Onderwerp en probleemstelling. Onze hedendaagse samenleving wordt gekenmerkt door nieuwe maatschappelijke ontwikkelingen. Globalisering, vergrijzing en economische omstandigheden die van dag tot dag wijzigen, vergen van ondernemingen een steeds groter aanpassingsvermogen.2 Wil een werkgever het hoofd boven water houden en de concurrentie blijven aangaan, dan zal hij soms (al dan niet noodgedwongen) worden verleid om wijzigingen aan te brengen aan de arbeidsovereenkomst van zijn werknemer(s), bijvoorbeeld aan het loon. In dit verband kan worden verwezen naar een onderzoek dat in Nederland is gevoerd. Hieruit bleek dat in 2015 15% van de werkgevers de arbeidsvoorwaarden van hun werknemers heeft versoberd. De reden hiervoor is simpel: personeelskosten vormen nog steeds de grootste kostenpost binnen een onderneming, waardoor het snijden in deze kosten een aanzienlijke besparing kan opleveren.3 Dit is echter slechts één kant van het verhaal. Immers, in een maatschappij waar de nadruk wordt gelegd op een gezonde work-life balance, zullen ook verschillende werknemers de drang voelen om hun professionele leven beter af te stemmen op hun privéleven.4 Ook zij hebben soms nood aan meer flexibiliteit en zullen in bepaalde omstandigheden dan ook de behoefte hebben om wijzingen door te voeren aan de arbeidsovereenkomst. Toch dient men voorzichtig te zijn. Werknemers hebben geenszins onder alle omstandigheden baat bij een meer flexibele aanpasbaarheid van de arbeidsvoorwaarden. Enkel wanneer de werknemer zélf vragende partij is om een bepaalde wijziging door te voeren, kan men spreken over een behoefte aan flexibiliteit. Over het algemeen hebben werknemers nood aan 2 W. XXX XXXXXXXXXX, “De ondraaglijke onveranderlijkheid van de arbeidsovereenkomst” in W. XXX XXXXXXXXXX en X. XXXXXX (eds.), Sociaal Recht: Niets dan uitdagingen, Gent, Mys & Xxxxxxx, 1996, 12; X. XX XXXXX, Wijziging van de arbeidsovereenkomst: een instrument voor interne flexibiliteit?, Deventer, Kluwer, 2009, 1; X. XXX XXXXXXXX, Aanpasbaarheid van de bedongen arbeid als modaliteit van vastheid van betrekking, Brugge, die Keure, 2016, 3.
