กฎหมายแรงงานของสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนี. กฎหมายแรงงานของสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนีมีวัตถุประสงค์ในการคุ้มครองลูกจ้าง ในการทํางาน เนื่องจากลูกจ้างจําเป็นต้องพึ่งพานายจ้างไม่เพียงแต่ด้านหารายได้ประกอบการเลี้ยงชีพ เท่านั้น แต่ด้านความสัมพันธ์ก็มีผลต่อการทํางานเช่นกัน กฎหมายแรงงานจะครอบคลุมถึงลูกจ้างทุก ประเภท กฎหมายแรงงานเยอรมนีแบ่งได้เป็น 2 ประเภทหลัก คือ กฎหมายแรงงานส่วนบุคคล (Individual Labour Law) ซึ่งครอบคลุมความสัมพันธ์ระหว่างลูกจ้างและนายจ้างโดยตรงและ กฎหมายแรงงานกลุ่มร่วม (Collective Labour Law) ใช้กับความสัมพันธ์ด้านกฎหมายระหว่างกลุ่ม สหภาพแรงงานและสมาคมหรือกลุ่มนายจ้างต่าง ๆ ในระดับบริษัทหรือระดับที่เหนือบริษัทขึ้นไป กฎหมายแรงงานกลุ่มร่วมมีจุดมุ่งหมายในการกาหนดเงื่อนไขการทํางานให้เป็นไปในทางเดียวกัน และ กําหนดกฎหมายที่เกี่ยวกับเสรีภาพในการรวมกลุ่ม การเจรจาต่อรองการไกล่เกลี่ยและการยุติความ ขัดแย้ง การเป็นตัวแทนของกลุ่มลูกจ้างและการมีสิทธิในการตัดสินใจร่วม1 ซึ่งจะทําการศึกษา กฎหมายแรงงานของสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนีตามหัวข้อดังต่อไปนี้ รัฐบัญญัติการทํางานไม่เต็มเวลาและสัญญาจ้างที่มีกําหนดระยะเวลาแน่นอน (Part-Time and Fixed-Term Employment Act หรือ Teilzeit- und Befristungsgesetz) เป็น กฎหมายที่มีหน้าที่ควบคุมดูแลเงื่อนไขของการจํากัดการทําสัญญาจ้างและผลทางกฎหมายของการทํา สัญญาจ้างที่มีกําหนดระยะเวลาแน่นอน โดยอาจเป็นสัญญาจ้างชั่วคราวหรือสัญญาจ้างที่ระบุ ระยะเวลาการจ้างไว้ก็ได้ เช่น การต้องมีสัญญาที่ชัดเจนเกี่ยวกับเวลาทํางาน การจ่ายค่าจ้าง และ เงื่อนไขการสิ้นสุดสัญญา นอกจากนี้ยังมีข้อกําหนดเกี่ยวกับการคุ้มครองลูกจ้างประเภทดังกล่าวและ การละเมิดสิทธิของลูกจ้างที่จ้างงานแบบไม่เต็มเวลาหรือมีกําหนดเวลา จึงเป็นกฎหมายที่สําคัญในการ คุ้มครองสิทธิและสภาพการทํางานของลูกจ้าง การปฏิบัติตามกฎหมายนี้ทําให้การจ้างงานแบบไม่เต็ม เวลาหรือมีกําหนดเวลานั้นมีความเป็นธรรมและเป็นประโยชน์ทั้งสําหรับนายจ้างและลูกจ้างเป็นอย่าง ยิ่ง ตามเจตนารมณ์ของมาตรา 12 และได้บัญญัติความหมายของลูกจ้างไม่เต็มเวลาหรือลูกจ้างตาม สัญญาจ้างที่มีกําหนดระยะเวลาแน่นอนไว้ในมาตรา 23 แห่งรัฐบัญญัติเดียวกัน
