Het praktijkprobleem. Het werk van accountants is onontbeerlijk in de huidige zakenwereld. Het is de accountant die de boekhouding organiseert, de rekeningen rechtzet en het bedrijf voorlicht over de werkelijke toestand op financieel, economisch en fiscaal vlak (Accountancy, 2008). Hoewel dit klassieke beeld van accountant als rekenaar nog bij veel mensen blijft bestaan, ondergaat het beroep een totale metamorfose. De accountant wordt meer en meer een intermediair tussen beleid en uitvoering. Naast een controlerende taak heeft hij in toenemende mate een adviserende opdracht. Om adequaat advies te verlenen zijn heel wat andere vaardigheden van kapitaal belang zoals: creativiteit, oplossingsgerichtheid en flexibiliteit. Ondanks deze veranderingen blijft het beroep met een imagoprobleem kampen (Limburgse Vereniging van Accountants en Bedrijfsrevisoren, 2006). Jongeren beschouwen de job nog steeds als een saai bestaan: een baan voor een grijs mannetje met een brilletje die ergens verstopt zit in een donkere hoek van de onderneming. Het is iemand die bedolven wordt onder een stapel papierwerk. Dit probleem vertaalt zich dan ook in de lijst van de knelpuntberoepen (VDAB,2006) die ieder jaar door de Vlaamse minister van Werk en Onderwijs wordt bekend gemaakt. Dit zijn beroepen waarvan de vacatures maar moeilijk ingevuld raken. De vacatures raken uiteindelijk wel ingevuld, maar dit duurt langer dan voor andere beroepen. De redenen hiervoor zijn vaak zeer uiteenlopend. Het beroep van accountant en boekhouder dingt ieder jaar mee voor één van de plaatsjes bovenaan op deze lijst. Als we onderstaande tabel met de gegevens van de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling en Beroepsopleiding (VDAB) bekijken, zien we een significante stijging van het aantal vacatures voor accountants in 2006. Op één jaar tijd stijgt het aantal vacatures toch wel opmerkelijk van 206 naar 442. 500 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006
Het praktijkprobleem. In België werkt het pensioenstelsel volgens het principe van herverdeling, ook wel het repartitiestelsel genoemd. Dit wil zeggen dat de bevolking die nu actief is, bijdragen moet leveren voor de pensioenen van de huidige niet-actieven, gepensioneerden. Maar onze maatschappij bevindt zich momenteel in een situatie waar zich heel wat demografische ontwikkelingen voordoen. In het artikel ‘De vergrijzing in België: demografische en economische implicaties’ schrijven Lannoy en Lipszyc (2000) dat in de loop van de volgende decennia de meeste geïndustrialiseerde landen een kleinere en oudere bevolking zullen hebben. Deze evolutie is volgens de auteurs enerzijds het gevolg van een netto vermindering van het geboortecijfer sinds het midden van de jaren ’60 waardoor de vervanging van generaties niet langer gewaarborgd is. Anderzijds stellen ze dat de ontwikkelingen worden veroorzaakt door een regelmatige verbetering van de overlevingskansen op alle leeftijdsniveaus. Dit impliceert een niet onbelangrijke stijging in het aantal bejaarden.