Het huidige beleid. Het beleid ten aanzien van migratie kunnen we onderscheiden tussen beleid ten aanzien van migranten die niet naar Europa komen en migranten die dat wel doen. Met alle aandacht die er is voor het toelatingsbeleid van Nederland en andere rijke West- Europese landen vergeten we gemakkelijk dat migratie een vraagstuk is dat zich allerminst beperkt tot de westerse wereld. Integendeel. Een groot deel van de migranten verhuist tussen of binnen niet-westerse landen (bijlage 6: getallen). Veel van deze mensen zijn op de vlucht geslagen. De UNHCR zou de instelling moeten zijn om zich over deze mensen te bekommeren. Echter, de UNHCR krijgt weinig politieke, maar vooral weinig financiële steun. De westerse landen laten het steeds meer afweten. Gevolg is dat de omstandigheden in veel vluchtelingenkampen zeer slecht zijn, wat betekent dat mensen die het zich kunnen veroorloven, zullen proberen verder te migreren. Bovendien komen er, mede omdat ook niet- westerse landen steeds vaker proberen het vluchtelingenprobleem zoveel mogelijk buiten hun grenzen te houden, steeds meer mensen die binnen hun eigen land vluchten, de internally displaced people. Zij krijgen vaak nog minder steun dan andere vluchtelingen. Hoe ziet het beleid van de West-Europese landen er nu uit? Het beleid van de westerse landen wordt deels bepaald door internationale verdragen. Op basis van het VN- Vluchtelingenverdrag, het bijbehorende Protocol van New York en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens hebben Europese landen zich verplicht bepaalde migranten toe te laten. Voor het overige voeren de westerse landen een restrictief beleid dat is ingegeven door eigenbelang. In principe laten ze alleen migranten toe van wie ze verwachten dat die een positieve economische bijdrage zullen leveren. Het immigratiebeleid in de Europese Unie-lidstaten wordt dus, voor zover de beperkingen van internationale verdragen dat toelaten, ingegeven door eigenbelang. Om daarnaast zo weinig mogelijk migranten toe te hoeven laten op basis van criteria die niet overeenkomen met dat eigenbelang, proberen landen hun asielbeleid restrictiever te maken dan dat van andere landen. Het land dat vooroploopt in deze wedstrijd ‘wie is het meest restrictief’, slaagt er daarbij meestal in om het aantal asielzoekers (tijdelijk) terug te dringen, overigens zonder dat het totaal aantal asielzoekers in de EU vermindert. In oktober 1997 ondertekenden de 15 EU-lidstaten het Verdrag van Amsterdam waarin is vastgelegd dat de lidstaten o...
