Besluit. De werknemer wordt van het definitieve besluit, bedoeld in artikel 3.15, eerste lid onder a en b, zo spoedig mogelijk na de zienswijze per aangetekend schrijven in kennis gesteld.
Besluit. De werknemer wordt van het definitieve besluit bedoeld in artikel 4.b.8 zo spoedig mogelijk na het verweer per aangetekend schrijven in kennis gesteld.
Besluit. Een besluit als bedoeld in de Algemene wet bestuursrecht (Awb) voor zover dit besluit vatbaar is of is geweest voor bezwaar en/of beroep in de zin van artikel 7:1 Awb en /of 8:1 Awb. Onder besluit wordt tevens verstaan een voorbereidingsbesluit of een besluit tot weigering van het nemen van een voorbereidingsbesluit als bedoeld in artikel 3.7 van de Wet ruimtelijke ordening (Wro).
Besluit. Gelet op het voorgaande en de ter zake geldende wettelijke bepalingen besluiten wij:
Besluit. Inhuren extern personeel
Besluit. Na het advies van de betrokken (Lokale) Medezeggenschap neemt de werkgever een besluit inzake de sluiting of reorganisatie.
Besluit. Datum juli 2014 Status definitief
Besluit. Het opzet van deze bijdrage bestond er niet in om alle vragen die rijzen die bij alle soorten vaststellingsovereenkomsten te bespreken. Daarvoor is een heel boek nodig. Wel was het de bedoeling om enerzijds nee “gemeen recht” inzake vaststellingsovereenkomsten uit te werken en anderzijds de belangrijkste verschilpunten tussen verschillende soorten vaststellingsovereenkomsten aan te geven.
Besluit. Op grond van het voorgaande hebben wij besloten om:
Besluit. 23. De neiging tot juridische categorisering leidt ertoe dat take or pay contracten op het eerste gezicht beschouwd wor- den als kadercontracten inzake koop, en de geldsom die voorzien wordt bestempeld wordt hetzij als een strafbeding, hetzij als een conventionele opzegvergoeding zodra er geen afname plaatsvindt. Deze mogelijke kwalificaties zullen ongetwijfeld in bepaalde gevallen geschikt zijn. Het debat over het onderscheid tussen opzegbedingen en strafbedingen mag echter niet doen vergeten dat er nog andere soorten clausules bestaan en dat een clausule die de betaling van een bepaalde geldsom voorziet niet noodzakelijk tot een van deze categorieën moet worden herleid. Een take or pay clau- sule kan aldus gewoon inhouden dat de prijs niet zozeer de tegenprestatie is voor de gekochte goederen, maar de tegen- prestatie voor de onherroepelijke garantie (behoudens over- macht) op mogelijke bevoorrading, waardoor een take or pay contract een sui generis contract wordt. Vanuit dit oog- punt zijn take or pay clausules minder uitzonderlijk dan zij op het eerste gezicht lijken62, vormen zij geen (buitenspo- rige) straf- of opzegbedingen, maar enkel prijsclausules waaraan in de regel niet kan geraakt worden. Dit betekent uiteraard niet dat alle als “take or pay” betitelde clausules per definitie afdwingbaar zijn tot het einde. Een geval per geval beoordeling van zgn. take or pay clausules met als lei- draad de werkelijke wil van de partijen eerder dan de bewoordingen van het contract63 zou kunnen leiden tot een herkwalificatie ervan als straf- of opzegbeding. Ongeacht deze kwalificatie van de clausule blijft in elk geval het argu- ment van rechtsmisbruik voorhanden, argument dat margi- naal en met grote omzichtigheid moet worden aangenomen. De leverancier die de blijvende betaling vordert tot het einde van het contract, ongeacht of de klant al dan niet afneemt, zou rechtsmisbruik verweten kunnen worden, in het bijzon- der in die gevallen waar een economische verantwoording voor de take or pay clausule ontbreekt en de clausule enkel werd ingelast in een poging om de mogelijke controle door de rechter te vermijden.