Huwelijksvermogensrecht in geschillen over het huwelijksvermogensrecht, echtscheiding, beëindiging van samenleving buiten huwelijk en verplichtingen tot levensonderhoud of daarvoor in de plaats komende vorderingen met uitzondering van een eenmalig juridisch advies;
Huwelijksvermogensrecht. Voor het toepasselijke recht zijn de bronnen: Haags Huwelijksgevolgenverdrag 1905, Haags Huwelijksvermogensverdrag 197, art. 10:42-53 BW en Huwelijksvermogensrechtverordening. Uit het arrest ‘Chelouch/Xxx Xxxx’ volgt een regel voor welk recht van toepassing is op het huwelijksvermogensrecht. Aan de hand van het overgangsrecht moet worden gekeken welke verordening of welk verdrag van toepassing is. Het Verdrag van 1905 (23 augustus 1912 tot 23 augustus 1977) ziet op het huwelijksvermogensrecht en was formeel alleen van toepassing als de man de nationaliteit van een verdragsland had. In ‘Chelouch/Xxx Xxxx’ van 10 december 1976 formuleert de Hoge Raad een nieuwe regel en gold tot 1 september 1992. Vanaf dat moment geldt Verdrag 1978. Sinds 29 januari 2019 geldt de Huwelijksvermogensrechtverordening.
Huwelijksvermogensrecht. Het huwelijksvermogensrecht of huwelijksgoederenrecht kan een belangrijke impact hebben op het ondernemen, en dat is zeker het geval als er geen sprake is van een afgescheiden vermogen (scheiding tussen privébezit en bezit van de onderneming). De wet van 14 juli 1976 voerde twee huwelijksstelsels in : het wettelijk stelsel en het stelsel van scheiding van goederen. Wanneer geen huwelijkscontract wordt opgemaakt, geldt het wettelijk stelsel. Wil men van dit wettelijk stelsel afwijken dan kan dit enkel via een huwelijkscontract, i.e. een authentieke akte opgesteld door de notaris, waarin de beide echtgenoten de regels vastleggen volgens dewelke zij hun geld en goederen willen beheren. Afwijken van het wettelijk stelsel kan zowel door het aangaan van een andere stelsel, als door het bijsturen van het wettelijk stelsel door hieraan - binnen bepaalde grenzen – clausules toe te voegen. In het wettelijk stelsel wordt onderscheid gemaakt tussen drie vermogens, met name het eigen vermogen van de respectievelijke echtgenoten en het gemeenschappelijk vermogen. Tot het eigen vermogen behoren : - alle goederen die men bezat voor het huwelijk; - goederen welke tijdens het huwelijk verkregen worden door schenking, erfenis of testament; - goederen die bij de eigen onroerende goederen worden gevoegd, en niet zonder schade weer kunnen worden weggenomen; - goederen verkregen door beleggingen met eigen geld of door ruil met eigen goederen, en goederen verworven met eigen geld; - strikt persoonlijke goederen (gebruiksvoorwerpen) en rechten (uitkeringen zoals pensioen, schadevergoeding na ongeval, lijfrente, levensverzekering); - werktuigen en gereedschappen voor de uitoefening van het beroep. Tot het gemeenschappelijk vermogen behoren : - de inkomsten uit eigen goederen (interesten, huurgelden, … ); - de inkomsten uit beroepsactiviteiten en eventueel de daarbij behorende vervangingsinkomens (ziekte, invaliditeit, … ); - alle goederen waarvan niet bewezen is dat ze eigen zijn. Het eigen vermogen mag elke echtgenoot zelf beheren, maar dit beheer mag niet ingaan tegen de verplichtingen van het zgn. “primair stelsel”. Dit primair stelsel omvat de algemene verplichtingen die voor alle gehuwden gelden. Omwille van dit primair stelsel kan het beheer van de eigen goederen dus nooit zover gaan dat het gezin daardoor niet meer over een woning of huisraad beschikt. Ook schenking van eigen goederen kan maar in zoverre het gezin niet wordt benadeeld. Het gemeenschappelijk vermogen moet beh...
Huwelijksvermogensrecht. Zie de bijzondere bepalingen art. 3:233-234 BW en - ook meer in het algemeen over pandverlening door derden - bijv. P.A. Xxxxx, Vermogensrecht, Deventer: Kluwer (losbl.) aant. 7 e.v. op art. 233-234 (Derdenbezit bij pandrecht), 233 en 234, Asser/Xxxxxxxx, Xxx Xxxxxx en Xxx Xxxxxx, Goederenrecht III, Deventer: Kluwer 2003, nr. 24 en X.X. Xxxxxxxx en E.B. Xxxx-Xxxxxxxxxx, Goederenrecht, Deventer: Kluwer 2007, nr. 513. Met name is het niet ongebruikelijk de derde in de pandakte reeds afstand te laten doen van zijn bevoegdheid van art. 3:234 lid 1 BW. Ook wordt dikwijls een achterstelling van de eventuele vorderingen van pandgever op de schuldenaar gestipuleerd (art. 3:277 lid 2 BW). Is de derde gehuwd of geregistreerd partner en de pandverlening door de derde geschiedt buiten de normale uitoefening van zijn beroep of bedrijf - de Hoge Raad neemt niet gauw uitoefening binnen beroep of bedrijf aan; vgl. bijv. HR 14 april 2000, NJ 2000, 689 m.nt. X.X. Xxxxxx - xxx dient de echtgenoot resp. andere partner schriftelijk toestemming te verlenen voor de verpanding op de voet van art. 1:88 lid 1 onderdeel c jo. lid 3 BW (jo. 1:80b BW), uitzonderingen daargelaten (art. 1:88 lid 2 en lid 6 BW jo. 1:80b BW); zie ook art. 1:88 lid 5 BW (jo. 1:80b BW). Men kan hiervoor volstaan met de zin "Voor zover nodig voor toestemming getekend door de echtgenoot/geregistreerd partner van pandgever." gevolgd door de naam en de handtekening van betrokkene. Overigens valt te bedenken dat verpanding een vorm van beschikking is die valt onder het bestuur in de zin van art. 1:90 BW, dat bepaalt dat elke echtgenoot bevoegd is tot het bestuur van zijn eigen goederen en volgens de regels van art. 1:97 BW tot het bestuur van goederen van de gemeenschap. Aangezien die regels niet bepaald steeds duidelijk aanwijzen welke echtgenoot bestuursbevoegd is (al zijn er wel regels van derdenbescherming), verdient het aanbeveling om beide echtgenoten als partij op te laten treden. Een en ander geldt ex art. 1:80b BW ook voor de geregistreerde partner.
Huwelijksvermogensrecht. Wanneer partners besluiten hun levens met elkaar te delen, kan onder andere worden gekozen om ongehuwd samen te gaan wonen, een geregistreerd partnerschap te sluiten of te trouwen. Als wordt gekozen voor laatstgenoemde optie, kan worden gekozen te trouwen in gemeenschap van goederen of op huwelijksvoorwaarden.