) umowa międzynarodowa ubezpieczenia lub umowa gwarancji ubezpieczeniowej, których zawarcia lub wykonania dotyczą czynności dystrybucji ubezpieczeń, są zawierane jako uzupełnienie dostarczanych przez dostawcę towarów lub świadczonych usług i obejmują następujące ryzyka: a) zniszczenia, utraty lub uszkodzenia tych towarów lub nieskorzystania ze świadczonej przez niego usługi, lub b) uszkodzenia lub utraty bagażu oraz inne ryzyka związane z usługami w zakresie podróży świadczonymi przez tego dostawcę; 2) wysokość składki należnej z tytułu umowy ubezpieczenia lub umowy gwarancji ubezpieczeniowej nie stanowi inaczejprzekracza kwoty stanowiącej równowartość w złotych 600 euro, obliczanej proporcjonalnie w wymiarze rocznym. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia 1) Niniejsza ustawa wdraża: 1) dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 2016/97 z dnia 24 listopada 2010 20 stycznia 2016 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie w sprawie dystrybucji ubezpieczeń (WEwersja przekształcona) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 26 z 17.12.201002.02.2016, str. 19); 2) w zakresie swojej regulacji dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniającą dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE (Dz. Urz. UE L 173 z 12.06.2014, str. 349, Dz. Urz. UE L 257 z 28.08.2014, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalneL 175 z 30.06.2016, rozdzstr. 78, x. 0Dz. Urz. UE L 188 z 13.07.2016, xxxstr. 00028, x xxxxDz. zmUrz. UE L 273 z 08.10.2016, str. 35 oraz Dz. Urz. UE L 64 z 10.03.2017, str. 116).) 2. transportowych Przepisów ustawy nie stosuje się również do przedsiębiorców wykonujących działalność w zakresie dystrybucji ubezpieczeń, w przypadku gdy umowa ubezpieczenia lub umowa gwarancji ubezpieczeniowej, których zawarcia lub wykonania dotyczą czynności dystrybucji ubezpieczeń, są zawierane jako uzupełnienie usług świadczonych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych dostawcę, oraz spełnione są łącznie następujące warunki: 1) umowa ubezpieczenia lub umowa gwarancji ubezpieczeniowej obejmuje ryzyko nieskorzystania z usług świadczonych przez dostawcę lub ryzyka, o których mowa w rozkładzie jazdyust. 1 pkt 1 lit. b; 2) czas trwania danej usługi nie przekracza 3 miesięcy; 3) wysokość składki należnej z tytułu umowy ubezpieczenia lub umowy gwarancji ubezpieczeniowej w odniesieniu do jednego ubezpieczonego nie przekracza kwoty stanowiącej równowartość w złotych 200 euro. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – wykonywania działalności w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązekdystrybucji ubezpieczeń przez przedsiębiorcę, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zakład ubezpieczeń zapewnia: 1) udostępnienie klientowi, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrzprzed zawarciem umowy ubezpieczenia, prezydent miasta)informacji o firmie, starosta pod którą wykonuje działalność ubezpieczeniową, adresie siedziby oraz o możliwości złożenia reklamacji i wniesienia skargi; 2) wykonanie obowiązków i spełnienie wymogów, o których mowa w art. 7, art. 8 ust. 3 i art. 10; 3) przekazanie klientowi, przed zawarciem umowy ubezpieczenia lub wojewodaumowy gwarancji ubezpieczeniowej, dokumentu, o którym mowa w art. 8 ust. 4. 34. W wypadkach określonych Zakład ubezpieczeń udziela przedsiębiorcom, o których mowa w ust. 1 i 2, w formie pisemnej pod rygorem nieważności, pełnomocnictwa do zawierania w jego imieniu umów ubezpieczenia lub umów gwarancji ubezpieczeniowych. 5. Zakład ubezpieczeń prowadzi ewidencję przedsiębiorców, o których mowa w ust. 1 i 2, posiadających pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów ubezpieczenia lub umów gwarancji ubezpieczeniowych, zawierającą co najmniej dane identyfikujące przedsiębiorców oraz zakresy udzielonych pełnomocnictw. 6. Zakład ubezpieczeń przechowuje przez okres 10 lat od dnia rozwiązania umowy agencyjnej dokumenty dotyczące jego współpracy z przedsiębiorcami, o których mowa w ust. 1 i 2, w szczególności umowę agencyjną, pełnomocnictwa, o których mowa w ust. 4, oraz dokumenty dotyczące wynagrodzenia. 7. Równowartość wyrażonych w euro kwot, o których mowa w ust. 1 pkt 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmioti ust. 2 pkt 3, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadaniaprzelicza się w złotych według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski w tabeli kursów nr 1 każdego roku. 1. Użyte w ustawie określenia oznaczają:

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa: 1) warunki oferowania, sprzedaży i rzeczyrealizacji imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wykonywany odpłatnie a także za granicą, jeżeli umowy z podróżnymi są zawierane przez przedsiębiorców turystycznych mających siedzibę na podstawie umowyterytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 2) zasady funkcjonowania Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego. 1. Zadania marszałka województwa, przez uprawnionych do tego przewoźnikówo których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2, z wyjątkiem transportu morskiegoart. 9 ust. 2, lotniczego art. 13 ust. 2 i konnego.3, art. 14 ust. 1, art. 15, art. 20 ust. 2– 2. Przepisy ustawy Minister właściwy do spraw turystyki jest organem wyższego stopnia w stosunku do marszałka województwa w sprawach, o których mowa w art. 26 ust. 3, art. 30 ust. 7, art. 32 ust. 1, oraz od decyzji administracyjnej marszałka województwa o odmowie wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 22 ust. 2. Art. 3. Ustawy nie stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnikado: Opracowano na podstawie: t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 511, 2185. 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego 1) Niniejsza ustawa w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia zakresie swojej regulacji wdraża dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 2015/2302 z dnia 24 25 listopada 2010 2015 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską w sprawie imprez turystycznych i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego powiązanych usług turystycznych, zmieniającą rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylającą dyrektywę Rady 90/314/EWG (Dz. Urz. UE L 334 326 z 17.12.201011.12.2015, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik ) imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych, które są oferowane oraz których zamawianie i realizowanie jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działaniaułatwiane okazjonalnie, a w szczególności adresy punktów odprawy na zasadach niezarobkowych i sposób zawierania umowy przewozu.wyłącznie ograniczonej grupie podróżnych; 2) imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych nabywanych na podstawie umowy generalnej o organizowanie podróży służbowych zawieranej między przedsiębiorcą turystycznym a przedsiębiorcą w rozumieniu art. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE 431 ustawy z dnia 19 listopada 1996 23 kwietnia 1964 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie – Kodeks cywilny (Dz. UrzU. z 2020 r. poz. WE L 304 1740 i 2320 oraz z 27.11.1996, str2021 r. poz. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach 1509 i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy.2459) albo podmiotem prowadzącym działalność odpłatną; 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu) imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych trwających krócej niż 24 godziny, chyba że obejmują nocleg. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym Ilekroć w ustawie jest mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżelio: 1) zachodzą uniemożliwiające usłudze turystycznej – należy przez to rozumieć: a) przewóz okolicznościpasażerów, b) zakwaterowanie w celach innych niż pobytowe, których przewoźnik które nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkomjest nieodłącznym elementem przewozu pasażerów, c) wynajem pojazdów samochodowych lub innych pojazdów silnikowych, d) inną usługę świadczoną podróżnym, która nie stanowi integralnej części usług wskazanych w lit. a–c; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowychimprezie turystycznej – należy przez to rozumieć połączenie co najmniej dwóch różnych rodzajów usług turystycznych na potrzeby tej samej podróży lub wakacji, spełniające warunki, o których mowa w art. 5 ust. 1; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a umowie o udział w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio imprezie turystycznej – należy przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymaganato rozumieć umowę dotyczącą imprezy turystycznej jako całości lub, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy impreza turystyczna jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który realizowana na podstawie odrębnych umów, wszystkie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.obejmujące poszczególne usługi turystyczne w ramach tej samej imprezy turystycznej;

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa zasady i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego warunki wykonywania zawodu rzecznika patentowego oraz organizację i konnegozakres działania samorządu rzeczników patentowych. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnikaZawód rzecznika patentowego jest zawodem zaufania publicznego. 3. Przepisy ustawy stosuje Tytuł zawodowy „rzecznik patentowy” podlega ochronie prawnej. 1. Ilekroć w ustawie jest mowa o: 1) sprawach własności przemysłowej – rozumie się przez to: a) uzyskiwanie, zachowywanie, wykonywanie oraz dochodzenie praw odnoszących się do przewozów międzynarodowychprzedmiotów własności przemysłowej, w szczególności wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych oraz topografii układów scalonych, a także znaków towarowych, nazw handlowych i oznaczeń geograficznych, b) zwalczanie nieuczciwej konkurencji; 2) państwach członkowskich – rozumie się przez to państwa członkowskie Unii Europejskiej, Konfederację Szwajcarską oraz państwa członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym; 3) obywatelach państw członkowskich – rozumie się przez to: a) obywateli państw członkowskich oraz członków ich rodzin w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 lipca 2006 r. o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin (Dz. U. z 2019 r. poz. 293), b) obywateli państw trzecich, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczejprzysługuje im prawo podjęcia zatrudnienia lub samozatrudnienia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, c) cudzoziemców posiadających zezwolenie na pobyt czasowy udzielone w związku z okolicznością, o której mowa w art. 159 ust. 1 pkt 1 lit. c lub d ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2018 r. poz. 2094 i 2399 oraz z 2019 r. poz. 577 i 622), d) cudzoziemców, którym w Rzeczypospolitej Polskiej nadano status uchodźcy lub udzielono ochrony uzupełniającej; 4) usługach transgranicznych – rozumie się przez to tymczasowe i okazjonalne wykonywanie czynności z zakresu pomocy w sprawach własności przemysłowej przez osoby, o których mowa w pkt 3, uprawnione do wykonywania tych czynności w państwie członkowskim; 5) państwie macierzystym – rozumie się przez to państwo członkowskie, w którym osoba wykonująca czynności z zakresu pomocy w sprawach własności przemysłowej uzyskała uprawnienia do wykonywania tych czynności. 2. Ilekroć w ustawie jest mowa o: 1) Urzędzie Patentowym – rozumie się przez to Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej; 2) samorządzie – rozumie się przez to Polską Izbę Rzeczników Patentowych. 1. Zawód rzecznika patentowego może wykonywać osoba, która spełnia wymagania określone niniejszą ustawą. 2. Rzecznik patentowy w wykonywaniu zawodu podlega tylko ustawom. 3. Rzecznik patentowy ma obowiązek wykonywać zawód zgodnie z zasadami etyki rzecznika patentowego i z należytą starannością. 4. Przepisy ustawy stosuje (uchylony) 1. Zawód rzecznika patentowego polega na świadczeniu pomocy w sprawach własności przemysłowej. 2. Rzecznik patentowy wykonuje zawód, na warunkach określonych w ustawie, w kancelarii patentowej lub na rzecz pracodawcy. 3. Rzecznik patentowy może wykonywać zawód, na warunkach określonych w ustawie, także na podstawie umów cywilnoprawnych. 4. Rzecznik patentowy wykonujący zawód w ramach stosunku pracy zajmuje samodzielne stanowisko podległe bezpośrednio kierownikowi jednostki organizacyjnej, a jeżeli jednostka organizacyjna zatrudnia dwóch lub więcej rzeczników patentowych, jednemu z nich powierza się do umowy przewozu podróżnego koordynację pracy świadczonej przez nich w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczejtej jednostce. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy Kancelaria patentowa może być utworzona i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środkówprowadzona: 1) Niniejsza ustawa dokonuje indywidualnie przez rzecznika patentowego na własny rachunek w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy.ramach działalności gospodarczej; 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik ) jako spółka cywilna lub organizator publicznego transportu zbiorowegojawna, o którym mowa w przepisach której wspólnikami są rzecznicy patentowi lub rzecznicy patentowi i adwokaci, radcowie prawni, prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 2010 5 lipca 2002 r. o publicznym transporcie zbiorowym świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 1874 oraz z 2017 2019 r. poz. 60 730) lub doradcy podatkowi, o ile wykonują swój zawód wspólnie z rzecznikami patentowymi w kancelarii patentowej; 3) jako spółka partnerska, w której partnerami są rzecznicy patentowi lub rzecznicy patentowi i 730)adwokaci, mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnychradcowie prawni, odprawy prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej lub doradcy podatkowi, o ile wykonują swój zawód wspólnie z rzecznikami patentowymi w kancelarii patentowej; 4) jako spółka komandytowa lub komandytowo-akcyjna, w której komplementariuszami są rzecznicy patentowi lub rzecznicy patentowi i adwokaci, radcowie prawni, prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej lub doradcy podatkowi, o ile wykonują swój zawód wspólnie z rzecznikami patentowymi w kancelarii patentowej; 5) jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółka akcyjna spełniająca następujące warunki: a) większość udziałów (akcji) posiadają rzecznicy patentowi, b) większość głosów w zgromadzeniu wspólników (walnym zgromadzeniu) oraz przewozu osób w organach nadzoru przysługuje rzecznikom patentowym, c) większość członków zarządu stanowią rzecznicy patentowi, d) w spółce akcyjnej wydawane są wyłącznie akcje imienne, e) zbycie udziałów lub akcji albo ustanowienie na nich zastawu wymaga zezwolenia udzielonego przez zarząd spółki. 2. Kancelaria patentowa może być utworzona i rzeczyprowadzona, gdy co najmniej połowę wspólników w spółce cywilnej lub jawnej, partnerów w spółce partnerskiej lub komplementariuszy w spółce komandytowej lub komandytowo-akcyjnej stanowią rzecznicy patentowi. 3. Przedmiotem działalności kancelarii patentowej jest świadczenie pomocy w sprawach własności przemysłowej. Art. 56. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom Przepisy niniejszej ustawy, dotyczące organizacji i form wykonywania zawodu rzecznika patentowego, stosuje się do wykonywania tego zawodu na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własneterytorium Rzeczypospolitej Polskiej. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu Ogół rzeczników patentowych i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarnaaplikantów rzecznikowskich tworzy Polską Izbę Rzeczników Patentowych. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozuPolska Izba Rzeczników Patentowych reprezentuje jej członków i sprawuje pieczę nad należytym wykonywaniem zawodu rzecznika patentowego w granicach interesu publicznego oraz dla jego ochrony. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, Polska Izba Rzeczników Patentowych ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikłaosobowość prawną. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozuJej samodzielność podlega ochronie sądowej. Art4. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylonauchylony) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa zasady wykonywania działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług pocztowych w obrocie krajowym lub zagranicznym, zwanej dalej „działalnością pocztową”. 1. Usługę pocztową stanowi, wykonywane w obrocie krajowym lub zagranicznym, zarobkowe: 1) realizowane łącznie lub rozdzielnie przyjmowanie, sortowanie, doręczanie przesyłek pocztowych oraz druków bezadresowych; 2) przemieszczanie przesyłek pocztowych oraz druków bezadresowych, jeżeli jest wykonywane łącznie z przynajmniej jedną spośród czynności, o których mowa w pkt 1; 3) przesyłanie przesyłek pocztowych przy wykorzystaniu środków komunikacji elektronicznej, jeżeli na etapie przyjmowania, przemieszczania lub doręczania przekazu informacyjnego przyjmują one fizyczną formę przesyłki listowej; 4) prowadzenie punktów wymiany umożliwiających przyjmowanie i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, wymianę korespondencji między podmiotami korzystającymi z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnegoobsługi tych punktów; 5) realizowanie przekazów pocztowych. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika.Nie stanowi usługi pocztowej: 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych1) przemieszczanie i doręczanie własnych przesyłek, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy wykonywane bez udziału osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środkówtrzecich; 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji wdrożenia dyrektywy Rady 96/7597/67/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 listopada 1996 15 grudnia 1997 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług (Dz. Urz. WE L 304 15 z 27.11.199621.01.1998, str. 1214, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 76, x. 0t. 3, xxxstr. 00071, x xxxxz późn. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich ) przewóz rzeczy innych niż korespondencja, wykonywany na podstawie odrębnych przepisów; 3) wzajemna nieodpłatna wymiana korespondencji dokonywana przez wymieniające się podmioty; 4) przyjmowanie, sortowanie, przemieszczanie i doręczanie przesyłek przez pocztę specjalną ministra właściwego do danego przewozuspraw wewnętrznych; 5) przyjmowanie, sortowanie, przemieszczanie i doręczanie przesyłek przez wojskową pocztę polową. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała Użyte w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeliustawie określenia oznaczają: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec adres – oznaczenie miejsca doręczenia przesyłki pocztowej lub kwoty pieniężnej określonej w przekazie pocztowym wskazanego przez nadawcę albo oznaczenie miejsca ich skutkomzwrotu do nadawcy; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz określa zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zwanego dalej „Funduszem”, i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźnikówkorzystania z Funduszu, z wyjątkiem transportu morskiegona dofi- nansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, lotniczego i konnegoklubów dziecięcych, przedszkoli oraz innych form wychowania przed- szkolnego. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio Minister właściwy do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnikaspraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem wła- ściwym do spraw pracy oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicz- nych, w stosunku do pracowników zatrudnionych w podległych mu jednostkach sfery budżetowej, niebędących funkcjonariuszami lub żołnierzami zawodowymi, a Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicznych w stosunku do pracowników zatrudnionych w jednostkach sfery budżetowej więziennictwa, niebędących funkcjonariuszami Służby Więziennej, określą, w drodze rozporzą- dzenia: 1) sposób tworzenia i gromadzenia środków Funduszu; 2) wysokość odpisu na Fundusz, jednak nie wyższą od określonej w ustawie. 3. Przepisy ustawy stosuje się Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z Ministrami Pracy i Polityki So- cjalnej oraz Finansów1) może określić, w drodze rozporządzenia, sposób two- rzenia i gromadzenia środków Funduszu oraz wysokość odpisu na Fundusz – jednak nie wyższą od określonej w ustawie – w stosunku do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4pracowników cy- wilnych wojska. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu artOpracowano na podstawie: tj. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. UrzU. z 2012 r. poz. UE L 334 z 17.12.2010592, str. 1908, 1456, z późn2013 r . zm.)poz. 747, jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu1645. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała Użyte w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeliustawie określenia oznaczają: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego Obecnie: ministrami właściwymi do spraw transportu albo ministra właściwego pracy i polityki społecznej oraz do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałówfinansów pu- blicznych. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa: 1) zasady i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego.tryb postępowania w zakresie przeciwdziałania narkomanii; 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio ) zadania i uprawnienia organów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego oraz innych podmiotów w zakresie przeciwdziałania naruszeniom prawa dotyczącego obrotu, wytwarzania, przetwarzania, przerobu i posiadania substancji, których używanie może prowadzić do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika.narkomanii; 3. Przepisy ustawy stosuje się ) organy właściwe do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej.wykonania: 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i a) rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 273/2004 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 11 lutego 2004 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie prekursorów narkotykowych (Dz. Urz. WE L 304 047 z 27.11.199618.02.2004), zwanego dalej „rozporządzeniem 273/2004”, b) rozporządzenia (WE) Rady nr 111/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. określającego zasady nadzorowania handlu prekursorami narkotyków pomiędzy Wspólnotą a państwami trzecimi (Dz. Urz. WE L 22 z 26.01.2005, str. 12, z późn. zm.1; Dz. Urz. UE WE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7specjalne z 2005 r., x. 000, xxx. 0000), x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach xxxxxxx xxxxx „rozporządzeniem 111/2005”; 4) kary za nieprzestrzeganie przepisów ustawy i przystankach rozporządzeń wymienionych w rozkładzie jazdy. pkt 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym Przeciwdziałanie narkomanii realizuje się przez odpowiednie kształtowanie polityki społecznej, gospodarczej, oświatowo-wychowawczej i zdrowotnej, a w szczególności: 1) działalność wychowawczą, edukacyjną, informacyjną i profilaktyczną; 2) leczenie, rehabilitację i reintegrację osób uzależnionych; 3) ograniczanie szkód zdrowotnych i społecznych; 4) nadzór nad substancjami, których używanie może prowadzić do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany narkomanii; 5) zwalczanie niedozwolonego obrotu, wytwarzania, przetwarzania, przerobu i posiadania substancji, których używanie może prowadzić do przewozu osób i rzeczynarkomanii; 6) nadzór nad uprawami roślin zawierających substancje, których używanie może prowadzić do narkomanii. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowegoZadania, o którym których mowa w przepisach ust. 1 pkt 1–3, są finansowane ze środków własnych podmiotów wykonujących zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii, środków przeznaczonych na realizację programów, o których mowa w art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 27 sierpnia 2004 r. o publicznym transporcie zbiorowym świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 18671793, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. pozpóźn. 60 i 730zm.1)), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnychoraz środków Narodowego Funduszu Zdrowia innych niż przeznaczone na realizację programów zdrowotnych. 3. Zadania, odprawy oraz przewozu osób i rzeczyo których mowa w ust. 1 pkt 4–6, są finansowane z budżetu państwa z części pozostających w dyspozycji właściwych ministrów. Art. 53. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne.Przepisy ustawy stosuje się do: 1) produktów leczniczych, które są środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi lub prekursorami, w zakresie nieuregulowanym w ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu U. z 2016 r. poz. 2142 i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna.2003); 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik) substancji chemicznych i ich mieszanin, który zapłacił odszkodowaniektóre są prekursorami, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozuzakresie nieuregulowanym w przepisach o substancjach chemicznych i ich mieszaninach. Art. 74. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeliUżyte w ustawie określenia oznaczają: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkomgrzyby halucynogenne – grzyby zawierające substancje psychotropowe; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa zasady i rzeczywarunki zbiorowego zaopatrzenia w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi oraz zbiorowego odprowadzania ścieków, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych w tym: 1) zasady: a) działalności przedsiębiorstw wodociągowo-kanalizacyjnych, b) tworzenia warunków do tego przewoźnikówzapewnienia ciągłości dostaw i odpowiedniej jakości wody oraz niezawodnego odprowadzania i oczyszczania ścieków, c) ochrony interesów odbiorców usług, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego uwzględnieniem wymagań ochrony środowiska i konnegooptymalizacji kosztów; 2) wymagania dotyczące jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi; 3) tryb zatwierdzania taryf oraz organ regulacyjny i jego zadania. Art. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika. 3Użyte w ustawie określenia oznaczają: Opracowano na podstawie: t.j. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. UrzU. z 2020 r. poz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm2028.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji wdrożenia następujących dyrektyw Wspólnot Europejskich: 1) dyrektywy Rady 96/7591/271/WE EWG z dnia 19 listopada 1996 21 maja 1991 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych (Dz. Urz. WE L 304 135 z 27.11.1996, str. 12, 30.05.1991), 2) dyrektywy 98/83/WE z późn. zm.; dnia 3 listopada 1998 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (Dz. Urz. UE Polskie WE L 330 z 05.12.1998), 3) dyrektywy 2000/60/WE z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (Dz. Urz. WE L 327 z 22.12.2000). Dane dotyczące ogłoszenia aktów prawa Unii Europejskiej, zamieszczone w niniejszej ustawie – z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej – dotyczą ogłoszenia tych aktów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej – wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób ) gmina – także związek międzygminny i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkomporozumienie międzygminne; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowychniezbędne przychody – wartość przychodów w danym roku obrachunkowym, zapewniających ciągłość zbiorowego zaopatrzenia w wodę odpowiedniej jakości i ilości i zbiorowego odprowadzania ścieków, które przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne powinno osiągnąć na pokrycie uzasadnionych kosztów, związanych z ujęciem i poborem wody, eksploatacją, utrzymaniem i rozbudową urządzeń wodociągowych i urządzeń kanalizacyjnych, oraz osiągnięcie zysku; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków odbiorca usług – każdego, kto korzysta z usług wodociągowo- -kanalizacyjnych z zakresu zbiorowego zaopatrzenia w wodę i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który zbiorowego odprowadzania ścieków na podstawie pisemnej umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym;

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika. 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środkówokreśla: 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE warunki oferowania, sprzedaży i realizacji imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także za granicą, jeżeli umowy z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych podróżnymi są zawierane przez zamieszczenie informacji przedsiębiorców mających siedzibę na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy.terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu) zasady funkcjonowania Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego. Art. 42. Przewoźnik Zawieranie umów z podróżnymi o udział w imprezie turystycznej lub organizator publicznego transportu zbiorowegoułatwianie nabywania powiązanych usług turystycznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w imieniu przedsiębiorcy zagranicznego nieposiadającego siedziby na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, strony umowy o którym mowa Europejskim Obszarze Gospodarczym lub państwa, które zawarło z Unią Europejską i jej państwami członkowskimi umowę regulującą swobodę świadczenia usług jest dopuszczalne, jeżeli przedsiębiorca ten prowadzi w przepisach ustawy tym zakresie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność gospodarczą w formie oddziału na warunkach określonych w niniejszej ustawie oraz ustawie z dnia 16 grudnia 2010 2 lipca 2004 r. o publicznym transporcie zbiorowym swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 18671829 z późn. zm.2)). 1. Zadania marszałka województwa, 1920 o których mowa w art. 8, art. 9 ust. 1 pkt 2, 1) Niniejsza ustawa w zakresie swojej regulacji wdraża Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i 1954 Rady (UE) 2015/2302 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniającą rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylającą dyrektywę Rady 90/314/EWG (Dz. Urz. UE L 326/1 z dnia 11.12.2015 r., str. 1). 2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w: Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, 1997 i 2255 oraz z 2017 r. poz. 60 460. 2. Minister właściwy do spraw turystyki jest organem wyższego stopnia w stosunku do marszałka województwa w sprawach, o których mowa w art. 23 ust. 3, art. 24 ust. 7 pkt 3 i 730)8, mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi art. 24 ust. 7 pkt. 10, art. 25 ust. 7, art. 27 ust. 1 oraz od decyzji marszałka województwa o odmowie wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 8 ust. 1. Art. 4. Ustawy nie stosuje się do: 1) imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych, które są oferowane oraz których zamawianie i realizowanie jest ułatwiane okazjonalnie, na zasadach niezarobkowych i wyłącznie ograniczonej grupie podróżnych; 2) imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych nabywanych na podstawie umowy generalnej o organizowanie podróży służbowych zawieranej pomiędzy przedsiębiorcą a inną osobą fizyczną, odprawy osobą prawną lub jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, działającą w celach związanych z jej działalnością odpłatną, gospodarczą lub zawodową, nawet jeżeli działalność ta nie ma charakteru zorganizowanego i ciągłego; 3) imprez turystycznych oraz przewozu osób i rzeczypowiązanych usług turystycznych trwających krócej niż 24 godziny, chyba że obejmują nocleg. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a Przez użyte w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeliustawie określenia należy rozumieć: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa zasady i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, warunki świadczenia pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnegoprawników zagranicznych. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnikaPomoc prawna oznacza działalność w zakresie odpowiadającym uprawnieniom adwokata lub radcy prawnego i obejmuje w szczególności udzielanie porad prawnych, sporządzanie opinii prawnych, opracowywanie projektów aktów prawnych oraz występowanie przed sądami i urzędami. 3Art. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 42. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego Użyte w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej.ustawie określenia oznaczają: 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy ) prawnik zagraniczny – prawnika z Unii Europejskiej i sposób zawierania umowy przewozu.prawnika spoza Unii Europejskiej; 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany ) prawnik z Unii Europejskiej – osobę będącą obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, uprawnioną do wykonywania zawodu przy użyciu jednego z tytułów zawodowych uzyskanych w szczególności podać państwie członkowskim Unii Europejskiej, określonych w wykazie stanowiącym załącznik nr 1 do publicznej wiadomości rozkład jazdy środkówustawy; 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji wdrożenia dyrektywy Rady 96/7577/249/WE EWG z dnia 19 listopada 1996 22 marca 1977 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie mającej na celu ułatwienie skutecznego korzystania przez prawników ze swobody świadczenia usług (Dz. Urz. WE L 304 78 z 27.11.199626.03.1977, str. 1217, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 76, x. 0tom 1, xxxstr. 00052, x xxxxz późn. zm.) oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 98/5/WE z dnia 16 lutego 1998 r. mającej na celu ułatwienie stałego wykonywania zawodu prawnika w państwie członkowskim innym niż państwo uzyskania kwalifikacji zawodowych (Dz. Urz. WE L 77 z 14.03.1998, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, tom 3, str. 83, z późn. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani ) prawnik spoza Unii Europejskiej – osobę niebędącą obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, uprawnioną do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowegowykonywania zawodu przy użyciu jednego z tytułów zawodowych, o którym których mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowegopkt 2, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowymtakże każdą osobę, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania która przy użyciu posiadanych środków tytułu zawodowego uzyskanego w państwie niebędącym członkiem Unii Europejskiej jest uprawniona do wykonywania zawodu odpowiadającego – pod względem wykształcenia i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) uprawnień oraz podstawowych zasad jego organizacji i wykonywania – ze względu na potrzeby obronności zawodowi adwokata lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowejradcy prawnego; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa: 1) warunki oferowania, sprzedaży i rzeczyrealizacji imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wykonywany odpłatnie a także za granicą, jeżeli umowy z podróżnymi są zawierane przez przedsiębiorców turystycznych mających siedzibę na podstawie umowyterytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 2) zasady funkcjonowania Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego. 1. Zadania marszałka województwa, przez uprawnionych do tego przewoźnikówo których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego.art. 9 2. Przepisy ustawy Minister właściwy do spraw turystyki jest organem wyższego stopnia w stosunku do marszałka województwa w sprawach, o których mowa w art. 26 ust. 3, art. 30 ust. 7, art. 32 ust. 1 oraz od decyzji administracyjnej marszałka województwa o odmowie wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 22 ust. 2. Art. 3. Ustawy nie stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika.do: 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych1) imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej.które są oferowane oraz których zamawianie i realizowanie jest ułatwiane okazjonalnie, na zasadach niezarobkowych i wyłącznie ograniczonej grupie podróżnych; 4. Przepisy ustawy stosuje się do 2) imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych nabywanych na podstawie umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną generalnej o organizowanie podróży służbowych zawieranej między przedsiębiorcą turystycznym a przedsiębiorcą w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia 431 ustawy z dnia 1) Niniejsza ustawa w zakresie swojej regulacji wdraża Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 2015/2302 z dnia 24 25 listopada 2010 2015 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską w sprawie imprez turystycznych i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego powiązanych usług turystycznych, zmieniającą rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylającą dyrektywę Rady 90/314/EWG (Dz. Urz. UE L 334 326 z 17.12.201011.12.2015 r., str. 1, z późn). zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 23 kwietnia 1964 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie – Kodeks cywilny (Dz. UrzU. z 2017 r. poz. WE L 304 z 27.11.1996459, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach 933 i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy.1132) albo podmiotem prowadzącym działalność odpłatną; 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu) imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych trwających krócej niż 24 godziny, chyba że obejmują nocleg. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym Ilekroć w ustawie jest mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżelio: 1) zachodzą uniemożliwiające usłudze turystycznej – należy przez to rozumieć: a) przewóz okolicznościpasażerów, b) zakwaterowanie w celach innych niż pobytowe, których przewoźnik które nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkomjest nieodłącznym elementem przewozu pasażerów, c) wynajem pojazdów samochodowych lub innych pojazdów silnikowych, d) inną usługę świadczoną podróżnym, która nie stanowi integralnej części usług wskazanych w lit. a–c; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowychimprezie turystycznej – należy przez to rozumieć połączenie co najmniej dwóch różnych rodzajów usług turystycznych na potrzeby jednej podróży lub wakacji, spełniające warunki, o których mowa w art. 5 ust. 1; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a umowie o udział w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio imprezie turystycznej – należy przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymaganato rozumieć umowę dotyczącą imprezy turystycznej jako całości lub, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy impreza turystyczna jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który realizowana na podstawie odrębnych umów, wszystkie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.obejmujące poszczególne usługi turystyczne w ramach tej samej imprezy turystycznej;

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa zasady i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego warunki wykonywania zawodu rzecznika patentowego oraz organizację i konnegozakres działania samorządu rzeczników patentowych. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnikaZawód rzecznika patentowego jest zawodem zaufania publicznego. 3. Przepisy ustawy stosuje Tytuł zawodowy „rzecznik patentowy” podlega ochronie prawnej. 1. Ilekroć w ustawie jest mowa o: 1) sprawach własności przemysłowej – rozumie się przez to: a) uzyskiwanie, zachowywanie, wykonywanie oraz dochodzenie praw od- noszących się do przewozów międzynarodowychprzedmiotów własności przemysłowej, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej.w szczególno- ści wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych oraz topografii układów scalonych, a także znaków towarowych, nazw han- dlowych i oznaczeń geograficznych, 4. Przepisy b) zwalczanie nieuczciwej konkurencji; 2) państwach członkowskich – rozumie się przez to państwa członkowskie Unii Europejskiej, Konfederację Szwajcarską oraz państwa członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym; 3) obywatelach państw członkowskich – rozumie się przez to: a) obywateli państw członkowskich oraz członków ich rodzin w rozumie- niu przepisów ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 14 lipca 2006 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 członków ich ro- dzin (Dz. UrzU. Nr 144, poz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 11043, z późn. zm.zm.1), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej.), 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a b) obywateli państw trzecich posiadających zezwolenie na pobyt rezy- denta długoterminowego Wspólnot Europejskich w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środkówrozumieniu przepi- 1) Niniejsza ustawa dokonuje Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (DzXx. UrzX. x 0000 x. Xx 000, poz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12818, z późn2008 r. Nr 216, poz. zm.; Dz1367, z 2010 r. Nr 81, poz. Urz531 oraz z 2011 r. Nr 92, poz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz532. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach sów ustawy z dnia 16 grudnia 2010 13 czerwca 2003 r. o publicznym transporcie zbiorowym cudzoziemcach (Dz. U. z 2016 2006 r. Nr 234, poz. 18671694, 1920 i 1954 oraz z 2017 późn. zm.2));] b) obywateli państw trzecich posiadających zezwolenie na pobyt re- zydenta długoterminowego Unii Europejskiej w rozumieniu przepi- sów ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. poz. 60 1650);> 4) usługach transgranicznych – rozumie się przez to tymczasowe i 730)okazjonalne wykonywanie czynności z zakresu pomocy w sprawach własności przemy- słowej przez osoby, mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnycho których mowa w pkt 3, odprawy oraz przewozu osób i rzeczyuprawnione do wykonywania tych czynności w państwie członkowskim; 5) państwie macierzystym – rozumie się przez to państwo członkowskie, w którym osoba wykonująca czynności z zakresu pomocy w sprawach własno- ści przemysłowej uzyskała uprawnienia do wykonywania tych czynności. Art2. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własneIlekroć w ustawie jest mowa o: 1) Urzędzie Patentowym – rozumie się przez to Urząd Patentowy Rzeczypo- spolitej Polskiej; 2) samorządzie – rozumie się przez to Polską Izbę Rzeczników Patentowych. 1. Przewóz Zawód rzecznika patentowego może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowegowykonywać osoba, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarnaktóra spełnia wymaga- nia określone niniejszą ustawą. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozuRzecznik patentowy w wykonywaniu zawodu podlega tylko ustawom. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, Rzecznik patentowy ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, obowiązek wykonywać zawód zgodnie z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozuzasadami etyki rzecznika patentowego i z należytą starannością. Art4. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych(uchylony). 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a Zawód rzecznika patentowego polega na świadczeniu pomocy w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dnisprawach wła- sności przemysłowej. 2. Ograniczenia mogą polegać Rzecznik patentowy wykonuje zawód, na całkowitym warunkach określonych w ustawie, w kancelarii patentowej lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunkówna rzecz pracodawcy. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej Rzecznik patentowy może wykonywać zawód, na warunkach określonych w sposób zwyczajowo przyjętyustawie, także na podstawie umów cywilnoprawnych. 14. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności Rzecznik patentowy wykonujący zawód w ramach stosunku pracy zajmuje sa- modzielne stanowisko podległe bezpośrednio kierownikowi jednostki organiza- cyjnej, a jeżeli jednostka organizacyjna zatrudnia dwóch lub bezpieczeństwa państwa bądź więcej rzeczników patentowych, jednemu z nich powierza się koordynację pracy świadczonej przez nich w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowegotej jednostce. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa: 1) zasady i rzeczytryb zawierania umów o kredyt konsumencki; 2) obowiązki kredytodawcy i pośrednika kredytowego w zakresie informacji udzielanych przed zawarciem umowy o kredyt konsumencki oraz obowiązki konsumenta, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, kredytodawcy i pośrednika kredytowego w związku z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego zawartą umową o kredyt konsumencki; 3) obowiązki kredytodawcy i konnegopośrednika kredytowego w zakresie informacji udzielanych przed zawarciem umowy o kredyt zabezpieczony hipoteką oraz obowiązki w zakresie informacji zawartych w umowie o kredyt zabezpieczony hipoteką;] 4) skutki uchybienia obowiązkom kredytodawcy. Art. 2. Przepisy ustawy Ustawę stosuje się odpowiednio także do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika. 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowychumów o kredyt konsumencki, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego który spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczejzakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia swojemu członkowi. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działaniaPrzez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej Opracowano na podstawie: t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1528, a z 2017 r. poz. 819. Przepis uchylający pkt 3 w szczególności adresy punktów odprawy art. 1 i sposób zawierania umowy przewozudodany ust. 1a w art. 3 wejdzie w życie z dn. 22.07.2017 r. (Dz. U. z 2017 r. poz. 819). 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji wdrożenia dyrektywy Rady 96/752008/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 listopada 1996 23 kwietnia 2008 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz. Urz. WE UE L 304 133 z 27.11.199622.05.2008, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.66). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnikniż waluta polska, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – kredytodawca w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowegoswojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób i rzeczyRegulamin określa zasady punktowania wniosków o stypendium dla najlepszych doktorantów płatne z funduszu pomocy materialnej, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnegozwane dalej Stypendium. 2. Podstawę ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej określają: 1. Art. 95 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz.U. z 2018 r., poz. 1668 ze zm.), 2. Art. 281 ustawy z dnia 3 lipca 2018 r. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnikawprowadzające ustawę – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz.U. z 2018 r. poz. 1669 ze zm.), 3. Regulamin studiów doktoranckich Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, 4. Regulamin świadczeń dla studentów Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczejStypendium przyznawane jest przez Rektora UMK. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu artNa podstawie § 5 ust. 3 lit. Regulaminu świadczeń dla studentów Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w imieniu Rektora wnioski opiniuje i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010przyznaje Komisja Stypendialna Doktorantów, str. 1, z późn. zmzwana dalej Komisją.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. 1Do niniejszej umowy zastosowanie mają w szczególności aktualne teksty następujących aktów prawnych: ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj.: Dz. Ustawa reguluje przewóz osób U. z 2020 r., poz. 1740 z późn. zm.); ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (tj.: Dz. U. z 2021 r., poz. 711 z późn. zm.); ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tj.: Dz. U. z 2020 r., poz. 1938 z późn. zm.); ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i rzeczyRzeczniku Praw Pacjenta (tj.: Dz. U. z 2020 r., wykonywany odpłatnie na podstawie umowypoz. 849 z późn. zm.); ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (tj.: Dz. U. z 2020 r., przez uprawnionych do tego przewoźnikówpoz. 514 z późn. zm.); rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej podmiotu wykonującego działalność leczniczą (tj.: Dz. U. z 2019 r., poz. 866 z wyjątkiem transportu morskiegopóźn. zm.); ustawa z dnia 5 lipca 2018 r. o krajowym systemie cyberbezpieczeństwa (tj.: Dz. U. z 2020 r., lotniczego poz. 1369 z późn. zm.); rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 kwietnia 2020 r. w sprawie rodzajów, zakresu i konnegowzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania (tj. 2: Dz. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnikaU. z 2020 r., poz. 666 z późn. zm. 3); rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 8 maja 2018 r. w sprawie rodzajów elektronicznej dokumentacji medycznej (Dz. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowychU. 2018, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczejpoz. 941 z późn. zm. 4); ustawa z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (tj.: Dz. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu artU. z 2019 r., poz. 3 lit1781 z późn. i rozporządzenia zm.); rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 2016/679 z dnia 24 listopada 2010 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony danych osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych osobowych); ustawa z dnia 28 kwietnia 2011 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie systemie informacji w ochronie zdrowia (WE) nr 2006/2004 (tj.: Dz. UrzU. z 2020 r., poz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, 702 z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ; ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 5 grudnia 2008 r. w sprawie systemów czarterowania o zapobieganiu i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej zwalczaniu zakażeń i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie chorób zakaźnych u ludzi (tj.: Dz. UrzU. z 2020 r., poz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, 1845 z późn. zm.); ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tj.: Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalneU. z 2020 r., rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxxpoz.1913 z późn. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy ; ustawa z dnia 16 14 grudnia 2010 2012 r. o publicznym transporcie zbiorowym odpadach (tj.: Dz. U. z 2020 r., poz. 797 z późn. zm.); rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 5 października 2017 r. w sprawie szczegółowego sposobu postępowania z odpadami medycznymi (Dz. U. z 2016 r. 2017, poz. 18671975 z późn. zm.); rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie standardów jakości dla medycznych laboratoriów diagnostycznych i mikrobiologicznych (tj.: Dz. U. z 2019 r., 1920 i 1954 oraz poz. 1923 z późn. zm.); rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 18 grudnia 2017 r. w sprawie standardów organizacyjnych opieki zdrowotnej w dziedzinie patomorfologii (Dz. U. 2017, poz. 60 i 7302435), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnegoKodeks Etyki Lekarskiej; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązekNowelizacje aktów prawnych, o którym których mowa powyżej, będą stosowane automatycznie z dniem ich wejścia w ustżycie i nie będzie to powodowało konieczności zmiany treści zawartej przez Strony umowy. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych Podstawą do zawarcia przedmiotowej umowy jest wynik konkursu ofert na udzielanie świadczeń zdrowotnych opisanych w § 2 ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne umowy, przeprowadzonego przez Udzielającego zamówienia w oparciu o przepisy ustawy o działalności leczniczej. Osobą upoważnioną do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiotreprezentowania Udzielającego zamówienia w sprawach realizacji niniejszej umowy jest Zastępca Dyrektora ds. Lecznictwa, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadaniatel. 00 000 00 00.

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób i rzeczyokreśla zasady ubezpieczeń gwarantowanych, wykonywany odpłatnie w wypadku których wypłata odszkodowań jest zapewniona w drodze przekazywania zakładowi ubezpieczeń przez Skarb Państwa niezbędnych na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnegoten cel środków. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego Ubezpieczenie udzielane przez przewoźnika.podmiot, o którym mowa w art. 5 ust. 1, na podstawie ustawy, zwane dalej „ubezpieczeniem gwarantowanym”, dotyczy: 1) instrumentów finansujących, rozumianych jako umowa lub inna czynność służąca finansowaniu, w całości albo części, kontraktów eksportowych, umów lub inwestycji, o których mowa w pkt 2–5, albo służąca finansowaniu podmiotu, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. a, pkt 2 lub pkt 5 lit. a, w szczególności: a) kredytu bankowego, b) pożyczki, c) limitu kredytowego na wystawianie gwarancji lub akredytyw, d) nabycia lub zagwarantowania emisji papierów wartościowych o charakterze dłużnym, w szczególności obligacji, e) wykupu wierzytelności, f) leasingu; 2) kontraktów eksportowych; 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej.) inwestycji bezpośrednich za granicą lub inwestycji podejmowanych w celu realizacji kontraktów eksportowych; 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego ) umów przedsiębiorców zależnych; 5) umów lub inwestycji realizowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, umożliwiających rozpoczynanie, kontynuowanie lub rozwijanie działalności gospodarczej wnoszącej istotny wkład w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną łagodzenie zmian klimatu, o której mowa w rozumieniu art. 3 lit. i 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 2020/852 z dnia 24 listopada 2010 18 czerwca 2020 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz w sprawie ustanowienia ram ułatwiających zrównoważone inwestycje, zmieniającego rozporządzenie (WEUE) nr 2006/2004 2019/2088 (Dz. Urz. UE L 334 198 z 17.12.201022.06.2020, str. 113, z późn. zm.zm.1)), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej.zwanego dalej „rozporządzeniem 2020/852”; 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 16) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowegoryzyk pokrywanych ubezpieczeniami, o którym których mowa w przepisach dziale II w grupach 3– 7 i 9–16 załącznika do ustawy z dnia 16 grudnia 2010 11 września 2015 r. o publicznym transporcie zbiorowym działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2016 2023 r. poz. 1867656, 1920 614, 825 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 7301723), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnycho ile ryzyka te nie wystąpiły na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – w przypadkach, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu o których mowa w przepisach wydanych na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2art. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w 2 ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda10. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób i rzeczyRegulamin określa zasady organizacji form wsparcia przewidzianych w projekcie dla uczniów, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnegonauczycieli oraz rodziców. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnikaProjekt „Rozwój szkolnictwa zawodowego w Gdyni – ucz się, doświadczaj, pracuj” jest współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Pomorskiego na lata 2014 – 2020 w ramach Osi priorytetowej 03 Edukacja, działanie 3.3 Edukacja zawodowa, poddziałanie 3.3.1 Jakość edukacji zawodowej. 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczejBeneficjentem projektu jest Gmina Miasta Gdynia. 4. Przepisy ustawy stosuje Biuro projektu mieści się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną Referacie Projektów Edukacyjnych Wydziału Edukacji, w rozumieniu artGdyni przy xx. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczejXxxxxxxx 00/00. 15. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działaniaProjekt powstał na podstawie Diagnozy szkolnictwa zawodowego w Gdyni przeprowadzonej w latach 2015-2016, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozuktóra wskazała obszary wymagające wsparcia. 26. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać Realizację projektu zaplanowano na okres od 1 września 2016 r. do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków31 grudnia 2022 r. 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy projekcie zaplanowano udział 2500 uczniów oraz 92 nauczycieli z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżelinastępujących szkół: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okolicznościZespół Szkół Hotelarsko-Gastronomicznych w Gdyni, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkomxx. Xxxxxx 00, 00-000 Xxxxxx; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowychZespół Szkół Administracyjno-Ekonomicznych, Xx. Xxxxxxxxxx 000, 00-000 Xxxxxx; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków Zespół Szkół Chłodniczych i urządzeń transportowychElektronicznych w Gdyni, xx. Xxxxxxx 00, 00-000 Xxxxxx; 4) Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego nr 1 w Gdyni, xx. Xxxxxx 00, 00-000 Xxxxxx; 5) Zespół Szkół Ekologiczno-Transportowych, xx. Xxxxxx 000, 00-000 Xxxxxx. 18. Obowiązek przewozu może być ograniczony przezIlekroć w regulaminie jest mowa o: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika. 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do Do niniejszej umowy przewozu podróżnego zastosowanie mają obowiązujące przepisy prawa w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 szczególności aktualne teksty następujących aktów prawnych: ustawa z dnia 24 listopada 2010 23 kwietnia 1964 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie - Kodeks cywilny (WE) nr 2006/2004 (tj.: Dz. UrzU. z 2017 r., poz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, 459 z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ; ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 15 kwietnia 2011 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie o działalności leczniczej (tj.: Dz. UrzU. z 2016 r., poz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, 1638 z późn. zm.); Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy ustawa z dnia 16 grudnia 2010 27 sierpnia 2004 r. o publicznym transporcie zbiorowym świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tj.: Dz. U. z 2016 r. r., poz. 1867, 1920 1793 z późn. zm.); ustawa o prawach pacjenta i 1954 oraz Rzeczniku Praw Pacjenta z dnia 6 listopada 2008 r. (tj.: Dz. U. z 2017 r. r., poz. 60 1318 z późn. zm.); ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i 730lekarza dentysty lekarza (tj.: Dz. U. z 2017 r., poz. 125 z późn. zm.); rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2011 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej podmiotu wykonującego działalność leczniczą (Dz. U. 2011 Nr 293, mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnychpoz. 1729); ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (tj.: Dz. U. z 2016 r., odprawy oraz przewozu osób poz. 922 z późn. zm.); rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji leczniczej (tj.: Dz. U. 2013, poz. 1522 z późn. zm.); obwieszczenie Ministra Zdrowia z dnia 11 lipca 2016 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzeniae Ministra Zdrowia z dnia 8 września 2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (tj.: Dz. U. z 2016 r., poz. 1146); zarządzenie nr 38/2017/DSOZ Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia NFZ nr 38/2017/DSOZ z dnia 29 maja 2017 r. w sprawie określenia warunków zawierania i rzeczy. Artrealizacji umów w rodzaju leczenie szpitalne – świadczenia kompleksowe; zarządzenie nr 79/2017/DSOZ Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 30 sierpnia 2017 r. zmieniające zarządzenie w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju leczenie szpitalne - świadczenia kompleksowe; Kodeks Etyki Lekarskiej. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom Podstawą do zawarcia przedmiotowej umowy jest wynik konkursu ofert na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a udzielanie świadczeń zdrowotnych opisanych w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w § 2 ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne umowy, przeprowadzonego przez Udzielającego zamówienia w oparciu o przepisy ustawy o działalności leczniczej. Osobą upoważnioną do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie reprezentowania Udzielającego zamówienia w sprawach realizacji niniejszej umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.jest Zastępca Dyrektora ds. Lecznictwa lek. xxx. Xxxxxx Xxxxxxx tel. 00 000 00 00 oraz lekarz koordynator: ……………………………………………………………………………………………… ……………………………………………………………………………………………… oraz w sprawach administracyjnych: ……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………… po stronie Udzielającego zmówienia; ………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………po stronie Przyjmującego zamówienie: ………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa: 1) zasady i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego.tryb postępowania w zakresie przeciwdziałania narkomanii; 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio ) zadania i uprawnienia organów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego oraz innych podmiotów w zakresie przeciwdziałania naruszeniom prawa dotyczącego obrotu, wytwarzania, przetwarzania, przerobu i posiadania substancji, których używanie może prowadzić do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika.narkomanii; 3. Przepisy ustawy stosuje się ) organy lub podmioty właściwe do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej.wykonania: 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i a) rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 273/2004 z dnia 24 listopada 2010 11 lutego 2004 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie w sprawie prekursorów narkotykowych (Dz. Urz. WE L 047 z 18.02.2004), zwanego dalej „rozporządzeniem 273/2004”, b) rozporządzenia (WE) Rady nr 2006/2004 111/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. określającego zasady nadzorowania handlu prekursorami narkotyków pomiędzy Wspólnotą a państwami trzecimi (Dz. Urz. WE L 22 z 26.01.2005, str. 1; Dz. Urz. WE Polskie wydanie specjalne z 2005 r., x. 00, xxx. 0), xxxxxxx xxxxx „rozporządzeniem 111/2005”, c) rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1920/2006 z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (Dz. Urz. UE L 334 376 z 17.12.201027.12.2006, str. 1, z późn. zm.zm.1), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków); 1) Niniejsza ustawa dokonuje Zmiany wymienionego rozporządzenia zostały ogłoszone w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalneL 305 z 21.11.2017, rozdzstr. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm1.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach 4) kary za nieprzestrzeganie przepisów ustawy i przystankach rozporządzeń wymienionych w rozkładzie jazdypkt 3. 1. Przeciwdziałanie narkomanii realizuje się przez odpowiednie kształtowanie polityki społecznej, gospodarczej, oświatowo-wychowawczej i zdrowotnej, a w szczególności: 1) działalność wychowawczą, edukacyjną, informacyjną i profilaktyczną; 2) leczenie, rehabilitację i reintegrację osób uzależnionych; 3) ograniczanie szkód zdrowotnych i społecznych; 4) nadzór nad substancjami, których używanie może prowadzić do narkomanii; 5) zwalczanie niedozwolonego obrotu, wytwarzania, przetwarzania, przerobu i posiadania substancji, których używanie może prowadzić do narkomanii; 6) nadzór nad uprawami roślin zawierających substancje, których używanie może prowadzić do narkomanii. 2. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3, są finansowane ze środków własnych podmiotów wykonujących zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii, środków przeznaczonych na realizację programów, o których mowa w art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1398, 1492, 1493, 1578 i 1875), oraz środków Narodowego Funduszu Zdrowia innych niż przeznaczone na realizację programów zdrowotnych. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 4–6, są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacjifinansowane z budżetu państwa z części pozostających w dyspozycji właściwych ministrów. Art. 3. Przepisy ustawy stosuje się do: 1) produktów leczniczych, które są środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi lub prekursorami, w zakresie nieuregulowanym w ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób U. z 2020 r. poz. 944 i rzeczy.1493); 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu) substancji chemicznych i ich mieszanin, które są prekursorami albo nowymi substancjami psychoaktywnymi, w zakresie nieuregulowanym w przepisach o substancjach chemicznych i ich mieszaninach. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa Użyte w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeliustawie określenia oznaczają: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylonauchylony) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa: 1) zasady i rzeczywarunki przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego przez zakładających lotniska, wykonywany odpłatnie na podstawie umowyzarządzających lotniskami, a także Polską Agencję Żeglugi Powietrznej; 2) zasady nabywania nieruchomości pod inwestycje w zakresie lotnisk użytku publicznego przez uprawnionych do tego przewoźnikówzakładających lotniska, z wyjątkiem transportu morskiegozarządzających takimi lotniskami, lotniczego a także Polską Agencję Żeglugi Powietrznej; 3) organy właściwe w sprawach, o których mowa w pkt 1 i konnego2. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika. 3. Przepisy ustawy Przepisów ustawy, z wyłączeniem rozdziałów 1 i 2, nie stosuje się do przewozów międzynarodowychnieruchomości, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego o których mowa w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit58 oraz w art. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach 94–101 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 10 lipca 2015 r. o publicznym transporcie zbiorowym Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. z 2016 2021 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730303), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu.(uchylony) Art. 72. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeliUżyte w ustawie określenia oznaczają: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkomlotnisko użytku publicznego – lotnisko użytku publicznego w rozumieniu art. 54 ust. 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. z 2020 r. poz. 1970 oraz z 2021 r. poz. 784 i 847); 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowychzakładający lotnisko – zakładającego lotnisko użytku publicznego w rozumieniu art. 55 ust. 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze; 3) zarządzający lotniskiem – zarządzającego lotniskiem użytku publicznego w rozumieniu art. 59 ust. 6 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze; 4) właściwa gmina – gminę właściwą ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych.położenie lotniska użytku publicznego; 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez:5) prasa lokalna – prasę, która skierowana jest do adresatów zamieszkałych na określonym obszarze, w szczególności obszarze właściwej gminy; 16) ministra właściwy wojewoda – wojewodę właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowejpołożenie lotniska użytku publicznego; 27) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – inwestycja w zakresie przewozu drogowego lotniska użytku publicznego – budowę, przebudowę lub rozbudowę lotniska użytku publicznego lub urządzeń i przewozu koleją,obiektów do obsługi ruchu lotniczego; 2) minister właściwy 8) urządzenia i obiekty do spraw żeglugi śródlądowej obsługi ruchu lotniczego – urządzenia i obiekty służące do realizacji przez Polską Agencję Żeglugi Powietrznej zadań w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowegozapewnienia służb żeglugi powietrznej, zarządzania przestrzenią powietrzną oraz zarządzania przepływem ruchu lotniczego, a także lotnicze urządzenia naziemne zarządzającego lotniskiem. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa: 1) warunki oferowania, sprzedaży i rzeczyrealizacji imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wykonywany odpłatnie a także za granicą, jeżeli umowy z podróżnymi są zawierane przez przedsiębiorców turystycznych mających siedzibę na podstawie umowyterytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 2) zasady funkcjonowania Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego. 1. Zadania marszałka województwa, przez uprawnionych do tego przewoźnikówo których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2, z wyjątkiem transportu morskiegoart. 9 ust. 2, lotniczego art. 13 ust. 2 i konnego.3, art. 14 ust. 1, art. 15, 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio Minister właściwy do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika. 3. Przepisy ustawy stosuje się spraw turystyki jest organem wyższego stopnia w stosunku do przewozów międzynarodowychmarszałka województwa w sprawach, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego o których mowa w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit26 ust. i rozporządzenia 3, art. 30 ust. 7, art. 32 ust. 1, oraz od decyzji administracyjnej 1) Niniejsza ustawa w zakresie swojej regulacji wdraża dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 2015/2302 z dnia 24 25 listopada 2010 2015 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską w sprawie imprez turystycznych i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego powiązanych usług turystycznych, zmieniającą rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylającą dyrektywę Rady 90/314/EWG (Dz. Urz. UE L 334 326 z 17.12.201011.12.2015, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2) Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń, ustawę z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, ustawę z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych, ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, ustawę z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym, ustawę z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, ustawę z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, ustawę z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej, ustawę z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta oraz ustawę z dnia 25 czerwca 2015 r. – Prawo konsularne. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany marszałka województwa o odmowie wpisu do rejestru, o którym mowa w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środkówart. 22 ust. 2. Art. 3. Ustawy nie stosuje się do: 1) Niniejsza ustawa dokonuje imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych, które są oferowane oraz których zamawianie i realizowanie jest ułatwiane okazjonalnie, na zasadach niezarobkowych i wyłącznie ograniczonej grupie podróżnych; 2) imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych nabywanych na podstawie umowy generalnej o organizowanie podróży służbowych zawieranej między przedsiębiorcą turystycznym a przedsiębiorcą w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE rozumieniu art. 431 ustawy z dnia 19 listopada 1996 23 kwietnia 1964 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie – Kodeks cywilny (Dz. UrzU. z 2017 r. poz. WE L 304 z 27.11.1996459, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach 933 i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy.1132) albo podmiotem prowadzącym działalność odpłatną; 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu) imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych trwających krócej niż 24 godziny, chyba że obejmują nocleg. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym Ilekroć w ustawie jest mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżelio: 1) zachodzą uniemożliwiające usłudze turystycznej – należy przez to rozumieć: a) przewóz okolicznościpasażerów, b) zakwaterowanie w celach innych niż pobytowe, których przewoźnik które nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkomjest nieodłącznym elementem przewozu pasażerów, c) wynajem pojazdów samochodowych lub innych pojazdów silnikowych, d) inną usługę świadczoną podróżnym, która nie stanowi integralnej części usług wskazanych w lit. a–c; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowychimprezie turystycznej – należy przez to rozumieć połączenie co najmniej dwóch różnych rodzajów usług turystycznych na potrzeby tej samej podróży lub wakacji, spełniające warunki, o których mowa w art. 5 ust. 1; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a umowie o udział w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio imprezie turystycznej – należy przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymaganato rozumieć umowę dotyczącą imprezy turystycznej jako całości lub, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy impreza turystyczna jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który realizowana na podstawie odrębnych umów, wszystkie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.obejmujące poszczególne usługi turystyczne w ramach tej samej imprezy turystycznej;

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa: 1) warunki oferowania, sprzedaży i rzeczyrealizacji imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wykonywany odpłatnie a także za granicą, jeżeli umowy z podróżnymi są zawierane przez podmioty mające siedzibę na podstawie umowyterytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 2) zasady funkcjonowania Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego. Art. 2. Zawieranie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w imieniu przedsiębiorcy zagranicznego nieposiadającego siedziby na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, przez uprawnionych do tego przewoźnikówpaństwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej umów z podróżnymi o udział w imprezie turystycznej lub ułatwianie nabywania powiązanych usług turystycznych jest dopuszczalne, jeżeli przedsiębiorca ten prowadzi w tym zakresie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność gospodarczą w formie oddziału na warunkach określonych w niniejszej ustawie oraz ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnegopóźn. zm.2)). 2Art. Przepisy ustawy 3. Zadania marszałka województwa, o których mowa w niniejszej ustawie, są zadaniami z zakresu administracji rządowej. Art. 4. Ustawy nie stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika.do: 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego 1) Niniejsza ustawa w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia zakresie swojej regulacji wdraża Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 25 listopada 2010 2015 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską w sprawie imprez turystycznych i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego powiązanych usług turystycznych, zmieniając rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylając dyrektywę Rady 90/314/EWG Dz. Urz. UE L 334 326/1 z 17.12.2010dnia 11.12.2015 r., str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany ) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2015 r. poz. 699, 872, 978, 1197, 1268, 1272, 1618, 1649, 1688, 1712, 1844 i 1893 oraz z 2016 r. poz. 186765, 1920 352, 868, 903, 960, 1165, 1228 i 1954 1579. 1) imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych, które są oferowane oraz których zamawianie jest ułatwiane okazjonalnie, na zasadach niekomercyjnych i wyłącznie ograniczonej liczbie podróżnych; 2) imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych nabywanych na podstawie umowy ogólnej o zorganizowanie podróży służbowej zawieranej pomiędzy przedsiębiorcą a inną osobą fizyczną, osobą prawną lub jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej działającą w celach związanych z 2017 r. poz. 60 i 730)jej działalnością handlową, mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnychgospodarczą, odprawy oraz przewozu rzemieślniczą lub wykonywaniem wolnego zawodu na rzecz osób i rzeczyzatrudnionych przez te podmioty. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a Przez użyte w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeliustawie określenia należy rozumieć: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób i rzeczyDo niniejszej umowy zastosowanie mają obowiązujące przepisy prawa, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego. 2. Przepisy w szczególności aktualne teksty następujących aktów prawnych: ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika. 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 23 kwietnia 1964 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie - Kodeks cywilny (WE) nr 2006/2004 (tj.: Dz. UrzU. z 2017 r., poz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, 459 z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE ; ustawy z dnia 19 listopada 1996 15 kwietnia 2011 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie o działalności leczniczej (tj.: Dz. UrzU. z 2018 r., poz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, 160 z późn. zm.); ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tj.: Dz. UrzU. z 2017 r., poz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx1938 z późn. zm.); ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta z dnia 6 listopada 2008 r. (tj.: Dz. transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdyU. z 2017 r., poz. 1318 z póżn. zm. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ) ustawy z dnia 16 5 grudnia 2010 1996 r. o publicznym transporcie zbiorowym zawodach lekarza i lekarza dentysty lekarza (tj.: Dz. U. z 2017 r., poz. 125 z późn. zm.); rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2011 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej podmiotu wykonującego działalność leczniczą (Dz. U. 2011 Nr 293, poz. 1729); ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (tj.: Dz. U. z 2016 r. r., poz. 1867, 1920 i 1954 oraz 922 z późn. zm.); rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji leczniczej (tj.: Dz. U. 2013 poz. 1522 z późn. zm.); rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 8 września 2016 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. 2016 poz. 1146 z póżn. zm.); zarządzenia nr 38/2017/DSOZ Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 29 maja 2017 r. pozw sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju leczenie szpitalne - świadczenia kompleksowe; zarządzenia nr 79/2017/DSOZ Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 30 sierpnia 2017 r. zmieniające zarządzenie w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju leczenie szpitalne - świadczenia kompleksowe; Kodeksu Etyki Lekarskiej. 60 i 730)Dane dotyczące dokumentów potwierdzających prawo do udzielania świadczeń zdrowotnych zawiera złożona w postępowaniu konkursowym oferta Przyjmującego zamówienie, mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczystanowiąca Załącznik Nr 1 do niniejszej umowy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa: 1) zasady i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego.tryb postępowania w zakresie przeciwdziałania narkomanii; 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio ) zadania i uprawnienia organów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego oraz innych podmiotów w zakresie przeciwdziałania naruszeniom prawa dotyczącego obrotu, wytwarzania, przetwarzania, przerobu i posiadania substancji, których używanie może prowadzić do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika.narkomanii; 3. Przepisy ustawy stosuje się ) organy lub podmioty właściwe do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej.wykonania: 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i a) rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 273/2004 z dnia 24 listopada 2010 11 lutego 2004 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie w sprawie prekursorów narkotykowych (Dz. Urz. WE L 047 z 18.02.2004), zwanego dalej „rozporządzeniem 273/2004”, b) rozporządzenia (WE) Rady nr 2006/2004 111/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. określającego zasady nadzorowania handlu prekursorami narkotyków pomiędzy Wspólnotą a państwami trzecimi (Dz. Urz. WE L 22 z 26.01.2005, str. 1; Dz. Urz. WE Polskie wydanie specjalne z 2005 r., x. 00, xxx. 0), xxxxxxx xxxxx „rozporządzeniem 111/2005”, c) rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1920/2006 z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (Dz. Urz. UE L 334 376 z 17.12.201027.12.2006, str. 1, z późn. zm.zm.1), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej); 4) kary za nieprzestrzeganie przepisów ustawy i rozporządzeń wymienionych w pkt 3. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a ) Zmiany wymienionego rozporządzenia zostały ogłoszone w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalneL 305 z 21.11.2017, rozdzstr. 71. 1. Przeciwdziałanie narkomanii realizuje się przez odpowiednie kształtowanie polityki społecznej, x. 0gospodarczej, xxxoświatowo-wychowawczej i zdrowotnej, a w szczególności: 1) działalność wychowawczą, edukacyjną, informacyjną i profilaktyczną; 2) leczenie, rehabilitację i reintegrację osób uzależnionych; 3) ograniczanie szkód zdrowotnych i społecznych; 4) nadzór nad substancjami, których używanie może prowadzić do narkomanii; 5) zwalczanie niedozwolonego obrotu, wytwarzania, przetwarzania, przerobu i posiadania substancji, których używanie może prowadzić do narkomanii; 6) nadzór nad uprawami roślin zawierających substancje, których używanie może prowadzić do narkomanii. 2. 000Zadania, x xxxxo których mowa w ust. zm.1 pkt 1–3, są finansowane ze środków własnych podmiotów wykonujących zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii, środków przeznaczonych na realizację programów, o których mowa w art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1510, z późn. zm.2). transportowych przez zamieszczenie informacji ), oraz środków Narodowego Funduszu Zdrowia innych niż przeznaczone na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdyrealizację programów zdrowotnych. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 4–6, są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacjifinansowane z budżetu państwa z części pozostających w dyspozycji właściwych ministrów. Art. 3. Przepisy ustawy stosuje się do: 1) produktów leczniczych, które są środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi lub prekursorami, w zakresie nieuregulowanym w ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób U. z 2019 r. poz. 499 i rzeczy.399); 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu) substancji chemicznych i ich mieszanin, które są prekursorami albo nowymi substancjami psychoaktywnymi, w zakresie nieuregulowanym w przepisach o substancjach chemicznych i ich mieszaninach. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa Użyte w przepisach ustawie określenia oznaczają: 1) (uchylony) 2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (zostały ogłoszone w Dz. U. z 2016 2018 r. poz. 18671515, 1920 1532, 1544, 1552, 1669, 1925, 2192 i 1954 2429 oraz z 2017 2019 r. poz. 60 60, 303, 399 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy447. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa: 1) warunki oferowania, sprzedaży i rzeczyrealizacji imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wykonywany odpłatnie a także za granicą, jeżeli umowy z podróżnymi są zawierane przez przedsiębiorców mających siedzibę na podstawie umowyterytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 2) zasady funkcjonowania Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego. 1. Zadania marszałka województwa, przez uprawnionych do tego przewoźnikówo których mowa w art. 7, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego.art. 8 ust. 1 pkt 2 2. Przepisy ustawy Minister właściwy do spraw turystyki jest organem wyższego stopnia w stosunku do marszałka województwa w sprawach, o których mowa w art. 22 ust. 3, art. 23 ust. 7 pkt 3–8 i 10, art. 24 ust. 7, art. 26 ust. 1 oraz od decyzji marszałka województwa o odmowie wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 7 ust. 1. Art. 3. Ustawy nie stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika.do: 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych1) imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej.które są oferowane oraz których zamawianie i realizowanie jest ułatwiane okazjonalnie, na zasadach niezarobkowych i wyłącznie ograniczonej grupie podróżnych; 4. Przepisy ustawy stosuje się do 2) imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych nabywanych na podstawie umowy przewozu podróżnego generalnej o organizowanie podróży służbowych zawieranej pomiędzy przedsiębiorcą a inną osobą fizyczną, osobą prawną lub jednostką organizacyjną 1) Niniejsza ustawa w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia zakresie swojej regulacji wdraża Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 2015/2302 z dnia 24 25 listopada 2010 2015 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską w sprawie imprez turystycznych i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego powiązanych usług turystycznych, zmieniającą rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylającą dyrektywę Rady 90/314/EWG (Dz. Urz. UE L 334 326/1 z 17.12.2010dnia 11.12.2015 r., str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach nieposiadającą osobowości prawnej, działającą w celach związanych z jej działalnością odpłatną, gospodarczą lub zawodową, nawet jeżeli działalność ta nie ma charakteru zorganizowanego i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy.ciągłego; 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu) imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych trwających krócej niż 24 godziny, chyba że obejmują nocleg. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa Przez użyte w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeliustawie określenia należy rozumieć: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób i rzeczyokreśla zasady wykonywania działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług pocztowych w obrocie krajowym lub zagranicznym, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnegozwanej dalej „działalnością pocztową”. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika. 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i Ustawa określa również warunki wykonywania obowiązków informacyjnych wynikających z rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 2018/644 z dnia 24 listopada 2010 18 kwietnia 2018 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 w sprawie transgranicznych usług doręczania paczek (Dz. Urz. UE L 334 112 z 17.12.201002.05.2018, str. 1, z późn. zm.19), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczejzwanego dalej „rozporządzeniem 2018/644”, oraz kary pieniężne za ich niewykonanie. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działaniaUsługę pocztową stanowi, a wykonywane w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu.obrocie krajowym lub zagranicznym, zarobkowe: 1) realizowane łącznie lub rozdzielnie przyjmowanie, sortowanie, doręczanie przesyłek pocztowych oraz druków bezadresowych; 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób ) przemieszczanie przesyłek pocztowych oraz druków bezadresowych, jeżeli jest obowiązany wykonywane łącznie z przynajmniej jedną spośród czynności, o których mowa w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środkówpkt 1; 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji wdrożenia dyrektywy Rady 96/7597/67/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 listopada 1996 15 grudnia 1997 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług (Dz. Urz. WE L 304 15 z 27.11.199621.01.1998, str. 1214, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 76, x. 0t. 3, xxxstr. 00071, x xxxxz późn. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji ) przesyłanie przesyłek pocztowych przy wykorzystaniu środków komunikacji elektronicznej, jeżeli na etapie przyjmowania, przemieszczania lub doręczania przekazu informacyjnego przyjmują one fizyczną formę przesyłki listowej; 4) prowadzenie punktów wymiany umożliwiających przyjmowanie i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji.wymianę korespondencji między podmiotami korzystającymi z obsługi tych punktów; 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy5) realizowanie przekazów pocztowych. 2. Przewoźnik Nie stanowi usługi pocztowej: 1) przemieszczanie i doręczanie własnych przesyłek, jeżeli jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich wykonywane bez udziału osób trzecich; 2) przewóz rzeczy innych niż korespondencja, wykonywany na podstawie odrębnych przepisów; 3) wzajemna nieodpłatna wymiana korespondencji dokonywana przez wymieniające się podmioty; 4) przyjmowanie, sortowanie, przemieszczanie i doręczanie przesyłek przez pocztę specjalną ministra właściwego do danego przewozuspraw wewnętrznych; 5) przyjmowanie, sortowanie, przemieszczanie i doręczanie przesyłek przez wojskową pocztę polową. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała Użyte w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeliustawie określenia oznaczają: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec adres – oznaczenie miejsca doręczenia przesyłki pocztowej lub kwoty pieniężnej określonej w przekazie pocztowym wskazanego przez nadawcę albo oznaczenie miejsca ich skutkomzwrotu do nadawcy; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika. 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środkówokreśla: 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE warunki oferowania, sprzedaży i realizacji imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także za granicą, jeżeli umowy z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych podróżnymi są zawierane przez zamieszczenie informacji podmioty mające siedzibę na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy.terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu) zasady funkcjonowania Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego. Art. 42. Przewoźnik Zawieranie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w imieniu przedsiębiorcy zagranicznego nieposiadającego siedziby na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub organizator publicznego transportu zbiorowegoKonfederacji Szwajcarskiej umów z podróżnymi o udział w imprezie turystycznej lub ułatwianie nabywania powiązanych usług turystycznych jest dopuszczalne, o którym mowa jeżeli przedsiębiorca ten prowadzi w przepisach ustawy tym zakresie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność gospodarczą w formie oddziału na warunkach określonych w niniejszej ustawie oraz ustawie z dnia 16 grudnia 2010 2 lipca 2004 r. o publicznym transporcie zbiorowym swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 186718272). 1. Zadania marszałka województwa, 1920 o których mowa w niniejszej ustawie, są zadaniami z zakresu administracji rządowej. 2. Minister właściwy do spraw turystyki jest organem wyższego stopnia w stosunku do marszałka województwa w sprawach, o których mowa w art. 22 ust. 3, art. 23 ust. 2 pkt 3-8, 1) Niniejsza ustawa w zakresie swojej regulacji wdraża Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i 1954 Rady (UE) 2015/2302 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniającą rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylającą dyrektywę Rady 90/314/EWG Dz. Urz. UE L 326/1 z 2017 r. pozdnia 11.12.2015 r., str. 60 1. 2) Niniejsza ustawa w zakresie swojej regulacji wdraża Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i 730)Rady (UE) 2015/230 art. 23 ust. 2 pkt. 10, mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi art. 24 ust. 7 oraz od decyzji marszałka województwa o odmowie wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 8 ust. 1. Art. 4. Ustawy nie stosuje się do: 1) imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych, które są oferowane oraz których zamawianie i realizowanie jest ułatwiane okazjonalnie, na zasadach niezarobkowych i wyłącznie ograniczonej grupie podróżnych; 2) imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych nabywanych na podstawie umowy generalnej o organizowanie podróży służbowych zawieranych pomiędzy przedsiębiorcą a inną osobą fizyczną, odprawy osobą prawną lub jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej działającą w celach związanych z jej działalnością odpłatną, zarobkową lub zawodową, na rzecz osób zatrudnionych przez te podmioty. 3) imprez turystycznych oraz przewozu osób i rzeczypowiązanych usług turystycznych trwających krócej niż 24 godziny, chyba że obejmują nocleg. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a Przez użyte w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeliustawie określenia należy rozumieć: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, Do niniejszej umowy zastosowanie mają w szczególności aktualne teksty następujących aktów prawnych: 1) ustawa z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnegodnia 23 kwietnia1964 r. Kodeks cywilny (tj.: Dz. U. z 2022 poz. 1360 z późn. zm.); 2) ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (tj.: Dz. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnikaU. 2022 poz. 633 z późn. zm.); 3) ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tj.: Dz. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowychU. z 2021 r., jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczejpoz. 1285 z późn. zm.); 4) rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej podmiotu wykonującego działalność leczniczą (Dz. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego U. 2019, poz. 866); 5) ustawa z 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (tj.: Dz. U. z 2020 r., poz. 849 z późn. zm.); 6) rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 kwietnia 2021 r. w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz. U. 2022 poz. 1304 z późn. zm.); 7) rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 8 maja 2018 r. w rozumieniu artsprawie rodzajów elektronicznej dokumentacji medycznej (tj.: Dz. 3 litU. z 2021 r., poz. i rozporządzenia 1153); 8) ustawa z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (tj.: Dz. U. z 2019 r., poz. 1781 z późn. zm.); 9) rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 2016/679 z dnia 24 listopada 2010 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony danych osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych osobowych); 10) ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską zawodach lekarza i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie lekarza dentysty (WE) nr 2006/2004 (tj.: Dz. UrzU. z 2021 r., poz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, 790 z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej.; 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 111) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 16 kwietnia 1993 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tj.: Dz. UrzU. z 2022 poz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, 1233 z późn. zm.; ); 12) ustawa z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia (tj.: Dz. UrzU. z 2021 r., poz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx666 z późn. zm.); 13) Kodeks Etyki Lekarskiej; 2. transportowych Podstawą do zawarcia przedmiotowej umowy jest wynik konkursu ofert na udzielanie świadczeń zdrowotnych opisanych w § 2 ust. 1 umowy, przeprowadzonego przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych Udzielającego zamówienia w rozkładzie jazdyoparciu o przepisy ustawy o działalności leczniczej. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani Osobą upoważnioną do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacjireprezentowania Udzielającego zamówienia w sprawach realizacji niniejszej umowy jest Zastępcy Dyrektora ds. Lecznictwa, tel. 00 000 00 00. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób i rzeczyDo niniejszej umowy zastosowanie mają w szczególności aktualne teksty następujących aktów prawnych: 1) ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj.: Dz. U. z 2020 r., wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, poz. 1740 z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnegopóźn. zm.); 2) ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (tj.: Dz. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnikaU. z 2021 r., poz. 711 z późn. zm.); 3) ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tj.: Dz. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowychU. z 2020 r., jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczejpoz. 1938 z późn. zm.); 4) ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (tj.: Dz. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego U. z 2020 r., poz. 849 z późn. zm.); 5) ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (tj.: Dz. U. z 2020 r., poz. 514 z późn. zm.); 6) rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej podmiotu wykonującego działalność leczniczą (tj.: Dz. U. z 2019 r., poz. 866 z późn. zm.); 7) ustawa z dnia 5 lipca 2018 r. o krajowym systemie cyberbezpieczeństwa (tj.: Dz. U. z 2020 r., poz. 1369 z późn. zm.); 8) rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 kwietnia 2020 r. w rozumieniu artsprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania (tj.: Dz. 3 litU. z 2020 r., poz. i rozporządzenia 666 z późn. zm.); 9) rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 8 maja 2018 r. w sprawie rodzajów elektronicznej dokumentacji medycznej (Dz. U. 2018, poz. 941 z późn. zm.); 10) ustawa z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (tj.: Dz. U. z 2019 r., poz. 1781 z późn. zm.); 11) rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 2016/679 z dnia 24 listopada 2010 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony danych osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych osobowych); 12) ustawa z dnia 28 kwietnia 2011 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie systemie informacji w ochronie zdrowia (WE) nr 2006/2004 (tj.: Dz. UrzU. z 2020 r., poz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, 702 z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej.; 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 113) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 5 grudnia 2008 r. w sprawie systemów czarterowania o zapobieganiu i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej zwalczaniu zakażeń i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie chorób zakaźnych u ludzi (tj.: Dz. UrzU. z 2020 r., poz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, 1845 z późn. zm.; ); 14) ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tj.: Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalneU. z 2020 r., rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxxpoz.1913 z późn. zm.); 15) ustawa z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (tj.: Dz. transportowych U. z 2020 r., poz. 797 z późn. zm.); 16) rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 5 października 2017 r. w sprawie szczegółowego sposobu postępowania z odpadami medycznymi (Dz. U. 2017, poz. 1975 z późn. zm.); 17) rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie standardów jakości dla medycznych laboratoriów diagnostycznych i mikrobiologicznych (tj.: Dz. U. z 2019 r., poz. 1923 z późn. zm.); 18) rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 18 grudnia 2017 r. w sprawie standardów organizacyjnych opieki zdrowotnej w dziedzinie patomorfologii (Dz. U. 2017, poz. 2435); 19) Kodeks Etyki Lekarskiej; Nowelizacje aktów prawnych, o których mowa powyżej, będą stosowane automatycznie z dniem ich wejścia w życie i nie będzie to powodowało konieczności zmiany treści zawartej przez zamieszczenie informacji Strony umowy. 2. Podstawą do zawarcia przedmiotowej umowy jest wynik konkursu ofert na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych udzielanie świadczeń zdrowotnych opisanych w rozkładzie jazdy§ 2 ust. 1 umowy, przeprowadzonego przez Udzielającego zamówienia w oparciu o przepisy ustawy o działalności leczniczej. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani Osobą upoważnioną do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacjireprezentowania Udzielającego zamówienia w sprawach realizacji niniejszej umowy jest Zastępca Dyrektora ds. Lecznictwa, tel. 00 000 00 00. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa: 1) warunki oferowania, sprzedaży i rzeczyrealizacji imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wykonywany odpłatnie a także za granicą, jeżeli umowy z podróżnymi są zawierane przez przedsiębiorców mających siedzibę na podstawie umowyterytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 2) zasady funkcjonowania Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego. 1. Zadania marszałka województwa, przez uprawnionych do tego przewoźnikówo których mowa w art. 7, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego.art. 8 ust. 1 pkt 2 2. Przepisy ustawy Minister właściwy do spraw turystyki jest organem wyższego stopnia w stosunku do marszałka województwa w sprawach, o których mowa w art. 22 ust. 3, art. 23 ust. 7 pkt 3-8 i 10, art. 24 ust. 7, art. 26 ust. 1 oraz od decyzji marszałka województwa o odmowie wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 7 ust. 1. Art. 3. Ustawy nie stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika.do: 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych1) imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej.które są oferowane oraz których zamawianie i realizowanie jest ułatwiane okazjonalnie, na zasadach niezarobkowych i wyłącznie ograniczonej grupie podróżnych; 4. Przepisy ustawy stosuje się do 2) imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych nabywanych na podstawie umowy przewozu podróżnego generalnej o organizowanie podróży służbowych zawieranej pomiędzy przedsiębiorcą a inną osobą fizyczną, osobą prawną lub jednostką organizacyjną 1) Niniejsza ustawa w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia zakresie swojej regulacji wdraża Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 2015/2302 z dnia 24 25 listopada 2010 2015 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską w sprawie imprez turystycznych i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego powiązanych usług turystycznych, zmieniającą rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylającą dyrektywę Rady 90/314/EWG (Dz. Urz. UE L 334 326/1 z 17.12.2010dnia 11.12.2015 r., str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu) imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych trwających krócej niż 24 godziny, chyba że obejmują nocleg. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa Przez użyte w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeliustawie określenia należy rozumieć: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa zasady i rzeczywarunki wykonywania zawodów lekarza i lekarza dentysty. 1. Wykonywanie zawodu lekarza polega na udzielaniu przez osobę posiadającą wymagane kwalifikacje, wykonywany odpłatnie na podstawie umowypotwierdzone odpowiednimi dokumentami, przez uprawnionych do tego przewoźnikówświadczeń zdrowotnych, z wyjątkiem transportu morskiegow szczególności: badaniu stanu zdrowia, lotniczego rozpoznawaniu chorób i konnegozapobieganiu im, leczeniu i rehabilitacji chorych, udzielaniu porad lekarskich, a także wydawaniu opinii i orzeczeń lekarskich. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego Wykonywanie zawodu lekarza dentysty polega na udzielaniu przez przewoźnikaosobę posia- dającą wymagane kwalifikacje, potwierdzone odpowiednimi dokumentami, świadczeń określonych w ust. 1, w zakresie chorób zębów, jamy ustnej, części twarzowej czaszki oraz okolic przyległych. 3. 1) Przepisy niniejszej ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej.wdrażają postanowienia: 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE1) nr 1177/2010 dyrektywy 78/686/EWG z dnia 24 listopada 2010 25 lipca 1978 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską dotyczącej wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji osób wykonujących zawód lekarza dentysty, łącznie ze środkami mającymi na celu ułatwienie skutecznego wyko- nywania prawa przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług (Dz. Urz. UE WE L 334 233 z 17.12.2010, str. 124.08.1978, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu.; 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje dyrektywy 78/687/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. dotyczącej koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie działalności lekarza dentysty (Dz. Urz. WE L 304 233 z 27.11.1996, str. 1224.08.1978, z późn. zm.; ); 3) dyrektywy 93/16/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. mającej na celu ułatwienie swobodnego prze- pływu lekarzy i wzajemnego uznawania ich dyplomów, świadectw i innych dokumentów po- twierdzających posiadanie kwalifikacji (Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalneWE L 165 z 07.07.1993, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxxz późn. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy.; 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy ) dyrektywy 2001/19/WE z dnia 16 grudnia 2010 14 maja 2001 r. o publicznym transporcie zbiorowym zmieniającej dyrektywy 89/48/EWG i 92/51/EWG w sprawie ogólnego systemu uznawania kwalifikacji zawodowych oraz dyrektywy 77/452/EWG, 77/453/EWG, 78/686/EWG, 78/687/EWG, 78/1026/EWG, 78/1027/EWG, 80/154/EWG, 80/155/EWG, 85/384/EWG, 85/432/EWG, 85/433/EWG i 93/16/EWG dotyczące zawodów pielęgniarki ogólnej, lekarza dentysty, lekarza weterynarii, położnej, architekta, far- maceuty i lekarza (Dz. U. Urz. WE nr L 206 z 2016 r. poz31.07.2001). 1867Dane dotyczące ogłoszenia aktów prawnych prawa Unii Europejskiej, 1920 i 1954 oraz zamieszczone w niniejszej ustawie - z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczydniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej - doty- czą ogłoszenia tych aktów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej - wydanie specjalne. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób Regulamin świadczeń dla studentów Akademii Wychowania Fizycznego im. Xxxxxxxxxx Xxxxxxxxxxx w Poznaniu, zwany dalej „Regulaminem” określa: 1) sposób ustalania wysokości świadczeń, o których mowa w art. 86 ust. 1 pkt 1-4 ustawy z dnia 20 lipca 2018r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i rzeczynauce (t. j. Dz. U. z 2021, wykonywany odpłatnie na podstawie umowypoz. 478 ze zm.), przez uprawnionych do tego przewoźnikówzwanej dalej „ustawą”; 2) szczegółowe kryteria i tryb przyznawania świadczeń, z wyjątkiem transportu morskiegoo których mowa w art. 86 ust. 1 pkt 1-4 ustawy; 3) sposób wypłacania świadczeń, lotniczego o których mowa w art. 86 ust. 1 pkt 1-4 ustawy; 4) sposób dokumentowania sytuacji materialnej studenta; 5) tryb powoływania oraz skład komisji stypendialnej i konnegoodwoławczej komisji stypendialnej. 1. Świadczenia dla studentów przyznaje się ze środków funduszu stypendialnego, o którym mowa w art. 412 ustawy. 2. Rektor w porozumieniu z samorządem studenckim dokonuje podziału dotacji ze środków finansowanych, o których mowa w art. 365pkt 3 ustawy. 3. Strony porozumienia uwzględniają opinię Komisji Podziału Funduszu Świadczeń, zwanej dalej „KPFS”. 4. KPFS powoływana jest przez Rektora na rok akademicki. 5. W skład KPFS wchodzą: 1) Prorektor ds. Studiów – jako przewodniczący, 2) Przewodniczący Komisji Stypendialnej oraz Odwoławczej Komisji Stypendialnej Uczelni 3) Kwestor, 4) Specjalista ds. obsługi socjalnej studenta, 5) przedstawiciel Samorządu Studenckiego oraz inne osoby wskazane przez Rektora lub Samorząd Studencki. 6. Dotacja, o której mowa w art. 365 pkt 3 ustawy, wydatkowana w danym roku na stypendia rektora stanowi nie więcej niż 60% środków wydatkowanych łącznie w danym roku na stypendia rektora, stypendia socjalne oraz zapomogi. 1. Student może ubiegać się o następujące świadczenia: 1) stypendium socjalne; 2) stypendium dla osób niepełnosprawnych; 3) stypendium rektora; 4) zapomogi. 2. Oprócz świadczeń, o których mowa w ust. 1, student może ubiegać się o zakwaterowanie w domu studenckim oraz zakwaterowanie małżonka lub dziecka w domu studenckim. 3. Przyznanie świadczeń, o których mowa w ust. 1, oraz odmowa ich przyznania następuje w drodze decyzji administracyjnej. 4. Na wniosek Samorządu Studenckiego świadczenia, o których mowa w ust. 1, są przyznawane przez Komisję Stypendialną, zwaną dalej „KS” i Odwoławczą Komisję Stypendialną, zwaną dalej OKS. Większość członków komisji stanowią studenci. 0 5. KS oraz OKS powoływane są na rok akademicki. 6. Nie można łączyć funkcji członka KS z funkcją członka OKS. 7. Decyzje podejmowane zarówno przez KS, jak i OKS zapadają zwykłą większością głosów. 8. W przypadku równej liczby głosów, decyduje głos przewodniczącego, a w przypadku jego nieobecności - wiceprzewodniczącego. 9. Decyzję podpisuje przewodniczący komisji albo upoważniony przez niego wiceprzewodniczący komisji. 10. Rektor, w drodze decyzji administracyjnej, uchyla decyzję KS lub OKS niezgodną z przepisami prawa. 11. Członkowie komisji są obowiązani do zachowania w tajemnicy informacji uzyskanych w trakcie prac komisji. 12. Rektor może odwołać członka komisji lub uzupełnić skład komisji. 13. W przypadku braku wniosku, o którym mowa w ust. 4, komisji nie powołuje się, zaś świadczenia, o których mowa w §3 ust. 1 i 2 są przyznawane przez Rektora. 14. W okresie ograniczenia lub zawieszenia funkcjonowania Uczelni, świadczenie o którym mowa w ust. 1 pkt 4 jest przyznawana przez Rektora. Przepisów Kpa i art. 92 ust. 2 ustawy nie stosuje się. 1. Świadczenia, o których mowa w §3 ust 1 przysługują na studiach pierwszego stopnia, studiach drugiego stopnia i jednolitych studiach magisterskich. 2. Student kształcący się równocześnie na kilku kierunkach studiów może otrzymywać świadczenia, o których mowa w §3 ust 1, tylko na jednym, wskazanym przez niego kierunku. 3. Świadczenia, o których mowa w §3 ust 1, nie przysługują studentowi posiadającemu tytuł zawodowy: 1) magistra, magistra inżyniera albo równorzędny; 2) licencjata, inżyniera albo równorzędny, jeżeli ponownie podejmuje studia pierwszego stopnia. 4. Łączny okres, przez który przysługują świadczenia, o których mowa §3 ust 1, wynosi 12 semestrów, bez względu na ich pobieranie przez studenta, z zastrzeżeniem że w ramach tego okresu świadczenia przysługują na studiach: 1) pierwszego stopnia - nie dłużej niż przez 9 semestrów; 2) drugiego stopnia - nie dłużej niż przez 7 semestrów. 5. Łączny okres, o którym mowa w ust. 4, jest dłuższy o 2 semestry w przypadku, gdy student podjął jednolite studia magisterskie, których czas trwania określony w przepisach prawa wynosi 11 albo 12 semestrów. 6. Do okresu, o którym mowa w ust. 4 i 5, wlicza się wszystkie rozpoczęte przez studenta semestry na studiach, o których mowa w ust. 1, w tym semestry przypadające w okresie korzystania z urlopów, o których mowa w art. 85 ust. 1 pkt 3 ustawy, z wyjątkiem semestrów na kolejnych studiach pierwszego stopnia rozpoczętych lub kontynuowanych po uzyskaniu pierwszego tytułu zawodowego licencjata, inżyniera albo równorzędnego. W przypadku kształcenia się na kilku kierunkach studiów semestry odbywane równocześnie traktuje się jako jeden semestr. 7. W przypadku gdy niepełnosprawność powstała w trakcie studiów lub po uzyskaniu tytułu zawodowego, świadczenie, o którym mowa w §3 ust 1 pkt 2, przysługuje przez dodatkowy okres 12 semestrów. Przepisy ustawy pkt. 4 i 6 stosuje się odpowiednio. 8. Przepisy ust. 1-7 stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego studentów, którzy kształcili się lub uzyskali tytuły zawodowe za granicą. 9. Student ubiegający się o świadczenie albo otrzymujący świadczenie, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt. 1-3 , niezwłocznie powiadamia Uczelnię o: 1) wystąpieniu okoliczności, powodującej utratę prawa do świadczenia na podstawie niniejszego paragrafu. 2) przeniesieniu do innej uczelni lub rozpoczęciu równolegle kształcenia na innym kierunku 10. Decyzja o przyznaniu świadczenia, o którym mowa w § 3 ust. 1 wygasa z ostatnim dniem miesiąca, w którym student utracił prawo do świadczenia z powodu uzyskania tytułu zawodowego, o którym mowa w § 3 ust. 3, został skreślony z listy studentów na kierunku studiów, na którym otrzymywał świadczenie, albo upłynął okres, o którym mowa w § 3 ust. 4-5 11. Świadczenia, pobrane na podstawie nieprawdziwych danych lub fałszywego oświadczenia studenta, podlegają zwrotowi. Przedstawienie nieprawdziwych danych stanowi podstawę skierowania przez przewoźnikarektora wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przez Komisję Dyscyplinarną dla studentów, niezależnie od odpowiedzialności karnej, przewidzianej przepisami prawa. 12. W przypadku nienależnie pobranego świadczenia, studentowi wysyła się wezwanie do zapłaty. 1. Student traci prawo do otrzymywania świadczeń w przypadku, gdy: 1) został skreślony z listy studentów; 2) został zawieszony w prawach studenta, na podstawie art. 312 ust. 5 lub art. 316 ust. 4 ustawy; 3) został prawomocnie ukarany karą dyscyplinarną zawieszenia w prawach do otrzymywania świadczeń pomocy materialnej dla studentów, o której mowa w art. 308 ust. 4 ustawy; 4) przebywa na urlopie od zajęć, z zastrzeżeniem sytuacji o których mowa w ust. 2; 5) uzyskał pomoc materialną na podstawie nieprawdziwych danych; 6) uzyskał analogiczną pomoc materialną na innym kierunku studiów lub w innej uczelni; 7) ukończył studia uzyskując tytuł zawodowy magistra, licencjata lub równorzędny; 8) dobrowolnie zrezygnował z przyznanego świadczenia. 2. Student może zachować prawo do otrzymania świadczeń podczas urlopu od zajęć w przypadku: 1) długotrwałej choroby; 2) urodzenia się dziecka; 3) w innych, szczególnie uzasadnionych przypadkach. 3. Przepisy ustawy stosuje się Decyzję o zachowaniu przez studenta prawa do przewozów międzynarodowychotrzymania świadczeń podejmuje KS na pisemny wniosek studenta. 1. Terminy składania wniosków o przyznanie świadczeń w danym roku akademickim określa Rektor po zasięgnięciu opinii właściwego organu Samorządu Studenckiego. 2. W przypadku stypendium rektora termin, jeżeli umowa międzynarodowa o którym mowa w ust. 1 nie stanowi inaczejmoże być krótszy niż 14 dni od dnia jego ogłoszenia. 3. Wniosek o przyznanie świadczenia należy złożyć w formie papierowej wraz z wymaganą dokumentacją do Sekcji Socjalnej Studenta. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego Wnioskodawca przedkłada niezbędne oryginały dokumentów. Dopuszczalne jest przedłożenie odpisu poświadczonego za zgodność z oryginałem, na zasadach określonych w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 76a ustawy z dnia 24 listopada 2010 14 czerwca 1960 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. UrzU. z 2018 r. poz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 12096, z późn. zm.). 5. W przypadku dokumentów w języku obcym należy przedłożyć ich poświadczone tłumaczenie na język polski. 6. Obowiązek przedłożenia kompletnego wniosku spoczywa na studencie. W przypadku złożenia wniosku niespełniającego wymogów formalnych, jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczejstudent zostaje wezwany do uzupełnienia braków i zobowiązany jest do ich uzupełnienia w terminie określonym w wezwaniu, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. 7. Osoba przyjmująca wniosek zobowiązana jest do niezwłocznego wprowadzenia wniosku do elektronicznego systemu uczelnianego. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać Stypendia przyznawane są na rok akademicki i wypłacane co miesiąc, przez okres do publicznej wiadomości zakres swojego działania9 miesięcy (od października do czerwca następnego roku kalendarzowego) a gdy kształcenie trwa semestr − przez okres do 5 miesięcy (od października do lutego następnego roku kalendarzowego), a z zastrzeżeniem ust. 4 i 5. Jeżeli stan środków Funduszu Stypendialnego na to pozwala, Rektor może wydłużyć okres przyznawania świadczeń do 10 miesięcy w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozudanym roku akademickim. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób W przypadku złożenia wniosku o stypendia wymienione w § 3 ust 1 pkt 1-2 po dniu 31 października, świadczenie zostaje przyznane od miesiąca, w którym został złożony wniosek wraz z kompletem dokumentów. 3. Wypłata stypendiów za miesiące październik i listopad następuje do końca listopada. 4. Zapomoga jest obowiązany jednorazowa i może być przyznana nie częściej niż 2 razy w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środkówroku akademickim. 5. Świadczenia są wypłacane na rachunek bankowy wskazany przez wnioskodawcę. 6. Wnioskodawca zobowiązany jest wskazać rachunek bankowy prowadzony w polskich złotych (PLN) w banku działającym na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. 1. Rektor AWF Poznań, w porozumieniu z właściwym organem Samorządu Studentów ustala na dany rok akademicki: 1) Niniejsza ustawa dokonuje wysokość miesięcznego dochodu na osobę w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE rodzinie wnioskodawcy uprawniającą do ubiegania się o stypendium socjalne, która nie może być mniejsza niż 1,30 kwoty określonej w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 19 listopada 1996 12 marca 2004 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie o pomocy społecznej (Dz. UrzU. z 2019 r. poz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 121507, z późn. zm.; Dz) oraz większa niż 1,30 sumy kwot określonych w art. Urz5 ust. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz1 i art. 7, x. 0, xxx6 ust. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach 2 pkt 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 28 listopada 2003 r. o publicznym transporcie zbiorowym świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2016 2018 r. poz. 18672220, 1920 i 1954 z późn. zm.); 2) progi dochodu oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu wysokość stypendium socjalnego w poszczególnych progach; 3) wysokość stypendium rektora; 4) maksymalną wysokość jednorazowej zapomogi; 5) wysokość stypendium dla osób i rzeczyniepełnosprawnych; 6) stawki odpłatności za miejsca w Domu Studenckim; 7) terminy składania wniosków. Art2. Porozumienia są zawierane na podstawie opinii KPFS. 3. Ustalając wysokość świadczeń, o których mowa w ust. 1 pkt 2–5, bierze się pod uwagę: 1. liczbę wnioskodawców spełniających przesłanki formalne; 2. wysokość dostępnych środków; 3. planowane wydatki; 4. sposób podziału środków finansowych dla uczelni na świadczenia dla studentów, o którym mowa we właściwym rozporządzeniu Ministra Edukacji i Nauki. 4. Łączna miesięczna wysokość stypendium socjalnego i stypendium rektora nie może być wyższa niż 38% wynagrodzenia profesora. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej częściW przypadku, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własnegdy suma świadczeń wymienionych w ust. 1 przekracza maksymalne świadczenie stypendialne, student otrzymuje w całości stypendium socjalne, a stypendium rektora stanowi dopełnienie do kwoty określonej w ust. 4. 1. Przewóz może być wykonywany Studenci, skierowani przez kilku przewoźników tej samej UE na studia w innej uczelni w kraju lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowegoza granicą, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego umów lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarnaprogramów wymiany studenckiej, mogą ubiegać się o świadczenia, o których mowa w § 3 ust. 1 na zasadach ogólnych. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. PrzewoźnikStudent, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności po przyznaniu mu świadczenia jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu skierowany na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązekstudia, o którym których mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt nie traci prawa do pobierania tego świadczenia. 1. Na zasadach określonych w ustawie oraz niniejszym Regulaminie: 1) studenci cudzoziemcy, rozpoczynający kształcenie w roku akademickim 2019/2020 lub później, są uprawnieni do ubiegania się o stypendia wymienione w § 3 ust. 1 pkt 2-4, 2) o stypendia wymienione w § 3 ust.1 pkt 1 mogą się ubiegać cudzoziemcy rozpoczynający studia w roku akademickim 2019/2020 lub później, którzy mają status: a) cudzoziemca, któremu xxxxxxxxx xxxxxxxxxx na pobyt stały, lub rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej; b) cudzoziemca, któremu udzielono zezwolenia na pobyt czasowy w związku z okolicznościami, o których mowa w art. 159 ust. 1 lub art. 186 ust. 1 pkt 3 lub 4 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (burmistrzt.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 35, prezydent miasta2023, 2320 i 2369 oraz z 2021 r. poz. 159); c) cudzoziemca, który posiada status uchodźcy nadany w Rzeczypospolitej Polskiej albo korzysta z ochrony czasowej albo ochrony uzupełniającej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; d) cudzoziemca – posiadacza certyfikatu poświadczającego znajomość języka polskiego jako obcego, o którym mowa w art. 11a ust. 2 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (Dz. U. z 2019 r. poz. 1480 oraz z 2020 r. poz. 285), starosta co najmniej na poziomie biegłości językowej C1; e) posiadacza Xxxxx Xxxxxx lub wojewodaosoby, której wydano decyzję w sprawie stwierdzenia polskiego pochodzenia; f) cudzoziemca będącego małżonkiem, wstępnym lub zstępnym obywatela Rzeczypospolitej Polskiej, mieszkającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; g) cudzoziemca, któremu udzielono zezwolenia na pobyt czasowy w związku z okolicznościami, o których mowa w art. 1 lub art. 151b ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach, lub przebywającego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z korzystaniem z mobilności krótkoterminowej naukowca na warunkach określonych w art. 156b ust. 1 tej ustawy lub posiadającego wizę krajową w celu prowadzenia badań naukowych lub prac rozwojowych. 2. Cudzoziemiec niewymieniony w ust. 1 pkt 2) nie może ubiegać się o stypendium socjalne, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1. 3. W wypadkach Cudzoziemcy rozpoczynający studia przed rokiem akademickim 2019/2020 mogą ubiegać się o świadczenia, o których mowa w § 3 ust. 1, na zasadach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy ustawie Prawo o Szkolnictwie Wyższym z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.dnia 27 lipca 2005 r.

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa zasady wykonywania działalności w zakresie dystrybucji ubezpieczeń osobowych i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnegomajątkowych oraz dystrybucji reasekuracji. 21. Przepisy Przepisów ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika. 3. Przepisy ustawy nie stosuje się do przewozów międzynarodowychprzedsiębiorców wykonujących działalność w zakresie dystrybucji ubezpieczeń, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki: 1) umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej.ubezpieczenia lub umowa gwarancji ubezpieczeniowej, których zawarcia lub wykonania dotyczą czynności dystrybucji ubezpieczeń, są zawierane jako uzupełnienie dostarczanych przez dostawcę towarów lub świadczonych usług i obejmują następujące ryzyka: 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego a) zniszczenia, utraty lub uszkodzenia tych towarów lub nieskorzystania ze świadczonej przez niego usługi, lub b) uszkodzenia lub utraty bagażu oraz inne ryzyka związane z usługami w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia zakresie podróży świadczonymi przez tego dostawcę; 1) Niniejsza ustawa wdraża: 1) dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 2016/97 z dnia 24 listopada 2010 20 stycznia 2016 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie w sprawie dystrybucji ubezpieczeń (WEwersja przekształcona) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 26 z 17.12.201002.02.2016, str. 19); 2) w zakresie swojej regulacji dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniającą dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE (Dz. Urz. UE L 173 z 12.06.2014, str. 349, Dz. Urz. UE L 257 z 28.08.2014, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalneL 175 z 30.06.2016, rozdzstr. 78, x. 0Dz. Urz. UE L 188 z 13.07.2016, xxxstr. 00028, x xxxxDz. zmUrz. UE L 273 z 08.10.2016, str. 35 oraz Dz. Urz. UE L 64 z 10.03.2017, str. 116).) 2) wysokość składki należnej z tytułu umowy ubezpieczenia lub umowy gwarancji ubezpieczeniowej nie przekracza kwoty stanowiącej równowartość w złotych 600 euro, obliczanej proporcjonalnie w wymiarze rocznym. 2. transportowych Przepisów ustawy nie stosuje się również do przedsiębiorców wykonujących działalność w zakresie dystrybucji ubezpieczeń, w przypadku gdy umowa ubezpieczenia lub umowa gwarancji ubezpieczeniowej, których zawarcia lub wykonania dotyczą czynności dystrybucji ubezpieczeń, są zawierane jako uzupełnienie usług świadczonych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych dostawcę, oraz spełnione są łącznie następujące warunki: 1) umowa ubezpieczenia lub umowa gwarancji ubezpieczeniowej obejmuje ryzyko nieskorzystania z usług świadczonych przez dostawcę lub ryzyka, o których mowa w rozkładzie jazdyust. 1 pkt 1 lit. b; 2) czas trwania danej usługi nie przekracza 3 miesięcy; 3) wysokość składki należnej z tytułu umowy ubezpieczenia lub umowy gwarancji ubezpieczeniowej w odniesieniu do jednego ubezpieczonego nie przekracza kwoty stanowiącej równowartość w złotych 200 euro. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – wykonywania działalności w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązekdystrybucji ubezpieczeń przez przedsiębiorcę, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zakład ubezpieczeń zapewnia: 1) udostępnienie klientowi, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrzprzed zawarciem umowy ubezpieczenia, prezydent miasta)informacji o firmie, starosta pod którą wykonuje działalność ubezpieczeniową, adresie siedziby oraz o możliwości złożenia reklamacji i wniesienia skargi; 2) wykonanie obowiązków i spełnienie wymogów, o których mowa w art. 7, art. 8 ust. 3 i art. 10; 3) przekazanie klientowi, przed zawarciem umowy ubezpieczenia lub wojewodaumowy gwarancji ubezpieczeniowej, dokumentu, o którym mowa w art. 8 ust. 4. 34. W wypadkach określonych Zakład ubezpieczeń udziela przedsiębiorcom, o których mowa w ust. 1 i 2, w formie pisemnej pod rygorem nieważności, pełnomocnictwa do zawierania w jego imieniu umów ubezpieczenia lub umów gwarancji ubezpieczeniowych. 5. Zakład ubezpieczeń prowadzi ewidencję przedsiębiorców, o których mowa w ust. 1 i 2, posiadających pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów ubezpieczenia lub umów gwarancji ubezpieczeniowych, zawierającą co najmniej dane identyfikujące przedsiębiorców oraz zakresy udzielonych pełnomocnictw. 6. Zakład ubezpieczeń przechowuje przez okres 10 lat od dnia rozwiązania umowy agencyjnej dokumenty dotyczące jego współpracy z przedsiębiorcami, o których mowa w ust. 1 i 2, w szczególności umowę agencyjną, pełnomocnictwa, o których mowa w ust. 4, oraz dokumenty dotyczące wynagrodzenia. 7. Równowartość wyrażonych w euro kwot, o których mowa w ust. 1 pkt 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmioti ust. 2 pkt 3, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadaniaprzelicza się w złotych według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski w tabeli kursów nr 1 każdego roku. 1. Użyte w ustawie określenia oznaczają:

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz określa zasady organizacji i funkcjonowania regularnego przewozu osób i rzeczyw publicznym transporcie zbiorowym realizowanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz w strefie transgranicznej, wykonywany odpłatnie na podstawie umowyw transporcie drogowym, przez uprawnionych do tego przewoźnikówkolejowym, z wyjątkiem transportu morskiegoinnym szynowym, lotniczego i konnegolinowym, linowo-terenowym, morskim oraz w żegludze śródlądowej. 2. Ustawa określa także zasady finansowania regularnego przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym, w zakresie przewozów o charakterze użyteczności publicznej, realizowanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w transporcie, o którym mowa w ust. 1. Art. 2. Przepisów ustawy nie stosuje się do regularnego przewozu osób realizowanego w: 1) międzynarodowym transporcie drogowym; 2) międzynarodowym transporcie morskim; 3) międzynarodowej żegludze śródlądowej; 4) celach turystycznych. 1. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika. 3z uwzględnieniem przepisów: Opracowano na podstawie: t.j. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. UrzU. z 2022 r. poz. UE L 334 z 17.12.20101343, str. 1, z późn. zm2666.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji wdrożenia dyrektywy Rady 96/752009/33/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 listopada 1996 23 kwietnia 2009 r. w sprawie systemów czarterowania promowania ekologicznie czystych i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie energooszczędnych pojazdów transportu drogowego (Dz. Urz. WE UE L 304 120 z 27.11.199615.05.2009, str. 125). 1) rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz. Urz. UE L 315 z 03.12.2007, str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem (WE) nr 1370/2007”; 2) rozporządzenia (WE) nr 1371/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego praw i obowiązków pasażerów w ruchu kolejowym (Dz. Urz. UE L 315 z 03.12.2007, str. 14, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem (WE) nr 1371/2007”; 3) rozporządzenia Rady (WE) nr 12/98 z dnia 11 grudnia 1997 r. ustanawiającego warunki dostępu przewoźników niemających stałej siedziby w Państwie Członkowskim do transportu drogowego osób w Państwie Członkowskim (Dz. Urz. UE L 4 z 08.01.1998, str. 10, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 00000); 4) rozporządzenia Rady (EWG) nr 3577/92 z dnia 7 grudnia 1992 r. dotyczącego stosowania zasady swobody świadczenia usług w transporcie morskim w obrębie Państw Członkowskich (kabotaż morski) (Dz. Urz. WE L 364 z 12.12.1992, x xxxxstr. 7; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, x. 0, xxx. 00); 5) rozporządzenia Rady (EWG) nr 3921/91 z dnia 16 grudnia 1991 r. ustanawiającego warunki, zgodnie z którymi przewoźnicy niemający stałej siedziby w Państwie Członkowskim mogą dokonywać transportu rzeczy lub osób żeglugą śródlądową w Państwie Członkowskim (Dz. Urz. WE L 373 z 31.12.1991, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 1, str. 345); 6) rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem (Dz. Urz. WE L 74 z 20.03.1992, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, x. 0, xxx. 000), xxxxxxx xxxxx „rozporządzeniem (EWG) nr 684/92”; 7) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/2009 z dnia 21 października 2009 r. w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku usług autokarowych i autobusowych i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 (Dz. transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach Urz. UE L 300 z 14.11.2009, str. 88); 8) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i przystankach wymienionych Rady (UE) nr 181/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. dotyczącego praw pasażerów w rozkładzie jazdy. 3transporcie autobusowym i autokarowym i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. Urz. UE L 55 z 28.02.2011, str. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy). 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowegoW zakresie regularnego przewozu osób realizowanego w strefie transgranicznej, o którym mowa w przepisach przepisy ustawy stosuje się z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 2010 6 września 2001 r. o publicznym transporcie zbiorowym drogowym (Dz. U. z 2016 2022 r. poz. 1867, 1920 180 i 1954 209) oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własnerozporządzenia (EWG) nr 684/92 w zakresie międzynarodowego transportu drogowego. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a Użyte w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeliustawie określenia oznaczają: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylonauchylony) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa: 1) obowiązki przedsiębiorców wprowadzających na terytorium kraju produkty, 2) zasady postępowania z odpadami powstałymi z produktów, 3) zasady ustalania i rzeczypobierania opłaty produktowej – w celu zapobiegania powstawaniu odpadów powstałych z produktów, wykonywany odpłatnie ograniczenia ich negatywnego oddziaływania na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, środowisko oraz zapewnienia wysokiego poziomu odzysku i recyklingu odpadów powstałych z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnegoproduktów. 2. Przepisy ustawy W sprawach dotyczących postępowania z odpadami powstałymi z produktów w zakresie nieuregulowanym ustawą stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnikaprzepisy o odpadach. 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji wdrożenia następujących dyrektyw Wspólnot Europejskich: 1) dyrektywy Rady 96/7575/439/WE EWG z dnia 19 listopada 1996 16 czerwca 1975 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie unieszkodliwiania olejów odpadowych (Dz. Urz. WE L 304 194 z 27.11.199625.07.1975, str. 1223, L 42 z późn12.02.1987, str. zm.; 43, L 377 z 31.12.1991, str. 48, L 243 z 24.09.1996, str. 31 i L 332 z 28.12.2000, str. 91); 2) dyrektywy Xxxx 00/000/XXX z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (Dz. Urz. UE Polskie WE L 194 z 25.07.1975, str. 39, L 78 z 26.03.1991, str. 32 i L 377 z 23.12.1991, str. 48); 3) dyrektywy Komisji 91/157/EWG z dnia 18 marca 1991 r. w sprawie baterii i akumulatorów zawierających niektóre substancje niebezpieczne (Dz. Urz. WE L 78 z 26.03.1991, str. 38, L 264 z 04.10.1993, str. 51 i L 1 z 05.01.1999, str. 1); 4) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 94/62/WE z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych (Dz. Urz. WE L 365 z 31.12.1994, str. 10, L 284 z 31.10.2003, str. 1, L 47 z 18.02.2004, str. 26 i L 70 z 16.03.2005, str. 17). Dane dotyczące aktów prawa Unii Europejskiej ogłoszonych przed dniem 1 maja 2004 r., zamieszczone w niniejszej ustawie, dotyczą ogłoszenia tych aktów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej – wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa Przepisy ustawy nie naruszają postanowień działu II w przepisach tytule I ustawy z dnia 16 grudnia 2010 27 kwietnia 2001 r. o publicznym transporcie zbiorowym – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2016 2020 r. poz. 18671219, 1920 1378 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 7301565), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności Ilekroć w ustawie jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżelimowa o: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylonauchylony) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa: 1) zasady i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego.tryb postępowania w zakresie przeciwdziałania narkomanii; 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio ) zadania i uprawnienia organów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego oraz innych podmiotów w zakresie przeciwdziałania naruszeniom prawa dotyczącego obrotu, wytwarzania, przetwarzania, przerobu i posiadania substancji, których używanie może prowadzić do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika.narkomanii; 3. Przepisy ustawy stosuje się ) organy lub podmioty właściwe do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej.wykonania: 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i a) rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 273/2004 z dnia 24 listopada 2010 11 lutego 2004 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie w sprawie prekursorów narkotykowych (Dz. Urz. WE L 047 z 18.02.2004), zwanego dalej „rozporządzeniem 273/2004”, b) rozporządzenia (WE) Rady nr 2006/2004 111/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. określającego zasady nadzorowania handlu prekursorami narkotyków pomiędzy Wspólnotą a państwami trzecimi (Dz. Urz. WE L 22 z 26.01.2005, str. 1; Dz. Urz. WE Polskie wydanie specjalne z 2005 r., x. 00, xxx. 0), xxxxxxx xxxxx „rozporządzeniem 111/2005”, c) rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1920/2006 z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (Dz. Urz. UE L 334 376 z 17.12.201027.12.2006, str. 1, z późn. zm.zm.1), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków); 1) Niniejsza ustawa dokonuje Zmiany wymienionego rozporządzenia zostały ogłoszone w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalneL 305 z 21.11.2017, rozdzstr. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm1.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach 4) kary za nieprzestrzeganie przepisów ustawy i przystankach rozporządzeń wymienionych w rozkładzie jazdypkt 3. 1. Przeciwdziałanie narkomanii realizuje się przez odpowiednie kształtowanie polityki społecznej, gospodarczej, oświatowo-wychowawczej i zdrowotnej, a w szczególności: 1) działalność wychowawczą, edukacyjną, informacyjną i profilaktyczną; 2) leczenie, rehabilitację i reintegrację osób uzależnionych; 3) ograniczanie szkód zdrowotnych i społecznych; 4) nadzór nad substancjami, których używanie może prowadzić do narkomanii; 5) zwalczanie niedozwolonego obrotu, wytwarzania, przetwarzania, przerobu i posiadania substancji, których używanie może prowadzić do narkomanii; 6) nadzór nad uprawami roślin zawierających substancje, których używanie może prowadzić do narkomanii. 2. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3, są finansowane ze środków własnych podmiotów wykonujących zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii, środków przeznaczonych na realizację programów, o których mowa w art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1285, z późn. zm.2)), oraz środków Narodowego Funduszu Zdrowia innych niż przeznaczone na realizację programów zdrowotnych. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 4–6, są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacjifinansowane z budżetu państwa z części pozostających w dyspozycji właściwych ministrów. Art. 3. Przepisy ustawy stosuje się do: 1) produktów leczniczych, które są środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi lub prekursorami, w zakresie nieuregulowanym w ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób U. z 2021 r. poz. 1977, z późn. zm.3)); 2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2021 r. poz. 1292, 1559, 1773, 1834, 1981, 2105, 2120, 2232, 2270, 2427 i rzeczy2469 oraz z 2022 r. poz. 64, 91, 526, 583, 655, 807, 974, 1002, 1079, 1265, 1352, 1700, 1855, 2140 i 2180. 3) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2021 r. poz. 2120 oraz z 2022 r. poz. 830, 974, 1095, 1344 i 1733. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu) substancji chemicznych i ich mieszanin, które są prekursorami albo nowymi substancjami psychoaktywnymi, w zakresie nieuregulowanym w przepisach o substancjach chemicznych i ich mieszaninach. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa Użyte w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeliustawie określenia oznaczają: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylonauchylony) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób Zgodnie z uchwałą Nr XXX/218/2006 Ra- dy Gminy Górzyca z dnia 31 xxxx 0000x. w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Górzyca w obrębie miejscowości Górzyca - Żabice, oraz po stwierdzeniu jej zgodności z zapisami „Studium uwarunkowań i rzeczykierunków zagospodarowania prze- strzennego gminy Górzyca”, wykonywany odpłatnie na podstawie umowyuchwala się miejsco- wy plan zagospodarowania przestrzennego, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnegozwa- ny dalej planem. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika. 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązekPlan, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewodaskłada się z: 1) części tekstowej zawartej w § 2 i § 3 uchwały; 2) załącznika Nr 1 - stanowiącego rysunek planu w skali 1:2000; 3) załącznika Nr 2 - rozstrzygnięcia dotyczącego rozpatrzenia uwag wniesionych do projektu planu; 4) załącznika Nr 3 - rozstrzygnięcia w sprawie sposobu realizacji i zasad finansowania infra- struktury technicznej należącej do zadań wła- snych gminy. 3. W wypadkach określonych Przedmiotem planu jest przeznaczenie i usta- lenie zasad zagospodarowania terenów pod lokali- zację elektrowni wiatrowych wraz z towarzyszącą infrastrukturą. 4. Zakres planu obejmuje: 1) przeznaczenie terenów, oraz linie rozgranicza- jące tereny o różnym przeznaczeniu lub róż- nych zasadach zagospodarowania; 2) zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzen- nego; 3) zasady ochrony środowiska, przyrody i krajo- brazu kulturowego; 4) zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i za- bytków oraz dóbr kultury współczesnej; 5) wymagania wynikające z potrzeb kształtowa- nia przestrzeni publicznej; 6) parametry i wskaźniki kształtowania zabudo- wy oraz zagospodarowania terenu, w tym li- nie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy; 7) granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, ustalo- nych na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych, a także narażonych na nie- bezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osu- waniem się mas ziemnych; 8) szczegółowe zasady i warunki scalania i po- działu nieruchomości objętych planem miej- scowym; 9) szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy; 10) zasady modernizacji, rozbudowy i budowy sys- temów komunikacji i infrastruktury technicznej; 11) sposób i termin tymczasowego zagospodaro- wania, urządzania i użytkowania terenów; 12) stawki procentowe, na podstawie których usta- la się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze- strzennym. § 2. Na obszarze planu ustala się: 1. Podstawowe przeznaczenie terenów oraz li- nie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. 1) załącznik Nr 1 - rysunek planu: a) tereny lokalizacji elektrowni wiatrowych, in- frastruktury towarzyszącej i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiotupraw rolni- czych - oznaczone na rysunku planu sym- bolem - EW/R, b) tereny rolnicze - oznaczone na rysunku pla- nu symbolem - R, c) teren fortu z zielenią towarzyszącą - ozna- czony na rysunku planu symbolem - ZP, który U, d) teren istniejącej stacji elektroenergetycznej WN/SN - oznaczony na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe rysunku planu sym- bolem - EE, e) teren projektowanej stacji elektroenerge- tycznej WN/SN – oznaczony na wykonanie tego zadania.rysunku pla- nu symbolem - EE1, f) teren projektowanej stacji redukcyjnej ga- zu Io - oznaczony na rysunku planu sym- bolem - EG,

Przepisy ogólne. 1. Ustawa reguluje przewóz osób Regulamin udzielania zamówień publicznych, zwany dalej Regulaminem lub RUZP, określa wewnętrzne zasady planowania i rzeczyudzielania zamówień publicznych, wykonywany odpłatnie na podstawie umowyzwanych dalej zamówieniami, przez uprawnionych do tego przewoźnikówUniwersytet Ekonomiczny w Krakowie na dostawy, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego usługi i konnegoroboty budowlane. 2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika. 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowychUniwersytet Ekonomiczny w Krakowie, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną jako jednostka sektora finansów publicznych, wydatkuje środki publiczne w rozumieniu art. 3 lit. i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 5 ustawy z dnia 24 listopada 2010 27 sierpnia 2009 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską finansach publicznych, z zastosowaniem przepisów i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie procedur zawartych w szczególności w następujących aktach prawnych: 1) ustawa z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych (WEt.j. Dz. U. 2019 poz. 869 z późn. zm.); 2) nr 2006/2004 ustawa z dnia 11 września 2019r. Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. 2019 poz.2019 z póżn. zm.), zwaną dalej PzpU; 3) ustawa o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych z dnia 17 grudnia 2004 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 11440, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej.; 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu. 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 14) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania 25 października 1991r. o organizowaniu i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie prowadzeniu działalności kulturalnej (t.j. Dz. UrzU. 2020 poz. WE L 304 z 27.11.1996, str. 12, 194 z późn. zm.; ); 5) ustawa z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. UrzU. z 2020 r. poz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, x. 0, xxx. 000, x xxxx85 z późn. zm.). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji W zakresie nieuregulowanym niniejszym Regulaminem zastosowanie mają przepisy PzpU oraz Kodeksu Cywilnego. W przypadku zmiany przepisów prawa, postanowienia niniejszego Regulaminu należy interpretować i publikowania informacji o wykonywanej komunikacjistosować zgodnie z nowo wprowadzonymi przepisami. 14. Przepisy niniejszego Regulaminu stosuje się do udzielania zamówień w rozumieniu PzpU, z wyłączeniem zamówień udzielanych na podstawie odrębnych regulaminów zamówień publicznych obowiązujących w Uczelni, z zastrzeżeniem §5 ust. 23 i §12 ust. 4 niniejszego Regulaminu. 5. Zamawiającym w rozumieniu PzpU jest Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie, reprezentowany przez Rektora. 6. Za przygotowanie i przeprowadzenie postępowania o udzielenie zamówienia odpowiada Kierownik Zamawiającego (Rektor Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie), a także inne osoby w zakresie, w jakim powierzono im czynności w postępowaniu oraz czynności związane z przygotowaniem postępowania. 7. Zespołem doradczym Rektora w zakresie udzielania zamówień, o których mowa w §8, §9 i §10 ust. 7 Regulaminu, jest Uczelniana Komisja Przetargowa, której zakres działania określa załącznik nr 6 do niniejszego Regulaminu. 8. W zakresie podanym przypadku przekształcenia jednostki organizacyjnej Uczelni, o której mowa w załączniku nr 5 do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany Regulaminu, lub zmiany jej nazwy, odpowiednie przepisy niniejszego Regulaminu będą mieć zastosowanie do przewozu osób i rzeczynowo powstałych jednostek, zgodnie z zakresem zadań określonych w stosownym zarządzeniu Rektora. 29. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich W przypadku, gdy niniejszy Regulamin lub PzpU posługuje się kwotami wyrażonymi w euro, przeliczenia ich wartości należy dokonywać na podstawie średniego kursu złotego w stosunku do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowegoeuro, o którym mowa w przepisach ustawy art. 3 ust. 2 pkt 2 PzpU, z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 tym że aktualne progi unijne oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu równowartość w złotych należy ustalać na podstawie jednej umowy przewozu art. 3 ust. 2 i jednego dokumentu przewozowegoust. 3 PzpU. 10. Postanowienia niniejszego Regulaminu mają odpowiednie zastosowanie do konkursów, a o których mowa w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna.PzpU. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 111. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź wydatkowania środków w ramach projektów, grantów, konkursów należy dodatkowo stosować wytyczne instytucji przyznającej środki, z zastrzeżeniem, że w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowegogdy wytyczne te ustanawiają bardziej rygorystyczne lub odmienne wymagania, mają one pierwszeństwo przed niniejszym Regulaminem. 212. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązekpowierzenia podmiotowi trzeciemu przygotowania lub przeprowadzenia postępowania o udzielenie zamówienia w imieniu i na rzecz Zamawiającego, niniejszy Regulamin nie ma zastosowania, za wyjątkiem sporządzenia wniosku o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewodauruchomienie postępowania stanowiącego załącznik nr 4 do niniejszego Regulaminu. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Przepisy ogólne. Art. 1. Ustawa reguluje przewóz osób określa zasady: 1) podejmowania i rzeczywykonywania przez przedsiębiorców działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, wykonywany odpłatnie bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyj- nym oraz kontroli tej działalności; 2) oczyszczania terenów z materiałów wybuchowych i niebezpiecznych. 1. Wytwarzaniem w rozumieniu ustawy jest działalność wytwórcza dotycząca materiałów wybuchowych, bro- ni, amunicji oraz wyrobów o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, a także czynności mające na podstawie umowycelu przywracanie lub zmianę ich pierwotnych właściwości, przez uprawnionych w tym działalność rusznikarska polegająca w szczególności na przerabianiu, naprawianiu albo remontowaniu strzeleckiej broni palnej oraz wytwarzaniu istotnych części niezbędnych do tego przewoźnikówprzerobienia, z wyjątkiem transportu morskiegonaprawy lub remontu tej broni, lotniczego i konnegoa także odzysk albo unieszkodliwianie w rozumieniu przepisów o odpadach. 2. Przepisy Obrotem w rozumieniu ustawy stosuje jest działalność handlowa dotycząca materiałów wybuchowych, broni, amunicji oraz wyrobów i technologii o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, w tym pośrednictwo polegające na negocjowa- niu, doradztwie handlowym, pomocy w zawieraniu umów oraz organizowaniu przemieszczania materiałów wybuchowych, 1) Niniejsza ustawa w zakresie swojej regulacji wdraża: 1) dyrektywę Xxxx 00/000/XXX z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. Urz. UE L 256 z 13.09.1991, Dz. Urz. UE L 179 z 08.07.2008, str. 5, Dz. Urz. UE L 137 z 24.05.2017, str. 22 oraz Dz. Urz. UE L 191 z 22.07.2017, str. 12); 2) dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/28/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnikaudostępniania na rynku i kontroli materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego (Dz. Urz. UE L 96 z 29.03.2014, str. 1). 3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej.2) Niniejsza ustawa służy stosowaniu: 4. Przepisy ustawy stosuje się do umowy przewozu podróżnego w przypadku przewozu wykonywanego śródlądową drogą wodną w rozumieniu art. 3 lit. i 1) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 258/2012 z dnia 24 listopada 2010 14 marca 2012 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską wdrażającego art. 10 Protokołu Narodów Zjednoczonych przeciwko nielegalnemu wytwarzaniu i drogą wodną śródlądową obrotowi bronią palną, jej częściami i komponentami oraz zmieniającego rozporządzenie amunicją, uzupełniającego Konwencję Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej (WE) nr 2006/2004 protokół NZ w sprawie broni palnej), oraz ustanawiającego zezwolenia na wywóz i środki dotyczące przywozu i tranzytu dla broni palnej, jej części i komponentów oraz amunicji (Dz. Urz. UE L 334 94 z 17.12.201030.03.2012, str. 1, z późn. zm.), jeżeli to rozporządzenie nie stanowi inaczej. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu.; 2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2403 z dnia 19 listopada 1996 15 grudnia 2015 r. ustanawiającego wspólne wytyczne dotyczą- ce norm i technik pozbawiania broni cech użytkowych w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie celu zagwarantowania, że broń pozbawiona cech użytkowych trwale nie nadaje się do użytku (Dz. Urz. WE UE L 304 333 z 27.11.199619.12.2015, str. 1262, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalneL 202 z 05.03.2018, rozdzstr. 756 oraz Dz. Urz. UE L 202 z 28.07.2016, x. 0, xxxstr. 000, x xxxx. zm.56). transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. 3) Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, ustawę z dnia 29 listopada 2000 r. o obrocie z zagranicą towarami, technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także dla utrzymania mię- dzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, ustawę z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, ustawę z dnia 28 października 2002 r. o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary, ustawę z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym, ustawę z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze, ustawę z dnia 26 czerwca 2014 r. o niektórych umowach zawieranych w związku z realizacją zamówień o podstawowym znaczeniu dla bezpieczeństwa państwa, ustawę z dnia 10 lipca 2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego, ustawę z dnia 6 marca 2018 r. o zasa- dach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczy- pospolitej Polskiej, ustawę z dnia 26 stycznia 2018 r. o zmianie ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz niektórych innych ustaw, ustawę z dnia 6 grudnia 2018 r. o Krajowym Rejestrze Zadłużonych oraz uchyla się ustawę z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wy- robami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji broni, amunicji oraz wyrobów i publikowania informacji technologii o wykonywanej komunikacjiprzeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, z wyłączeniem działalności spe- dycyjnej, wykonywana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy. 2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu. Art. 4. Przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1867, 1920 i 1954 oraz z 2017 r. poz. 60 i 730), mogą wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy. Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnych gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego, a w regularnym przewozie osób w publicznym transporcie zbiorowym, przewoźnicy mogą realizować te przewozy w ramach zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego lub innego wspólnego dokumentu przewozu; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna. 2. W sprawach nieuregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu. 3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu. Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżelirozumieniu ustawy: 1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom; 2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych; 3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez: 1) ministra właściwego do spraw transportu albo ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego albo gminnego regularnego przewozu osób odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa albo w przypadku klęski żywiołowej; 2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez: a) ministra właściwego do spraw transportu, ministra właściwego do spraw żeglugi śródlądowej albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcję organu założycielskiego, b) (uchylona) c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów. d) (uchylona) Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni. 2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków. 3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty. 1. W przypadku gdy jest to niezbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej: 1) minister właściwy do spraw transportu – w zakresie przewozu drogowego i przewozu koleją, 2) minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej – w zakresie przewozu w żegludze śródlądowej – może nałożyć na przewoźnika obowiązek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego. 2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda. 3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie tego zadania.