Onderzoek Van De Middelen. 1. Eerste middel in zijn geheel Overwegende dat, anders dan waarvan de onderdelen uitgaan, de appèlrechters de eisers schuldig verklaren aan overtredingen van de EG-verordeningen 3820/95 (lees: 3820/85) en 3821/85 van 20 december 1985 met, naast de verwij- zing naar de artikelen 1 en 2 van de wet van 18 februari 1969, verwijzing naar de uitvoeringsbesluiten van 13 mei 1987 en 13 juli 1984, dit laatste gewijzigd bij koninklijk besluit van 10 november 1987; Dat de onderdelen feitelijke grondslag missen;
Onderzoek Van De Middelen. A. Eerste middel Standpunt van de partijen 1. De verzoekende partij voert de schending aan van: - artikel 16.4.37 van het decreet van 5 april 1995 houdende de algemene bepalingen inzake milieubeleid (hierna: DABM) - de formele en materiële motiveringsplicht vervat in de artikelen 2 en 3 van de wet van 29 juli 1991 betreffende de uitdrukkelijke motivering van de bestuurshandelingen (hierna: Motiveringswet) - het motiveringsbeginsel als algemeen beginsel van behoorlijk bestuur. Ze voert in essentie aan dat de bestreden beslissing haar veroordeelt tot een bestuurlijke geldboete wegens schending van artikel 4, §1 van het Milieuvergunningsdecreet en artikel 5, §1 van VLAREM I. Ze stelt dat de bestreden beslissing weliswaar melding maakt van de op het ogenblik van de feiten geldende bepalingen van het Milieuvergunningsdecreet en van VLAREM I, maar dat de bestreden beslissing nalaat te vermelden dat het Milieuvergunningsdecreet en VLAREM I op het ogenblik van de bestreden beslissing al sinds
Onderzoek Van De Middelen. A. Eerste middel Standpunt van de partijen 1. De verzoekende partij voert de schending aan van: - artikel 16.4.37 van het decreet van 5 april 1995 houdende de algemene bepalingen inzake milieubeleid (hierna: DABM); - de formele en materiële motiveringsplicht vervat in de artikelen 2 en 3 van de wet van 29 juli 1991 betreffende de uitdrukkelijke motivering van de bestuurshandelingen (hierna: Motiveringswet), - het motiveringsbeginsel als algemeen beginsel van behoorlijk bestuur. Ze voert in essentie aan dat de bestreden beslissing haar veroordeelt tot een bestuurlijke geldboete wegens schending van de artikelen 4, §1 en 22 van het Milieuvergunningsdecreet, de artikelen 5, §1 en 43, §1 van VLAREM I en artikel 4.1.3.2 van VLAREM II. Ze stelt dat de bestreden beslissing weliswaar melding maakt van de op het ogenblik van de feiten geldende bepalingen van het Milieuvergunningsdecreet en van VLAREM I, maar dat de bestreden beslissing nalaat te vermelden dat het Milieuvergunningsdecreet en VLAREM I op het ogenblik van de bestreden beslissing al sinds 23 februari 2017 opgeheven waren. Volgens de verzoekende partij wordt in bestreden beslissing geen melding gemaakt van de op het ogenblik van de uitspraak van de beslissing geldende nieuwe wetsbepalingen waaruit de constitutieve bestanddelen en de strafbaarstelling van toepassing op het ogenblik van de datum van de bestreden beslissing blijken. Waar de bestreden beslissing alleen artikel 5.2.1, §6 DABM vermeldt, meent de verzoekende partij dat deze bepaling niet in de plaats is gekomen van alle voormelde bepalingen van het Milieuvergunningsdecreet en VLAREM I. Ze is van oordeel dat de kwalificatie van de feiten als milieumisdrijf, in zoverre enkel gesteund op het Milieuvergunningsdecreet en VLAREM I, niet naar recht gemotiveerd is, waarbij ze verwijst een arrest van het College van 11 februari 2021 met nummer HHC-M-2021-0039. Ze stelt dat het louter gegeven dat het Milieuvergunningsdecreet en VLAREM I van toepassing waren op het ogenblik van de feiten niet wegneemt dat, gelet op het punitief karakter van de bestuurlijke geldboete, op het ogenblik van de uitspraak eveneens dient aangegeven te worden dat de feiten nog steeds strafbaar zijn en dus een milieumisdrijf vormen, met aanduiding van de thans geldende regelgeving.
Onderzoek Van De Middelen