Werkloosheid en werkgelegenheid. Xxxxxx en Pompelli (2002) concludeerden in hun studie omtrent de localisatiebeslissingen van 1.486 (agri-) industriële vestigingen in Tennessee (USA) dat naarmate de ondernemingen meer ervaring hadden of een grotere omzet kenden, de vestigingsfactor ‘labor supply’ als belangrijker gepercipieerd werd. Vooral voor bedrijfshallen waarin arbeidsintensieve processen uitgevoerd worden, speelt de aanwezigheid en nabijheid van een grote pool (toekomstige) werknemers een grote rol. (Xxxxxxxxx en Xxxx, 2003). Recht tegenover het begrip ‘werkloosheid’ staat ‘werkgelegenheid’. Een vergelijkende studie tussen 244 Europese regio’s m.b.t. de economische gezondheid plaatst Limburg wat betreft de ‘werkgelegenheidsgraad’ in het laatste kwart van de 244 regio’s. Dit zijn de regio’s met de laagste werkgelegenheidsgraad. Volgens VRIND (2006) is de oorzaak hiervan vooral de vrij dure loonkost. Deze zorgt ervoor dat bedrijven investeren in arbeidsbesparende productiewijzen. Op die manier daalt de werkgelegenheidsgraad. Doch is deze vrij dure loonkost ruimschoots gecompenseerd door een grote vakkennis en productiviteit. In sectie ‘2.2.4 Arbeid’ werd de werkloosheid in Limburg reeds uitvoerig besproken. Belangrijk hierbij is dat er recentelijk (februari 2008) overeenkomsten gesloten zijn tussen Limburg en Wallonië waarbij Waalse werknemers naar Limburg pendelen, om de openstaande knelpuntvacatures in te vullen. Limburg beschikt m.a.w. in de toekomst over een voldoende grote ‘labor supply’. Volgens VRIND (2006) is ‘het gemiddeld aantal uren in een normale werkweek’ een belangrijke concurrentieparameter en zal ze meespelen in locatiebeslissingen. De gemiddelde werkweek in Limburg (2004) duurt 35,5 uren. Hiermee bevindt Limburg zich, in een vergelijkende studie van 244 Europese regio’s in het laatste kwartiel (VRIND, 2006).
